Spis treści:
- Czym są równoległości Abrahama?
- Zawarcie Przymierza Abrahamowego - powrót łaski do cielesnego Izraela
- Narodziny Abrahama - narodziny pierwszego współczesnego ruchu oczekiwania na powrót Chrystusa
- Ismael i Izaak - nazizm i prześladowanie Żydów
- Śmierć Sary - pozyskanie ostatniego członka z klasy 24 starszych
- Ślub Izaaka i Rebeki - odejście do chwały ostatniego członka klasy 24 starszych
- Śmierć Abrahama - koniec powołania do klasy Oblubienicy / odrzucenie wyznaniowego chrześcijaństwa
Czym są równoległości Abrahama?
Abraham należy z pewnością do najważniejszych postaci opisanych w Biblii. Bóg zawarł z nim przymierze, które jest bazą dla wypełnienia wszystkich kolejnych zarysów Boskiego planu zbawienia, zarówno w aspekcie dotyczącym potomstwa ziemskiego - Izraela według ciała - jak i potomstwa duchowego (duchowego Izraela), dla którego Abraham jest 'ojcem wiary' (Rdz. 22:17,18; Rzym. 4:11; Gal. 6:16). Jedną z obietnic danych Abrahamowi w przymierzu jest obietnica dziedzictwa w ziemi "od rzeki egipskiej aż do wielkiej rzeki, rzeki Eufrat" (Rdz. 15:6,18 NW). Abraham spędził 100 lat swojego życia, obchodząc tę ziemię ze swoim dobytkiem, ale mamy w Biblii informację, że nigdy za życia nie stał się jej właścicielem (Dzieje 7:4,5). Wręcz przeciwnie, "przebywał jako przybysz w ziemi obietnicy jak w cudzej ziemi i mieszkał w namiotach" (Hbr. 11:9 NW). Stąd oczywiste staje się pytanie, które Abraham zadaje Bogu w Rdz. 15:8 - "po czym poznam, że ją posiądę?" (NW). Innymi słowy, skąd będę wiedział, że nadchodzi ten właściwy czas, kiedy stanę się prawowitym właścicielem ziemi obiecanej?
To pytanie było ważne nie tylko dla Abrahama, ale jest także ważne dla wierzących dzisiaj. Abraham umarł w wieku 175 lat, nie dostąpiwszy spełnienia obietnicy - do końca "przebywał jako przybysz w ziemi obietnicy jak w cudzej ziemi". Ale obietnica Boga musi się wypełnić, a kiedy się wypełni, Abraham obejmie swoją część w pełne posiadanie. Istotne dla nas jest jednak to, że warunkiem jej wypełnienia jest zmartwychwstanie. Zatem znak, który Bóg daje Abrahamowi, jest nie tylko znakiem zbliżającego się czasu, kiedy Abraham obejmie obiecaną ziemię w posiadanie, ale jest jednocześnie znakiem nadchodzącej 'restytucji wszystkich rzeczy', zmartwychwstania i powrotu Chrystusa (Dzieje 3:19-21). Dlatego warto przyjrzeć się bliżej tej odpowiedzi, którą Bóg dał Abrahamowi w Rdz. 15:7-11, ponieważ w ten sposób także i my będziemy wiedzieć, jak blisko wypełnienia Bożych obietnic jesteśmy.
Boża odpowiedź dana Abrahamowi jest w swojej istocie proroctwem czasowym. Bóg nakazuje Abrahamowi złożenie ofiary z jałówki, kozy i barana - każde zwierzę w wieku 3 lat - oraz dwóch rocznych ptaków (Rdz. 15:9). W sumie daje to długość 11 lat (3+3+3+1+1). Ponieważ długość miesiąca według rachuby Biblijnej wynosi 30 dni, cały okres 11 lat ma długość 3960 dni (11 x 12 miesięcy x 30 dni; por. Rdz. 7:11,24, 8:4). Jeśli zastosujemy Biblijną zasadę "dzień za rok", otrzymujemy długość 3960 lat (por. Lb. 14:34; Ez. 4:6). Z proroczego punktu widzenia można się zatem spodziewać, że po upływie wspomnianego okresu 3960 lat miało wydarzyć się coś istotnego, co byłoby znakiem wskazującym na rychłe wypełnienie Bożych obietnic zawartych w przymierzu.
