Spis treści:
- Pieśń nad Pieśniami - rozdział 1
- Pieśń nad Pieśniami - rozdział 2
- Pieśń nad Pieśniami - rozdział 3
- Pieśń nad Pieśniami - rozdział 4
- Pieśń nad Pieśniami - rozdział 5
- Pieśń nad Pieśniami - rozdział 6
- Pieśń nad Pieśniami - rozdział 7
- Pieśń nad Pieśniami - rozdział 8
Pieśń nad Pieśniami można rozpatrywać przynajmniej w trzech wymiarach: poetyckim, narracyjnym i proroczym. Wymiar poetycki nie jest właściwym obiektem analizy niniejszego wykładu, choć warto zauważyć, że utwór najbardziej znany jest właśnie ze swoich walorów językowych. Do tego aspektu zdaje się nawiązywać sama nazwa: "Pieśń nad Pieśniami Salomona" (PnP 1:1). W języku hebrajskim przymiotnik nie ma stopnia wyższego i najwyższego, a jedynie stopień równy. Gdyby dla przykładu ktoś chciał porównać dwie osoby, powiedziałby o kimś lepszym, że jest 'dobry od niego'. Gdyby z kolei chciał użyć stopnia najwyższego, użyłby liczby mnogiej. I tak na przykład mamy Świątnicę Świątnic, tzn. Świątnicę Najświętszą. Tak też mamy Pieśń nad Pieśniami, czyli pieśń najwspanialszą, najlepszą. Z punktu widzenia egzegezy Biblii najistotniejszy dla wierzących wydaje się być aspekt proroczy. Ugruntowanym bowiem w Nowym Testamencie sposobem prezentacji Kościoła jako społeczności wierzących w Jezusa Chrystusa jest przedstawienie go pod symbolem Oblubienicy (zobacz wykład Oblubienica i wieczerza wesela Baranka). Z tej perspektywy Pieśń może być widziana jako zapowiedź doświadczeń wierzących wieku Ewangelii. Element narracyjny występuje w Pieśni, ale jest bardzo fragmentaryczny. Pieśń nad Pieśniami nie jest powieścią - nie opowiada historii w sensie następujących po sobie zdarzeń. Raczej koncentruje się na konkretnych wątkach związanych z funkcjonowaniem wierzących w całym okresie wieku Ewangelii, sięgając aż do początku królestwa Chrystusa.
Bardzo ogólnie mówiąc, trzy główne postacie to Oblubieniec, Oblubienica i król Salomon. Salomon zakochuje się w wiejskiej dziewczynie, którą zabiera do swojego pałacu i zabiega o jej względy. Ona jednak jest zakochana w pasterzu i jemu chce pozostać wierna. Dziewczyna reprezentuje Kościół wieku Ewangelii - prawdziwie wybrany i poświęcony lud Pański. Dziewczyna zakochana jest w pasterzu, podobnie jak wierzący 'zakochani' są w charakterze i naukach Jezusa Chrystusa, tak jak zostały one przedstawione w Nowym Testamencie. Salomon przedstawia 1) na wiek Ewangelii - charakter i nauki Jezusa Chrystusa, tak jak są one przedstawiane przez wyznania chrześcijaństwa; 2) na Tysiącletnie Królestwo - Jezusa Chrystusa w chwale. Wielu wierzących, choć pragnęli oni czystej wody prawdy o Chrystusie i Boskim planie zbawienia, to jednak na różnych etapach swojego życia (a często i przez całe życe) w okresie wieku Ewangelii byli więźniami antytypu Salomona - instytucjonalnego chrześcijaństwa. Szczególnie ciekawe w tym kontekście są fragmenty PnP. 2:8-17 (Oblubieniec wzywający dziewczynę do opuszczenia pałacu Salomona) oraz 3:1-5 i 5:2-7 (doświadczenia dziewczyny w oczekiwaniu na powrót ukochanego). W Pieśni pojawiają się także 'córki jerozolimskie' - naturalni Żydzi, z którymi wierzący w Chrystusa prowadzą dialog (PnP. 5:8-16) oraz siostry Oblubienicy, reprezentujące pozostałe klasy ludu Pańskiego (Pnp. 6:13; 8).
| Pieśń nad Pieśniami | Interpretacja |
|---|---|
| Rozdział 1 | |
| (1) Pieśń nad pieśniami Salomona. | Heb. pieśń najdoskonalsza. |
| (2) Niech mnie pocałuje pocałunkami swoich ust. Twoja miłość bowiem jest lepsza od wina. | Wino jest symbolem poświęcenia (zobacz wykład Wieczerza Pańska). Wierzący wyznań chrześcijaństwa chcą mieć zapewnienie, że ich kapłani są prawdziwymi kapłanami Nowego Przymierza i sprawują prawdziwe i skuteczne ofiary na ich rzecz. To zapewnienie jest dla nich 'lepsze' od wina poświęcenia - osobistego zaangażowania w badanie i ogłaszanie Słowa Bożego. |
| (3) Z powodu wonności twoich olejków twoje imię jest jak rozlany olejek; dlatego miłują cię dziewice. | Członkowie Oblubienicy Chrystusa angażują się w działalność ogłaszania i nauczania, roztaczając wokół wonność Słowa Bożego (2 Kor. 2:14-17) i dając jednocześnie poznać innym swój oddany Bogu charakter (imię jak rozlany olejek; zobacz komentarz do Dziejów 4:12). Wierzący niepoddani wpływowi wyznaniowego myślenia, którzy szczerym sercem poszukują prawdy (dziewice) wysoko oceniają służbę ich współbraci w Chrystusie (miłują cię dziewice). |
| (4) Pociągnij mnie, a pobiegniemy za tobą. Król wprowadził mnie do swoich komnat. Będziemy się cieszyć i radować tobą, będziemy pamiętać o twojej miłości bardziej niż o winie. Miłują cię prawi. | Wiara Kościoła jest wynikiem Bożego powołania. "Tych bowiem, których on przedtem znał, tych też przeznaczył, aby stali się podobni do obrazu jego Syna, żeby on był pierworodny między wieloma braćmi. Tych zaś, których przeznaczył, tych też powołał" (Rzym. 8:29,30). Bóg powołuje wybranych, udzielając im ducha swojej miłości agape. Dlatego warunkiem naszego 'pobiegnięcia' za Chrystusem w poświęceniu dla Ewangelii jest najpierw 'pociągnięcie' nas przez Ojca (Jn. 6:44). Wielu powołanych na przestrzeni wieków zostało jednak wprowadzonych do komnat (urzędów) rozmaitych kościołów, aby tam służyli wyznaniowej wizji Chrystusa. Pełniąc tam posługę kapłańską, zyskali sobie szacunek członków swoich kongregacji ('prawi'), którzy bardziej woleli pamiętać o przykazaniach swojego proboszcza/ biskupa ('będziemy pamiętać o twojej miłości') niż o Ewangelicznym wezwaniu do poświęcenia (wino; zobacz PnP. 1:2). |
| (5) Czarna jestem, ale piękna, o córki Jerozolimy, jak namioty Kedaru, jak zasłony Salomona. | Wierzący w Chrystusa są słabi i grzeszni w swoim człowieczeństwie ('czarna jestem'), ale ich nowe stworzenie - nowy umysł i serce (wola) - zostało spłodzone ze świętego ducha Bożego i jako takie jest 'piękne'. Ta sama myśl jest powtórzona w drugiej części wersetu. Oblubienica jest 'czarna' jak namioty Kedaru - Kedar (ciemny) był drugim synem Ismaela (Rdz. 25:13) i piękna jak zasłony Salomona (wejście do Świątnicy Przybytku symbolizującej stan nowego stworzenia oddzielone było zasłoną; Salomon był budowniczym pierwszej świątyni). |
| (6) Nie patrzcie na mnie, że jestem czarna, gdyż słońce mnie opaliło. Synowie mojej matki rozgniewali się na mnie, postawili mnie na straży winnic; a mojej własnej winnicy nie ustrzegłam. | W pierwszej części wersetu członkowie kapłaństwa Nowego Przymierza proszą swoich współwyznawców, aby nie patrzyli na nich przez pryzmat ludzkich słabości, które były wynikiem pokus i doświadczeń ze złem (Mt. 13:5,6,20,21). Jednocześnie jednak wierność prawdzie Ewangelii była przyczyną konfliktu między wybranymi, a wodzami wyznań, których byli członkami. Ponieważ zwłaszcza w średnich wiekach wodzowie kościoła powszechnego dysponowali wszelkimi środkami, aby zamykać usta niepokornych, wielu szczerych poszukiwaczy prawdy było zmuszonych do służby w kościołach, z których doktryną i praktyką fundamentalnie się nie zgadzali ('Synowie mojej matki rozgniewali się na mnie, postawili mnie na straży winnic'). Zaniedbywali oni jednocześnie obszar służby, do pieczy nad którym zostali wezwani świętym Bożym powołaniem - służby dla Ewangelii (zamiast wyznaniowej doktryny). |
| (7) Powiedz mi ty, którego miłuje moja dusza, gdzie wypasasz, gdzie dajesz swojej trzodzie odpocząć w południe. Czemu bowiem mam być jak błądząca przy trzodach twoich towarzyszy? | Poświęcony lud Pański uwięziony w wyznaniowych systemach i doktrynach pragnie dowiedzieć się, w jakich warunkach Chrystus jako dobry pasterz (Jn. 10:1-15) udziela pokarmu prawdy ('wypasasz') swojemu Kościołowi i w jaki sposób mogą oni znaleźć spokój i ulgę pośród prób ('odpoczynek w południe'). Mają bowiem świadomość, że służba w denominacjach nie jest celem ich powołania i jest jednoznaczna z usługiwaniem błędowi zamiast prawdy ('Czemu bowiem mam być jak błądząca przy trzodach twoich towarzyszy?'). |
| (8) Jeśli nie wiesz, najpiękniejsza wśród kobiet, to idź śladem trzody i paś swoje koźlątka przy szałasach pasterzy. | Wodzowie wyznaniowi zarzucają członkom Oblubienicy, że w swoim badaniu Biblii nie wiedzą, dokąd idą, a swoją działalnością wyrządzają trzodzie szkodę. Zamiast wprowadzania zamętu powinni trzymać się zatwierdzonych i ogólnie przyjętych doktryn i wyznań wiary ('idź śladem trzody i paś swoje koźlątka przy szałasach pasterzy'). |
| (9) Przyrównam cię, moja umiłowana, do zaprzęgu rydwanów faraona. | Rydwany w Biblii symbolizują organizacje; konie - doktryny, które je 'napędzają', a woźnice - wodzów tych organizacji. Faraon przedstawia boga tego świata, szatana. Porównanie Oblubienicy do 'zaprzęgu rydwanów faraona' jest co najmniej ciekawe, ale nie pozbawione pewnej logiki. Otóż, wielokrotnie w Ewangelii zostało przepowiedziane odstępstwo. Nauki, które zostały podane przez naszego Pana i apostołów miały zostać wypaczone i posłużyć jako fundament kościoła instytucjonalnego. W stopniu, w jakim nauczają błędu, kościoły chrześcijaństwa w gruncie rzeczy działają w służbie przeciwnika Bożego (Jn. 8:44; 2 Tes. 2:3-10; zobacz wykład Babilon Wielki - matka nierządnic i obrzydliwości ziemi). |
| (10) Twoje lica są piękne, ozdobione klejnotami, a twoja szyja – łańcuchami. | Werset 10 opisuje członków Oblubienicy w służbie wyznaniowych kościołów. Oczy są narzędziem postrzegania prawdy; szyja jest symbolem woli. Szyja powołanych ozdobiona łańcuchami (łańcuch - symbol niewoli; PnP. 4:9) pokazuje, że jako członkowie wyznaniowych kościołów znajdują się oni w stanie duchowej niewoli, w której badanie i nauczanie Słowa Bożego są znacząco ograniczone. Oczy ozdobione klejnotami sugerują kompromisowe podejście do prawdy wierzących, którzy z członkostwa w organizacjach religijnych czerpią korzyści materialne. |
| (11) Uczynimy ci złote klejnoty nakrapiane srebrem. | Kościół powszechny dostrzega wartość wybranych Bożych. Dzięki posiadanemu przez nich duchowi są oni wartościowymi członkami, o ile pozostają wiernymi adwokatami wyznaniowych doktryn i praktyk. Często byli do tego zmuszani groźbą prześladowań, ale był także obecny element zachęty, o którym mówi werset 11 - obietnica stanowisk, władzy i bogactwa. |
| (12) Dopóki król jest przy swoim stole, mój nard rozsiewa swoją woń. | Wydawanie przez wierzących woni łask charakteru wymaga karmienia się pokarmami z duchowego stołu króla (Chrystusa). |
| (13) Jak wiązka mirry jest dla mnie mój miły, spoczywa na moich piersiach. | Niedokładne tłumaczenie: ukochany dziewczyny jest dla niej jak wiązka mirry, która spoczywa całą noc między jej piersiami. Mirra (heb. mor - gorzki) przedstawia nauki Biblii dotyczące poświęcenia. Chrystus jest jak wiązka mirry dla swojego Kościoła, ponieważ w poświęceniu postępujemy jego śladem jako Mistrza i Nauczyciela (Hbr. 12:1,2). Spoczywa on między piersiami dziewczyny, a więc blisko symbolicznego serca, w które Bóg wlewa swoją miłość prawdy (Rzym. 5:5). Wybrani, którzy pokutują w imię Chrystusa, są powoływani do służby Ewangelii, otrzymując ten dar Bożej miłości, przez całą noc (cały wiek Ewangelii). |
