Niniejszy wykład, wyjątkowo, ma postać tabeli. Forma nie jest przypadkowa: porównanie każdej z trzech klas typicznego i antytypicznego Izraela pod względem ich właściwych cech może być pomocne w usystematyzowaniu, czy też ujęciu w bardziej precyzyjnych ramach, ich tożsamości. Bo choć jesteśmy powołani w jednym Ciele Chrystusowym, członki ciała są różne i różne pełnią funkcje (1 Kor. 12:12-30; Kol. 3:15). Jeden był wybrany przez Boga naród izraelski, ale pod względem zakresu służby Bóg wyróżnił pokolenie Lewiego spośród innych pokoleń, a wśród samych lewitów wyróżnił potomków Aarona, którzy mieli pełnić służbę kapłańską. W ten sposób naród jako całość składał się z kapłanów, lewitów i ludu. Ponieważ Izrael według ciała reprezentował Izraela według ducha, także wierzących w Chrystusa można 'zaliczyć' do jednej z trzech antytypicznych klas: kapłanów, lewitów i ludu.
| Lud | Lewici | Kapłani | |
|---|---|---|---|
| Pokuta i nawrócenie | Pokuta i nawrócenie są realizacją obowiązkowej miłości człowieka do Boga. Pokuta (gr. metanoia) to dosłownie zmiana myślenia. Istotą pokuty jest odwrócenie się od postępowania niezgodnego z Boskimi zasadami. Nawrócenie (gr. epistrofe) jest lustrzanym odbiciem pokuty. Podczas gdy pokuta odwraca od grzechu, przez nawrócenie przyjmujemy Boskie zasady, które dotąd odrzucaliśmy, jako właściwy drogowskaz w życiu. Pokuta i nawrócenie są obowiązkiem wybranych i niewybranych (1 Kor. 6:9-11). Izrael, który wychodzi z Egiptu, obrazuje wybranych, którzy w wieku Ewangelii decydują się opuścić Egipt tego świata; nie-Izraelici, którzy przyłączają się do Żydów wychodzących z Egiptu, reprezentują pokutujących niewybranych. | ||
| Obrzezanie | Obrzezanie jest wspólnym doświaczeniem całego Izraela, typicznego i duchowego. Obrzezanie oznacza ofiarę ciała (Flp. 3:3; Kol. 2:11). Abraham otrzymał od Pana Boga obrzezkę jako znak wiary (Rdz. 17:9-14) i tak wszyscy męscy członkowie narodu wybranego, który wyszedł z Egiptu, byli obrzezani. W ten sposób obrzezka pokazuje, że wszyscy, którzy wierzą, podejmują ofiarę ciała. W przypadku wybranych i niewybranych obrzezka wskazuje na pokutę jako środek walki z grzechem i słabością ciała. W przypadku wybranych dodatkowym elementem jest ofiara ciała podejmowana dla Ewangelii, w służbie nauczania i ewangelizacji (Rzym. 12:1). Obrzezanie cielesne dotyczy tylko narodu typicznego; Izrael duchowy posiada 'obrzezkę serca' (Rzym. 2:28,29). | ||
| Chrzest wodny | Przejście Izraela wychodzącego z Egiptu po dnie morza figuruje chrzest, któremu poddawani są wszyscy wierzący, którzy przez pokutę opuszczają Egipt obecnego świata (Ef. 5:25,26; 1 Kor. 10:1,2). Dlatego właściwą formą chrztu wodnego jest chrzest zanurzenia: zanurzenie obrazuje 'pogrzebanie' przez pokutę człowieka oddanego grzechowi, wynurzenie natomiast obrazuje powstanie do życia nowego charakteru budowanego w zgodzie z normą Boskiej sprawiedliwości. W przypadku antytypicznego Izraela chrzest wodny w jego dwóch fazach zanurzenia i wynurzenia obrazuje pokutę (ofiara ciała ze względu na grzech) i nawrócenie (wykonywanie prawa). | ||