Zawarcie Przymierza Abrahamowego - powrót łaski do cielesnego Izraela
Najbardziej naturalnym wydarzeniem, od którego należałoby odliczyć 3960 lat, jest w tym kontekście data zawarcia przymierza. Chronologia Biblijna pozwala określić ją precyzyjnie jako przypadającą na rok 2046 p.n.e. (zobacz wykład pt. Chronologia Biblijna). Jeśli zatem odliczymy 3960 lat od roku 2046 p.n.e. (pamiętając, że nie było roku zerowego), lądujemy w roku 1915. Ktoś mógłby w tym miejscu powiedzieć: pudło - nic szczególnego się w 1915 roku nie wydarzyło. Z proroczego punktu widzenia wydarzyło się jednak bardzo wiele.
Doniosłość tego czasu uświadomimy sobie, jeśli zauważymy, że w 1914 roku dobiegły końca Biblijne czasy pogan. Zgodnie ze słowami Pana Jezusa, Jerozolima - symbol niepodległej państwowości Izraela - miała być deptana, aż się dopełnią czasy pogan, o których wiemy na podstawie proroctwa z księgi Kapłańskiej, że miały trwać 2520 lat. Czas deptania państwowości Izraela rozpoczął się w 607 r. p.n.e. najazdem wojsk babilońskich i uprowadzeniem Izraela do niewoli. Choć naród ten odzyskał namiastkę państwowości pod panowaniem Rzymu, o samostanowieniu nie mogło być mowy. Proroczy okres 2520 lat jeszcze wówczas się nie wypełnił, a miał się wypełnić znacznie później - w 1914 roku.
Oczywiście, niepodległe państwo Izrael jeszcze wówczas nie powstało, ale rozpoczęła się wojna, która doprowadziła do wyzwolenia ziemi Izraela z rąk Turków, i w dalszej konsekwencji do odrodzenia niepodległego państwa w 1948 roku. Wypełniła się także w ten sposób prorocza równoległość 34 lat. Tak jak w I wieku państwowość Izraela zostaje zniszczona przez Rzymian 34 lata po utracie szczególnej łaski Bożej, w XX wieku Izrael odzyskuje suwerenne państwo po 34 latach od usunięcia niełaski (tj. zakończenia 'czasów pogan') w 1914 roku (zobacz komentarz do Łk. 21:20-24). Zatem 1914 rok jest ostatnim rokiem niełaski dla Izraela, a natychmiast w następnym roku 1915 przypada równoległość zawarcia Przymierza Abrahamowego, które było przymierzem łaski dla cielesnego potomstwa Abrahama.
Jest rzeczą niemożliwą do przyjęcia, aby był to zwyczajny przypadek. Dwa zupełnie różne proroctwa o zupełnie różnych interwałach czasowych (2520 lat i 3960 lat) prowadzą w to samo miejsce. Proroctwo o czasach pogan pokazuje koniec czasu karania Izraela w 1914 roku, podczas gdy równoległość Abrahama stanowi potwierdzenie Boskiej obietnicy błogosławienia potomstwa Abrahama (Izraela) przypadające rok później, w roku 1915. Wraz z wybuchem I wojny światowej kończy się zatem czas niełaski dla Izraela, a rozpoczyna się czas błogosławienia tego narodu przez Boga jako narodu wybranego będącego potomstwem Abrahama. Ponadto, jeśli powrócimy do pytania Abrahama "po czym poznam", zobaczymy, że powrót łaski do Izraela - koniec czasów pogan i przywrócenie temu narodowi suwerennej państwowości - miał być znakiem świadczącym o bliskości wypełnienia obietnic przymierza. Dzisiaj mamy niepodległe państwo Izrael istniejące od ponad 70 lat. Możemy być zatem upewnieni, że zmartwychwstanie wiernego Abrahama, a z nim całej ludzkości, jest bliżej niż kiedykolwiek przedtem.