| (14) Mój miły jest dla mnie jak grono cyprysu pośród winnic w En-Gedi. | Hebrajskie kopher [H3724] oznacza m.in. cyprys - i tak zostało przetłumaczone w wersecie 14 - ale w większości wypadków użycia w Starym Testamencie oznacza okup/ zapłatę. Winnica przedstawia sferę prawdy (Mt. 20:1-16). En-Gedi (źródło koźlęcia) symbolizuje wyznania chrześcijaństwa, które są źródłem nauki dla koźląt (Kościoła; zobacz wykład Dzień Pojednania. Interpretacja Kpł. 16). Grono cyprysowe oznacza zatem zbiór nauk Słowa Bożego odnośnie znaczenia ofiary Jezusa Chrystusa, związanych m.in. ze znaczeniem grzechu pierworodnego, odkupienia/ ofiary odpowiadającej - anti-lytron i człowieczeństwa Pana. Grono cyprysowe odróżnia się innych owoców w winnicach chrześcijaństwa, ponieważ prawda o odkupieniu jest niezwykle rzadkim zjawiskiem w doktrynach wyznaniowych, które zwykle w wielu aspektach nie nauczają prawdy w tym przedmiocie. |
| (15) O jaka ty jesteś piękna, moja umiłowana! O jaka ty jesteś piękna! Twoje oczy są jak oczy gołębicy. | Piękno Oblubienicy jest wynikiem rozwoju powołanych w znajomości Słowa Bożego. Oblubienica jest piękna, ponieważ została 'umiłowana' - obdarzona Boską miłością prawdy. Z tej też przyczyny jej oczy są jak oczy gołębicy. Gołębica jest symbolem ducha (Mt. 3:16). Powołani Boży posiadają ducha, który nie tylko jest w nich wolą poświęcenia dla Ewangelii, ale także daje im światłe oczy, aby mogli widzieć - dostrzegać i rozumieć nauki Biblii (1 Jn. 5:20). Wykorzystując swój dar i opatrzność Bożą, rozwijają łaski ducha w swoich charakterach oraz zrozumienie głębokich spraw Bożych w swoich umysłach (Gal. 5:22,23; Ef. 3:17,18). |
| (16) O jaki ty jesteś piękny, mój umiłowany, i jak miły! Łoże nasze się zieleni. | Łoże jest symbolem ducha proroctwa, którego posiadają członkowie Oblubienicy (Obj. 19:10; Jl. 2:28). Dostrzegają oni piękno, sens i wewnętrzną logikę nauczania Biblii ('jaki ty jesteś piękny, mój umiłowany, i jak miły'). Ich wysiłek ukierunkowany na zrozumienie Słowa Bożego jest nagradzany przez Pana udzielaniem kolejnych nauk i odkrywaniem przed nimi kolejnych proroctwa, znaczeń i symboli ('Łoże nasze się zieleni'). |
| (17) Belki naszego domu są cedrowe, a nasze stropy – cyprysowe. | Nawiązanie do świątyni Salomona, który "Mury domu obłożył wewnątrz deskami cedrowymi, od podłogi domu aż do sufitu. Wyłożył je drewnem wewnątrz, a podłogę domu pokrył deskami cyprysowymi" (1 Krl. 6:15). Dom/ świątynia przedstawia charakter (zobacz przypowieść o dwóch domach). Cedr libański (heb. erez H0730) jest drzewem o ogromnych rozmiarach i długich, mocnych korzeniach. Charakter człowieka prawego, wzmocniony i skrystalizowany w zasadach prawdy, Biblia porównuje do cedru (Ps. 92:12; Iz. 61:3). Cyprys (heb. brot H1266 lub brosz H1265 - także jodła, jałowiec, sosna) przedstawia opatrzność Bożą działającą dla dobra powołanych (Rzym. 8:28; por. Mt. 13:7 i Iz. 55:13). Domem Oblubienicy jest charakter powołanych rozwinięty i skrystalizowany w prawdzie dzięki działaniu opatrzności Boga, który wybiera, powołuje i zaopatruje swój lud. |
| Rozdział 2 | |
| (1) Jestem różą Saronu i lilią dolin. | Róża Saronu - narcyz białej barwy symbolizujący usprawiedliwienie Kościoła (Obj. 19:8; Iz. 1:18); lilia dolin/ lilia orientalna - kwiat o ciemnej purpurze i bieli, reprezentuje stan królewskiego kapłaństwa (1 Pt. 2:9). |
| (2) Jak lilia między cierniami, tak moja umiłowana między pannami. | Ciernie zagłuszają wzrost Słowa w sercach i umysłach wierzących (Mt. 13:7,22). Podobnie 'panny' (wyznaniowe kościoły) powstrzymują wzrost w znajomości tych z klasy Oblubienicy, którzy są ich członkami i chcieliby mówić o sprawach, które idą wbrew obowiązującej wyznaniowej doktrynie. |
| (3) Jak jabłoń między leśnymi drzewami, tak mój miły między młodzieńcami. Z wielkim pragnieniem usiadłam w jego cieniu, a jego owoc jest słodki memu podniebieniu. | Jabłko jest symbolem mądrości (Prz. 25:11). Jezus Chrystus, "który stał się dla nas mądrością od Boga" (1 Kor. 1:30), jest wypełnieniem symbolu jabłoni dla wierzących. Przewyższa on w tym względzie młodzieńców (zrodzonych z ducha antytypicznych lewitów; zobacz komentarz do Jl. 2:28,29), którzy nie aspirują do zrozumienia głębokich spraw Bożych, zaniedbując tym samym otrzymanego ducha. Przeciwnie dla członków Oblubienicy - owoc warg Pańskich 'jest słodki ich podniebieniu' (Hbr. 13:15), a pragnieniem - aby "byli napełnieni poznaniem jego woli we wszelkiej mądrości i duchowym zrozumieniu" (Kol. 1:9). "Z wielkim pragnieniem" przebywają 'w cieniu' Pana, odpoczywając w nim od pokus i doświadczeń, które przychodzą razem z grzechem i postępowaniem w nieświadomości (por. PnP. 1:6). |
| (4) Wprowadził mnie do komnaty biesiadnej, a jego chorągwią nade mną jest miłość. | W symbolicznej komnacie biesiadnej odbywa się wieczerza wesela Baranka, podczas której zrodzeni z ducha członkowie Oblubienicy karmią się specjałami Słowa Bożego (zobacz przypowieść o uczcie weselnej). Do uczestnictwa w uczcie niezbędne jest posiadanie Boskiego ducha miłości agape - miłości prawdy, która wzbudza w powołanych pragnienie Słowa Bożego - jego poznawania i służby na jego rzecz. Stąd miłość jest 'chorągwią' dla powołanych - ideałem, który realizują, a jednocześnie znakiem rozpoznawczym wobec świata i współbraci. |
| (5) Pokrzepcie mnie bukłakami, posilcie mnie jabłkami, bo jestem chora z miłości. | Miłość prawdy jest dla jej posiadaczy źródłem rozmaitych cierpień i strat, które są wpisane w istotę poświęcenia ('jestem chora z miłości'; por. Mt. 16:24). Pokrzepieniem dla nich w tych doświadczeniach jest mądrość Słowa Bożego (jabłka; zob. PnP. 2:3) i jego nauki dotyczące poświęcenia (bukłaki; zobacz komentarz do Łk. 22:19,20). |
| (6) Jego lewa ręka pod moją głową, a jego prawa ręka mnie obejmuje. | W trudnych doświadczeniach miłości (zob. PnP. 2:5) Pan Jezus wspiera swój Kościół, podtrzymując jego głowę (zrozumienie, władze umysłowe) oraz obejmując (serce, uczucia, wola). |
| (7) Zaklinam was, córki Jerozolimy, na sarny i łanie polne: Nie budźcie mego umiłowanego i nie przerywajcie jego snu, dopóki nie zechce. | Nieprawidłowe tłumaczenie: 'nie pobudzajcie i nie budźcie miłości, dopóki on nie zechce'. Córki Jerozolimy to naturalni Żydzi. Sarny i łanie opisują królewskie kapłaństwo (1 Pt. 2:9) z tych dwóch punktów widzenia: sarna jest tłumaczeniem tseb-ee [H6643], które oznacza gazelę, ale także wspaniałość, chwałę, zaszczyt; ayalah [H0355] oznacza łanię bądź jelenia, a symbolicznie ducha poświęcenia (który charakteryzuje kapłanów Nowego Przymierza stawiających swoje ciała jako ofiarę; Rzym. 12:1; Ps. 41:1,2). Oblubienica w swoich członkach - królewskich kapłanach naucza ('zaklina'), że naturalni Żydzi, którzy nie przyjęli Jezusa ('córki Jerozolimy') nie będą go miłować ('nie budźcie miłości'), dopóki on się im nie objawi ('dopóki nie zechce') u progu swoich tysiącletnich rządów (Za. 12:10-14; Rzym. 11:25,26; Obj. 1:7). |
| (8) Głos mego umiłowanego! Oto idzie, skacząc po górach, a podskakując po pagórkach. | Wersety 8-17: dziewczyna jest w pałacu króla. Jej umiłowany pasterz przychodzi i zachęca, żeby opuściła pałac i odeszła razem z nim, ale dziewczyna zostaje. Wierzący słyszą głos Pana wzywający ich do czynienia uczniów spośród narodów (Mt. 28:19,20). Będąc posłuszni nakazowi, przemierzają góry i pagórki (królestwa; Iz. 2:2; Jer. 51:24-26; Dn. 2:35,44), ogłaszając Dobrą Nowiną Pana. |
| (9) Mój umiłowany podobny jest do sarny albo młodego jelenia. Oto stoi za naszym murem, zagląda przez okna, patrzy przez kraty. | Chrystus posiada te same cechy, które posiada jego Kościół, tylko w pełni: dostojeństwo króla (sarna) i ducha poświęcenia (jeleń; zob. PnP. 2:7). Mur symbolizuje prawo (Ef. 2:14-16). Chrystus jest za murem, ponieważ Prawo Mojżesza nie obowiązuje człowieka wierzącego (zobacz wykład Czy chrześcijanin powinien przestrzegać Prawa Mojżeszowego?). Dziewczyna natomiast jest po drugiej stronie muru/ wewnątrz budynku z dwóch powodów: 1) jest wewnątrz, ponieważ na przestrzeni wieków członkowie Oblubienicy byli częścią kościoła powszechnego; 2) mur okala wyznaniowe chrześcijaństwo, które przejęło sposób myślenia o Bogu z Judaizmu, nie tylko kontynuując składanie ofiar przy ołtarzu, ale także wprost nakazując przestrzeganie skodyfikowanych przykazań (po części przejętych z Tory, po części własnego pomysłu). Dziewczyna może jednak nawiązać pewien kontakt z ukochanym nawet przez mur, ponieważ posiada on okna - podobnie wiele przepisów, ceremonii i instytucji Zakonu posiadało typiczny charakter (były 'cieniami'), w sposób obrazowy przedstawiając różne doświadczenia Chrystusa i jego Kościoła (Kol. 2:17). Krata w oknie w tym kontekście zdaje się przedstawiać fakt, że nawet rozpoznawanie symbolicznego znaczenia Zakonu nie będzie skuteczne dla wierzących, dopóki nie przestaną oni postępować w kategoriach przepisu prawa/ nie porzucą przepisu jako imperatywu w działaniu (Gal. 5:1-4). |
| (10) Mój umiłowany odezwał się i powiedział mi: Wstań, moja umiłowana, moja piękna, i chodź! | Chrystus wzywa powołanych, aby powstali do badania Biblii i wyszli poza mury wyznaniowych kościołów. |
| (11) Oto bowiem minęła zima, deszcz ustał i przeszedł. | Hebrajskie sethav [H5638] to zima lub pora deszczowa. Deszcz jest w Biblii symbolem udzielania przez Boga prawdy swojemu ludowi (Iz. 55:10,11). Po wiekach niepodzielnych rządów kościoła rzymskiego Bóg rozpoczął ruch reformacyjny, pobudzając najpierw Wycliffe'a i Husa, a po nich innych wybitnych sług do badania Biblii i wydobywania z niej dawno utraconych nauk. Deszcz prawdy ustał wraz z końcem działalności Fausta Socyna (zm. 1604) i publikacją Katechizmu Rakowskiego (1605), w którym Bracia Polscy wyłożyli zestaw podstawowych nauk Biblii. |