| Wybór i przeznaczenie | Bóg wybrał sobie jednostkowo Abrahama - ojca wszystkich wierzących - i przeznaczył dla niego ziemię, precyzyjnie wyznaczając jej granice. Okazując wiarę i posłuszeństwo, Abraham zapewnił spełnienie obietnicy Bożej dla swojego potomstwa. W ten sposób wypełnił się typ doświadczeń dzieci Abrahama według wiary. Pojęcie przeznaczenia dosłownie znaczy 'uprzednie wyznaczenie granicy' (gr. proorizo; pro - przedtem; horizo - wyznaczyć granicę). Bóg wyznacza zatem człowiekowi obszar prawdy, który obchodzimy tak, jak Abraham obchodził ziemię obiecaną - Abraham fizycznie; my poprzez poznawanie Słowa Bożego. Tak jak jeden Abraham był wybrany z domu swojego ojca, tak Bóg wybiera jednostkowo tych, którym udostępni doświadczenie poznawania duchowej posiadłości prawdy. Podobnie jak od Abrahama, także od jego dzieci według wiary Bóg wymaga posłuszeństwa, aby mogła spełnić się obietnica. Fakt, że Abraham nie dostał ziemi na własność za życia wskazuje, że także my dzisiaj poznajemy domenę prawdy i nadzieję duchowej chwały, ale w tym życiu nie staniemy się jej właścicielami (a dopiero po śmierci i zmartwychwstaniu; Ef. 1:3-6). | ||
| Udział w przymierzu | Z narodem wybranym Bóg zawarł Przymierze Zakonu, dając mu prawo wyryte na tablicach kamiennych. Z wybranymi, którzy dobrowolnie decydują się opuścić Egipt grzechu, Bóg wchodzi w relację Przymierza Nowego, udzielając im ducha swojej ofiarniczej miłości agape - miłości prawdy (Rzym. 5:5). Miłość prawdy jest pragnieniem jej poznawania i stosowania. Skutkiem podążania za miłością w wybranych jest 'wygrawerowanie' struktury prawdy na tablicach serc, tj. ukształtowanie charakteru w sposób zgodny z Boskimi zasadami. | ||
| Stanowisko względem Przybytku (postawa wobec prawdy) | Członkowie typicznego ludu nie mieli dostępu do Przybytku, nie oglądali go od wewnątrz. Zgodnie z prawem natomiast przynosili ofiary, które tam były składane. Podobnie wybrani pod Nowym Przymierzem - choć otrzymują ducha prawdy, większość zatrzymuje się na poziomie nawrócenia. Ich ambicją jest być 'dobrymi ludźmi', dlatego przynoszą Bogu ofiary, które podejmują w kierunku zachowania czystego postępowania. Nie podejmują jednak żadnych dalszych działań w kierunku rozwoju zrozumienia prawdy. Do tych nowych stworzeń szczególnie skierowane są słowa z 2 Kor. 6:1,2 - "Jako jego współpracownicy napominamy was, abyście nie przyjmowali łaski Bożej na próżno. Mówi bowiem Bóg: W czasie pomyślnym wysłuchałem cię, a w dniu zbawienia przyszedłem ci z pomocą. Oto teraz czas pomyślny, oto teraz dzień zbawienia" (UBG). | Typiczni lewici, podobnie jak członkowie ludu, nie mieli wstępu do Przybytku, jednak mieli szczególne zadanie z nim związane, a mianowicie podczas wędrówki Izraela odpowiadali za składanie, rozkładanie i transport jego elementów. W antytypie lewici dają się prowadzić duchowi miłości prawdy w znacznie większym zakresie niż członkowie ludu. Zajmują się ewangelizacją ('transportem' Ewangelii) oraz nauczaniem (składaniem i rozkładaniem elementów nauki). Nie realizują jednak rozumnej służby (Rzym. 12:1), ponieważ nie widzą Przybytku od wewnątrz - nie starają się dostrzegać sensu nauki, którą głoszą. W typie lewici mieli własne wozy, którymi transportowali elementy Przybytku - w antytypie lewici mają własne sekty, którymi posługują się w celu pracy ze Słowem Bożym. | Pod Zakonem służbę w Przybytku pełnili kapłani. W części Przybytku nazywanej Miejscem Świętym (Świątnicą) kapłani spożywali chleby pokładne w świetle