Przedmiotem wykładu jest procedura wprowadzania kapłanów na urząd opisana w 29. rozdziale księgi Wyjścia i 8. rozdziale księgi Kapłańskiej. Podstawową przesłanką poniżej przedstawionej interpretacji jest typiczny charakter cielesnego ludu Bożego Izraela: nie tylko ceremonie przekazane Mojżeszowi w Zakonie stanowiły "cień przyszłych dóbr" (Hbr. 10:1 UBG), ale także sam Izrael w swoich podziałach obrazował Izrael duchowy (Gal. 6:16). Pierwszy podział związany jest z kryterium wyboru: naród izraelski obejmował bowiem 1) naturalnych Izraelitów, a więc tych, którzy byli wybrani w swoim praojcu Abrahamie oraz 2) niewybranych z pogan, którzy przyłączyli się do Izraela, poddając się obrzezce zgodnie z Zakonem. Podobnie Izrael Boży obejmuje wybranych (tych, którzy otrzymują ducha nowego zrodzenia) oraz niewybranych: wierzących, którzy pokutują w imię Jezusa i starają się czynić dobrze, opierając swoją wiarę na przykazaniach (przepisach).
Wybrani tym się różnią od niewybranych, że przez podjęcie pokuty otrzymują ducha miłości prawdy (agape), który jest wolą rozumienia i stosowania zasad Boskiego porządku. O ile niewybrani satysfakcjonują się tym, że wiedzą, co mają robić, wybrani dzięki działającemu w nich duchowi prawdy pragną wiedzieć, dlaczego to robią; pragną opierać swoje działanie na zrozumieniu rzeczywistości. Wybrani jednak z otrzymanego ducha robią różny użytek. W przypowieści o minach (Łk. 19:11-27) Jezus pokazuje niewolników, z których każdy otrzymuje jedną minę, którą ma obracać do powrotu Pana. Jeden zarobił 10 min, drugi zarobił pięć, a trzeci odłożył swoją minę w chuście i nie zarobił nic. Tak wybrani otrzymują po minie zadatku ducha, który mają rozwijać w dojrzałość znajomości i stosowania prawdy. Ale wyniki będą różne. W zależności od zysku niewolnicy Pana dzielą się tak, jak dzielił się Izrael według ciała: niewolnik z zyskiem 10 min obrazuje kapłaństwo, niewolnik z zyskiem 5 min - lewitów, a niewolnik bez zysku - pozostały lud.
Doświadczenie ducha jest dwojakiego rodzaju: 1) poziome, kiedy znajomość obejmuje ducha (umysł) i ciało (charakter) oraz 2) pionowe, kiedy umysł zanurza się w głębokość rozumienia trudniejszych nauk Słowa Bożego. Doświadczenie ludu, lewitów i kapłanów Nowego Przymierza Nowy Testament określa jako odpowiednio spłodzenie z ducha, zrodzenie z ducha i chrzest duchem. Spłodzenie i zrodzenie z ducha są doświadczeniem poziomym, opisującym proces obejmowania duchem osobowości człowieka: spłodzenie dotyczy umysłu, zrodzenie - charakteru. Zrodzeni z ducha wybrani posiadają zupełną osobowość (umysł i charakter) rozwiniętą w znajomości podstaw prawdy i są gotowi, aby podjąć dalszą pracę w kierunku głębokości nauki Biblijnej. W ten sposób, zanurzając się w trudniejsze sprawy Słowa Bożego, doświadczają chrztu duchem i stają się antytypicznymi kapłanami. Kapłaństwo stanowi zatem najwyższy poziom duchowego rozwoju wybranych, który jest ostatecznym celem wszystkich spłodzonych z ducha.