Narodziny Abrahama - narodziny pierwszego współczesnego ruchu oczekiwania na powrót Chrystusa
Pytanie, które pojawia się po zbadaniu równoległości zawarcia Przymierza Abrahamowego, brzmi: czy to jest jedyna równoległość, czy są też inne? Jest to pytanie o tyle uzasadnione, że w księdze Rodzaju znajdujemy daty kilku wydarzeń związanych z życiem Abrahama:
- 2121 r. p.n.e. - narodzenie Abrahama
- 2035 r. p.n.e. - narodzenie Ismaela
- 2022 r. p.n.e. - obrzezanie
- 2021 r. p.n.e. - narodzenie Izaaka
- 2016 r. p.n.e. - wyrzucenie Ismaela
- 1984 r. p.n.e. - śmierć Sary
- 1981 r. p.n.e. - ślub Izaaka i Rebeki
- 1961 r. p.n.e. - narodzenie Ezawa i Jakuba
- 1946 r. p.n.e. - śmierć Abrahama
Jeśli data zawarcia przymierza okazuje się mieć znaczenie prorocze, pozostałe wydarzenia także mogą je mieć. Dalsze rozważenie równoległości Abrahama pokaże, że rzeczywiście tak jest, poczynając od daty narodzenia Abrahama w 2121 r. p.n.e. Równoległość tego wydarzenia przypada na rok 1840. Jest to data rozwijającego się ruchu Millera - ruchu oczekiwania na powtórne przyjście Jezusa Chrystusa.
William Miller był amerykańskim kaznodzieją działającym w pierwszej połowie XIX wieku w Stanach Zjednoczonych. Jego szczególnym zainteresowaniem był czas powrotu Chrystusa, który utożsamiał z czasem oczyszczenia świątyni, o którym uczy prorok Daniel w Dn. 8:14. Miller doszedł do wniosku, że czas powrotu Chrystusa jest rzeczywiście bliski. Już w 1822 roku był przekonany, że stanie się to około roku 1843. Reakcja jego otoczenia na tę nowinę początkowo daleka była od entuzjastycznej. Sam Miller też nie od razu zaangażował się w jakiekolwiek szersze jej ogłaszanie. Zmiana nadeszła w 1840 roku wraz z uruchomieniem publikacji periodyku "Znaki czasów" ("Signs of the Times"). Dzięki temu niewielki naówczas ruch oczekiwania na powrót Chrystusa w krótkim czasie stał się ruchem masowym. O zmianie, jaką przyniosły "Znaki czasów", może świadczyć chociażby fakt, że w ciągu nieco ponad trzech lat (od marca 1840 roku do maja 1843 roku) rozpowszechniono ok. 5 milionów kopii tej i innych publikacji związanych z tematem ponownego przyjścia Pana.
Z punktu widzenia oczekiwania na powrót Chrystusa, ruch Millera był wydarzeniem bezprecedensowym. Był to pierwszy współczesny ruch religijny o tak dużym zasięgu związany z oczekiwaniem na powtórne przyjście Pana. Choć spodziewanie Millera się nie zmaterializowało, jego poglądy miały duży wpływ na doktrynę późniejszych adwentystów czy badaczy Pisma świętego. W jakimś sensie zatem Miller zapoczątkował proces aktywnego oczekiwania na powrót Chrystusa, który w żadnym istotnym sensie nie był wcześniej obecny wśród chrześcijan. Co jest istotne w kontekście równoległości Abrahama, choć Miller podejmował działania szerszego ogłaszania powrotu Pana już od początków lat trzydziestych, bardziej masowy odzew na to orędzie nadszedł wraz z rokiem 1840 - rokiem odpowiadającym w równoległości 3960 lat dacie narodzin Abrahama.
Związek narodzin Abrahama z narodzinami oczekiwania na powrót Chrystusa uświadomimy sobie, pamiętając, że Abraham nazwany jest w Biblii 'ojcem wiary' (Rzym. 4:11) - wiary związanej z oczekiwaniem. W Hbr. 11:10 czytamy, że Abraham "Oczekiwał bowiem miasta mającego rzeczywiste fundamenty, którego budowniczym i twórcą jest Bóg" (NW). Wiedział, że spełnienie Bożej obietnicy związane było z budową "miasta mającego rzeczywiste fundamenty", którym jest Jerozolima górna - niebiańska faza Królestwa Mesjasza (Gal. 4:26). Narodzenie się Abrahama odpowiada więc narodzeniu się wśród wierzących oczekiwania na wystawienie przez Boga owego miasta w powtórnym przyjściu Chrystusa i objęciu przezeń władzy Królestwa. Narodziny tego oczekiwania rzeczywiście możemy określić jako przypadające w równoległości na 1840 rok - 3960 lat po narodzinach 'ojca wiary'.
