Paruzja - apokalipsa - epifania, czyli rzecz o drugim przyjściu Chrystusa

Przedmiot wykładu: Jezus Chrystus przychodzi powtórnie, aby ustanowić swoje Królestwo, w trzech etapach, które z języka greckiego nazywamy paruzją, apokalipsą i epifanią. Wykład przedstawia temat w dwóch częściach. Część I podaje definicje paruzji, apokalipsy i epifanii, opisując najważniejsze cechy i wydarzenia ww. okresów. Część II przywołuje fragmenty Biblii opisujące wydarzenia związane z powrotem Pana oraz pokazuje, w jaki sposób wpisują się one w obraz zarysowany w części I.

"Przyjdę znowu", zapewnił swoich uczniów nasz Pan wkrótce przed odejściem do Ojca (Jn. 14:3 UBG). Chrześcijanie różnych wyznań spodziewają się powrotu Jezusa. Ten aspekt Ewangelii zwykle nie podlega dyskusji. Znacznie trudniejsza jest jednak rekonstrukcja zdarzeń, które będą miały miejsce w związku z poszczególnymi etapami drugiej obecności, a które określamy nazwami wywodzącymi się wprost z języka greckiego: paruzja, apokalipsa i epifania. Czy będzie to powrót widzialny czy niewidzialny? Po czym poznamy, że to już się dzieje? Jak powinni w tym czasie postąpić wierzący? Znajdujemy na kartach Ewangelii odpowiedzi na te pytania. W niniejszym wykładzie przedstawiam moje zrozumienie tego tematu w dwóch częściach: część pierwsza opisuje poszczególne etapy bez podawania argumentacji Biblijnej; w części drugiej przywołuję fragmenty Biblii opisujące powrót Pana w jego poszczególnych etapach, pokazując jednocześnie, w jaki sposób wpisują się one w wizję opisaną w części pierwszej.

Spis treści:

Część I. Definicja paruzji, apokalipsy i epifanii
Część II. Analiza fragmentów Biblii opisujących warunki paruzji, apokalipsy i epifanii

Część I. Definicja paruzji, apokalipsy i epifanii

Rozważając wydarzenia związane z powtórnym przyjściem Jezusa Chrystusa, warto mieć na uwadze cel, w jakim Pan przychodzi ponownie. Jego pierwsze przyjście przyniosło istotną dyspensacyjną zmianę: zakończył się wiek żydowski, w czasie którego Bóg miał relację wyłącznie z Izraelem cielesnym na podstawie Przymierza Zakonu, a rozpoczął się wiek Ewangelii, w którym spośród wszystkich nacji zgromadzany jest Izrael duchowy w oparciu o Nowe Przymierze. Podobnie ważną zmianę przyniesie drugie przyjście Pana. Przypowieść o owcach i kozłach rozpoczyna on słowami: "Gdy Syn Człowieczy przyjdzie w swojej chwale i wszyscy święci aniołowie z nim, wtedy zasiądzie na tronie swojej chwały" (Mt. 25:31 UBG). Jezus powraca zatem, aby rozpocząć swoje chwalebne królewskie panowanie i związany z nim sąd ludzkości. Warunki wieku Ewangelii są zatem radykalnie różne od tych, które przyniesie wiek Królestwa i podobnie radykalny charakter będzie miał moment zmiany, który je wprowadzi:

Paruzja (gr. parousia - przybycie, obecność) - pierwszy etap powrotu Chrystusa, który rozpocznie się z chwilą przelotu dużej wielkości asteroidy bardzo blisko ziemi w taki sposób, że z powierzchni naszej planety będzie widoczna jak jasna gwiazda. Odległość będzie na tyle bliska, że pole magnetyczne ziemi zmieni trajektorię lotu asteroidy, która podczas kolejnego przelotu uderzy w ziemię. Wkrótce po pierwszym przelocie naukowcy odkryją, co się stało. Informacja o tym, że ziemia znalazła się na kursie kolizyjnym z ciałem niebieskim zagrażającym ogólnoświatową katastrofą, przedostanie się do opinii publicznej i zapoczątkuje ucisk, jakiego nie było nigdy dotąd, płacz i lament na skalę światową.

Apokalipsa (gr. apokalupsis - objawienie, odsłonięcie) - drugi etap powrotu Chrystusa, który rozpocznie się z chwilą uderzenia asteroidy w ziemię. Zniszczenie dotknie ogromną część naszej planety, choć nie spowoduje masowej śmierci wszystkich istot żywych na ziemi. Gęsty dym wzbije się w powietrze i spowije cały glob. Nastąpi 5 miesięcy ciemności i chaosu, którego nie przetrwa żaden rząd i żadna instytucja, bez energii i jakichkolwiek współczesnych środków komunikacji. W tych warunkach najmniejszej ochrony potencjału militarnego i wsparcia dotychczasowych sojuszników zostanie pozbawiony Izrael. Okoliczne narody odczytają tę sytuację jako jedyną w swoim rodzaju szansę likwidacji tego narodu. Rozpocznie się to, co Biblia nazywa bitwą Armageddonu. Ostatek Żydów, pozbawiony nadziei jakiejkolwiek ludzkiej pomocy, zwróci się jednak do swojego Boga, który okaże im łaskę i uwolni od wrogów. W ten sposób Izrael stanie się pierwszym nawróconym narodem na ziemi.

