Wielka rzesza w kontekście Przybytku
Określenie 'wielka rzesza', które pojawia się w Obj. 7:9, zostało spopularyzowane wśród badaczy Biblii w ostatnich latach głównie za sprawą świadków Jehowy i ich przekładu Nowego Świata. Większość przekładów Biblii preferuje 'wielki tłum', choć zdarzają się i inne, synonimiczne określenia (lud wielki, zgromadzenie wielkie, ogromny tłum). W literaturze Biblijnej spotkałem się również z określeniem 'wielka kompania' lub 'wielkie grono'. Wydaje się, że użycie tego bądź innego określenia nie ma jednak większego znaczenia. Bardziej istotna jest charakterystyka tej grupy i jej tożsamość. Księga Objawienia definiuje trzy klasy ludu Bożego: 24 starszych, 144000 wybranych oraz wielką rzeszę. Typicznie zostały one przedstawione w Przybytku pod Starym Przymierzem. 24 starszych oraz 144000 to odpowiednio stan Świątnicy Najświętszej oraz Świątnicy. Wielka rzesza została pokazana w lewitach, wykonujących swoje zadania na dziedzińcu Przybytku.
Kim zatem są lewici - cały naród izraelski był narodem wybranym i podobnie w antytypie wybranymi są wszyscy, którzy przez dokonanie obrzezki serca w pokucie otrzymują ducha Boskiej miłości agape - miłości prawdy, stając się w ten sposób spłodzonym z ducha nowym stworzeniem. Lewici na tle Izraela byli jednak pokoleniem szczególnym - pokoleniem danym w zamian za pierworodnych, którzy byli w Egipcie sądzeni sądem na śmierć. W antytypie lewici reprezentują te nowe stworzenia, które poddają się działaniu ducha prawdy i rozwijają jej znajomość w stopniu wystarczającym, aby już w obecnym wieku Ewangelii być sądzonymi wyrokiem: na życie lub śmierć (Hbr. 6:4-6, Hbr. 10:26; 1 Pt. 4:17). Są oni także antytypicznymi pierworodnymi, ponieważ dzięki poznawaniu prawdy Słowa Bożego i jej stosowaniu doświadczają zrodzenia z ducha (przed ogółem ludzkości, której to doświadczenie będzie dane podczas tysiącletnich rządów Chrystusa). W typie lewici byli w swojej pracy podporządkowani kapłanom i podobnie w antytypie lewici nie badają bezpośrednio Słowa Bożego (nie wykonują w antytypicznej Świątnicy czynności zarezerwowanych dla kapłanów), ale w swoim zrozumieniu Słowa Bożego są całkowicie zależni od antytypicznych kapłanów (nauczycieli, proroków), którzy przedstawiają nauki Biblijne Kościołowi (Lb. 3:6-9, Ef. 4:11-13).
W czasach, kiedy nie było jeszcze stacjonarnej świątyni w Jerozolimie, szczególnym zadaniem lewitów był transport Przybytku i jego sprzętów (Lb. 1:50). Przed transportem wszystkie sprzęty miały być przykryte przez kapłanów, co dodatkowo pokazuje, że lewici nie doświadczają bezpośrednio nauk, które 'transportują' jako nauczyciele i ewangeliści (Lb. 4:4-15). Kiedy stanęła świątynia w Jerozolimie, zmienił się także zakres pracy lewitów, o czym mowa w 1 Kn. 23:25-32. Zostali oni podzieleni na cztery oddziały w zależności od zadania, jakie mieli pełnić: 1) asystenci kapłanów (utrzymanie czystości oraz pomoc w przygotowaniu ofiar), 2) urzędnicy i sędziowie, 3) strażnicy oraz 4) muzycy i śpiewacy (1 Kn. 23:3-6). Zgodnie z 2 Kn. 23:6, "Niech nikt nie wchodzi do domu PANA prócz kapłanów i usługujących Lewitów. Oni mogą wchodzić, gdyż są poświęceni" (UBG). Tę informację znajdujemy także odzwierciedloną w antytypie, bowiem członkowie wielkiej rzeszy jako antytypiczni lewici "są przed tronem Boga i służą mu we dnie i w nocy w jego świątyni" (Obj. 7:15 UBG).
Zgodnie z Obj. 11:19 i 15:5 świątynia znajduje się w niebie, co sugeruje, że także członkowie wielkiej rzeszy otrzymają naturę duchową. Antytypiczni kapłani - 144000 wybranych - którzy zmartwychwstaną w Boskiej naturze, z pewnością nie będą obsługiwać ziemskiej świątyni, nawet jeśli spełnią się spodziewania części badaczy Biblii, że w Jerozolimie powstanie trzecia świątynia na wzór świątyni Ezechiela. Jeśli nadzieją wybranych wieku Ewangelii są stanowiska królów i kapłanów z Jezusem Chrystusem w chwale, wydaje się rozsądnym pogląd, że także antytypiczni lewici usługiwać będą w tej samej, niebiańskiej świątyni (1 Pt. 1:3,4). Psalm 45:10-16 przedstawia scenę, w której Oblubienica wprowadzana jest do pałacu królewskiego, a razem z nią wchodzą 'jej towarzyszki'. Jeśli pałacem króla jest antytypiczna świątynia, wówczas Oblubienicą Pana przyodzianą w 'kosztownym złocie z Ofir' (symbol Boskiej natury), są zwycięzcy powołania reprezentowani w 24 starszych (królowie) i 144000 wybranych (kapłani). Towarzyszki Oblubienicy, które jej usługują, to antytypiczni lewici - wielka rzesza (zobacz wykład Oblubienica i wieczerza wesela Baranka).
