komentarzbiblijny.pl

"A jeśli ktoś uważa, że coś wie, to jeszcze nie wie tak, jak wiedzieć należy ... Po części bowiem poznajemy i po części prorokujemy" (1 Kor. 8:2, 13:9)

jesteś tutaj: > > > >


Komentarz do Hbr. 10:10,14 [uświęcenie / poświęcenie]

"Za sprawą tej woli jesteśmy uświęceni przez ofiarę ciała Jezusa Chrystusa raz na zawsze ... Jedną bowiem ofiarą uczynił doskonałymi na zawsze tych, którzy są uświęceni" (UBG)

Streszczenie komentarza: greckie hagiazo oznacza 1) oczyszczenie i wówczas tłumaczone jest jako uświęcenie bądź 2) oddzielenie do wykonywania szczególnej służby i wówczas tłumaczone jest jako poświęcenie. Poświęcenie Kościoła oznacza oddzielenie do służby głoszenia i nauczania Ewangelii. Poświęcenie z kolei musi także oznaczać uświęcenie - odnowienie umysłu (i w dalszej konsekwencji charakteru) w znajomości prawdy. Nasze poświęcenie i uświęcenie odbywa się przez ofiarę Jezusa Chrystusa, który poprzez swoją służbę wydał świadectwo prawdzie i pokazał wzór do naśladowania dla członków swojego Kościoła.

Kluczem do interpretacji Hbr. 10:10,14 są pierwsze słowa wersetu 10: "Za sprawą tej woli", które nawiązują z kolei do proroczych słów Mesjasza: "Oto przychodzę – na początku księgi jest napisane o mnie – abym spełniał twoją wolę, o Boże" (Hbr. 10:7 UBG). Jezus przychodzi spełniać wolę Ojca i w tym samym celu są uświęceni i uczynieni doskonałymi członkowie jego Kościoła. Co zatem było wolą Ojca, wyjaśnia Izajasz w pięknych proroczych słowach: "A teraz mówi PAN, który stworzył mnie na swego sługę już od łona, abym przyprowadził do niego Jakuba, a choćby Izrael nie był zebrany, będę jednak wysławiony w oczach PANA, a mój Bóg będzie moją siłą. (6) I powiedział: To za mało, że jesteś moim sługą, aby podźwignąć pokolenia Jakuba i przywrócić ocalonych z Izraela. Dlatego ustanowię cię światłością dla pogan, abyś był moim zbawieniem aż do krańców ziemi" (Iz. 49:5,6 UBG). Służba Pana Jezusa skierowana była wyłącznie do Izraela (Mt. 15:24). On sam jednak polecił członkom swojego Ciała czynić uczniów spośród narodów, tak aby wypełniły się słowa wersetu 6. proroctwa ().

Nauczanie jest w Biblii elementem służby kapłańskiej. Zadaniem kapłanów pod Przymierzem Zakonu było nauczanie ludu prawa (2 Kronik 15:3; Neh. 8:2,3; Mal. 2:7). Spalanie kadzidła w Przybytku przez kapłanów symbolicznie wyrażało ten element służby (Wj. 30:7,8; 2 Kor. 2:14-17). Apostoł Paweł pisze w Hbr. 10:1, że Prawo zawierało "cień przyszłych dóbr, a nie sam obraz rzeczy" (UBG). W związku z tym, zadaniem kapłanów - zgodnie z typem pokazanym w Zakonie oraz słowami apostoła Piotra - jest rozgłaszanie cnót tego, który nas powołał z ciemności do swej cudownej światłości (1 Pt. 2:9 UBG). Wypełniamy zatem w tym elemencie wolę Boga, którą także przyszedł wypełniać Pan, głosząc Królestwo Jakubowi. Wypełnianie tego zadania wymaga dwóch rzeczy pokazanych w znaczeniu czasownika hagiazo: 1) oczyszczenia oraz 2) oddzielenia do wykonywania szczególnej służby. W odniesieniu do pierwszego znaczenia mówimy o uświęceniu, natomiast w odniesieniu do drugiego o poświęceniu.