Epifania (gr. epifaneia - oświecenie, ukazanie się) - trzeci etap powrotu Chrystusa, który rozpocznie się z chwilą nawrócenia Izraela. Będzie to pierwszy naród, który nawróci się do Boga i otrzyma dar ducha świętego, a także zostanie pobłogosławiony dobrami ziemskimi. Widząc obfitość łask, sąsiednie narody będą dowiadywać się o źródło powodzenia narodu wybranego i przyłączą się do niego w wielbieniu Boga. Tak rozpoczną się rządy Chrystusa na ziemi z Izraelem jako narodem przewodnim i ziemskim kanałem błogosławienia świata. Rozpocznie się zmartwychwstanie a wraz z nim okres naprawy ludzkości do stanu doskonałości.

Część II. Analiza fragmentów Biblii opisujących warunki paruzji, apokalipsy i epifanii

Część II przywołuje fragmenty Biblii opisujące wydarzenia związane z powrotem Pana oraz pokazuje, w jaki sposób wpisują się one w przedstawiony powyżej obraz:

Paruzja jak jasne światło (Mt. 24:23-27)

"Jeśli wtedy ktoś wam powie: Oto tu jest Chrystus, albo: Jest tam – nie wierzcie. (24) Powstaną bowiem fałszywi Chrystusowie i fałszywi prorocy i będą czynić wielkie znaki i cuda, żeby zwieść, o ile można, nawet wybranych. (25) Oto wam przepowiedziałem. (26) Jeśli więc wam powiedzą: Oto jest na pustyni – nie wychodźcie; Oto wewnątrz domu – nie wierzcie. (27) Jak bowiem błyskawica pojawia się na wschodzie i jest widoczna aż na zachodzie, tak będzie z przyjściem Syna Człowieczego".

Przekłady Biblii zwykle mówią w wersecie 27 o błyskawicy, ale greckie astrape oznacza po prostu jasne światło. Wadliwość tego tłumaczenia wynika choćby z tego prostego faktu, że w przyrodzie błyskawice nigdy nie świecą ze wschodu na zachód. W ten sposób widzimy ciała niebieskie - przede wszystkim słońce, ale w tym przypadku szczególnym znakiem paruzji nie będzie wstanie słońca o świcie, ale pojawienie się od wschodu asteroidy, która ze względu na bliskość ziemi i odbite światło słoneczne, będzie widoczna niczym gwiazda. Nie należy się zatem spodziewać, że Pan Jezus pojawi się osobowo w jakimś punkcie świata. Istotą jego powrotu jest zaprowadzenie na ziemi jego królewskich rządów. Początkiem tej zmiany będzie opisane powyżej wydarzenie. Stąd uzasadniona jest mowa o obecności niewidzialnej: obecności, ponieważ w ten sposób nasz Pan rozpocznie zakładanie swojego Królestwa; niewidzialnej, ponieważ fakt ten zostanie ogłoszony światu jedynie za pomocą znaku.

Znak Syna Człowieczego (Mt. 24:29,30)

"A zaraz po ucisku tych dni słońce się zaćmi i księżyc nie da swego blasku, gwiazdy będą spadać z nieba i moce niebieskie zostaną poruszone. (30) Wówczas ukaże się na niebie znak Syna Człowieczego. Wtedy będą lamentować wszystkie ludy ziemi i ujrzą Syna Człowieczego przychodzącego na obłokach niebieskich z mocą i wielką chwałą".

Kiedy Jezus przyszedł na świat jako człowiek - syn człowieczy - znakiem temu towarzyszącym była jasno świecąca gwiazda, która doprowadziła do niego magów ze wschodu. Drugie przyjście także ma znamionować "znak Syna Człowieczego" - jasne światło asteroidy widocznej z ziemi na podobieństwo gwiazdy, która przemknie ze wschodu na zachód (patrz śródtytuł powyżej). W ten sposób rozpocznie się I etap powrotu Pana - jego niewidzialna obecność. Wydarzenia opisane w wersetach 29 i 30 mają się wydarzyć "po ucisku tych dni", tzn. po okresie niewidzialnej paruzji Pańskiej. Dobiegnie ona końca, kiedy na niebie ukaże się asteroida zmierzająca tym razem w stronę ziemi. Widok ten spowoduje lament, jakiego świat nigdy wcześniej nie widział - lament ludzi, którzy ujrzą Syna "przychodzącego na obłokach niebieskich" (właśnie z nieba będą się teraz spodziewać nadejścia swojej zagłady; werset 30). Gwiazdy będą spadać z nieba (werset 29), ponieważ asteroida posiada swój własny magnetyzm, który trzyma przy niej różnej wielkości odłamki skalne. Kiedy ona spadnie na ziemię, razem z nią spadnie deszcz meteorytów. Naturalną konsekwencją tego zdarzenia będzie zaćmienie słońca i księżyca ponieważ ogromna masa pyłu, która wzbije się w powietrze, przykryje całą ziemię.

Słońce zamieni się w ciemność, a księżyc w krew (Jl. 2:31)

"Słońce zamieni się w ciemność, a księżyc w krew, zanim nadejdzie dzień PANA, wielki i straszny".