| (12) Kwiatki pokazały się na ziemi, nadszedł czas śpiewania i głos synogarlicy słychać w naszej ziemi. | Kwiaty symbolizują nauczycieli Kościoła w ich urzędowych władzach jako przewód, przez który Bóg naucza swój lud (por. Wj. 25:31-34; Lb. 17:8). Pieśń przedstawia ustawiczne uczenie się i poznawanie prawdy; pieśń, która jest na ustach 144 000, przedstawia głębokie zarysy prawdy w jej symbolach, proroctwach i typach, których nie może nauczyć się nikt spoza grona Oblubienicy (Obj. 14:1-5). Synogarlica (heb. tor tor [H8449]) była pod Zakonem zwierzęciem ofiarnym, składanym jako ofiara całopalna lub ofiara za grzech (np. Kpł. 1:14, 5:7, 12:6,8). Takie ofiary były składane przez wierzących w okresie Reformacji i później. Tysiące ludzi zginęły w wyniku prześladowań, wojen religijnych i działań Świętej Inkwizycji. Ich ofiara była całopalną, ponieważ dla prawdy Ewangelii musieli oddać wszystko, łącznie z życiem; była także ofiarą za grzech, ponieważ takie działania nominalnie wierzących i instytucji kościelnych są sprzeczne z duchem i słowem Chrystusa. Symboliczna synogarlica wydawała swój głos poprzez wydawanie świadectwa 'w naszej ziemi' (poza instytucjami kościelnymi). Trzy rzeczy były zatem wynikiem deszczu prawd, który zesłał Pan: 1) pojawienie się wodzów i nauczycieli, którzy nauczali objawionych im przez ducha doktryn prawdy (kwiaty); 2) pojawienie się w obiegu wielu nowych interpretacji Słowa Bożego, będących wynikiem pogłębionych badań nad treścią Biblii (śpiewanie); 3) prześladowania wierzących, którzy propagowali doktryny prawdy (głos synogarlicy). |
| (13) Drzewo figowe już wypuściło swoje niedojrzałe figi, a kwitnąca winorośl wydaje swoją woń. Wstań, moja umiłowana, moja piękna, i chodź! | Pan Jezus ponawia swoje wezwanie do powołanych, aby powstali do badania Słowa Bożego i ofiarnej służby na jego rzecz, a znakiem dla nich miały być wydarzenia wymienione w wersecie 13: kwitnienie drzewa figowego i woń winorośli. Winnica przedstawia sferę prawdy (zob. PnP. 1:6,14), woń - roztaczanie/ propagowanie Słowa Bożego (zob. PnP. 1:3). Nauki, które były wyprowadzane przez ruchy reformacyjne i poreformacyjne powinny zatem dać bodziec do osobistego badania Słowa tym spośród Oblubienicy, którzy nadal pozostawali w murach wyznaniowego kościoła. Drugim takim znakiem miały być dla nich wydarzenia w Izraelu. Drzewo figowe przedstawia naturalnych Żydów (Jer. 24:1-10; Oz. 9:10). Drzewo Izraela uschło w I wieku, kiedy naród ten utracił szczególną łaskę i ochronę Bożą po tym, jak nie przyjęli Mesjasza i wydali go na śmierć (Mt. 23:37-39; por. Mt. 21:18,19). Utrata szczególnej łaski nie była jednak dla Izraela bezpowrotna. Proroctwa wskazują początek I wojny światowej jako czas, w którym karanie się zakończyło, a Bóg potwierdził swoje przymierze zawarte względem nich z Abrahamem (Łk. 21:20-24; zobacz wykład Równoległości Abrahama). |
| (14) Moja gołębico, mieszkająca w skalnych szczelinach, w stromych kryjówkach, ukaż mi swoją twarz, daj mi usłyszeć swój głos, gdyż twój głos jest słodki i twoja twarz piękna. | Gołębica jest symbolem ducha, a przez rozszerzenie - tych, którzy poprzez otrzymanie ducha zostali powołani do służby dla Ewangelii (zob. PnP. 1:15). Skała, z uwagi na swoje właściwości fizyczne, jest symbolem niezmienności i odporności. W Jn. 17:3 nasz Pan mówi, że życie wieczne jest [ciągłym] poznawaniem [nie: poznaniem]. Ponieważ nie mamy bezpośredniego dostępu do prawdy, musi nam przez całe życie towarzyszyć gotowość aktualizowania i korygowania swojego postrzegania rzeczywistości (Jn. 18:38). Tak się jednak nie dzieje w kościołach wyznaniowych. Każdy z nich ogłasza bowiem, że zna prawdę; że tylko jego członkowie ją znają i w niej postępują. Doktryna uformowana w pierwszym okresie istnienia takiej organizacji przybiera postać symbolicznej skały; będzie podtrzymywana za wszelką cenę, choćby czas i okoliczności wykazały jej błąd ponad wszelką wątpliwość. Ciekawie opisuje ten wątek symbolika Pieśni nad Pieśniami. Z jednej bowiem strony gołębica jest ukryta w skale - nasz Pan nie widzi i nie słyszy powołanych, którzy ukrywają się w skałach wyznaniowych kościołów ('ukaż mi swoją twarz, daj mi usłyszeć swój głos'). Z drugiej jednak strony, gołębica zajmuje szczelinę. Szczeliny bowiem naturalnie występują w wyznaniach wiary, które nie mogą być i nie są lustrzanym odbiciem rzeczywistości, do której się odwołują. Członkowie Oblubienicy, którzy należą do kościołów wyznaniowych, nigdy zatem nie należą do nich w pełni. Zajmują szczeliny - dostrzegają bowiem słabości doktryn, pod którymi się podpisują. Są posiadaczami Boskiego ducha prawdy, są zatem w pełni wyposażeni do podjęcia pracy dla Ewangelii (w czym Pan dostrzega ich piękno - 'twój głos jest słodki i twoja twarz piękna'). Dopóki jednak nie podejmują swojego poświęcenia, symbolicznie ukrywają się przed Panem. Jeśli natomiast wytrwają w swoim ukryciu do końca, zamiast oczekiwanej nagrody Oblubienicy odniosą sąd, o którym mowa w Obj. 18:4. |
| (15) Schwytajcie nam lisy, małe lisy, które psują winnice, ponieważ nasze winnice kwitną. | Kwitnące winnice opisują sferę prawdy, która zaczęła rozkwitać w XIV i XV wieku dzięki deszczowi zrozumienia Słowa Bożego zesłanemu przez Boga za pośrednictwem wybitnych sług reformacyjnego Kościoła (zob. PnP. 1:6,14, 2:11-13). Proroctwo zapowiada jednak, że miały się również pojawić 'lisy' (prorocy, którzy prorokują 'z własnego serca'; Ez. 13:2-4) szkodzące uprawom. Zadaniem członków Kościoła miało być ich wyłapywanie ('Schwytajcie nam lisy'), kiedy jeszcze są małe i niegroźne ('małe lisy') - zbijanie i korygowanie nauk niezgodnych z duchem i słowem Pańskim. |
| (16) Mój umiłowany jest mój, a ja jestem jego. Pasie on wśród lilii. | Chrystus i jego Kościół należą do siebie ('Mój umiłowany jest mój, a ja jestem jego'), ponieważ posiadają jednego ducha i stanowią jedno ciało (1 Kor. 12:12,13). Lilia jest symbolem królewskiego kapłaństwa (1 Pt. 2:9; PnP. 2:1). Pan Jezus - dobry pasterz - pasie wśród lilii, ponieważ udziela on prawdy wybranym, którzy zostali powołani przez ducha poświęcenia i wykonują je przez badanie i ogłaszanie nauk Słowa Bożego (Jn. 10:14; Obj. 19:10). |
| (17) Nim zaświta dzień i znikną cienie, zawróć, mój umiłowany, bądź jak sarna albo młode jelenie na górach Beter. | Oblubienica prosi ukochanego, aby 'Nim zaświta dzień' (póki trwa noc wieku Ewangelii) i 'znikną cienie' (skutki klątwy, jaką mamy w Adamie; Ps. 23:4; Iz. 9:2; Am. 5:8), kontynuował swoją pracę kompletowania królewskiego kapłaństwa ('bądź jak sarna albo młode jelenie'; PnP. 2:7,9) w obecnych królestwach (góry; PnP. 2:8), które dzielą od prawdziwego Królestwa (Beter - rozdzielenie). |
| Rozdział 3 | |
| (1) Na swoim łożu wśród nocy szukałam tego, którego miłuje moja dusza. Szukałam go, ale go nie znalazłam. | Wersety 1-5 opisują doświadczenia Kościoła w oczekiwaniu na drugie przyjście Pana. Łoże symbolizuje proroctwo (zob. PnP. 1:16). Członkowie Oblubienicy przez cały wiek Ewangelii (noc; por. Wj. 12:8,42; Mal. 4:1,2) spoczywają na symbolicznym łożu, polegając na proroctwach w dowiadywaniu się o czas i sposób powrotu Pana Jezusa ('szukałam tego, którego miłuje moja dusza'). Wysiłki te jak dotąd nie przyniosły skutku ('Szukałam go, ale go nie znalazłam'). |
| (2) Wstanę więc już i obiegnę miasto, po ulicach i placach będę szukać tego, którego miłuje moja dusza. Szukałam go, ale nie znalazłam. | Miasto przedstawia instytucjonalne chrześcijaństwo (zobacz wykład Babilon Wielki - matka nierządnic i obrzydliwości ziemi; por. Obj. 11:8,13). Członkowie Oblubienicy, nie mogąc znaleźć odpowiedzi na pytania o powrót Pana w proroctwach, szukają ich 'po ulicach' (w doktrynach wyznaniowych) i placach (w popularnych poglądach). Nadal jednak ich wysiłki nie przynoszą skutku ('Szukałam go, ale nie znalazłam'). |
| (3) Znaleźli mnie strażnicy, którzy obchodzili miasto, i spytałam: Widzieliście tego, którego miłuje moja dusza? | Kolejnym działaniem, które podejmowali wierzący, były rozmowy na temat powrotu Pana ze strażnikami miasta - księżmi i pastorami. |
| (4) A gdy ledwie od nich odeszłam, zaraz znalazłam tego, którego miłuje moja dusza. Uchwyciłam go i nie puszczę, aż go wprowadzę do domu mojej matki, do pokoju mojej rodzicielki. | Opuszczenie przez Oblubienicę wyznaniowego chrześcijaństwa ('odeszłam') zostanie dokonane, kiedy jej ostatni członek zostanie zapieczętowany duchem prawdy. Bezpośrednio po tym wydarzeniu rozpocznie się paruzja Pana (druga obecność; 'A gdy ledwie od nich odeszłam, zaraz znalazłam tego, którego miłuje moja dusza'; Obj. 7:1-3). Matką Oblubienicy jest Przymierze Sary - Przymierze Abrahamowe w elemencie obietnicy rozwijającej duchowe nasienie (Rdz. 22:16-18; Gal. 4:21-31). Pokój (heb. cheder [H2315] - najbardziej wewnętrzna izba) - Świątnica Najświętsza Przybytku, która była jego najbardziej wewnętrzną izbą, przedstawia Bożą obecność/ chwałę Boskiej natury (por. 1 Jn. 3:2). Dokończenie poświęcenia ('Uchwyciłam go i nie puszczę') przez ostatnich członków Oblubienicy, którzy będą w ciele podczas obecności Pańskiej, zapewni im osiągnięcie nagrody w chwale Boskiej natury razem z Panem (1 Pt. 1:3,4; Jn. 14:3; Łk. 17:34-37). |
| (5) Zaklinam was, córki Jerozolimy, na sarny i łanie polne: Nie budźcie mego umiłowanego i nie przerywajcie jego snu, dopóki nie zechce. | W czasie obecności Pańskiej klasa Oblubienicy nadal będzie nauczać o zbliżającym się nawróceniu Izraela i ponownym przyjęciu go przez Boga (zob. PnP. 2:7) |
| (6) Kim jest ta, która wyłania się z pustyni jak słupy dymu, owiana wonią mirry i kadzidła oraz wszelkim wonnym proszkiem od kupca? | Werset 6 wypełni się w apokalipsie Chrystusa, w której Pan dokona zniszczenia obecnego porządku świata zanim założy swoje Królestwo. Słupy dymu wyłaniające się z pustyni nawiązują do metody, którą wybrał Bóg, a mianowicie w ziemię uderzy dużych rozmiarów planetoida, która wraz z towarzyszącymi jej mniejszymi obiektami zbombarduje naszą planetę płonącymi pociskami (zobacz wykład Paruzja - apokalipsa - epifania, czyli rzecz o drugim przyjściu Chrystusa). Apokalipsa znaczy 'objawienie'; w niej objawi się Chrystus zakładający swoje Królestwo wraz z jego Oblubienicą ('wyłania się z pustyni'; Rzym. 8:19). Oblubienica będzie 'owiana wonią', ponieważ w tym czasie będzie już skompletowana i składać się będzie ze zwycięzców powołania Ewangelii, którzy w pełni wykonali swoje poświęcenie (mirra; PnP. 1:13), w pełnym poleganiu na Bogu (kadzidło; Ps. 141:2) i w ogniu prób zgotowanych im przez tych, dla których wiara jest tylko środkiem do zdobycia władzy, pozycji społecznej i majątku (kupcy). |
| (7) Oto łoże Salomona, dokoła którego stoi sześćdziesięciu dzielnych wojowników spośród dzielnych Izraela. | Wersety 7-11 opisują Kościół po apokalipsie (patrz werset 6), z punktu widzenia Królestwa Chrystusa. Inna reprezentacja Kościoła. Łoże symbolizuje proroctwo (zob. PnP. 1:16, 3:1). Liczba 60 nawiązuje do wymiarów świątyni, która miała sześćdziesiąt łokci długości, dwadzieścia łokci szerokości i trzydzieści łokci wysokości (20 x 30 = 600 = 60 x 10; 1 Krl. 6:2). W świątyni natomiast służbę pełnili kapłani; antytypiczne kapłaństwo pełni swoją służbę w antytypicznej świątnicy, karmiąc się chlebem Słowa Bożego przy świetle świecznika ducha (Hbr. 9). |