Duchowe doświadczenie kapłanów jest zatem czymś więcej niż doświadczenie ludu i lewitów, jednocześnie jednak w pewnej części jest wspólne. Dlatego inicjacja kapłańska, która jest właściwym przedmiotem wykładu, odwołuje się w poszczególnych jej elementach do różnych aspektów wiary, nie tylko tych właściwych dla stanu kapłańskiego. W dalszej części wykładu prezentuję interpretację inicjacji kapłańskiej w formie tabeli:
| Symbol/ Fragment | Interpretacja |
|---|---|
| Aaron i jego synowie zostają przyprowadzeni do Namiotu Spotkania i obmyci wodą (Wj. 29:4; Kpł. 8:6) | Służba kapłańska Nowego Przymierza jest poświęceniem dla prawdy. W jej ramach kapłani dokonują czynności wobec ciała (Dziedziniec Przybytku) i ducha (Świątnica - przednia izba Namiotu Spotkania). Czynności wobec ciała obejmują składanie ofiar (uśmiercanie cielesnego charakteru i używanie ciała do celów Bożej służby obejmującej badanie i nauczanie Słowa Bożego) oraz obmycie ciała w umywalni (symbol pokuty; 1 Kor. 6:11). Czynności wobec ducha obejmują karmienie się chlebem pokładnym przy świetle świecznika (przyjmowanie nauk Pisma w stanie oświecenia duchem) oraz spalanie kadzidła (głoszenie i nauczanie Słowa Bożego; 2 Kor. 2:14). Arcykapłanem Nowego Przymierza jest Jezus Chrystus (Hbr. 9:11). Kapłanami są zrodzeni z ducha wybrani, którzy podejmują ww. czynności. Antytypiczni kapłani podchodzą do Namiotu Spotkania, podejmując świadomą decyzję o poświęceniu się dla Boga; uczynienie Ewangelii głównym obiektem i celem życia. |
| Szaty kapłańskie (Wj. 29:5,6,8,9; Kpł. 8:7-9,13) | Wybrani, którzy obmywają się w umywalni pokuty, przywdziewają białą szatę zrodzenia z ducha (czystość charakteru ukształtowanego przez dobre pojmowanie podstaw prawdy), przepasaną pasem służebności. Strój arcykapłana dotyczy antytypicznie Jezusa Chrystusa, który sam jeden jest arcykapłanem naszego wyznania. Oprócz wspomnianej tuniki z lnianym pasem strój obejmował: płaszcz niebieskiego koloru (symbol wierności), dwuczęściowy efod nakładany na przód i tył, połączony dwoma złotymi klamrami na ramionach (symbol przymierzy: Zakonu i Nowego), pektorał - napierśnik efodu, w którym znajdowały się urim i tummim - dwa kamienie służące jako losy do objawiania wyroków Bożych (symbol litery i ducha prawa) oraz nakrycie głowy - mitra z koroną (symbol pokory Pana, który swoją uniżoną służbą zapewnił sobie godność królewską w chwale Boskiej natury). |
| Namaszczenie arcykapłana oraz Przybytku i jego sprzętów (Wj. 29:7; Kpł. 8:10-12) | Oliwa jest figuralnym wyobrażeniem ducha świętego. Namaszczenie Przybytku i jego sprzętów pokazuje, że w sposób literalny przedstawiają one duchową rzeczywistość, są 'cieniem' Nowego Przymierza. Podobnie namaszczenie arcykapłana - oliwa wylewana była na jego głowę, spływając następnie w dół na szaty, co obrazuje fakt, że duch najpierw wylany został na Głowę Ciała Chrystusowego w osobie Jezusa Chrystusa, aby następnie przez niego 'spływać' na członków jego Ciała, jego wierny Kościół. |
| Ofiara cielca (Wj. 29:10-14; Kpł. 8:14-17) | Ofiara cielca przestawia ofiarę Jezusa Chrystusa. Antytypiczni kapłani kładą swoje ręce na głowę antytypicznego cielca w geście zupełnego polegania na tej ofierze, a także służby (symbol ręki) na rzecz prawdy, której świadectwo wydał Pan. Smarowanie rogów ołtarza krwią cielca przedstawia zastosowanie wartości ofiary Chrystusa za Kościół, tzn. otwarcie drogi poświęcenia dla wierzących w obecnym wieku Ewangelii. Wylanie pozostałej krwi na ziemię u podnóża ołtarza wskazuje, że ta sama ofiara będzie miała zastosowanie za całą ludzkość w czasie przyszłego Królestwa Chrystusa (Dzieje 3:19-21; 1 Jn. 2:2), również w sensie zdjęcia przekleństwa z ziemi (Rdz. 3:17,18). Ofiara cielca odbywała się na ołtarzu, ale "skórę, mięso i odchody [cielca] spalił [Mojżesz] w ogniu poza obozem". Z jednej strony dość literalnie pokazuje to fakt, że nasz Pan cierpiał i umarł za bramą miasta (Hbr. 13:12). Z drugiej strony, w bardziej symbolicznym sensie oznacza to, że ofiara naszego Pana - a także ofiara jego współkapłanów - odbywa się poza ich niebiańską ojczyzną i musi być wykonana w warunkach tego świata i jego wrogości wobec spraw Bożych (Flp. 3:20; Hbr. 13:13,14). Na ołtarzu natomiast spalany jest tłuszcz cielca (poświęcenie wszystkich najlepszych zasobów dla służby Bożej) i nerki (bezgrzeszne wykonanie ofiary). |