Wydarzenia opisane w proroctwie Joela należy odróżnić od tych opisanych w Mt. 24:29. Pan Jezus mówi tam bowiem o zaćmieniu słońca i księżyca, które będzie spowodowane kontaktem asteroidy z ziemią, a więc będzie częścią wydarzeń Dnia Pańskiego. Joel natomiast opisuje zaćmienia, które będą mieć miejsce "zanim nadejdzie dzień Pana". Zaćmienia są zjawiskiem okresowym i w tym sensie nie są niczym nadzwyczajnym. Również informacja, że księżyc zamieni się w krew, jest poetyckim opisem naturalnego faktu, iż księżyc w fazie zaćmienia znajduje się w cieniu ziemi, a załamujące się światło nadaje mu czerwony kolor. Jeśli jednak proroctwa wskazują ten element jako szczególny znak, najwyraźniej należy szukać układów zaćmień szczególnie rzadkich ze względu na swoje cechy.

W przypadku zaćmień księżyca są właściwie cztery zmienne, które dobrane w odpowiedni sposób mogą przynieść serię zaćmień wyjątkową nie tylko na skalę 10-lecia czy 100-lecia, ale nawet całej ery. Te zmienne to: 1) czy zaćmienie jest częściowe czy całkowite, 2) ile całkowitych zaćmień ma miejsce pod rząd (maksymalnie mogą być 4 - wówczas mówimy o tzw. tetradzie), 3) czy w momencie zaćmienia księżyc znajduje się w perygeum (tzn. jest na swojej orbicie najbliżej ziemi - wówczas mówimy o tzw. superksiężycu) oraz 4) punkt istotny z proroczego punktu widzenia - czy w dniu zaćmienia wypada święto religijne w kalendarzu żydowskim. Tetrada (czyli cztery całkowite zaćmienia księżyca pod rząd) jest zjawiskiem rzadkim. W całym XX wieku mieliśmy pięć tetrad, ale już w wiekach XIX, XVIII i XVII ani jednej. Kolejna zmienna to występowanie superksiężyca podczas któregoś z 4 tetradycznych zaćmień. Spośród pięciu XX-wiecznych tetrad trzy zawierały superksiężyc, w XVI wieku tetrad było sześć, ale tylko jedna z superksiężycem. Jeśli dodamy do tego zestawu ostatni warunek (tj. każde z 4 zaćmień przypadające w święto), okaże się, że w ciągu dziewiętnastu wieków naszej ery księżyc nie znalazł się w takiej konfiguracji... aż do teraz.

W latach 2014-2015 mieliśmy tetradę całkowitych zaćmień, z których wszystkie przypadały w święto, zwieńczoną ostatnim zaćmieniem w postaci superksiężyca. Tetrada o takich samych parametrach, jak ta z lat 2014-2015, zostanie powtórzona w latach 2032-2033. Zaćmienia będą mieć miejsce podczas żydowskich świąt religijnych przewidzianych w Zakonie Mojżeszowym odpowiednio 25 kwietnia 2032 roku, 18 października 2032 roku, 14 kwietnia 2033 roku i 8 października 2033 roku. Zaćmieniom tym będą także towarzyszyć zaćmienia słońca: dwa zaćmienia częściowe, jedno zaćmienie całkowite i jedno obrączkowe. Mamy zatem astronomiczny układ, który nie pojawiał się przez 2000 lat, a następnie pojawia się dwukrotnie w odstępie zaledwie 17 lat: w latach 2014-2015, a potem w latach 2032-33. Potencjalne znaczenie tej konfiguracji może potwierdzać fakt, iż w 2015 roku dobiegł końca sięgający Abrahama cykl chronologiczny, o którym pisałem w wykładzie Równoległości Abrahama. Jeśli rzeczywiście trafny jest trop związany z poszukiwaniem rzadkich układów tetradycznych, powrót Pana może być tuż przed nami.

Niebiosa z wielkim hukiem przeminą (2 Pt. 3:10)

"A jak złodziej w nocy przyjdzie dzień Pana, w którym niebiosa z wielkim hukiem przeminą, żywioły rozpalone ogniem stopią się, a ziemia i dzieła, które są na niej, spłoną".

Żywiołem niszczącym obecny porządek świata będzie ogień. Uderzenie asteroidy będzie miało moc wielokrotnie większą od bomby atomowej. Piotr pisze, że "niebiosa z wielkim hukiem przeminą", ponieważ naturalnie będzie temu towarzyszył odgłos potężnego wybuchu, a masy pyłu okryją ziemię, zasłaniając zupełnie widok nieba. Razem z asteroidą spadną mniejsze odłamki skalne, które rozpalone przelotem przez atmosferę, spadną na powierzchnię ziemi gradem ognia.

Paruzja jak dni Noego (Mt. 24:37-39)

"A jak było za dni Noego, tak będzie z przyjściem Syna Człowieczego. (38) Jak bowiem za tych dni przed potopem jedli i pili, żenili się i za mąż wydawali aż do tego dnia, w którym Noe wszedł do arki; (39) I nie spostrzegli się, aż przyszedł potop i zabrał wszystkich – tak będzie i z przyjściem Syna Człowieczego".