| (8) Wszyscy trzymają miecz, wyćwiczeni w boju. Każdy z nich ma swój miecz u boku przez wzgląd na strach nocny. | Miecz symbolizuje Słowo Boże (Ef. 6:17; Hbr. 4:12). Antytypiczni kapłani (zob. PnP. 3:7) są 'wyćwiczeni w boju', prowadząc walkę o prawdę w czasie nocy wieku Ewangelii, kiedy to błąd został obficie wysiany na polu Ewangelii przez przeciwnika Bożego (Mt. 13:24-30; 2 Tm. 4:3,4). 'Strach nocny' w postaci rozmaitych przeciwnych warunków, w tym oskarżeń, sądów i prześladowań, spowodował, że wierny lud Pański musiał ustawicznie mieć przy sobie 'swój miecz u boku' i używać go często w obronie nauki Biblijnej i swojego opartego o jej zasady postępowania. |
| (9) Król Salomon uczynił sobie lektykę z drzewa Libanu. | Lektyka przedstawia Kościół pod względem organizacyjnym, jako narzędzie służby dla Ewangelii. Salomon sprowadzał z Libanu cedr (prawy, skrystalizowany charakter) i cyprys (opatrzność Boga względem powołanych; zob. PnP. 1:17). Kościół jest zatem właściwym narzędziem Bożej służby, ponieważ został do tego celu powołany przez Boga oraz swoim charakterem oznajmia Jego chwałę (1 Pt. 2:9; Ef. 2:8-10). |
| (10) Jej słupki uczynił ze srebra, jej pokład ze złota, podniebienie z purpury, a wnętrze wyścielone miłością córek Jerozolimy. | Srebro przedstawia etyczne nauki Biblii (Prz. 8:10, 10:20; por. Wj. 36:24-26, 38:9-20); złoto - zaawansowane nauki (symbole, typy, proroctwo; Prz. 25:11,12; 1 Kor. 3:11-13; Mal. 3:3; por. Wj. 37:2,6,11,17,25,26). Cztery podpory (słupki) lektyki nawiązują do czterech rodzajów służby: apostołów, proroków, nauczycieli i ewangelistów (1 Kor. 12:28; Ef. 4:11). Purpura jest symbolem królewskości - purpurowe sklepienie symbolizuje nadzieję Kościoła, którą jest objęcie stanowisk współkrólów z Jezusem Chrystusem w chwale Boskiej natury (Jn. 14:2,3; 1 Pt. 1:3,4; Obj. 5:9,10; por. PnP. 2:1). Miłością córek Jerozolimy (naturalnych Żydów) jest Zakon Mojżesza. Wnętrze lektyki jest nią wyścielone, ponieważ Zakon jako 'cień rzeczy przyszłych' typicznie (obrazowo) pokazywał różne elementy służby pod Nowym Przymierzem. |
| (11) Wyjdźcie, córki Syjonu, i popatrzcie na króla Salomona w koronie, którą ukoronowała go jego matka w dniu jego zaręczyn i w dniu radości jego serca. | Matką antytypicznego Salomona jest Przymierze Sary - obietnica dana przez Boga Abrahamowi dotycząca zgromadzenia duchowego nasienia (Rdz. 22:17,18; Gal. 4:21-31). Zaślubianie Kościoła Chrystusowi rozpoczęło się w Dzień Pięćdziesiątnicy, kiedy to pierwsi wierzący zostali ochrzczeni duchem (Łk. 3:16; Dzieje 2:1-4; por. Hbr. 10:19-22). Zesłanie ducha było pierwszym dziełem naszego Pana po wykonaniu jego ziemskiej misji ("w dniu radości jego serca"), w urzędzie króla uwielbionego przez Jehowę - stąd informacja o koronacji w dniu zaręczyn. Wezwanie z wersetu 11 skierowane będzie do Izraela naturalnego w poranku ziemskich rządów Chrystusa (por. PnP. 2:7, 3:5; Za. 12:10,11). |
| Rozdział 4 | |
| (1) O jaka ty jesteś piękna, moja umiłowana! O jaka ty jesteś piękna! Twoje oczy między twymi kędziorkami są jak oczy gołębicy; twoje włosy są jak stado kóz, które widać na górze Gileadu. | W toku duchowego rozwoju członkowie Oblubienicy rozwijają cechy, które czynią ich pięknymi w oczach Pana ("O jaka ty jesteś piękna, moja umiłowana!"). Kędziorki to hebrajskie tsammah [H6777] oznaczające zasłonę; gołębica jest symbolem ducha (Mt. 3:16); oczy to zdolność dostrzegania prawdy (por. Ef. 1:16-18; PnP. 1:15). Na przestrzeni wieków oczy członków Kościoła były w różnym stopniu przysłonięte 'kędziorkami' wyznaniowych błędów. Mając jednak 'oczy gołębicy', byli oni uzdolnieni przez Boga do badania Słowa Bożego i dostrzegania w nim prawdziwych nauk (por. gołębica mieszkająca w szczelinach skalnych - PnP. 2:14). Z tym wiąże się część b wersetu 1. Góra oznacza Królestwo (por. PnP. 2:8); Gilead to 'stos świadectwa'. Kozioł ofiarny reprezentuje Kościół (PnP. 1:14; zobacz wykład Dzień Pojednania. Interpretacja Kpł. 16). Stado kóz na górze Gileadu obrazuje zatem fakt, że wąska droga do chwały w Królestwie wiedzie przez wydawanie świadectwa o Chrystusie i odważne ponoszenie związanych z tym ofiar (Mt. 7:13,14; Dzieje 14:22; Obj. 20:4). Ta sama myśl ("twoje włosy są jak...") kryje się w symbolice włosów, które przedstawiają siłę Kościoła w obalaniu błędu (por. Sdz. 16:15-19). |
| (2) Twoje zęby są jak stado strzyżonych owiec, gdy wychodzą z kąpieli; wszystkie mają bliźnięta i nie ma żadnej niepłodnej wśród nich. | Zęby przedstawiają zdolność właściwego rozbierania Słowa prawdy (por. Hbr. 5:11-14). Bóg udziela tej zdolności w miarę duchowego wzrostu i rozwoju charakteru tym spośród wybranych, którzy pokutują z grzechów w imię Jezusa Chrystusa, potwierdzając to chrztem wodnym (Ef. 5:25,26) i powstrzymują się od praktykowania uczynków ciała (strzyżone owce; Gal. 5:19-21; Jn. 10:1-16). Indywidualnie są oni bardzo owocni w badaniu, nauczaniu i praktykowaniu Słowa ("wszystkie mają bliźnięta") oraz wydawaniu owocu ducha ("nie ma żadnej niepłodnej wśród nich"; Gal. 5:22,23). |
| (3) Twoje wargi są jak nić purpurowa, a twoja wymowa pełna wdzięku. Twoje skronie są jak połówki granatu między twymi kędziorkami. | Wargi są metonimią mowy. Elementem, który zawsze przewija się niczym nić w rozmaitej treści i sposobie komunikacji członków Oblubienicy, jest miłość prawdy, którą otrzymują od Boga jako token swojego powołania do Królestwa (purpura; por. PnP. 2:1, 3:10). Mowa Oblubienicy jest pełna wdzięku - w oryginale naveh [H5000] oznacza odpowiedni, czyli wypowiedziany we właściwym czasie, we właściwy sposób (Prz. 15:23). Skroń jest metonimią myśli; jabłko granatu symbolizuje mądrość (PnP. 2:3); kędziorki - zasłonę błędu (PnP. 4:1). Część b wersetu 3 oznacza zatem, że powołani w swoim dążeniu do prawdy pozostają jednak w pewnej proporcji pod wpływem błędu (por. PnP. 2:14, 4:1; zobacz komentarz do Jn. 18:38). |
| (4) Twoja szyja jest jak wieża Dawida, zbudowana na zbrojownię, na której tysiąc puklerzy zawieszono, wszystko to tarcze dzielnych wojowników. | Wola (szyja) powołanych jest jak wieża Dawida, ponieważ są oni prowadzeni duchem Chrystusa (obiecany potomek Dawida, zob. Ps. 89:3,4, 132:11), przez którego "Bóg ... sprawia w was i chęć, i wykonanie według jego upodobania" (Flp. 2:13). Wola powołanych jest "zbudowana na zbrojownię", ponieważ jest stworzona do prowadzenia duchowej walki (Flp. 1:27; 1 Tm. 6:12). Jej wyposażeniem jest 'pełna zbroja Boża', w tym tarcza wiary, "którą będziecie mogli zgasić wszystkie ogniste strzały złego" (Ef. 6:11-17). |
| (5) Twoje piersi są jak dwoje bliźniaczych sarniąt, które pasą się między liliami. | Członkowie Oblubienicy są źródłem (piersi) mleka podstaw Słowa Bożego dla wierzących (por. Hbr. 5:11-14; 1 Pt. 2:2). Sarna oznacza wspaniałość, chwałę, zaszczyt (zob. PnP. 2:7). Piersi Oblubienicy są jak sarny, ponieważ Kościół powołany jest do służby dla Ewangelii - jej wypełnienie warunkuje otrzymanie przez powołanych nagrody chwały. Sarny są bliźniacze, ponieważ po pierwsze, na nauczanie Biblii składa się Stary i Nowy Testament; po drugie, nauka Biblii jako całości jest spójna, a nauczanie Starego Testamentu w jego typach i proroctwach wskazywało na wypełnienie w Chrystusie (Kol. 2:17; Hbr. 10:1). Lilia reprezentuje stan królewskiego kapłaństwa (PnP. 2:1). Sarny pasą się między liliami, ponieważ Bóg udziela zrozumienia swojej prawdy tym, którzy o nią zabiegają, wypełniając swoje poświęcenie (por. PnP. 4:2). |
| (6) Nim zaświta dzień i znikną cienie, wejdę na górę mirry i na pagórek kadzidła. | "Nim zaświta dzień" Królestwa Chrystusa i "znikną cienie" klątwy, którą mamy w Adamie (PnP. 2:17), członkowie Oblubienicy kontynuują pracę na górach i pagórkach obecnych królestw (PnP. 2:8) w postawie pełnego poświęcenia dla spraw Ewangelii (mirra; PnP. 1:13) i polegania na Bogu (kadzidło; PnP. 3:6). |
| (7) Cała jesteś piękna, moja umiłowana, i nie ma w tobie żadnej skazy. | Celem obecnego sądu Kościoła jest ukształtowanie powołanych na obraz Jezusa Chrystusa do pełni duchowej doskonałości (Mt. 5:48; Rzym. 8:29). Pan ocenia duchowe piękno Kościoła, który wiernie podąża jego śladem w poświęceniu. |
| (8) Przyjdź ze mną z Libanu, moja oblubienico, przyjdź ze mną z Libanu. Spójrz ze szczytu góry Amana, ze szczytu góry Senir i Hermon, z jaskiń lwów i z gór lampartów. | W Libanie są dwa niemal równoległe pasma górskie: Liban i Antyliban. Antyliban jest pasmem wschodnim, a jego najwyższym szczytem, który jednocześnie stanowi północną granicę ziemi Izraela, jest góra Hermon (Pwt. 3:8; Joz. 12:1). Werset 8 wymienia trzy nazwy związane z Antylibanem: 1) Hermon od heb. haram [H2763] znaczy 'Święta Góra' lub Góra Poświęcenia/ Rozdzielenia; 2) Senir to nazwa góry Hermon, którą posługiwali się Amoryci (Pwt. 3:9), znaczy 'Góra Światła'; 3) Amana to nazwa góry lub południowej części Antylibanu, znaczy 'stałość', 'wierność'. Lew i lampart reprezentują władców świeckich prześladujących lud Boży (Prz. 28:15; Jer. 4:7; Oz. 13:6-9; Obj. 13:2,7). Chrystus przyjmuje zatem do niebiańskiej chwały ("Przyjdź ze mną z Libanu") tych spośród powołanych, którzy wiernie (Amana) wykonują swoje poświęcenie (Hermon) w służbie dla prawdy (Senir) pomimo spotykających ich prześladowań (lew i lampart). |
| (9) Zachwyciłaś moje serce, moja siostro, moja oblubienico! Zachwyciłaś moje serce jednym twoim okiem i jednym łańcuszkiem na twojej szyi. | Wyznania chrześcijaństwa ('siostry' Oblubienicy) doceniają pracę członków Oblubienicy, pod warunkiem, że służą oni wyznaniowej interpretacji Biblii (przymykając oko na prawdę; "Zachwyciłaś moje serce jednym twoim okiem") oraz pozostają jej wierni jako niewolnicy (łańcuch - symbol zniewolenia). |
| (10) Jakże piękna jest twoja miłość, moja siostro, moja oblubienico! Jak daleko lepsza jest twoja miłość od wina, a woń twoich olejków od wszystkich innych wonności! | Wino jest symbolem poświęcenia (PnP. 1:2). Wierzący wyznań chrześcijaństwa ("moja siostro") chcą mieć zapewnienie, że ich kapłani są prawdziwymi kapłanami Nowego Przymierza i sprawują prawdziwe i skuteczne ofiary na ich rzecz. To zapewnienie jest dla nich 'lepsze' od wina poświęcenia - osobistego zaangażowania w badanie i ogłaszanie Słowa Bożego. Woń oznacza ogłaszanie i nauczanie Słowa Bożego (PnP. 1:3). Wyznawcy kościołów zawsze uważają, że nauki właśnie ich kościoła roztaczane przez członków Oblubienicy, o których mowa w PnP. 4:9, są tymi prawdziwymi ("lepsza jest ... woń twoich olejków od wszystkich innych wonności"). |
