Stworzenie człowieka -->
Choć w Edenie Pan Bóg wyraził zamiar stworzenia człowieka na swój obraz i podobieństwo, w rzeczywistości Adam został stworzony na podobieństwo. Obraz Boga w człowieku jest stwarzany za pośrednictwem Jezusa Chrystusa w obecnym czasie. Z tej przyczyny Biblia mówi o dniu Bożego odpoczynku - ponieważ głównym wykonawcą dzieła stworzenia człowieka na Boży obraz jest ten, do którego Bóg powiedział 'uczyńmy', a którym okazał się być człowiek Jezus Chrystus.
Grzech pierworodny -->
Kiedy Adam widzi Ewę z owocem, wie, że zostało złamane prawo. Pamięta jednak również, że jest ze swoją żoną jednym ciałem, dlatego rozwija błędne przekonanie, że konsekwencja w postaci śmierci dotknie także jego. Ponieważ Adam jest człowiekiem, posiada naturalne instynkty, wśród nich instynkt samoobrony, który uruchamia się w nim, kiedy tylko zdaje sobie sprawę, że zagrożone jest jego życie. Nie jest gotów ponieść kary śmierci, nie myśli więc o tym, aby zachować prawo Boże nawet za cenę życia, ale o tym, jak zachować życie nawet jeśli prawo zostało złamane. Najpierw się ukrywa przed Bogiem ('ukryłem się, ponieważ zobaczyłem, że jestem nagi'), a kiedy ta strategia nie działa, całą winą obarcza Ewę ('to kobieta, którą mi dałeś').
Ofiara ciała -->
Ofiara ciała i ofiara krwi są Biblijną odpowiedzią na problem grzechu. Adam popada w błąd - nieprawidłowo ocenia sytuację i w konsekwencji stosuje naturalną instrukcję zachowania (samoobrona), która prowadzi do grzechu. Przyczyna grzechu leży zatem zarówno w obszarze świadomości (przekonań), jak i podświadomości (naturalnych reakcji i wypracowanych wzorców postępowania). Ponieważ instrukcje zachowania są zakodowane w naszym systemie nerwowym (w naszym ciele), odpowiedzią na grzech musi być ofiara ciała - odrzucenie przez pokutę tych elementów charakteru, które prowadzą do nieposłuszeństwa Bogu, oraz podjęcie pracy kształtowania nowych nawyków przez poznawanie Słowa Bożego i zmianę sposobu myślenia.
Ofiara krwi -->
Krew w Biblii oznacza życie. Ofiara krwi oznacza gotowość człowieka do postępowania zgodnie z przekonaniem nawet za cenę życia. Adam wie, że nie może spożyć owocu, ale jego postępowanie nie jest spójne z tym przekonaniem, nie zgadza się na wszystkie możliwe konsekwencje. W tym sensie ofiara ciała i ofiara krwi stawiają problem zaufania - kiedy ofiara ciała bierze pod uwagę własną omylność (zatem manifestuje brak zaufania do swoich przekonań), ofiara krwi wymaga zupełnego zaufania wobec swojego postępowania - dopóki przekonanie nie zostanie odrzucone jako fałszywe, oparte na nim postępowanie musi bezwzględnie być przestrzegane (nawet za cenę ofiary krwi).
Ofiara Jezusa Chrystusa -->
Istotą ofiary Jezusa Chrystusa jest pokazanie własnym przykładem, jak powinien zachować się Adam, aby nie zgrzeszyć. Przyczynami upadku Adama były błąd i brak zaufania do Boga. Jezus przychodzi, aby naprawić pierwszą wymienioną przyczynę, dając świadectwo prawdzie. Swoim własnym przykładem natomiast pokazuje, jak powinien zachować się Adam w obliczu próby, kiedy sam znajduje się na krzyżu. Nie poddaje się naturalnemu instymktowi ratowania życia ('zejdź z krzyża, zbaw siebie i nas'). Nie ulega nawet wówczas, kiedy traci kontakt z Bogiem (co może sugerować, że uchybił w swojej służbie i czeka go bezpowrotna śmierć). Pozostaje jednak niewzruszony w pewności swojego zaufania do Ojca, wykonując w ten sposób w pełni swoją ofiarę.
Usprawiedliwienie z wiary -->
Grzech pierworodny i zadośćczyniąca mu ofiara Jezusa Chrystusa obrazują, co składa się na postępowanie, które w oczach Boga jest sprawiedliwe: 1) przekonanie zgodne z prawdą i 2) postępowanie zgodne z przekonaniem. Usprawiedliwienie (rzeczywista reforma charakteru człowieka grzesznego) jest z wiary, ponieważ człowiek musi mieć wiarę (zaufanie), że postępuje w sposób zgodny z prawdą. Z kolei znajomość prawdy jest wynikiem działania wiary prowadzonej przez ducha ofiarniczej miłości agape - miłości prawdy - która powoduje w wierzących potrzebę poznawania Słowa Bożego i uzdalnia ich w tym kierunku.