świecznika oraz spalali kadzidło na ołtarzu. Antytypiczni kapłani dają się prowadzić miłości prawdy do antytypicznej Świątnicy, w której dzięki jej światłu wykonują rozumną służbę rozwijania swojego zrozumienia Słowa Bożego oraz usługiwania Słowem innym na miłą woń dla Pana. Świątnica przedstawia stan nowego stworzenia, w którym zadatek ducha, jaki otrzymują wybrani (miłość agape) prowadzi do rozwoju tego, co apostoł Paweł nazywa duchem mądrości i objawienia (Ef. 1:13-18). Dzięki pracy ze Słowem Bożym antytypiczni kapłani rozwijają dojrzałość, która pozwala im oceniać nauki i postawy pod względem zgodności z Boskim porządkiem, a w konsekwencji także rozumieć coraz bardziej zaawansowane elementy nauczania Biblii (Hbr. 5:11-14). |
| Doświadczenie ducha | Lud - spłodzenie z ducha - dzięki duchowi miłości prawdy, jaką otrzymują pokutujący wybrani, członkowie antytypicznego ludu doświadczają spłodzenia z ducha jako nowe stworzenie. Miłość prawdy 'zapładnia' umysły wybranych słowem o Chrystusie, czyniąc je nowym stworzeniem - nową duchową świadomością (2 Kor. 5:17). Członkowie ludu nie czynią jednak postępu w zrozumieniu, które pozostaje na poziomie poniżej znajomości podstaw Słowa Bożego. W swoim duchowym doświadczeniu pozostają całkowicie zależni od nauczania z zewnątrz, samemu nie będąc w stanie podjąć jakiejkolwiek pracy w kierunku samodzielnej interpretacji zapisów Pisma Świętego. Brak znajomości powoduje także brak rozwoju charakteru, a tym samym przemiany osobowości na obraz Jezusa Chrystusa. Z duchowego punktu widzenia członkowie ludu nie są rozwiniętymi dziećmi, ale pozostają w stanie spłodzenia jako nowe stworzenie (Jn. 1:12,13). |
Lewici - zrodzenie z ducha - w antytypie lewitów od ludu różnią trzy rzeczy: 1) pod względem znajomości, lewici rozumieją podstawowe nauki Biblii; 2) pod względem samodzielności, lewici są dobrze przygotowani w podstawach prawdy, aby zacząć podejmować samodzielną pracę interpretacji Słowa Bożego; 3) pod względem rozwoju charakteru, posiadana przez nich znajomość prawdy wywiera zauważalny wpływ na charakter: zanikają dawne zachowania, a w ich miejsce kształtowane są nowe wynikające z praktyki zasad Biblijnych. Zupełna osobowość to nie tylko umysł (nowe stworzenie), ale i ciało (charakter). Na poziomie ludu wpływ ducha miłości prawdy dotyczy tylko pierwszego elementu; na poziomie lewickim miłość prawdy kształtuje umysł i charakter według nauki Słowa Bożego, stąd mowa o zrodzeniu z ducha zamiast spłodzenia oraz o statusie dzieci Bożych zamiast nowego stworzenia (zobacz wykład Gennao - zrodzenie czy spłodzenie z ducha?). |
Kapłani - chrzest duchem - chrzest duchem jest doświadczeniem, które właściwie należy tylko do stanu kapłańskiego, co wynika bezpośrednio ze znaczenia słów chrzest i duch. Chrzest w grece to baptisma, które właściwie oznacza zanurzenie. Greckie pneuma, które tłumaczymy jako 'duch', oznacza w Nowym Testamencie m.in. naukę i w tym sensie zostało użyte m.in. w Ef. 6:17; 2 Tes. 2:8; 1 Jn. 4:1. Chrzest duchem właściwie oznacza zatem nasze zanurzenie w naukę o Chrystusie. W typie doświadczenie chrztu duchem reprezentowane jest przez stan Świątnicy, w którym przy świetle świecznika (miłości prawdy) kapłani spożywają chleb pokładny (Słowo Boże). W przeciwieństwie do lewitów, którzy dobrze rozeznają podstawy Pisma, kapłani mają ducha proroctwa, dzięki któremu wyjaśniają symboliczne i archetypiczne nauki Biblii. |