| (11) Z twoich warg ocieka miód jak z plastrów, moja oblubienico! Miód i mleko pod twoim językiem, a woń twoich szat jest jak woń Libanu. | Mleko jest symbolem podstawowej nauki Biblijnej (1 Pt. 2:2); miód jest symbolem proroctwa (Obj. 10:9-11). Mleko i miód pod językiem Oblubienicy wskazuje na służbę nauczania prawdy, którą wykonują naśladowcy Chrystusa. Szata w Biblii jest symbolem sprawiedliwego charakteru, który rozwijamy przez znajomość i praktykowanie Słowa Bożego (zobacz komentarz do przypowieści o uczcie weselnej). Woń szat oznacza okazywanie przez wierzących przymiotów dobrego charakteru w kontaktach z drugim. Jednocześnie "woń twoich szat jest jak woń Libanu", ponieważ przymioty charakteru rozwijamy przez wierne wykonywanie poświęcenia w służbie dla prawdy (PnP. 4:8). |
| (12) Jesteś zamkniętym ogrodem, moja siostro, moja oblubienico; źródłem zamkniętym, zdrojem zapieczętowanym. | Ogród reprezentuje społeczność powołanych w wydawaniu jej owoców i woni nauczania (PnP. 1:3, 2:3; Mt. 7:15-20; Gal. 5:22,23). Symbol źródła wskazuje na antytypiczne kapłaństwo, które jest źródłem nauczania dla pozostałych wierzących i dla świata (Mal. 2:7; 2 Kor. 5:20). Z punktu widzenia kościołów wyznaniowych ("moja siostro") członkowie Oblubienicy są jednak "zamkniętym ogrodem" i "zdrojem zapieczętowanym", ponieważ wierni członkowie wyznań 'nie mają uszu do słuchania' - nie chcą i nie mogą, będąc pod wpływem błędu, usłyszeć nauczania prawdy z ust członków Oblubienicy (por. Mt. 13:10-16; Rzym. 11:8-10). |
| (13) Twoje pędy to sad drzew granatu z wybornym owocem cyprysu i nardu; | Jabłko granatu symbolizuje mądrość (PnP. 4:3); cyprys - nauczanie Słowa Bożego na temat ofiary odkupienia (PnP. 1:14); nard - ofiarę ciała (Jn. 12:1-8). |
| (14) Nard i szafran, tatarak i cynamon, ze wszelkimi drzewami, kadzidło, mirra i aloes, ze wszelkimi wybornymi wonnościami. | Nard symbolizuje ofiarę ciała (PnP. 4:13); kadzidło - poleganie na Bogu (PnP. 3:6); mirra - poświęcenie w służbie dla prawdy (PnP. 1:13); aloes - zalety charakteru (Ps. 45:8); tatarak [H7070] oznacza m.in. pręt mierniczy i symbolizuje spełnianie przez członków Oblubienicy wysokich standardów doskonałości Bożej (Mt. 5:48); cynamon [H7076] znaczy 'wznieść' i symbolizuje dzieło uwielbionego Kościoła, który będzie podnosił w Królestwie ludzkość do stanu doskonałego (Mt. 5:13-16; Rzym. 8:19-22); szafran - najdroższa przyprawa świata - symbolizuje nadzieję zmartwychwstania do Boskiej natury. |
| (15) Źródło ogrodów, zdrój żywych wód, które płyną z Libanu! | Woda jest w Biblii symbolem nauki (Wj. 15:25; Jn. 4:13,14,24). W Królestwie Oblubienica będzie jej źródłem dla wszystkich narodów (ogrodów). Będą to wody żywe, ponieważ zachowywanie nauczania przekazywanego przez uwielbionych naśladowców Pana będzie warunkiem pomyślnego przejścia ostatniej próby i zachowania życia wiecznego (Mt. 16:15-19; Jn. 20:21-23). Wody płyną z Libanu, ponieważ warunkiem uzyskania tak wysokiej pozycji w Królestwie dla powołanych jest wierne wykonywanie poświęcenia w służbie dla prawdy (PnP. 4:8). |
| (16) Powstań, wietrze północny, i przyjdź, wietrze z południa, powiej przez mój ogród, by się rozpłynęły jego wonności. Niech przyjdzie mój umiłowany do swego ogrodu i niech je swoje rozkoszne owoce. | Oblubienica wyraża pragnienie, aby zalety umysłu i charakteru, które rozwinęła w naśladowaniu Pana, były widoczne ("by się rozpłynęły jego wonności"; PnP. 4:13,14) zarówno w kontaktach z braćmi w wierze (wiatr północny wieje w Izraelu od strony Libanu, który symbolizuje wiarę; PnP. 4:8), jak i ze światem (wiatr z południa wieje w Izraelu od strony Egiptu); aby Pan zastał każdego z jej członków indywidualnie w wydawaniu symbolicznej wonności w czasie swojego przyjścia w paruzji i mógł dzięki temu uznać ich za godnych wejścia do swojej chwały ("niech je swoje rozkoszne owoce"; zobacz przypowieść o 10 pannach i przypowieść o talentach; Mt. 24:45-51). |
| Rozdział 5 | |
| (1) Wszedłem do mojego ogrodu, moja siostro, moja oblubienico. Zbierałem moją mirrę z moimi wonnościami; zjadłem mój plaster z moim miodem, piję moje wino z moim mlekiem. Jedzcie, przyjaciele, pijcie, a pijcie obficie, moi mili. | Chrystus informuje wyznania chrześcijaństwa ('siostry'), że przebywa on swoim duchem i słowem w społeczności powołanych ('ogród') pełnej wszelkich duchowych dóbr: 1) zalety umysłu i charakteru członków Oblubienicy kształtowane są w gorzkich doświadczeniach poświęcenia (mirra z wonnościami; PnP. 1:13, 4:13,14); 2) duch proroctwa wprowadza ich w pogłębione zrozumienie nauk Słowa Bożego (miód; PnP. 4:11; Obj. 19:10); 3) ofiarę w służbie Ewangelii podejmują oni od momentu swojego nawrócenia przez poznanie podstaw nauki o Chrystusie (wino - poświęcenie; mleko - podstawowe nauki Biblii; PnP. 1:2, 4:11). Wielokrotnie powtarzany zaimek dzierżawczy 'mój' podkreśla, że rozwój duchowy Kościoła wynika w pełni z udzielanych im przez Boga w Chrystusie łask, ducha i opatrzności (Rzym. 8:28; Flp. 2:13). Chrystus zaprasza zatem swoich przyjaciół (tych, którzy w niego wierzą; Jn. 15:14,15) do korzystania z dóbr, które zapewnia on za pośrednictwem członków Oblubienicy (por. Ef. 4:11,12). |
| (2) Ja śpię, ale moje serce czuwa. Oto głos mego umiłowanego, który puka i mówi: Otwórz mi, moja siostro, moja umiłowana, moja gołębico, moja nieskalana. Moja głowa bowiem jest pełna rosy, moje kędziory – kropli nocy. | Wersety 2-7 opisują doświadczenia wierzących w związku z oczekiwaniem na powrót Pana w jego drugiej obecności. Doświadczeniem Kościoła już od I wieku było (i nadal jest) oczekiwanie na drugie przyjście Pana. To oczekiwanie jednak znacznie przygasło po odejściu apostołów i odrodziło się w większym wymiarze dopiero w I połowie XIX wieku. W międzyczasie wierzący, choć deklaratywnie czuwali ("moje serce czuwa"), de facto pozostawali w stanie duchowego uśpienia ("Ja śpię"). Głos przychodzącego Oblubieńca, który wielokrotnie słyszeli (zwłaszcza od czasów Ruchu Millera w latach 1840-ych), był jednak nie głosem samego Pana, ale był przedstawiany jako taki przez wyznaniowe ruchy i kościoły ('siostro'), które od czasu do czasu ogłaszały kolejne daty jego powrotu. Woda jest w Biblii symbolem nauczania Bożego (por. PnP. 4:15); głowa wskazuje na rozumowe pojmowanie. Rosa oznacza bardzo niewielką ilość prawdy, którą zawierało nauczanie chrześcijaństwa w przedmiocie powrotu Pana ('głowa pełna rosy'). Na oczach wodzów ogłaszających powrót Chrystusa była zasłona ('kędziory', por. PnP. 4:1; 2 Kor. 3:12-18), która nie pozwalała im przedstawić właściwego zrozumienia odnośnie czasu i sposobu jego powrotu, mimo tego, iż miała na sobie krople nauki Biblijnej ('krople nocy'). |
| (3) Zdjęłam już swoją suknię, jakże mam ją wkładać? Umyłam swoje nogi, jakże mam je pobrudzić? | Ogłaszanie powrotu Pana zawsze wiązało się z wezwaniem do działania dla członków Oblubienicy, którzy powinni być na ten czas przygotowani - ukształtowani w charakterze ('suknia'; PnP. 4:11) i pełni pracy w dziele Pańskim ('nogi'; 1 Kor. 15:58; Rzym. 10:13-15). Tymczasem wielu wierzących tych przygotowań zaniechało. Zwłaszcza zawód oczekiwania na powrót Pana w I wieku sprawił, że wielu zaniedbało rozwój charakteru, bądź nawet doświadczyło w tym względzie regresu ('Zdjęłam już swoją suknię'). Jednocześnie szybkie rozprzestrzenienie się chrześcijaństwa i uczynienie go religią państwową spowodowało zaniechanie dzieła ewangelizacji i nauczania ('Umyłam swoje nogi'). |
| (4) Mój umiłowany wsunął swoją rękę przez otwór, a moje wnętrze poruszyło się we mnie. | Chrystus wsuwa swoją rękę przez otwór muru wyznaniowych doktryn (por. PnP. 2:9), kiedy w wyniku badania Biblii wierzący dostrzegają w nich symboliczne 'dziury' - nieścisłości i niezgodności względem tekstu Słowa Pańskiego (por. PnP. 2:14). W tym kontekście dotyczy to szczególnie nauczania dotyczącego drugiej obecności. Ci, którzy dostrzegają w Piśmie przesłanki, aby spodziewać się rychłego powrotu Pana, reagują radością i pragnieniem przybliżania się do Boga przez poznawanie Jego Słowa i ogłaszanie go ("moje wnętrze poruszyło się we mnie"). |
| (5) Wstałam, aby otworzyć mojemu umiłowanemu, a oto z moich rąk kapała mirra, z moich palców mirra spływała na uchwyt zasuwy. | Mirra przedstawia nauki dotyczące poświęcenia (PnP. 1:13). Członkowie Oblubienicy, którzy są odbiorcami nauk odnośnie drugiej obecności Pana, powstają na jego przyjęcie ("Wstałam, aby otworzyć mojemu umiłowanemu") poprzez podjęcie swojego poświęcenia ("z moich rąk kapała mirra") w elemencie badania Słowa Pańskiego, jego ogłaszania i praktykowania. Mirra spływała z palców antytypicznych kapłanów "na uchwyt zasuwy", ponieważ w swym dociekaniu chcieli oni z wyprzedzeniem określić czas i sposób powrotu Pana, choć było na to jeszcze za wcześnie (por. Mt. 24:36). |
| (6) Otworzyłam mojemu umiłowanemu, lecz mój umiłowany już odszedł i zniknął. Moja dusza zasłabła na jego głos. Szukałam go, ale nie znalazłam, wołałam go, ale mi nie odpowiedział. | Wielokrotnie lud Pański przyjmował przez wiarę ogłaszanie powrotu Chrystusa ("Otworzyłam mojemu umiłowanemu"), choć kiedy przychodził oznaczony czas, razem z nim przychodziło także rozczarowanie ("mój umiłowany już odszedł i zniknął"). Zawody takie często powodowały osłabnięcie wielu w wierze ("Moja dusza zasłabła"). Próbowali oni zrozumieć, dlaczego ich spodziewania zawiodły, ale nie mogli znaleźć przyczyny/ luki w swoim rozumowaniu ("Szukałam go, ale nie znalazłam, wołałam go, ale mi nie odpowiedział"). |
| (7) Znaleźli mnie strażnicy, którzy obchodzili miasto; pobili mnie i zranili, strażnicy murów zabrali mi zasłonę. | Strażnicy (pasterze i nauczyciele) obchodzący miasto (kościoły wyznaniowe) i strzegący jego murów (wyznaniowych doktryn; PnP. 2:9) 'pobili i zranili' wierzących, którzy wbrew ich zaleceniom ogłaszali powrót Pana. Po doświadczeniach wielu chronologicznych zawodów, lud Pański był łatwym celem ataków i wyśmiewania ze strony symbolicznych strażników. Takie postępowanie wobec wierzących ze strony wyznaniowego kościoła było jednak ostatecznym argumentem, który spowodował ich rozstanie się z nim, a tym samym dał im wolność do dalszej duchowej pracy już poza jego murami ("strażnicy murów zabrali mi zasłonę"; por. 2 Kor. 3:16,17). |
| (8) Zaklinam was, córki Jerozolimy: Jeśli znajdziecie mojego umiłowanego, to powiedzcie mu, że jestem chora z miłości. | Wersety 8-16 opisują symboliczny dialog wierzących z naturalnymi Żydami, którzy nie przyjmują Jezusa jako obiecanego Mesjasza. Wierzący nauczają naturalnych Żydów ("córki Jerozolimy"), że przyjęcie Jezusa jako Mesjasza ('znalezienie umiłowanego') jest źródłem rozmaitych cierpień i strat, które są wpisane w istotę poświęcenia ("jestem chora z miłości"; PnP. 2:5). |
| (9) Czym przewyższa twój umiłowany innych umiłowanych, o najpiękniejsza wśród kobiet? Czym przewyższa twój umiłowany innych umiłowanych, że tak nas zaklinasz? | Naturalni Żydzi doceniają/ szanują poświęcenie, które dla wiary ponoszą wyznawcy Chrystusa ("najpiękniejsza wśród kobiet"). Nie dostrzegają oni jednak powodów, dla których sami mieliby takie poświęcenie podjąć ("Czym przewyższa twój umiłowany innych umiłowanych"). Odpowiadając, wyznawcy Chrystusa przytaczają szereg argumentów opisanych w dalszej części rozdziału. |