Dni Noego obrazują okres poprzedzający paruzję Pana. Noe był wyśmiewany za swoje głoszenie o nadchodzącym końcu podobnie jak dziś wyśmiewani są wszyscy głoszący powrót Chrystusa. Jesteśmy dzisiaj w czasie odpowiadającym okresowi przedpotopowemu - czasie, w którym "jedli i pili, żenili się i za mąż wydawali ... i nie spostrzegli się". Dopóki nie zostanie ogłoszone, że ziemia znalazła się na kursie tragicznym i nieodwracalnym, wszystkie sprawy tego świata będą sie toczyły swoim torem. Kiedy ta wiadomość się rozejdzie, chaos rozleje się po świecie niczym wody potopu.

Apokalipsa jak wyjście Lota z Sodomy (Łk. 17:28-37)

"Podobnie jak działo się za dni Lota: jedli, pili, kupowali, sprzedawali, sadzili, budowali; (29) Lecz tego dnia, gdy Lot wyszedł z Sodomy, spadł z nieba deszcz ognia i siarki i wszystkich wytracił. (30) Tak też będzie w dniu, kiedy Syn Człowieczy się objawi. (31) Tego dnia, jeśli ktoś będzie na dachu, a jego rzeczy w domu, niech nie schodzi, aby je zabrać, a kto będzie na polu, niech również nie wraca. (32) Pamiętajcie żonę Lota. (33) Kto chce zachować swoje życie, straci je, a kto je straci, zachowa je. (34) Mówię wam: Tej nocy dwóch będzie w jednym łóżku, jeden będzie wzięty, a drugi zostawiony. (35) Dwie będą mleć razem, jedna będzie wzięta, a druga zostawiona. (36) Dwaj będą na polu, jeden będzie wzięty, a drugi zostawiony. (37) I pytali go: Gdzie, Panie? A on im powiedział: Gdzie jest ciało, tam zgromadzą się i orły".

Jezus mówi w wersecie 30, że dzień jego objawienia (apokalipsy, gr. apokalupto - objawiać) będzie jak wyjście Lota z Sodomy. "Tego dnia, gdy Lot wyszedł z Sodomy, spadł z nieba deszcz ognia i siarki i wszystkich wytracił" (werset 29). Wyrok został zatem wykonany na Sodomie w ten sam sposób, w jaki zostanie wykonany w większej skali na obecnym świecie. Przy tej okazji Pan podaje dwa ostrzeżenia. Pierwsze dotyczy przywiązania do dóbr: wybrani, którzy będą w tym czasie myśleć o ratowaniu dobytku, spotka los żony Lota - nie dotrą do celu w chwale Królestwa. Drugie ostrzeżenie dotyczy ratowania własnego życia. Jezus mówi, że kto je będzie chciał ratować własnymi środkami, ten je utraci.

Warto rozważyć to ostrzeżenie. Naukowcy będą bowiem obliczać punkt globu, w który uderzy asteroida, a miliony ludzi mieszkający na terenach, które będą najbardziej dotknięte, będą się przemieszczać byle jak najdalej od tego miejsca. Wierzącym nie wolno w tym czasie myśleć o ratowaniu życia. Czyniąc to bowiem, okażą brak zaufania do swojego Boga i w konsekwencji utracą stanowisko w Królestwie, a być może życie w ogóle. Dlatego Jezus zapewnia w kolejnych wersetach 34-37, że Bóg jest mocen uratować tych, którzy mu ufają. Okażą się w ten sposób godni objąć Królestwo, do którego zostali powołani, i zostaną przeniesieni do duchowej chwały - tam, gdzie jest Ciało (wzbudzeni wcześniej członkowie Ciała Chrystusowego).

Szósta pieczęć (Obj. 6:12-17)

"I zobaczyłem, gdy otworzył szóstą pieczęć, a oto nastąpiło wielkie trzęsienie ziemi i słońce stało się czarne jak włosiany wór, a księżyc stał się jak krew. (13) Gwiazdy niebieskie spadły na ziemię, podobnie jak drzewo figowe zrzuca niedojrzałe figi, gdy potrząśnie nim gwałtowny wiatr. (14) I niebo ustąpiło jak zwój zrolowany, a każda góra i wyspa ruszyły się ze swoich miejsc. (15) A królowie ziemscy i możnowładcy, i bogacze, i wodzowie, i mocarze, i każdy niewolnik, i każdy wolny ukryli się w jaskiniach i skałach górskich. (16) I mówili do gór i skał: Padnijcie na nas i zakryjcie nas przed obliczem zasiadającego na tronie i przed gniewem Baranka; (17) Bo nadszedł wielki dzień jego gniewu. I któż może się ostać?".

Uderzenie asteroidy będzie miało konsekwencję w postaci masywnego trzęsienia ziemi ("nastąpiło wielkie trzęsienie ziemi", "każda góra i wyspa ruszyły się ze swoich miejsc"). W powietrze wzbije się masa pyłu, która stopniowo otoczy gęsta chmurą całą ziemię ("niebo ustąpiło jak zwój zrolowany"), powodując efekt zaćmienia ("słońce stało się czarne jak włosiany wór, a księżyc stał się jak krew"). Razem z asteroidą spadną 'podróżujące z nią' (trzymane jej magnetyzmem) mniejsze odłamki skalne, które zapalą się podczas przejścia przez atmosferę ("Gwiazdy niebieskie spadły na ziemię").