Hagiazo występuje w Hbr. 10:10 i bywa różnie tłumaczone. Tłumacze Biblii Tysiąclecia oddają je jako 'uświęcić', ale już np. w Biblii Gdańskiej przeczytamy w tym miejscu o poświęceniu: "Przez którą wolę jesteśmy poświęceni przez ofiarę ciała Jezusa Chrystusa raz uczynioną". Tymczasem w gruncie rzeczy oba znaczenia mają zastosowanie. Występowanie przed ludźmi wymaga od ambasadorów Chrystusa gruntownego zrozumienia Słowa Bożego, czystego przekazu Ewangelii pozbawionego naleciałości niebiblijnych doktryn (2 Kor. 5:20). Z drugiej strony służba dla prawdy wymaga naszego poświęcenia - traktowania jej jako podstawowego zadania i głównego celu, nie jako dodatku do tuzina innych spraw. "Bo miłość Pomazańca obejmuje nas, osądzających to, że Jeden za wszystkich umarł; zatem ci wszyscy umarli; (15) i za wszystkich umarł, aby ci żyjący już nie dla siebie samych żyli, ale dla Tego za nich Umarłego i Zbudzonego" ( GP).

Jeśli miałbym decydować, które znaczenie hagiazo wybrać w Hbr. 10:10, wybrałbym znaczenie 2) - "Za sprawą tej woli jesteśmy poświęceni przez ofiarę ciała Jezusa Chrystusa raz na zawsze". Dlaczego - ponieważ znaczenie 1) zostało wyrażone w wersecie 14. Według Uwspółcześnionej Biblii Gdańskiej, "Jedną bowiem ofiarą uczynił doskonałymi na zawsze tych, którzy są uświęceni". Hagiazo tutaj występujące odnosi się niewątpliwie do treści wersetu 10. Mielibyśmy zatem: "Jedną bowiem ofiarą uczynił doskonałymi na zawsze tych, którzy są poświęceni". Natomiast element uświęcenia został ujęty w słowach "uczynił doskonałymi". Ponadto, w oryginale "uświęceni" występuje w formie imiesłowu teraźniejszego niedokonanego, natomiast "na zawsze" jest tłumaczeniem dienekes, które w złożeniu z eis, jak to ma miejsce w Hbr. 10:14, oznacza "nieprzerwanie, ustawicznie". Tak więc należałoby ten werset przetłumaczyć następująco: "jedną ofiarą doskonałymi uczynił [uświęcił] ustawicznie poświęcanych".

W jaki sposób jesteśmy uczynieni doskonałymi, wyjaśnia apostoł Paweł zaledwie dwa wersety dalej, cytując z proroka Jeremiasza: "Włożę moje prawa w ich serca i wypiszę je na ich umysłach" (Hbr. 10:16 UBG). Warto jednak zauważyć podwójny element, o którym mówi prorok, ponieważ odpowiada on podwójnemu znaczeniu hagiazo, a mianowicie wypisanie prawa na umysłach odpowiada uświęceniu, w którym doświadczamy poszukiwania i rozumienia prawdy, a tym samym jesteśmy uczynieni doskonałymi jako . Serce natomiast jest symbolem woli. Włożenie prawa do serca jest symbolicznym opisem poświęcenia, w którym nasze życie zostaje oddzielone dla celów służby dla Ewangelii. Ta sama podwójna myśl jest wyrażona w , gdzie czytamy, że jesteśmy powołani przez chwałę Bożej prawdy (uświęcenie) oraz odwagę (cnotę, gr. arete) głoszenia Słowa (poświęcenie).