| (10) Mój umiłowany jest biały i rumiany, i najznakomitszy spośród dziesięciu tysięcy. | Biel jest symbolem sprawiedliwości (Iz. 1:18; Obj. 19:8). Czerwień ('rumiany', H0122) przedstawia pierworództwo (por. Rdz. 25:30). Pierworodny to dosłownie 'narodzony jako pierwszy'. W Boskim planie cała ludzkość ma doświadczyć odrodzenia z ducha, ale w dwóch etapach (Jl. 2:28,29). W wieku Ewangelii dotyczy to tylko wybranych, którzy mają perspektywę zmartwychwstania do chwały i zajęcia stanowiska w zarządzie przyszłego królestwa (zobacz wykład Sąd ludzkości). Dziesięć tysięcy (rebabah, H7233) jest symboliczną liczbą całego Izraela duchowego - wszystkich pierworodnych (por. Pwt. 33:2). Oblubieniec w osobie naszego Pana jest jednak nie tylko pierworodnym ('rumiany'), ale także 'najznakomitszym' spośród pierworodnych ('dziesięciu tysięcy'), ponieważ doskonale wypełnił swoją misję i stał się wzorem do naśladowania dla swojego Kościoła (Kol. 1:18-20). |
| (11) Jego głowa jest jak najczystsze złoto; jego kędziory faliste, czarne jak kruk. | Głowa symbolizuje władze umysłowe; złoto - ducha proroctwa (PnP. 3:10). Pieśn stwierdza zatem symbolicznie, że nasz Pan otrzymał pełnię zrozumienia spraw duchowych, co miało miejsce podczas jego chrztu w Jordanie (Mt. 3:13-17). Natomiast 'czarne jak kruk kędziory' przedstawiają zasłonę, która przez cały wiek Ewangelii leży na oczach zrozumienia członków wyznaniowego chrześcijaństwa (PnP. 4:1). |
| (12) Jego oczy są jak gołębice nad strumieniami wody, jakby umyte w mleku, osadzone w swej oprawie. | Oczy przedstawiają zdolność poznawania i rozumienia prawdy (Ef. 1:16-18); gołębica jest symbolem ducha świętego (Mt. 3:16); strumienie wód to obfitość nauczania Słowa Bożego w Chrystusie (PnP. 4:15); mleko - podstawowe nauki Biblii (PnP. 4:11). Fakt, iż oczy Oblubieńca są "osadzone w swej oprawie" pokazuje, że wierzący posiadający jego ducha potrafią widzieć naukę Bożą wyraźnie, w granicach jednoznacznie oddzielających ją od błędu, czytelnie i logicznie sformułowaną, bez mglistych i nic nie znaczących definicji. |
| (13) Jego policzki jak grządka wonności, jak pachnące kwiatki; jego wargi jak lilie ociekające wyborną mirrą. | Kwiaty symbolizują nauczycieli Kościoła w ich urzędowych władzach jako przewód, przez który Bóg naucza swój lud (PnP. 2:12). Kwiaty wydają wonności (zalety umysłu i charakteru ukształtowane przez kontakt ze Słowem Bożym; PnP. 1:3, 4:14,16), ponieważ 'rosną na policzkach' Zbawiciela przez naśladowanie go (Mt. 11:29). Nauczanie Pańskie (wargi) jest wezwaniem do poświęcenia obecnego życia (Mk. 8:34; mirra - symbol poświęcenia, PnP. 1:13), ale w nadziei uzyskania przyszłej chwały królewskiego kapłaństwa (lilia; PnP. 2:1). |
| (14) Jego ręce jak złote pierścienie wysadzone berylem; jego tors jak jasna kość słoniowa pokryta szafirem. | Ręka przedstawia działanie; złoto - zaawansowane nauki Biblii (PnP. 3:10, 5:11); pierścień jest tradycyjnie symbolem władzy; hebrajskie tarshiysh [H8658] bywa tłumaczone jako beryl lub chryzolit - kamień szlachetny o oliwkowej barwie, jeden z dwunastu kamieni zdobiących pektorał arcykapłana oraz fundamenty Nowego Jeruzalem (Wj. 28:20; Obj. 21:20). Chrystus działa zatem w mocy urzędu królewskiego, w sposób w pełni odzwierciedlający doskonałe Boskie zasady. Jego ukształtowany w próbach, czysty i trwały charakter (kość słoniowa) zagwarantował pełne wykonanie zbawczej misji naszego Pana, a w dalszej konsekwencji osiągnięcie przezeń Boskiej natury w zmartwychwstaniu (szafir; por. Wj. 24:10; 1 Krl. 10:18; Mt. 7:24-27). |
| (15) Jego nogi jak słupy z marmuru, postawione na szczerozłotych podstawkach; jego oblicze jak Liban, wyborne jak cedry. | Nogi przedstawiają działalność ewangelizacyjną (PnP. 5:3). Celem tej działalności Pańskiej było wezwanie Izraela (a później także pogan) do udziału w chwale Królestwa przez poświęcenie dla prawdy (złote podstawy; Mt. 3:2, 4:17, 28:19). Wierzący, którzy przyjmują zaproszenie, dostrzegają w nim (oblicze) wzór wiernego wykonywania poświęcenia w służbie dla prawdy (Liban; PnP. 4:11) oraz doskonały charakter (cedry; PnP. 1:17). |
| (16) Jego usta przesłodkie i jest on cały przepiękny. Taki jest mój umiłowany i taki jest mój przyjaciel, córki Jerozolimy. | Członkowie Oblubienicy wysoko cenią całokształt działalności i osobowości Chrystusa ("jest on cały przepiękny"). Nauki przekazane przez niego w Ewangeliach są dla nich źródłem radości i nadziei ("usta przesłodkie"). Ponieważ Pan wprowadza swój Kościół w znajomość Boskiego Planu, mają oni poczucie szczególnej relacji bliskości z nim ("mój przyjaciel"; Jn. 15:15). |
| Rozdział 6 | |
| (1) Dokąd poszedł twój umiłowany, o najpiękniejsza wśród kobiet? Dokąd się zwrócił twój umiłowany, abyśmy szukali go wraz z tobą? | Izrael spodziewał się Mesjasza, który przyjdzie i wyzwoli swój naród z niewoli rzymskiej. Mesjasz, który przyszedł i dał się zabić, był w powszechnym odbiorze rozczarowaniem. Pytania, które w wersecie 1 zadają Oblubienicy 'córki jerozolimskie', mogą być odczytywane jako wyraz szyderczego zwątpienia Żydów, ale jednocześnie także jako wyraz nadziei niektórych z nich na to, że usłyszą przekonywujące odpowiedzi dotyczące osoby Jezusa, które pozwolą im okazać wiarę. |
| (2) Mój umiłowany zstąpił do swojego ogrodu między grządki wonności, aby paść w ogrodach i zbierać lilie. | Odpowiedzią Oblubienicy na pytania zadane w wersecie 1 jest nauka o powołaniu: Jezus nie mógł zaprowadzić królestwa Bożego na ziemi w I wieku, ponieważ musiał upłynąć dodatkowy czas (wiek Ewangelii), który był przeznaczony na wybór królewskiego kapłaństwa, tzn. zgromadzenie klasy tych, którzy będą razem z nim stanowić zarząd Królestwa i razem z nim zasiądą na tronach (Mt. 19:28; Obj. 4:4). Pan 'zstąpił' zatem symbolicznie do swojego Kościoła ('ogrodu'; PnP. 4:12), aby w nim 'paść', udzielając powołanym duchowego pokarmu, dzięki któremu będą oni wydawać woń łask charakteru i nauczania Słowa Bożego (PnP. 1:3). Wynikiem tej pracy będzie 'zebranie lilii' - pozyskanie pełnej liczby przyszłych współkrólów z Panem w chwale Królestwa (PnP. 2:1). |
| (3) Ja należę do mego umiłowanego, a mój umiłowany należy do mnie; pasie on wśród lilii. | Nauka o powołaniu (patrz PnP. 6:2) nie jest wiedzą powszechną, ale adresowana jest do tych, którzy 'należą' do Pana - którzy zostali wybrani i przeznaczeni w tym celu, aby przez wiarę w Chrystusa mogli mieć nadzieję na uzyskanie królewskiej chwały razem z nim (Ef. 1:3-6). |
| (4) Piękna jesteś, moja umiłowana, jak Tirsa; urodziwa jak Jerozolima; groźna jak wojsko z chorągwiami. | Wersety 4-8 opisują doświadczenia Izraela duchowego w związku z powierzonym mu szafarstwem Słowa Bożego (Mt. 24:45-51). Werset 4 podkreśla wysoką ocenę ('piękna', 'urodziwa'), którą Pan obdarza wszystkich członków swojego wybranego ludu, którzy toczą "dobrą walkę wiary" (2 Tm. 6:12) niezależnie od miejsca (chorągiew), które zajmują na wyznaniowej mapie chrześcijaństwa (Jerozolima - stolica Judy i Beniamina; Tirsa - stolica 10-pokoleniowego królestwa Izraela). |
| (5) Odwróć ode mnie swoje oczy, gdyż one mnie urzekają. Twoje włosy są jak stado kóz, które schodzą z Gileadu. | Kandydatami do klasy Oblubienicy są wszyscy spośród wybranych, którzy przez pokutę w imię Jezusa Chrystusa otrzymują ducha prawdy. Część wykorzystuje ten dar do duchowego rozwoju, część go zaniedbuje. Te dwie grupy wybranych opisuje werset 5. Część a mówi o tych, którzy swojego ducha zaniedbują. Oczy są symbolem duchowego postrzegania prawdy (Ef. 1:16-18), które jednak nasz Pan pragnie, aby zostały od niego odwrócone, "gdyż one mnie urzekają". Użyte tutaj rahab [H7292] oznacza m.in. atakować, dręczyć, naprzykrzać się, niepokoić. Obserwacja postępów w prawdzie niektórych spośród ludu Pańskiego 'niepokoi' naszego Zbawiciela, ponieważ ich rozwój w zrozumieniu nie prowadzi do oczekiwanego wzrostu w kształtowaniu łask charakteru. Przedłużanie takiego stanu może zaprowadzić do grzechu przeciw duchowi świętemu (grzech przeciw świadomości), który jest grzechem na śmierć (Mt. 12:31,32; Hbr. 6:4-8, Hbr. 10:26-31). Aby oszczędzić tego skutku niewiernym nowym stworzeniom, Bóg daje im ducha snu, aby nie mogli dalej postępować na przód, a tym samym nie podpadli pod wyrok drugiej śmierci w jeziorze ognia (Obj. 20:11-15; por. Rzym. 11:7-10). Część b wersetu 5 opisuje natomiast tych spośród ludu Pańskiego, którzy wiernie wykonują swoje poświęcenie dla prawdy. Opis jest w tym miejscu powtórzeniem części b PnP. 4:1. Góra oznacza Królestwo (por. PnP. 2:8); Gilead to 'stos świadectwa'. Kozioł reprezentuje Kościół (PnP. 1:14). Stado kóz na górze Gileadu obrazuje zatem fakt, że wąska droga do chwały w Królestwie wiedzie przez wydawanie świadectwa o Chrystusie i odważne ponoszenie związanych z tym ofiar (Mt. 7:13,14; Dzieje 14:22; Obj. 20:4). Ta sama myśl ("twoje włosy są jak...") kryje się w symbolice włosów, które przedstawiają siłę Kościoła w obalaniu błędu (por. Sdz. 16:15-19). |
| (6) Twoje zęby są jak stado owiec, które wychodzą z kąpieli, wszystkie mają bliźnięta, a nie ma żadnej niepłodnej wśród nich. | Werset 6 jest powtórzeniem PnP. 4:2. Zęby przedstawiają zdolność właściwego rozbierania Słowa prawdy (por. Hbr. 5:11-14). Bóg udziela tej zdolności w miarę duchowego wzrostu i rozwoju charakteru tym spośród wybranych, którzy pokutują z grzechów w imię Jezusa Chrystusa, potwierdzając to chrztem wodnym (Ef. 5:25,26) i powstrzymują się od praktykowania uczynków ciała (strzyżone owce; Gal. 5:19-21; Jn. 10:1-16). Indywidualnie są oni bardzo owocni w badaniu, nauczaniu i praktykowaniu Słowa ("wszystkie mają bliźnięta") oraz wydawaniu owocu ducha ("nie ma żadnej niepłodnej wśród nich"; Gal. 5:22,23). |
| (7) Twoje skronie między twoimi kędziorkami są jak połówki granatu. | Werset 7 jest powtórzeniem PnP. 4:3b. Skroń jest metonimią myśli; jabłko granatu symbolizuje mądrość (PnP. 2:3); kędziorki - zasłonę błędu (PnP. 4:1). Werset 7 oznacza zatem, że powołani w swoim dążeniu do prawdy pozostają jednak w pewnej proporcji pod wpływem błędu (por. PnP. 2:14, 4:1). |
| (8) Sześćdziesiąt jest królowych i osiemdziesiąt nałożnic, a dziewic bez liku. | Na Izrael duchowy - podobnie jak na Izrael cielesny - składają się kapłani, lewici i lud (zobacz wykład Lud, lewici i kapłani Wieku Ewangelii). W pewnym uproszczeniu mówiąc, w antytypie kapłaństwo symbolizuje wierzących doświadczających chrztu duchem; lewici - zrodzonych z ducha; lud - spłodzonych z ducha. Poszczególne klasy pozostają w stosunku do siebie w podobnej relacji liczbowej - im wyższy poziom duchowego rozwoju, tym mniej tych, którzy go osiągają, tzn. najmniej jest kapłaństwa (potomkowie Aarona z plemienia Lewiego), więcej jest lewitów (potomkowie Lewiego), nieporównanie więcej ludu (Izraelici z pokoleń nie-lewickich). Sześćdziesiąt jest liczbą kapłaństwa (PnP. 3:7), które ma nadzieję na stanowiska w zarządzie Królestwa Chrystusa (Mt. 19:28). Stąd czytamy o 60 królowych w PnP. 6:8. Osiemdziesiąt jest liczbą antytypicznych lewitów (nałożnic). Najwięcej (bez liczby) jest dziewic (spłodzonych z ducha). |