Cztery trąby (Obj. 8:1-13)

"A gdy otworzył siódmą pieczęć, nastała w niebie cisza na około pół godziny. (2) I zobaczyłem siedmiu aniołów, którzy stoją przed Bogiem. I dano im siedem trąb. (3) I przyszedł inny anioł, i stanął przy ołtarzu, mając złotą kadzielnicę. Dano mu wiele kadzideł, aby je ofiarował z modlitwami wszystkich świętych na złotym ołtarzu, który jest przed tronem. (4) I dym kadzideł z modlitwami świętych wzniósł się z ręki anioła przed Bogiem. (5) Anioł zaś wziął kadzielnicę, napełnił ją ogniem z ołtarza i zrzucił na ziemię. I nastąpiły głosy i gromy, i błyskawice, i trzęsienie ziemi. (6) A siedmiu aniołów, którzy mieli siedem trąb, przygotowało się, aby zatrąbić. (7) I zatrąbił pierwszy anioł, i powstały grad i ogień zmieszane z krwią, i zrzucono je na ziemię. I spłonęła trzecia część drzew, spłonęła też cała zielona trawa. (8) I zatrąbił drugi anioł, i jakby wielka góra płonąca ogniem została wrzucona w morze, i trzecia część morza zamieniła się w krew. (9) I zginęła w morzu trzecia część żywych stworzeń, i trzecia część statków uległa zniszczeniu. (10) I zatrąbił trzeci anioł, i spadła z nieba wielka gwiazda, płonąca jak pochodnia, i spadła na trzecią część rzek i na źródła wód. (11) A imię gwiazdy brzmi Piołun. I trzecia część wód zamieniła się w piołun, i wielu ludzi umarło od tych wód, bo stały się gorzkie. (12) I zatrąbił czwarty anioł, i rażona została trzecia część słońca i trzecia część księżyca, i trzecia część gwiazd, tak że zaćmiła się trzecia ich część i dzień przez jedną trzecią swoją część nie jaśniał, podobnie i noc. (13) I zobaczyłem, i usłyszałem jednego anioła lecącego środkiem nieba, który mówił donośnym głosem: Biada, biada, biada mieszkańcom ziemi z powodu pozostałych głosów trąb trzech aniołów, którzy mają zatrąbić".

Ósmy rozdział księgi Objawienia opisuje wszystkie elementy, które zostały omówione wcześniej w wykładzie. Czytamy m.in. o tym, że "wielka góra płonąca ogniem została wrzucona w morze", co najwyraźniej opisuje spadającą asteroidę. Mowa o trzęsieniu ziemi (wskutek zderzenia z ziemią), gromach (odgłos spadających meteorytów), pożarach (meteroid zaczyna się spalać po wejściu w atmosferę ziemską, a jego powierzchnia nagrzewa się do temperatury kilku tysięcy stopni Celsjusza), błyskawicach (wyładowania atmosferyczne w chmurze pyłu po wybuchu), krwi (zginą miliony ludzi i zwierząt), zaćmieniu słońca i księżyca (wskutek mas pyłu w atmosferze).

Apollo i gwiazda z nieba (Obj. 9:1-3,10,11)

"I zatrąbił piąty anioł, i zobaczyłem gwiazdę, która spadła z nieba na ziemię i dano jej klucz do studni otchłani. (2) I otworzyła studnię otchłani, i wzbił się dym ze studni, jakby dym wielkiego pieca, a słońce i powietrze zaćmiły się od dymu studni. (3) A z dymu wyszła szarańcza na ziemię i dano jej moc, jaką mają skorpiony ziemskie ... I miały ogony podobne do skorpionów, a żądła były w ich ogonach. I dano im moc wyrządzania ludziom szkody przez pięć miesięcy. (11) Mają nad sobą króla, anioła otchłani, którego imię po hebrajsku brzmi Abaddon, a po grecku Apollyon".

Wersety 1 i 2 opisują niemal dosłownie, co dzieje się po uderzeniu w powierzchnię planety znacznej wielkości ciała niebieskiego: dochodzi do wybuchu, którego skutkiem jest wzbicie się w powietrze ogromnej masy dymu przyćmiewającej słońce i księżyc oraz powstanie w ziemi krateru wypełnionego płynną skałą ('wielki piec'). Szarańcza, która wychodzi z otchłani, jest raczej symbolicznym opisem faktu powstania mas trujących oparów, którymi pozostali żyjący będą zmuszeni oddychać. "I dano im moc wyrządzania ludziom szkody przez pięć miesięcy", czyli tyle najwyraźniej będzie trwał okres apokalipsy od zderzenia z asteroidą do rozpoczęcia się epifanii Chrystusa. Niezwykle ciekawa jest informacja, że 'królem otchłani' jest Apollo - grecki bóg zniszczenia, ale także nazwa grupy planetoid typu NEO (ang. Near Earth Objects) o specyficznych orbitach przecinających orbitę Ziemi. To właśnie jedna z asteroid Apolla będzie narzędziem apokalipsy.