Podwójne znaczenie hagiazo jest również zaznaczone w symbolach . Przyjmowanie pamiątkowych symboli chleba i wina pokazuje udział wierzących w Nowym Przymierzu. Chleb jest symbolem ciała (które także w Biblii oznacza charakter) oraz prawdy. Spożywając niekwaszony chleb, pokazujemy w ten sposób karmienie się niekwaszoną błędem nauką Ewangelii, która zmienia charakter, czyniąc nas Ciałem Chrystusa. Wino oznacza krew, która z kolei jest symbolem życia. Ofiara krwi jest ofiarą życia czynioną w pełnym zaufaniu do Boga. Pijąc pamiątkowe wino, dajemy wyraz wierze, która składa życie w ofierze dla Słowa Bożego (). W ten sposób chleb jest symbolem naszego uświęcenia przez prawdę, a wino - naszego poświęcenia w służbie Ewangelii. Jednocześnie symbole pamiątkowe łączą doświadczenia poświęcenia i uświęcenia z , podobnie jak czyni to Paweł w badanych wersetach Hbr. 10:10,14.

W myśl słów apostoła, jesteśmy poświęceni przez ofiarę ciała Jezusa Chrystusa oraz jedną ofiarą uczynieni doskonałymi (uświęceni). Ofiara Pana zajmuje zatem centralne miejsce dla duchowego rozwoju Kościoła. To oczywiste, jeśli rozumiemy jej sens zgodnie z nauczaniem Mistrza: "Ja po to się narodziłem i po to przyszedłem na świat, aby dać świadectwo prawdzie. Każdy, kto jest z prawdy, słucha mego głosu" (Jn. 18:37 UBG). Świadectwo wydane przez Pana było dwojakiego rodzaju: z jednej strony to treść nauk wyjaśniających sens prawa, dzięki którym jesteśmy uświęcani (Mt. 5:17-19; Jn. 14:6); z drugiej strony to przykład postępowania i poświęcenia w służbie zapraszający wierzących do podjęcia ich własnej ofiary: "Jeśli ktoś chce pójść za mną, niech się wyprze samego siebie, weźmie swój krzyż i idzie za mną" (Mt. 16:24 UBG). Nauka Chrystusa jest Ewangelią - ofiary ciała składanej w toku rozumnej służby, na końcu której czeka na zwycięzców dar życia wiecznego ().

Krytyczne znaczenie ofiary Pana dla służby kapłańskiej nowego stworzenia zostało także pokazane w pod Przymierzem Zakonu. Podczas ceremonii ofiarowane są zwierzęta: cielec i dwa barany (Wj. 29:10-20). Ofiara cielca przestawia ofiarę Jezusa Chrystusa. Antytypiczni kapłani kładą swoje ręce na głowę antytypicznego cielca w geście zupełnego polegania na tej ofierze, a także służby (symbol ręki) na rzecz prawdy, której świadectwo wydał Pan. Smarowanie rogów ołtarza krwią cielca przedstawia zastosowanie wartości ofiary Chrystusa za Kościół, tzn. otwarcie drogi poświęcenia dla wierzących w obecnym wieku Ewangelii. Wylanie pozostałej krwi na ziemię u podnóża ołtarza wskazuje, że ta sama ofiara będzie miała zastosowanie za całą ludzkość w czasie przyszłego Królestwa Chrystusa (Dzieje 3:19-21; 1 Jn. 2:2), zarówno w sensie oświecenia niewybranych (o czym mówi Izajasz we fragmencie cytowanym na wstępie), jak i zdjęcia przekleństwa z ziemi (Rdz. 3:17,18).


Słowa kluczowe: Hbr. 10:10,14, poświęcenie, uświęcenie, hagiazo
 
Przekłady wykorzystane w komentarzu Biblijnym:
UBG - Uwspółcześniona Biblia Gdańska
GP - Grecko-Polski Nowy Testament
 
Data publikacji:
Ostatnia aktualizacja: 31-07-2020


komentarzbiblijny.pl