| (9) Lecz moja gołębica, moja nieskalana, jest jedna; jedynaczka u swojej matki, bez skazy u swojej rodzicielki. Widziały ją córki i nazwały ją błogosławioną, także królowe i nałożnice, i chwaliły ją, mówiąc: | Oblubienica jest jedynaczką u swojej matki (Przymierze Sary, PnP. 3:4), ponieważ jej członkowie odznaczają się walorami umysłu (gołębica) i charakteru (nieskalana), które nie są spotykane u żadnej z innych zbawionych klas ludu Pańskiego. W obrazie na wiek Ewangelii wszyscy wierzący są jednak kandydatami do Oblubienicy: królowe (antytypiczne kapłaństwo), nałożnice (antytypiczni lewici) i córki (antytypiczny lud; por. PnP. 6:8). Wszyscy oni 'chwalą' Oblubienicę, ponieważ każdy z nich aspiruje do tego, aby znaleźć się w gronie zwycięzców ewangelicznego powołania (por. 1 Kor. 9:24-27). |
| (10) Kim jest ta, która pokazuje się jak zorza poranna, piękna jak księżyc, czysta jak słońce, groźna jak uszykowane wojsko z chorągwiami? | Oblubienica "pokazuje się jak zorza poranna", ponieważ naucza o przyszłym tysiącleciu rządów Chrystusa (por. PnP. 2:7), odwołując się zarówno do nauczania Starego Testamentu (księżyc; por. Kol. 2:17; Hbr. 10:1), jak i Nowego Testamentu (słońce - symbol światła Ewangelii w Chrystusie; por. Mt. 5:14-16; Obj. 1:16). Czyni to skutecznie, prowadząc dobry bój wiary (PnP. 3:8) niezależnie od chorągwi (wyznania), które reprezentują poszczególni członkowie domu wiary (PnP. 6:4). |
| (11) Zeszłam do ogrodu orzechów, aby patrzeć na owoce rosnące w dolinach, by zobaczyć, czy winorośl kwitnie i czy granaty wypuszczają pączki. | Werset 11 mówi o naszym Panu ('zszedłem' zamiast 'zeszłam' - końcówka rodzaju męskiego), który w ramach sądu sprawowanego nad Kościołem wieku Ewangelii (1 Pt. 4:17) dogląda duchowego rozwoju powołanych. Owoce przedstawiają łaski charakteru (Gal. 5:22,23); winnica w dolinie przedstawia sferę prawdy, która rozwija królewskie kapłaństwo (zob. PnP. 1:6,14, 2:1); jabłko granatu symbolizuje mądrość (PnP. 4:3,13). |
| (12) Nim się zorientowałam, moja dusza wsadziła mnie jakby w rydwany książąt mego ludu. | Myśl kontynuowana przez Pana (nie przez Oblubienicę). Wielu spośród jego ludu wieku Ewangelii (należących do jego Ciała - "moja dusza") stało się członkami wyznaniowych organizacji (rydwany; por. Lb. 7:2-9; Za. 6:1-8), którzy byli gorliwymi obrońcami swoich kościołów i głoszonych przez nie wyznań wiary (w oryginale Amminadab - lud ochoczy, nie: 'książęta ludu'). Nie było to zgodne z duchem Pańskim, który jest duchem ustawicznego poznawania i rozeznawania woli Bożej ("Nim się zorientowałam/-em"; Jn. 17:3). |
| (13) Zawróć, zawróć, Szulamitko; zawróć, zawróć, abyśmy mogli na ciebie patrzeć. Cóż widzicie w Szulamitce? Widzimy jakby oddziały wojenne. | Kontynuując myśl wersetu 12, aktywiści wyznaniowego chrześcijaństwa definiują samych siebie jako antytypiczny lud i antytypicznych lewitów (Szulamitka - 'mieszkanka podwójnego miejsca do spania'; nie Oblubienica, którą stanowi antytypiczne kapłaństwo). W swojej wyznaniowej gorliwości są tyleż wojowniczy ("Widzimy jakby oddziały wojenne"), co pogrążeni w duchowym śnie (miejsce do spania). Chrystus wzywa antytyp Szulamitki za pośrednictwem członków Oblubienicy do porzucenia tego błędnego kierunku służby ("Zawróć, zawróć, Szulamitko"), aby mógł rozpoznać w nich swój lud ("abyśmy mogli na ciebie patrzeć"; por. Mt. 7:21-23). |
| Rozdział 7 | |
| (1) Jak piękne są twoje nogi w sandałach, córko książęca! Linia twoich bioder jest jak klejnot, jak dzieło rąk rzemieślnika. | Pan wysoko ocenia pracę ewangelizacji i nauczania prowadzoną przez członków Oblubienicy ('piękne nogi w sandałach'; Rzym. 10:15; Ef. 6:15). Wykonując ją, stają się oni w sensie duchowym rodzicami 'zapładniającymi' umysły wybranych - kandydatów do królewskiego kapłaństwa ('klejnot') - słowem o Chrystusie ('linia bioder'; 1 Kor. 4:15; Flm. 1:10). Współpracują w tym dziele z Panem, który jak symboliczny rzemieślnik kształtuje wierzących poprzez udzielanie swojego ducha, prawdy i opatrzności (1 Kor. 1:30, 3:9; Flp. 2:12,13). |
| (2) Twój pępek jest jak okrągła czasza, której nie brakuje napoju. Twój brzuch jest jak stóg pszenicy okolony liliami. | Napój (heb. mezeg, H4197) oznacza wodę zmieszaną z winem. Woda jest w Biblii symbolem nauki, szczególnie w aspekcie dotyczącym okupowej ofiary Zbawiciela (zobacz wykład Słodka woda, manna i przepiórki. Interpretacja Wj. 15:22-16:36; Jn. 4:13,14,24; PnP. 4:15). Wino jest symbolem poświęcenia (PnP. 1:2). Wybrani, którzy śladem Pana podejmują ofiarę dla Ewangelii, stają się członkami jego Oblubienicy (królewskim kapłaństwem - symbol lilii; PnP. 2:1; 1 Pt. 2:9) i otrzymują ducha prawdy, który wprowadza ich w znajomość Boskiego planu zbawienia zarezerwowaną wyłącznie dla tych, którzy posiadają szatę małżonki Baranka ('stóg pszenicy okolony liliami'; Mt. 22:1-14; Obj. 19:7,8). |
| (3) Twoje piersi są jak dwoje sarniąt, bliźniąt. | Członkowie Oblubienicy udzielają domownikom wiary nauk z zakresu Starego i Nowego Testamentu (piersi - źródło mleka podstaw nauki Biblijnej; PnP. 4:11). Stary Testament w typach i symbolach nauczał o tym, co nasz Pan "wydobył na jaw przez ewangelię" (2 Tm. 1:10) - stąd 'bliźniaczy' charakter tych dwóch części Biblii (Hbr. 10:1). Sarna oznacza wspaniałość, chwałę, zaszczyt (zob. PnP. 2:7). Piersi Oblubienicy są jak sarny, ponieważ Kościół powołany jest do służby, której wypełnienie warunkuje otrzymanie przez powołanych nagrody chwały (PnP. 4:5). |
| (4) Twoja szyja jest jak wieża z kości słoniowej; twoje oczy jak sadzawki Cheszbonu przy bramie Bat-Rabbim; twój nos jak wieża Libanu zwrócona w stronę Damaszku. | Wola (szyja; por. PnP. 1:10, 4:4) członków Oblubienicy wzmocniona jest przez rozwinięty i skrystalizowany charakter (kość słoniowa; por. PnP. 5:14). Posiadają oni ducha prawdy (oczy; PnP. 1:10; Ef. 1:16-18) jako Boskie narzędzie rozwoju w znajomości i umiejętności nauczania (Cheszbon; heb. zamysł, rozeznanie; H2809). Wybrani spłodzeni z ducha, którzy wiernie wykorzystują to narzędzie w poświęceniu, wzrastają do Chrystusowej dojrzałości, stając się antytypicznym kapłaństwem (Bat-Rabbim; heb. 'córka wielu'; H1323 i H7227; Ef. 4:13), a także są skuteczni w czynieniu uczniów (sadzawka; heb. staw rybny; H1295; por. Mt. 28:19,20; Mt. 4:19). W swojej służbie dla prawdy (Liban; PnP. 4:8,11) napominają (nos; heb. nos lub złość; H0639) oni niewierzący świat (Damaszek; heb. 'tkacz worków milczy'; H1834) do podjęcia pokuty w imię Jezusa Chrystusa (heb. ssaq - wór pokutny; H8242). |
| (5) Twoja głowa na tobie jak Karmel, a włosy twojej głowy jak purpura. Król na twój widok jest jakby przywiązany w swoich krużgankach. | Umysł i charakter (głowa) Oblubienicy ukształtowane w znajomości prawdy przynoszą dobre owoce (Karmel; heb. owocny; H3760). Włosy przedstawiają siłę Kościoła w obalaniu błędu (PnP. 4:1). Wykonywanie tej pracy przez powołanych czyni ich odpowiednimi kandydatami do stanowisk w zarządzie Królestwa Chrystusa (purpura). Przez cały wiek Ewangelii Chrystus pozwala swojemu Kościołowi występować w swoim imieniu wobec świata (2 Kor. 5:20) zanim sam objawi się ludzkości w swojej paruzji i apokalipsie ('król przywiązany w swoich krużgankach'). |
| (6) Jakże piękna jesteś i jak miła, o miłości przerozkoszna! | Chrystus wysoko ocenia zalety ducha i charakteru swojej Oblubienicy. |
| (7) Twój wzrost jest podobny do palmy, a twoje piersi do kiści winogron. | Palma jest symbolem dojrzałej sprawiedliwości członków Oblubienicy (Ps. 92:12), której rozwój wymaga także dojrzałości zrozumienia Słowa Bożego w jego dwóch częściach Starego i Nowego Testamentu (piersi jak kiści winogron). |
| (8) Powiedziałem: Wejdę na palmę i uchwycę się jej gałęzi. Niech twoje piersi będą jak kiście winorośli, a woń twojego oddechu jak zapach jabłek; | Chrystus wykorzystuje ('wejdę', 'uchwycę się') duchową dojrzałość swojej Oblubienicy (palma, 'piersi jak kiście winorośli'; por. PnP. 7:7) do przedstawiania światu ('woń twojego oddechu') Bożej mądrości (jabłko; PnP. 2:3). |
| (9) Twoje usta jak wyborne wino, które mile spływa po podniebieniu i sprawia, że wargi śpiących mówią. | Poddając się wpływowi ducha Pańskiego (PnP. 7:8) członkowie Oblubienicy wykonują swoje poświęcenie (wino; PnP. 1:2, 7:2) w pracy ewangelizacji, nauczania i prorokowania (usta). Nauki Biblijne, które trafiają na podniebienie 'śpiących' (domowników wiary, którzy nie wykazują czujności odnośnie nauk przekazywanych im w kościołach wyznaniowych; 1 Tes. 5:5,6), pobudzają ich do podejmowania własnej pracy w kierunku wydawania świadectwa ('mówią'). |
| (10) Ja należę do mojego umiłowanego i do mnie zwraca się jego pożądanie. | Podstawowym celem wieku Ewangelii z punktu widzenia rozwijającego się planu zbawienia jest skompletowanie klasy Oblubienicy - tych, którzy w przyszłej dyspensacji stanowić będą zarząd królestwa razem z Jezusem. Dlatego w obecnym czasie 'jego pożądanie' zwraca się do wierzących, tzn. uwagę Pana skupia przede wszystkim rozwój jego Kościoła. Z kolei Oblubienica 'należy' do Pana, ponieważ wszyscy jej członkowie podejmują poświęcenie dla wykonywania zleconej im służby (Mt. 28:19,20). |
| (11) Chodź, mój umiłowany, wyjdźmy w pole i przenocujemy we wsiach. | Miasto przedstawia instytucjonalne chrześcijaństwo (PnP. 3:2). W czasie nocy wieku Ewangelii członkowie Oblubienicy, którzy zostali oświeceni odpowiednią ilością prawdy, opuszczali wyznaniowe kościoły (miasta; por. Obj. 18:4,5) i znajdowali schronienie we wsiach - małych wspólnotach, w których mogli cieszyć się z przebywania z Panem, bliżej jego nauki i braci, którzy w tym samym duchu chcieli mu służyć. |
| (12) Rankiem wstaniemy i pójdziemy do winnic, zobaczymy, czy kwitnie winorośl, czy otworzyły się już pączki, czy już kwitną granaty. Tam cię obdarzę swoją miłością. | Wraz z nastaniem Tysiąclecia rządów Chrystusa (poranek) rozpocznie się sąd ludzkości ('pójdziemy i zobaczymy'). Rolę sędziów pełnić będzie Chrystus i jego Oblubienica, a jego pierwszymi adresatami będą niewybrani wierzący obecnego wieku (winnice). Ci, którzy rozwinęli w tym czasie dobre i współczujące serce na miarę owiec z przypowieści, symbolicznie 'zakwitli' i będą mogli otrzymać owoc swojego postępowania ('tam cię obdarzę swoją miłością') w postaci życia wiecznego bez dodatkowych warunków (zobacz przypowieść o owcach i kozłach). |