Wielka rzesza wychodzi z wielkiego ucisku
Bardzo istotną, definicyjną wręcz cechą wielkiej rzeszy jest fakt, iż "To są ci, którzy przyszli z wielkiego ucisku" (Obj. 7:14 UBG). Spośród trzech klas ludu Bożego składających się na antytypiczną świątynię, klasa królów została ostatecznie skompletowana w 1977 roku (zobacz komentarz do Mt. 25:1-13 oraz wykład Równoległości Abrahama). Klasa 144000 ma być kompletna w momencie rozpoczęcia się wielkiego ucisku, kończącego obecny system rzeczy (Obj. 7:1-3; zobacz komentarz do Obj. 14:1-5). Pieczętowanie wybranych ma jednak trwać nadal i ostatecznie zakończyć się na rok przed zakończeniem systemu rzeczy (zobacz komentarz do Mt. 24:32-35 i Dn. 8:14). W sześcioletnim okresie od rozpoczęcia ucisku do końca pieczętowania wybranych jedyną klasą należącą do antytypicznej świątyni, która będzie pieczętowana, będzie klasa antytypicznych lewitów - wielka rzesza. Zapewne w ciągu 2000 lat wieku Ewangelii wielu powołanych rozwinęło stopień rozwoju właściwy dla klasy lewickiej. Niemniej w okresie ucisku będzie to jedyne stanowisko w niebiańskiej świątyni, o które jeszcze będą mogli zabiegać niezapieczętowani wybrani.
W swoim proroctwie prorok Malachiasz zapowiada, że lewici będą oczyszczani ogniem Dnia Pańskiego (Mal. 3:2-4). Oczyszczani nie dlatego, że mieli zbyt mało czasu na podjęcie swojego poświęcenia - od powołania/ spłodzenia z ducha ostatniego z antytypicznego Izraela do skompletowania antytypicznej klasy kapłańskiej upłynie 14 lat (2015-2029), co z pewnością oznacza wiele sposobności służby i duchowego rozwoju. Ten czas przez antytypiczną wielką rzeszę zostanie jednak stracony. Jej członkami są osoby, które ostygły w wykonywaniu swojego poświęcenia i 'obudzą się' dopiero, kiedy nadchodzący koniec stanie się dla nich oczywisty. Doświadczenia wielkiego ucisku zmobilizują wiernych lewitów do oczyszczenia się i przybrania białych szat sprawiedliwości (Obj. 7:14). Malachiasz sugeruje jednak nie tylko, że lewici będą oczyszczani doświadczaniem Dnia Pańskiego (paruzji), ale także doświadczeniem wieńczącej go apokalipsy. Tę myśl dodatkowo wspiera apostoł Paweł, kiedy mówi, że wierzący, którzy będą w ciele, mają być przemienieni do natury duchowej na dźwięk ostatniej trąby - trąby ogłaszającej inaugurację królestwa Bożego, a więc po zakończeniu ucisku (1 Kor. 15:51,52; Obj. 11:15).
Antytypiczni lewici mają zatem być wypróbowani w ogniu ucisku. Dlatego Obj. 7:14 dodaje, że szaty członków wielkiej rzeszy mają być wybielone we krwi Baranka. Krew w Biblii oznacza życie. Ofiara krwi jest ofiarą życia. Taką ofiarę poniósł nasz Pan, aby zachować posłuszeństwo Bogu. Tego rodzaju ofiarę będą także musieli ponieść lewici. Ucisk i następujące zniszczenie będzie bowiem czasem, kiedy ludzie będą 'mdleć ze strachu' i szukać schronienia. Mówi o tym najwyraźniej Pan Jezus w Łk. 17:28-37. Dla wierzących będzie to czas ciężkiej próby. Jezus zapowiada bowiem, że "Który będzie szukał życie jego by zachować, straci je" (Łk. 17:33 GP). Antytypiczni lewici w tym czasie próby muszą zachować pełne zaufanie do Pana, łącznie z gotowością ofiary życia, aby zachować swoje stanowisko w antytypicznej świątyni i zostać przemienionymi na końcu ucisku, przy inauguracji królestwa, do natury duchowej. Jeśli natomiast będą szukać ratunku doczesnego życia ludzkimi środkami, mogą utracić stanowisko w chwale duchowej świątyni.
Szaty lewitów zostaną zatem wybielone we krwi Baranka poprzez okazane przez nich całkowite zaufanie w czasie końca obecnego świata. O Abrahamie powiedziano, że 'zaufał Bogu i poczytano mu to ku usprawiedliwieniu' (Rzym. 4:1-8). Zaufanie wielkiej rzeszy także będzie ku usprawiedliwieniu. Dlatego Obj. 7:17 mówi, że Baranek poprowadzi lewitów do źródeł wód. Woda reprezentuje w Biblii prawdę. Lewici wychodzący z ucisku będą mieli charakter gruntownie wypróbowany zaufaniem do Boga, ale nie wzmocniony znajomością prawdy. Dlatego dla dokończenia ich rozwoju niezbędne będzie udanie się przez nich do źródła Słowa Bożego. Dopiero połączenie niezłomnego posłuszeństwa ze znajomością głębokości nauki Bożej da ostateczny chwalebny efekt. Takim Bóg obiecuje, że "Nie zaznają już głodu ani pragnienia, nie porazi ich słońce ani żaden upał ... i otrze Bóg wszelką łzę z ich oczu" (Obj. 7:16,17 UBG). Zważywszy na doświadczenia Dnia Pańskiego, które nie ominą wielkiej rzeszy, ta obietnica Boża będzie w ich próbie źródłem wzmocnienia i nadziei.