Pieśń Dawida o objawieniu się Pana (2 Sm. 22:8-17)

"Wtedy ziemia poruszyła się i zadrżała, a posady nieba zatrzęsły się i zachwiały od jego gniewu. (9) Z jego nozdrzy unosił się dym, z jego ust buchnął ogień trawiący, węgle zapaliły się od niego. (10) Nachylił niebiosa i zstąpił, a ciemność była pod jego stopami.(11) Dosiadł cherubina i latał, i ukazał się na skrzydłach wiatru. (12) Z ciemności uczynił wokół siebie namiot, z ciemnych wód i z gęstych obłoków nieba.(13) Od jego blasku rozpaliły się węgle ogniste. (14) Zagrzmiał PAN z nieba, Najwyższy wydał swój głos. (15) Wypuścił strzały i rozproszył ich; błyskawicę – i ich rozgromił. (16) I ukazały się głębiny morza, i odsłoniły się fundamenty świata od upomnienia PANA, od podmuchu tchnienia jego nozdrzy. (17) Posłał z wysoka, chwycił mnie, wyciągnął z wielkich wód".

Powyższy fragment jest częścią pieśni Dawida, którą wielbi on Boga wówczas, "gdy PAN go wybawił z rąk wszystkich jego wrogów i z ręki Saula" (2 Sm. 22:1). Wiele elementów wymienionych w pieśni odpowiada wydarzeniom apokalipsy: trzęsienie ziemi wywołane zderzeniem z planetoidą (werset 8); ogień będący skutkiem spalania meteorytów w atmosferze ziemi (werset 9); otulenie ziemi warstwą pyłów powstałych w wyniku wybuchu, co spowoduje zablokowanie światła słonecznego i w konsekwencji ciemność na powierzchni ziemi (werset 10); wiatr spowodowany siłą zderzenia (werset 11); intensywne wyładowania atmosferyczne (werset 14 i 15); 'przeoranie' powierzchni ziemi wybuchami (werset 16); powodzie wskutek uderzenia planetoidy w powierzchnię oceanu (werset 17).

Ucisk Jakuba (Jer. 30:7-10)

"Biada! Bo wielki jest ten dzień, że nie będzie mu równego. To jest czas utrapienia Jakuba, ale będzie z niego wybawiony. (8) W tym dniu bowiem, mówi PAN zastępów, złamię jego jarzmo znad twojej szyi i rozerwę twoje więzy, i cudzoziemcy już nie będą go ujarzmiać; (9) Ale będą służyć PANU, swemu Bogu, i Dawidowi, swemu królowi, którego im wzbudzę. (10) Dlatego nie bój się, mój sługo, Jakubie, mówi PAN, nie lękaj się, Izraelu! Oto bowiem wybawię cię z daleka, twoje potomstwo z ziemi jego niewoli. Powróci Jakub, aby zaznać odpoczynku i spokoju i nikt nie będzie go straszył".

Dwa fakty na temat Izraela są dzisiaj niepodważalne: po pierwsze, jako naród są dzisiaj oddaleni od przymierza z Bogiem i po drugie, są ze wszystkich stron otoczeni przez narody, które ich nienawidzą i najchętniej widziałyby ich narodową zagładę. To się nie dzieje, ponieważ Izrael jest zbyt silny militarnie i ma zbyt potężnych sojuszników. To się jednak zmieni w momencie rozpoczęcia się apokalipsy. Kontakt ziemi z asteroidą unicestwi wszystkie nowoczesne środki łączności. Najbardziej zaawansowane technologie nie będą mogły być użyte. W ten sposób Izrael stanie się odsłonięty i bezbronny wobec swoich wrogów, którzy nie przegapią jedynej w swoim rodzaju okazji. Rozpocznie się to, co Jer. 30:7 nazywa utrapieniem Jakuba, a co faktycznie będzie drugim holokaustem tego narodu. Nie widząc jednak żadnej drogi ratunku, Żydzi zwrócą się do swojego Boga i on ich usłyszy. Narodowe nawrócenie Izraela zapoczątkuje rządy Królestwa Bożego na ziemi i powszechne zmartwychwstanie. Powstanie m.in. król Dawid, który zgodnie z wersetem 9 zasiądzie na ziemskim tronie Izraela. Potomkowie Abrahama będą zgromadzeni do ziemi obiecanej ich praojcu ze wszystkich krain i tam będą już zawsze służyć swojemu Bogu w łasce i pokoju (werset 10).

Wojna przeciw Jerozolimie (Za. 14:1-5)

"Oto przychodzi dzień PANA, a twój łup będzie rozdzielony pośród ciebie. (2) Zgromadzę bowiem do bitwy wszystkie narody przeciwko Jerozolimie, a miasto zostanie zdobyte, domy splądrowane i kobiety zgwałcone. Połowa miasta pójdzie do niewoli, a resztka ludu nie będzie wygnana z miasta. (3) Wtedy PAN wyruszy i będzie walczył przeciwko tym narodom, tak jak wtedy, gdy walczył w dniu bitwy. (4) I jego nogi staną w tym dniu na Górze Oliwnej, która leży naprzeciw Jerozolimy od strony wschodniej, a Góra Oliwna rozpadnie się na pół, na wschód i na zachód, tworząc wielką dolinę; i połowa tej góry cofnie się na północ, a połowa jej – na południe. (5) Wtedy będziecie uciekać do doliny tych gór, bo dolina tych gór będzie sięgać aż do Azal. Będziecie uciekać, jak uciekaliście przed trzęsieniem ziemi za dni Uzjasza, króla Judy. Potem przyjdzie PAN, mój Bóg, a z nim wszyscy święci".