| (13) Mandragory wydają swoją woń, a przed naszymi drzwiami są wszelkie wyborne owoce, nowe i stare, które przechowałam dla ciebie, mój umiłowany. | Mandragora jest symbolem płodnej miłości (Rdz. 30:14-16). Członkowie Oblubienicy obdarzeni miłością prawdy, badają Słowo Boże i wydobywają z niego rzeczy 'nowe i stare', przedstawiając domowi wiary wieku Ewangelii Biblijne podstawy doktryn oraz nowe zrozumienie treści Starego i Nowego Testamentu w miarę rozwijania się Boskiego planu (Mt. 13:52; Obj. 19:10). W królestwie jego poddani będą czerpali naukę z treści Biblii (owoce stare) oraz zwojów, które zostaną otwarte jako podstawa sądu restytucyjnej ludzkości (owoce nowe; Obj. 20:12). |
| Rozdział 8 | |
| (1) O gdybyś był dla mnie jak brat, który ssał piersi mojej matki! Wtedy spotykałabym cię na dworze, całowałabym cię, a nie byłabym wzgardzona. | Rozdział 8. opisuje doświadczenia wierzących czasu paruzji i apokalipsy. Zgromadzanie klasy Oblubienicy ma się zakończyć przed rozpoczęciem drugiej obecności (paruzji) Pańskiej. Paruzja zwiastować będzie nadchodzące królestwo Chrystusa. Będzie to okres od objawienia się znaku Syna Człowieczego do rozpoczęcia apokalipsy (zobacz wykład Paruzja - apokalipsa - epifania, czyli rzecz o drugim przyjściu Chrystusa). Wierzący, który przed rozpoczęciem paruzji nie zostaną zapieczętowani odpowiednią ilością prawdy, aby stanowić Oblubienicę, utracą nadzieję członkostwa. Wersety 1-3 wyrażają uczucia tych wierzących, którzy w czasie paruzji uświadomią sobie swoją stratę, podejmą swoje poświęcenie i zostaną finalnie zapieczętowani jako wielka rzesza (Obj. 7:9-17). Co zatem powinni byli robić utracjusze koron przed rozpoczęciem drugiej obecności - powinni byli przemieniać się w charakterach na obraz Pana (aby stać się jego duchowymi braćmi; Rzym. 8:29). Mogli to czynić, postępując zgodnie z naukami (mleko) przekazanymi przez Zbawiciela jako pokarm dla potomstwa Przymierza Sary ('brat, który ssał piersi mojej matki'; PnP. 3:4). |
| (2) Powiodłabym cię i wprowadziła do domu swojej matki, gdzie byś mnie uczył. A ja dałabym ci do picia wino korzenne, moszcz ze swoich granatów. | Kontynuacja myśli wersetu 1: utracjusze koron żałują, że we właściwym czasie zaniedbali nauczanie wynikające z warunków Przymierza (PnP. 8:1, 3:4). Mogliby wówczas okazać Panu swoją ofiarną miłość (wino; PnP. 1:2) oraz owoc postępowania (granat; PnP. 4:3), które zapewniłyby im stanowiska w gronie Oblubienicy Chrystusa. |
| (3) Jego lewa ręka byłaby pod moją głową, a prawa ręka objęłaby mnie. | Kontynuacja myśli wersetów 1 i 2: widząc poświęcenie utracjuszy koron, Pan Jezus wsparłby ich, podtrzymując głowę (zrozumienie, władze umysłowe) oraz obejmując (serce, uczucia, wola; PnP. 2:6). |
| (4) Zaklinam was, córki Jerozolimy: Nie budźcie mego umiłowanego ani nie przerywajcie jego snu, dopóki on nie zechce. | Nieprawidłowe tłumaczenie: 'nie budźcie miłości ani nie przerywajcie snu, dopóki on nie zechce'. W czasie paruzji aktualne będzie nauczanie Kościoła przedstawiane przez cały wiek Ewangelii: naturalni Żydzi, którzy nie przyjęli Jezusa ('córki Jerozolimy') nie będą go miłować ('nie budźcie miłości ani nie przerywajcie snu'), dopóki on się im nie objawi ('dopóki nie zechce') u progu swoich tysiącletnich rządów (co będzie miało miejsce podczas kolejnego etapu zakładania królestwa - apokalipsy; PnP. 2:7). |
| (5) Kim jest ta, która wyłania się z pustyni, wsparta na swym umiłowanym? Pod jabłonią cię wzbudziłam. Tam cię urodziła twoja matka, tam cię urodziła twoja rodzicielka. | Część a wersetu nawiązuje do metody, którą wybrał Bóg, aby zakończyć obecny porządek świata, tzn. w ziemię uderzy pokaźnych rozmiarów planetoida, która dokona ogromnego spustoszenia (pustynia) i spowoduje chaos, który będzie trwał pięć miesięcy (por. Obj. 9:5). W tym czasie okoliczne narody zgotują Izraelowi drugi Holokaust, jednak naród wybrany zwróci się do Boga, który wybawi ich za pośrednictwem Chrystusa i jego skompletowanej już Oblubienicy ('wyłania się z pustyni'). Izrael będzie pierwszym narodem, który przyjmie królewską władzę Chrystusa, a za nim podążą kolejne (Za. 8:23, 14:1-9; PnP. 3:6). Część b wersetu - hebrajskie ur [H5782] oznacza otwarcie oczu (wzbudziłam); jabłoń jest symbolem mądrości (PnP. 2:3). Matką Oblubienicy jest Przymierze Sary (PnP. 3:4). Zrodzenie z ducha ('Tam cię urodziła twoja matka') oznacza odrodzenie umysłu i charakteru wierzących w znajomości prawdy - dlatego w Pieśni odbywa się to 'pod jabłonią'. Jednocześnie 'wzbudzającym' Kościół jest Bóg przez Jezusa Chrystusa - stąd 'pod jabłonią cię wzbudziłem' jest formą bliższą sensu tego fragmentu. Matką Kościoła jest Przymierze Sary, ponieważ jego zgromadzanie odbywa się na podstawie obietnicy danej Abrahamowi. |
| (6) Przyłóż mnie do swego serca jak pieczęć, jak pieczęć na swoim ramieniu. Miłość bowiem jest silna jak śmierć, zawiść twarda jak grób. Jej żar jak żar ognia i jak żarliwy płomień. | Pieczęć ducha świętego oznacza odzwierciedlenie wzoru prawdy w charakterach wierzących. Pieczęć ma się znaleźć 'na ramieniu', ponieważ ramię jest metonimią działania. Charakter ukształtowany na obraz Jezusa Chrystusa będzie miał decydujący wpływ na sposób postępowania. Paruzja będzie czasem dużej próby dla wierzących, ponieważ ich jedyną ochroną przed nadchodzącą apokalipsą będzie osobista relacja z Bogiem w trzech elementach: dojrzałego charakteru (pieczęć), miłości i gorliwości (heb. qin'â, H7068). Chociaż Dzień Pański będzie palił ogniem zderzenia ziemi z planetoidą i towarzyszącym jej deszczem meteorytów ('żar ognia'), pełne zaufanie do Boga będzie ochroną dla ludu Pańskiego w tym czasie (por. Mt. 10:28). |
| (7) Wielkie wody nie zdołają zagasić miłości ani rzeki jej zatopić. Choćby ktoś oddał cały majątek swego domu za taką miłość, byłby z pewnością wzgardzony. | Planetoida, której kontakt z ziemią rozpocznie okres apokalipsy, uderzy w ocean (Obj. 8:8), powodując powstanie masywnego tsunami ('wielkie wody'), które zatopi dużą część obszarów mieszkalnych na lądzie. Prawdziwie wierzący lud Pański nie utraci jednak z tego powodu swojej miłości i zaufania do Boga ('wody nie zdołają zagasić miłości'). Z drugiej strony, ludzie, którzy szukać będą ocalenia w doczesnych środkach zamiast w Bogu ('Choćby ktoś oddał cały majątek swego domu za taką miłość'), doznają rozczarowania ('byłby z pewnością wzgardzony'; por. Łk. 17:33). |
| (8) Mamy małą siostrę, która jeszcze nie ma piersi. Cóż uczynimy z naszą siostrą w dniu, w którym będą o nią zabiegać? | Małą siostrą Oblubienicy są niewybrani wierzący. Siostra nie ma piersi, ponieważ nie posiada podstaw zrozumienia nauki Biblijnej, ani w zakresie Starego Testamentu, ani Nowego (PnP. 4:5). Wiek Ewangelii nie jest czasem, w którym 'się o nią zabiega', ponieważ jej członkowie nie należą do wybranych. Przyłączają się oni do wybranych, słysząc wezwanie na wesele Syna Bożego, ale nie znajdują miejsca wśród gości (Mt. 22:1-14). Czasem, w którym 'będą zabiegać o małą siostrę', będzie początek tysiącletniego królestwa (patrz werset 9). |
| (9) Jeśli jest murem, zbudujemy na niej srebrny pałac; a jeśli drzwiami, oprawimy ją deskami z cedru. | W królestwie Chrystusa 'mała siostra' będzie wyższą klasą restytucyjną od dotychczas niewierzącej ludzkości i jako taka będzie wspierała działalność Chrystusa i Oblubienicy w reformowaniu rodzaju ludzkiego. Jej członkowie sami będą jednak wymagać wsparcia, aby mogli tę pracę wykonywać. Po pierwsze, będą potrzebowali uzupełnić swoją znajomość Boskiego planu (srebrny pałac) o elementy wykraczające poza znajomość zasad etycznych (mur; PnP. 2:9). Po drugie, obraz charakteru Jezusa, który mają w swoich charakterach, będzie potrzebował uzupełnienia i skrystalizowania (Jn. 10:7; PnP. 1:17). |
| (10) Ja jestem murem, a moje piersi jak wieże. Odtąd byłam w jego oczach jak ta, która znalazła pokój. | W tysiącletnim królestwie Chrystusa uwielbiona Oblubienica będzie murem, ponieważ jej członkowie będą mieli Boskie upoważnienie do stanowienia prawa (Mt. 16:19; Jn. 20:21-23; PnP. 2:9). Będzie także źródłem obfitej nauki o Boskim planie dla restytucyjnej ludzkości ('piersi jak wieże'). O ile rozpoczęcie rządów Chrystusa oznaczać będzie początek sądu ludzkości, dla członków Oblubienicy oznaczać będzie jego koniec zwieńczony otrzymaniem duchowej chwały w Boskiej naturze. Dlatego z nastaniem królestwa Oblubienica będzie 'tą, która znalazła pokój'. |
| (11) Salomon miał winnicę w Baal-Hamon, którą najął stróżom; każdy miał przynosić za jej owoc tysiąc srebrników. | Baal-Hamon oznacza 'pan mnóstwa' (H1174). Mnóstwo nawiązuje do liczby niewybranych wierzących, w przeciwieństwie do wybranych, których jest niewielu (por. Mt. 22:14). Winnica oznacza sferę prawdy (PnP. 1:14), którą w przypadku niewybranych Pan wynajął 'stróżom' - przywódcom nominalnego chrześcijaństwa (por. Ef. 4:11). W powierzonej im pracy mieli oni nauczać niewybranych zasad moralnych i etycznych (tysiąc srebrników; 10 - liczba prawa, por. Wj. 20; srebro - etyczne nauki Biblii, PnP. 3:10; 1000 = 10 x 10 x 10). |
| (12) Ale moja winnica, którą mam, jest przede mną. Miej ty sobie tysiąc srebrników, Salomonie, a dwieście niech wezmą ci, którzy strzegą jej owocu. | Winnicą, którą Pan zawiaduje osobiście, są wybrani ("moja winnica, którą mam"). W winnicy prowadzonej przez stróżów natomiast zadanie nauczania miało zostać w pełni wykonane ("Miej ty sobie tysiąc srebrników, Salomonie"), choć sami stróże tylko niewielką część tego nauczania sobie samym przyswoili i wykorzystali ("dwieście niech wezmą ci, którzy strzegą jej owocu"; por. Mt. 23:3). |
| (13) O ty, która mieszkasz w ogrodach, przyjaciele słuchają twego głosu; daj mi go usłyszeć. | Członkowie Oblubienicy zajmują sferę prawdy i jej ducha (ogrody, PnP. 4:12). W czasie paruzji Pańskiej antytypiczni lewici (przyjaciele; por. Ps. 45:15) będą słuchać głosu (nauk) podawanych przez królewskie kapłaństwo (Dn. 12:4,9,10). Chrystus pragnie słyszeć głos swojego Kościoła wykonującego zadanie podawania pokarmu domowi wiary ("daj mi go usłyszeć"; Mt. 24:45-51). |
| (14) Pospiesz się, mój umiłowany, i bądź podobny do sarny albo młodego jelenia na górach wonności. | W miarę zbliżania się powrotu Pana członkowie Oblubienicy wyrażają rosnącą tęsknotę za rozpoczęciem się jego królewskich rządów na górach doczesnych królestw (Obj. 11:15) i kontynuowanie dotychczasowej pracy sądu (reformy), ale tym razem na skalę całej ludzkości (w wieku Ewangelii sądowi podlega tylko dom wiary, zob. 1 Pt. 4:17; wonność - nauczanie Słowa Bożego, PnP. 1:3; sarna - chwała Oblubienicy współrządzącej z Panem w chwale Boskiej natury, jeleń - duch poświęcenia dla prawdy, PnP. 2:7). |