| Ofiarowanie baranów (Wj. 29:15-20; Kpł. 8:18-24) | Ofiara dwóch baranów przestawia ofiarę Kościoła widzianą z różnych punktów widzenia. Pierwszy baran złożony jest na ołtarzu jako całopalenie, co podkreśla potrzebę ofiarowania nas samych Bogu w całości; podporządkowania służbie Ewangelii każdego aspektu życia, przez wykonywanie, poznawanie i nauczanie (Łk. 14:26; 2 Kor. 5:14,15; Flp. 3:7,8). Kropienie krwią obu baranów wokół ołtarza nawiązuje symbolicznie do czynności wylania przed ołtarzem krwi cielca i oznacza, że ofiara Kościoła sprawowana na rzecz prawdy będzie służyć podniesieniu ludzkości w Królestwie Chrystusa (Rzym. 8:19-22). Krew drugiego barana ponadto służy do poświęcenia kapłanów przez posmarowanie płatka prawego ucha (uzdolnienie kapłanów do rozumienia nauki Słowa Bożego; Mt. 13:14; Dzieje 28:26), prawego kciuka (symbol wykonywania Słowa; Flp. 2:13) oraz dużego palca prawej stopy (duch głoszenia i nauczania Ewangelii; Mt. 5:14-16; Rzym. 10:15; Ef. 6:15). Fakt, iż do ofiarowania wykorzystane są dwa barany, koresponduje z nauczaniem Słowa Bożego, że na Oblubienicę Chrystusa (antytypicznych kapłanów) składają się dwie grupy ludu Bożego opisane w symbolach Objawienia jako 24 starszych oraz 144000 wybranych. Pierwsza z wymienionych klas cieszyć się będzie najwyższą pozycją w Królestwie i jako taka koresponduje z symbolem barana całopalnego. W ten sposób Słowo Boże pokazuje zasadę: aby osiągnąć wszystko w przyszłej chwale, w obecnym życiu wszystko trzeba poświęcić. |
| Ofiara kołysana (Wj. 29:22-28; Kpł. 8:25-29) | Ofiara kołysana wskazuje potrzebę ustawicznego trwania w poświęceniu przez antytypicznych kapłanów (Hbr. 10:14). Obracanie przed Panem najlepszymi częściami barana obrazuje wykorzystywanie przez kapłanów w służbie dla Pana ich najlepszych zdolności, najcenniejszych zasobów. Trzy przaśne placki, które znalazły się na wierzchu ofiary spalanej na ołtarzu, zdają się wskazywać na fakt, że ostatecznie w naszej służbie "pozostaje wiara, nadzieja, miłość - te trzy" (1 Kor. 13:13). Przaśność placków dodatkowo podkreśla, że w służbie kapłańskiej jesteśmy oddzieleni od grzechu. Placek z oliwą szczególnie wskazuje na miłość, która jest pierwszym owocem ducha. |
| Kropienie szat (Wj. 29:21; Kpł. 8:30) | Kropienie kapłanów i ich szat oliwą zmieszaną z krwią symbolizuje chrzest duchem. Istotą chrztu duchem jest rozwój dojrzałości zrozumienia i stosowania nauk Słowa Bożego, który także nazwany jest w Biblii duchem proroctwa (Obj. 19:10). Kropienie kapłanów i szat pokazuje, że rozwój ducha ma skutek w dalszym rozwoju ciała (charakteru). Kropienie szat pokazuje ponadto, że niezbędnym warunkiem doświadczenia chrztu duchem jest zrodzenie z ducha, tzn. człowiek musi najpierw pojąć podstawową naukę o Chrystusie i zgodnie z nią zmienić swój charakter, aby mógł być możliwy dalszy rozwój - najpierw musi przywdziać szatę nowego zrodzenia, aby nastąpić mogło 'kropienie' duchem prawdy. Zmieszanie oliwy z krwią podkreśla potrzebę nieustannego trwania w poświęceniu jako warunku zanurzenia w głębię poznania Chrystusa. |
| Straż i spożywanie ofiary (Wj. 29:29-46; Kpł. 8:33-35) | Końcowe polecenie związane z wprowadzeniem kapłanów na urząd podkreśla potrzebę ustawicznego trwania w poświęceniu, trzymania stałej duchowej straży nad sobą, aby nie splamić się grzechem, i nad zrozumieniem Słowa Pańskiego, aby nie popaść w błąd. W przypadku spożywania ofiary zostało to zaznaczone faktem, że nic z niej nie mogło pozostać, a jeśli by pozostało, miało być spalone ogniem. Samowolne przerwanie podążania wąską drogą poświęcenia przez antytypicznych kapłanów w czasie, kiedy doświadczyliśmy kropienia naszych szat duchem znajomości, oznaczać będzie utratę stanowiska we wtórej śmierci ("abyście nie pomarli"; Kpł. 8:35; Hbr. 6:4-6, 10:26). |