| Sąd pierworodnych | W noc wyjścia z Egiptu Bóg przeznaczył na śmierć wszystkich pierworodnych w ziemi egipskiej, którzy nie spożywali baranka za drzwiami oznaczonymi krwią. W późniejszym czasie pierworodni zostali 'zamienieni' na pokolenie Lewiego (lewici + kapłani). W antytypie sądem na śmierć sądzeni są lewici i kapłani - wszystkie nowe stworzenia, które rozwinęły na tyle zaawansowane zrozumienie spraw duchowych, że w przypadku daleko posuniętej niewierności pokuta może stać się dla nich niemożliwa i jedynym możliwym rozstrzygnięciem będzie wyrok śmierci (Hbr. 6:4-6, 10:26,27). Los ten spotkał (antytypicznego) lewitę Judasza, dla którego 'byłoby lepiej, aby się nie narodził' (Mt. 26:24; Hbr. 10:26-31). | ||
| Wieczerza Pańska | W noc wyjścia z Egiptu cały Izrael spożywał Baranka za drzwiami znaczonymi krwią. Oznacza to, że wszyscy, którzy pokutują i nawracają się do Boga przez Jezusa Chrystusa, uczestniczą w ofierze ciała ze względu na grzech i wszyscy 'spożywają' ofiarę Pana przez uczenie się Bożej sprawiedliwości ze wzoru, który on pozostawił. Dlatego przyjmowanie chleba i wina w tym sensie jest właściwe dla wszystkich wierzących. Również wierzący niewybrani spożywają baranka pod warunkiem podania się antytypicznej obrzezce (Wj. 12:48; zobacz wykład Wieczerza Pańska). | ||
| Nadzieja | Znalezienie się wśród antytypicznego ludu nie będzie dla wybranych dobrą wiadomością, ponieważ będzie to oznaczać, że nie wykonali swojego poświęcenia w stopniu, który zakwalifikowałby ich do natury duchowej (kapłańskiej bądź lewickiej). W tysiącletnim królestwie ich miejscem pobytu będzie ziemia, wśród milionów zmartwychwstałej ludzkości. Stanowisko antytypicznego ludu będzie wyższe niż (obecnie) niewierzącej ludzkości, ale niższe od stanowiska lewitów i wiernych Starego Testamentu. | Wybrani, którzy są pokazani w lewitach, mają nadzieję uzyskania natury duchowej, ale niższej od chwały przeznaczonej dla kapłanów. Kompletowanie antytypicznych lewitów zakończy się rok przed rozpoczęciem się Dnia Pańskiego (6 lat po rozpoczęciu się wielkiego ucisku; Dn. 8:14). Lewici doświadczą Dnia Pańskiego na ziemi, a ci, którzy okażą się wiernymi, zostaną przemienieni do natury duchowej z nastaniem tysiącletnich rządów Chrystusa (Łk. 17:28-37). W symbolach Objawienia lewici zostali pokazani jako wielka rzesza (Obj. 7:9-17) | Wybrani, którzy wiernie wykonują swoje poświęcenie dla prawdy, mają nadzieję zmartwychwstania do chwały w Boskiej naturze, gdzie będą
królami i kapłanami, Boga i Jezusa Chrystusa: 1) klasa królów została pokazana w Przybytku w Świątnicy Najświętszej; w symbolach Objawienia królowie z Jezusem Chrystusem są reprezentowani przez 24 starszych (Obj. 4:4). Ostatni członek tej klasy został pozyskany w 1977 roku; 2) wybrani, którzy będą kapłanami w chwale nieśmiertelności, w Przybytku zostali pokazani w stanie Świątnicy; w symbolach Objawienia to 144000 wybranych, którzy mają być zapieczętowani przed rozpoczęciem się ucisku wieńczącego obecny system rzeczy (Obj. 7:1-3, 14:1-5). Zwycięzcy powołania, którzy otrzymają stanowiska kapłanów, znajdą się w chwale przed rozpoczęciem się Dnia Pańskiego (zniszczeniem obecnego świata). |