Wewnętrzny człowiek -->
Nowy charakter człowieka kształtowany przez ofiarę ciała i ofiarę krwi. Istotą jest zachowanie całkowitego posłuszeństwa prawdzie, ale ponieważ nie posiadamy bezpośredniego dostępu do prawdy, tylko jej mniej lub bardziej precyzyjne odbicie w naszych przekonaniach, kształtowanie sprawiedliwego charakteru wymaga podwójnej ofiary: 1) ofiary ciała - 100 proc. gotowości do weryfikacji swoich instrukcji postępowania (przekonań i reakcji zakodowanych w podświadomości) oraz 2) ofiary krwi - 100 proc. gotowości do działania zgodnie z posiadanym przekonaniem. W ten sposób przemianie podlega charakter człowieka jako całość - zarówno w obszarze przekonań, jak i podświadomych reakcji, które ulegają modyfikacji przez stosowanie posiadanego obrazu prawdy.
Ciało Chrystusa -->
Ciało jest synonimem wzorców zachowań, które są zaprogramowane w człowieku poza bezpośrednią kontrolą świadomości, a które nie są zgodne z duchem Boga. Ofiara ciała oznacza zatem wysiłki, które podejmujemy w celu korekty tych zakodowanych instynktów i zastąpienia ich wzorcami kształtowanymi na obraz Jezusa Chrystusa - zastąpienia ich ciałem Chrystusa. Członkostwo w Ciele Chrystusowym jest więc wspólnotą ducha wierzących, którzy przez świadome naśladownictwo Pana w sposobie myślenia i postępowania przeobrażają od środka swoje charaktery, aby stać się na jego obraz. W tym sensie każdy, który wierzy, jest członkiem Chrystusa. Przy końcu czasów każde stworzenie - duchowe i ziemskie - obdarzone prawem do życia będzie częścią Ciała Chrystusowego.
Nowe stworzenie -->
Na osobowość człowieka składa się w pewnym uproszczeniu świadomość i podświadomość. Podświadomość Biblia nazywa wewnętrznym człowiekiem - to nasz charakter, zakodowane w naszym układzie nerwowym mechanizmy postępowania w powtarzalnych sytuacjach. Świadomość natomiast jest tym 'miejscem', gdzie rozwija się nowe stworzenie - nowy umysł człowieka, który otrzymał ducha prawdy i pragnienie zgodnego z nią postępowania. Rozwój nowego stworzenia jest rozwojem w znajomości. Dzięki nabywanemu zrozumieniu i świadomemu wysiłkowi w kierunku postępowania zgodnego z prawdą stopniowemu kształtowaniu ulegać będzie także charakter człowieka - nasz wewnętrzny człowiek - abyśmy w ten sposób mieli udział w pełni Chrystusa, kompletnym rozwoju osobowości.
Spłodzenie z ducha -->
Nowe stworzenie kształtowane jest w wyniku spłodzenia z ducha. Narzędziem spłodzenia z ducha jest Boska miłość agape - miłość prawdy, która 'przymusza' wybranych do podejmowania ofiary dla Ewangelii w jej przestrzeganiu oraz pogłębianiu zrozumienia Słowa Bożego, ewangelizacji, nauczaniu i proroctwie. Poprzez wykonywanie tej służby rozwijane jest nowe stworzenie - nowy umysł skoncentrowany na rozwoju w znajomości i stosowaniu prawdy. Ponieważ nowe stworzenie jest elementem osobowości człowieka (drugim jest charakter - wewnętrzny człowiek), właściwym na określenie jego przemiany wydaje się być pojęcie spłodzenia z ducha (zamiast zrodzenia z ducha, które dotyczyć będzie przemiany osobowości jako całości).
Zrodzenie z ducha -->
Kompletna osobowość (zupełny człowiek) składa się z elementu ducha (umysłu) i ciała (charakteru), przy czym proces usprawiedliwienia (naprawy) zawsze przebiega w jednym kierunku: od ducha do ciała. I to duch jest tym miejscem, gdzie przez spłodzenie zaczyna swoją egzystencję nowe stworzenie. Celem jednak jest stworzenie zupełnego człowieka na obraz Jezusa Chrystusa, zarówno umysł, jak i ciało. Biblia określa ten proces stworzenia kompletnej osobowości na obraz Chrystusa mianem zrodzenia z ducha. Pojęcie zrodzenia z ducha obejmuje zarówno odrodzony umysł, jak i charakter. Narzędziem zrodzenia jest prawda, której znajomość i codzienne wykorzystanie pozostawia wzór w charakterze, czyniąc wierzących członkami Ciała Chrystusa.