Zachariasz opisuje wojnę przeciw Izraelowi, którą wytoczą okoliczne narody w czasie apokalipsy (Objawienie św. Jana mówi o wojnie Armageddonu). Będzie mieć miejsce drugi holokaust tego narodu, mnóstwo ludzi zginie i zniszczenia będą ogromne. Jednak zgodnie z wersetem 3, "Wtedy PAN wyruszy i będzie walczył przeciwko tym narodom". Izrael będzie cudownie ocalony i nawróci się do swojego Boga. "Potem przyjdzie PAN, mój Bóg, a z nim wszyscy święci" i rozpocznie się czas ziemskich rządów Królestwa Bożego.

Przyjdzie z Syjonu wybawiciel i odwróci bezbożność od Jakuba (Rzym. 11:25-32)

"Nie chcę bowiem, bracia, abyście nie znali tej tajemnicy – żebyście sami siebie nie uważali za mądrych – że zatwardziałość po części przyszła na Izrael, dopóki nie wejdzie pełnia pogan. (26) I tak cały Izrael będzie zbawiony, jak jest napisane: Przyjdzie z Syjonu wybawiciel i odwróci bezbożność od Jakuba. (27) A to będzie moje przymierze z nimi, gdy zgładzę ich grzechy. (28) Tak więc co do ewangelii są nieprzyjaciółmi ze względu na was, lecz co do wybrania są umiłowani ze względu na ojców. (29) Nieodwołalne są bowiem dary i powołanie Boże. (30) Jak bowiem wy kiedyś nie wierzyliście Bogu, ale teraz dostąpiliście miłosierdzia z powodu ich niewiary; (31) Tak i oni teraz stali się nieposłuszni, aby z powodu miłosierdzia wam okazanego i oni miłosierdzia dostąpili. (32) Bóg bowiem zamknął ich wszystkich w niewierze, aby się nad wszystkimi zmiłować".

Żydzi są cały czas narodem wybranym. "Nieodwołalne są bowiem dary i powołanie Boże" (werset 29), tak jak nieodwołalne są geny, które łączą ich z Abrahamem. Jemu to Bóg obiecał potomstwo jak ziarna piasku i słowa dotrzymał. To prawda, że Izrael cały czas pozostaje niewierny przymierzu z Bogiem, ale apostoł Paweł uczy, że to także zostało przewidziane przez Boga: "zatwardziałość po części przyszła na Izrael, dopóki nie wejdzie pełnia pogan" (werset 25). Kiedy zakończy się ewangeliczne powołanie do Kościoła i liczba współkrólów z Jezusem Chrystusem w jego Królestwie zostanie wypełniona, przyjdzie czas na Izrael według ciała. "I tak cały Izrael będzie zbawiony, jak jest napisane: Przyjdzie z Syjonu wybawiciel i odwróci bezbożność od Jakuba" (werset 26). Podczas Pańskiej apokalipsy dojdzie do wojny Izraela z okolicznymi narodami, którą to wojnę dla Izraela wygra Bóg. Nawróceni Żydzi będą pierwszym narodem, który wejdzie pod zarząd Królestwa Chrystusa.

Będą patrzyć na mnie, którego przebili, i będą go opłakiwać (Za. 12:10)

"I wyleję na dom Dawida i na mieszkańców Jerozolimy ducha łaski i modlitwy. Będą patrzyć na mnie, którego przebili, i będą go opłakiwać, jak się opłakuje jedynaka; będą gorzko płakać nad nim, jak się płacze gorzko nad pierworodnym".

Nie będzie wątpliwości w Izraelu, kto jest sprawcą ich ocalenia z apokaliptycznej walki Armageddonu. Zrozumieją, że sprawcą ich zbawienia jest ten Mesjasz, którego oni skazali na śmierć. Stąd lament, o którym pisze Zachariasz. Nie będzie to jednak lament zagłady, ale pokuty i oczyszczenia, który przyprowadzi Izraela z powrotem do Boga.

Aby na imię Jezusa zginało się wszelkie kolano (Flp. 2:9-11)

"Dlatego też Bóg wielce go wywyższył i darował mu imię, które jest ponad wszelkie imię; (10) Aby na imię Jezusa zginało się wszelkie kolano na niebie, na ziemi i pod ziemią. (11) I aby wszelki język wyznawał, że Jezus Chrystus jest Panem ku chwale Boga Ojca".

W wyniku wydarzeń paruzji i apokalipsy pokutować będą nie tylko Żydzi. Apostoł Paweł pisze w liście do Filipian, że celem wywyższenia Jezusa było, aby zgięło się przed nim wszelkie kolano. Każdy człowiek musi zostać przyprowadzony do uznania królewskiej władzy Chrystusa i tej władzy się podporządkować - jeśli nie przez głoszenie Ewangelii, to przez doświadczenia apokalipsy ze śmiercią włącznie. U zarania Królestwa Bożego nie będzie na świecie człowieka, który by miał wątpliwość co do istnienia Boga. Nie oznacza to, że wszyscy będą zbawieni do życia, ale wszyscy zostaną postawieni na sądzie, którego celem będzie reforma charakteru do standardu Boskiej sprawiedliwości (zobacz wykład Sąd ludzkości). Biblia nie pozostawia wątpliwości, że nie każdy ten cel osiągnie. Jednak każdy musi mieć swoją szansę - musi uznać władzę Chrystusa i mieć możliwość poddania się jej.

Pójdziemy z wami, bo usłyszeliśmy, że Bóg jest z wami (Za. 8:20-23)

"Tak mówi PAN zastępów: Jeszcze będą przychodzić narody i mieszkańcy wielu miast. (21) Mieszkańcy jednego miasta pójdą do drugiego, mówiąc: Pójdźmy ochoczo przebłagać oblicze PANA i szukać PANA zastępów. Ja także pójdę. (22) A tak liczne ludy i potężne narody przybędą szukać PANA zastępów w Jerozolimie i przebłagać oblicze PANA. (23) Tak mówi PAN zastępów: W tych dniach dziesięciu ludzi ze wszystkich języków narodów uchwyci się poły jednego Żyda, mówiąc: Pójdziemy z wami, bo usłyszeliśmy, że Bóg jest z wami".

Izrael będzie pierwszym narodem, który nawróci się do Boga, i pierwszym, który zazna ziemskich błogosławieństw nowego millennium. Świat, który ciągle będzie lizał rany po przebytej apokalipsie, będzie patrzył na Izrael, kwitnący potokiem ziemskich łask. Okoliczne narody będą dowiadywać się o przyczynę ich powodzenia i zgodnie z tekstem proroctwa, 'uchwycą się poły Żyda', nawracając się do Boga i ucząc się od narodu wybranego podążania drogą świętą (Iz. 35:8-10).

Wyleję swojego Ducha na wszelkie ciało (Jl. 2:18-28)

"Wtedy PAN będzie zazdrosny o swoją ziemię i zlituje się nad swoim ludem. (19) I PAN odezwie się, i powie do swego ludu: Oto ześlę wam zboże, moszcz i oliwę i nasycicie się nimi, a już nie wydam was na pohańbienie pośród pogan. (20) Oddalę od was północne wojsko i zapędzę je do ziemi suchej i spustoszonej. Przednia jego straż obróci się ku morzu wschodniemu, a jego tylna straż – ku morzu zachodniemu; i rozejdzie się jego smród i zgnilizna, bo postępował wyniośle. (21) Nie bój się, ziemio! Ciesz się i raduj, bo PAN uczyni wielkie rzeczy. (22) Nie bójcie się, polne zwierzęta, bo zarosło pastwisko na pustyni, a drzewa wydają swoje owoce, drzewo figowe i winorośl wydają swoją moc. (23) I wy, synowie Syjonu, cieszcie się i radujcie w PANU, waszym Bogu. Da wam bowiem deszcz wczesny i ześle wam deszcz jesienny i wiosenny, jak dawniej. (24) I spichlerze będą napełnione zbożem, a tłocznie będą opływać moszczem i oliwą. (25) W ten sposób wynagrodzę wam lata zjedzone przez szarańczę, larwę, robactwo i gąsienicę, moje wielkie wojsko, które wysyłałem na was. (26) Wtedy będziecie jeść obficie i będziecie nasyceni; będziecie chwalić imię PANA, swego Boga, który uczynił wam cudowne rzeczy, a mój lud nigdy nie będzie pohańbiony. (27) I dowiecie się, że ja jestem wśród Izraela, że ja jestem PAN, wasz Bóg, i że nie ma żadnego innego; a mój lud nigdy nie będzie pohańbiony. (28) I stanie się potem, że wyleję swojego Ducha na wszelkie ciało, i będą prorokować wasi synowie i wasze córki, wasi starcy będą mieć sny, a wasi młodzieńcy – widzenia".

"Północne wojsko" (werset 20) zostanie oddalone od Izraela podczas apokaliptycznej walki Armageddonu, kiedy to doprowadzony na skraj egzystencji Izrael zostanie cudownie ocalony i nawróci się do Boga, przyjmując Jezusa Chrystusa. Nawrócenie narodu wybranego rozpocznie okres obfitych błogosławieństw, o których pisze prorok Joel w wersetach 19 i 22-26. Za Izraelem nawróci się dziesięciu mężów ze wszystkich narodów, jak o tym pisze Zachariasz w omówionym powyżej fragmencie. Nawrócona ludzkość spełni warunki ku temu, aby otrzymać ducha Bożego, a przezeń pełne poznanie Boga niezbędne, aby powrócić do społeczności z Nim. Rozpocznie się tysiącletnie Królestwo Chrystusa i sąd ludzkości, podczas którego każdy otrzyma "wolność do chwały" - wszelkie warunki sprzyjające osiągnięciu doskonałości (Rzym. 8:19-22).