Chrzest duchem
Chrzest duchem, czyli dosłownie 'zanurzenie w naukę', jest celem nowych stworzeń. Samo zrodzenie z ducha czyni nas niemowlętami w Chrystusie, potrzebującymi mleka najbardziej podstawowych nauk. Wierne wykonywanie naszego poświęcenia w rozwijaniu znajomości prawdy będzie stopniowo przynosić błogosławieństwo w postaci coraz lepszego jej rozumienia, a przez to także coraz głębszego internalizowania nauk Biblijnych w charakterze. Ponieważ rozwój w prawdzie ma charakter ciągły, taki też jest chrzest duchem - to ciągły proces 'zanurzania się' w Słowo Boże, przez co coraz większe obszary nie tylko naszej świadomości, ale także podświadomych nawyków postępowania, znajdą się w zgodzie z prawdą i prawem Bożym.
Chrzest wodny -->
Chrzest Biblijny ma postać pełnego zanurzenia i wynurzenia. Zanurzenie jest symbolem 'pogrzebania w śmierć', kiedy przez pokutę podejmujemy zakończenie dotychczasowego sposobu życia. Wynurzenie symbolizuje zmartwychwstanie, którego doświadcza człowiek nawracający się do Boga przez Jezusa Chrystusa. Decyzja o przyjęciu nowych zasad postępowania, jeśli tylko zacznie być wykonywana, będzie źródłem kształtowania nowego charakteru, nowego sposobu myślenia i postępowania. Dlatego chrzest wodny jako symbol wewnętrznej przemiany człowieka, który przyjmuje Jezusa Chrystusa, jest właściwy dla wszystkich, którzy podejmują pokutę w jego imię.
Pokuta i nawrócenie
Pokuta (gr. metanoia) oznacza zmianę myślenia - odwrócenie się od sposobu myślenia i postępowania sprzecznego z zasadami Biblii. Nawrócenie (gr. epistrofe) oznacza zmianę kierunku - przyjęcie zasad Ewangelii za własne. Podstawą podjęcia pokuty i nawrócenia jest obowiązkowa miłość do Boga (pobożność), dlatego pokuta i nawrócenie są obowiązkiem każdego człowieka względem Boga. Pokuta zawsze jest odpowiedzialnością człowieka pokutującego - nikt z zewnątrz nie jest w stanie sprawić w kimś pokuty. Nawrócenie natomiast może być podejmowane zarówno przez osobę pokutującą, jak i przez głosicieli Słowa Bożego zachęcających osoby, które podjęły pokutę, do poznawania i praktykowania zasad Biblijnych.
Wiara
Wiara to rozum i serce - to przekonanie połączone z działaniem. Wiara, która ma przekonanie o Bogu i pokutuje z grzechów, jest obowiązkiem każdego człowieka. Wybrani, którzy podejmują taką obowiązkową wiarę, otrzymują w darze Boską poświęcającą miłość agape, która prowadzi ich do podjęcia skutecznej ofiary ciała w pracy reformowania charakteru. Dlatego Biblia mówi o wierze zarówno jako o obowiązku człowieka, jak i o darze od Pana Boga. Obowiązkiem człowieka jest uwierzyć: okazać przekonanie, że Bóg istnieje i podjąć kroki, żeby oczyścić swoje postępowanie. Rozwój wiary wymaga współpracy Pana Boga i poddawania się pod wpływ Jego ducha.
Lud, lewici i kapłani Wieku Ewangelii
Sposób wykonywania ofiary ciała przez wierzących pozwala wyodrębnić trzy klasy ludu Bożego pokazane w obrazie Przybytku pod postacią ludu, lewitów i kapłanów. Członkowie ludu reprezentują spłodzonych z ducha, którzy stają się odbiorcami ducha miłości prawdy, ale całkowicie zaniedbują rozwój w tym kierunku. Lewici reprezentują zrodzony z ducha, którzy wykonali pracę rozwoju charakteru w podstawach prawdy, jednak nie postępują ku dalszemu zrozumieniu, odmawiając weryfikacji raz nabytych przekonań. Pozafiguralni kapłani na bieżąco wykonują ofiarę ciała przez poszerzanie swojego zrozumienia połączone z gotowością do weryfikacji posiadanego obrazu prawdy.
Zmartwychwstanie
Nagrodą w powołaniu ewangelicznym jest zmartwychwstanie do chwały w niebie. Wybrani, którzy dzięki zachowaniu wierności i skutecznym wykonaniu swojego poświęcenia znajdą się wśród królów i kapłanów z Jezusem Chrystusem, otrzymują nieśmiertelne ciała w Boskiej naturze po zakończeniu swojej ziemskiej służby, bez konieczności oczekiwania na ogólne zmartwychwstanie ludzkości w Królestwie. Antytypiczni lewici zmartwychwstają do natury duchowej, ale niższej niż natura Boska przy inauguracji Królestwa Bożego, a ci z lewitów, którzy do tego czasu będą w ciałach ziemskich, zostaną przemienieni do natury duchowej, nie doświadczając śmierci. Ogół ludzkości powstanie w ciałach ziemskich pod panowaniem tysiącletniego Królestwa Chrystusa.
Ewangelizacja, nauczanie, prorokowanie
Ewangelizacja to informowanie niepoinformowanych, że zbawienie jest w Chrystusie. Ewangelizacja jest zadaniem wszystkich wierzących. Nauczanie jest przekazywaniem głębszych nauk i jako takie jest szczególnym zadaniem pozafiguralnych lewitów - zrodzonych z ducha, którzy uważają, że posiadają prawdę i chcą ją przekazywać innym. Prorokowanie to odkrywanie tego, co nie zostało jeszcze powiedziane, to usługiwanie nowymi kierunkami spojrzenia. Ponieważ duch Chrystusa jest duchem proroctwa, wszystkie nowe stworzenia są powołane do tej duchowej pracy, niemniej nie wszyscy ją wykonują. Nowe stworzenie, które wykonuje swoje powołanie także w elemencie proroctwa, zostało w obrazie Przybytku zobrazowane przez kapłanów.
Wieczerza Pańska
Wszyscy wierzący raz w roku - 14 Nisan według kalendarza żydowskiego, w dzień Paschy - przyjmują chleb i wino w sposób pokazany przez Jezusa Chrystusa podczas ostatniej wieczerzy. Chleb symbolizuje ofiarę ciała, wino - ofiarę krwi. Każdy, kto pokutuje i nawraca się do Boga przez Jezusa Chrystusa, powinien mieć udział w przyjmowaniu chleba i wina jako symbolu swojego uczestnictwa w Ciele Chrystusa oraz ofiary, jaką w związku z tym wykonuje.
Nowe Przymierze
Nowe Przymierze jest relacją Boga z człowiekiem, która polega na udzielaniu ducha. W obecnym Wieku Ewangelii na mocy Nowego Przymierza wybrani, którzy podejmują pokutę, otrzymują ducha Boskiej miłości agape, która działa w kierunku reformy charakteru, a tym samym pojednania człowieka z Bogiem. Z nastaniem tysiącletniego Królestwa duch będzie wylany 'na wszelkie ciało', aby każdy otrzymał sposobność powrotu do Boga. Uczestnictwo w Nowym Przymierzu wymaga od Kościoła ofiary ciała i ofiary krwi. Pośrednikiem Nowego Przymierza jest Jezus Chrystus, który zabezpieczył je przez swoją ofiarę.
Drugie przyjście Jezusa Chrystusa
Jezus Chrystus przychodzi powtórnie w trzech etapach: paruzja, apokalipsa, epifania. Paruzja będzie okresem ucisku dla całej ludzkości, który rozpocznie się wraz z pojawieniem się na niebie 'znaku Syna Człowieczego' - planetoidy, która dzięki przelotowi bardzo blisko ziemi będzie widoczna w postaci jasno świecącej gwiazdy. Pole magnetyczne ziemi zaburzy jednak jej trajektorię lotu, wskutek czego znajdzie się ona na kursie kolizyjnym z ziemią i w nią uderzy przy następnym przelocie siedem lat później. Tak rozpocznie się apokalipsa - pięć miesiący kompletnego zniszczenia i chaosu, po której nastanie epifania Chrystusa - jego objawienie się najpierw pokutującemu Izraelowi, a potem całej ludzkości.
Etyka Starego i Nowego Testamentu -->
Źródłem etyki zarówno Starego, jak i Nowego Testamentu, jest grzech pierworodny. Zasadniczym problemem, który od tamtego czasu stoi przed człowiekiem, jest to, w jaki sposób uniknąć śmierci. W Starym Testamencie Bóg wybiera sobie naród, któremu przedstawia ofertę taką, jaką otrzymał Adam: życie w edenicznej ziemi obiecanej, które może być przedłużane bez końca na warunku posłuszeństwa. Etyczne jest zatem każde działanie, które gwarantuje pomyślność i przetrwanie Izraela. Oferta Boga dla wybranych pod Nowym Przymierzem jest inna: to nadzieja nieśmiertelnej chwały pod warunkiem złożenia ofiary ze swojego teraźniejszego życia. Dlatego inne są także wymagania stawiane wybranym pod Nowym Przymierzem.