Ismael i Izaak - nazizm i prześladowanie Żydów
Kolejne zaznaczone w równoległości wydarzenia dotyczą już nie tylko samego Abrahama, ale w dużej mierze także jego synów: Izaaka i Ismaela. Zanim zobaczymy, do jakich współczesnych wydarzeń prowadzą nas równoległe wydarzenia z lat 2035-2016 p.n.e., warto wspomnieć kilka słów o tym jak wyglądały stosunki dwóch braci.
Bóg obiecał Abrahamowi potomka, ale ten przez długi czas nie mógł się go doczekać. Sara się zestarzała i nie było widoków na to, aby mogła jeszcze mieć dzieci, w związku z czym oddała Abrahamowi swoją niewolnicę Hagar (Rdz. 16:1,2, 17:17). Hagar miała więc perspektywy na to, aby jej syn Ismael stał się dziedzicem Abrahama. Sytuacja zmieniła się jednak, kiedy Ismael miał 14 lat, w tym bowiem czasie urodził się Izaak, syn Sary i Abrahama, odbierając tym samym Ismaelowi status jedynego dziedzica dóbr Abrahama (Rdz. 16:16, 21:5). Było to przyczyną powstania w Ismaelu wrogości wobec swego brata, która osiągnęła punkt kulminacyjny podczas świętowania piątych urodzin Izaaka, kiedy to "Sara dostrzegała, że syn Egipcjanki Hagar, którego ona urodziła Abrahamowi, stroi sobie żarty" (Rdz. 21:9). Sara zażądała wówczas od swego męża wypędzenia Hagar i Ismaela, co też Abraham uczynił (Rdz. 21:10-14).
Powyższa historia znajduje swoje dokładne odzwierciedlenie w równoległości 3960 lat. I tak narodzenie Ismaela w 2035 r. p.n.e. wypada w roku 1926, kiedy to została opublikowana druga część "Mein kampf" Adolfa Hitlera. W ten sposób, wzorem narodzin Ismaela, narodziła się ideologia walki z pozafiguralnym Izaakiem - narodem żydowskim. Równoległość obrzezki - 'zrzucenia ciała' - przypada w roku 1939, czyli w roku wybuchu II wojny światowej (por. Kol. 2:11). To wydarzenie rzeczywiście było zapowiedzią 'zrzucenia ciała' przez miliony Żydów, którzy zginęli w czasie wojny.
Narodziny Izaaka, przypadające w równoległości na rok 1940, nie podlegają być może tak bezpośredniemu przełożeniu, ponieważ naród izraelski fizycznie się w tym roku nie narodził, chociaż w sensie duchowym przeżycie Holokaustu było niewątpliwie dla świadomości narodowej Żydów punktem zwrotnym. Narodziny to jednak nie tylko pojawienie się nowego członka rodziny, ale także ból temu towarzyszący (por. Rdz. 3:16). Równoległość narodzin Izaaka pokazuje, że naród ten, aby ponownie odrodzić się po wojnie jako niepodległy byt, musiał przez ten ból narodzin przejść. Data 1940 roku wydaje się o tyle celna, że właśnie wówczas władze hitlerowskie, zakończywszy etap błyskawicznego podboju dużej części Europy, mogły zająć się szczególnie ciemiężeniem Żydów. Warto przy tym w kontekście 1940 roku wspomnieć o jeszcze jednej ciekawej równoległości Biblijnej: kiedy w Izraelu rodzi się męski potomek, w ósmym dniu po narodzeniu zostaje obrzezany, otrzymując zewnętrzny znak swojej przynależności do tego narodu. W ósmym roku przypadającym po roku 1940 Izrael otrzymuje taki zewnętrzny znak swojej narodowej egzystencji i staje się niepodległym państwem.
Wydaje się, że narodzenie Izaaka znajdzie w przyszłości swoje drugie wypełnienie. W pierwszym wypełnieniu, przypadającym na rok 1940, elementem pierwszoplanowym jest ból towarzyszący narodzinom, podczas gdy w drugim wypełnieniu, które należy ciągle do przyszłości, elementem pierwszoplanowym będzie sam fakt narodzin, kiedy to skruszony Izrael, pobity w czasie "ucisku Jakuba", zwróci się ku Bogu, doświadczając w swojej pokucie i nawróceniu nowego zrodzenia z ducha (Jn. 3:3-8). W większym szczególe będzie o tym mowa w dalszej części wykładu. W równoległościach związanych z ciemiężeniem Izaaka przez Ismaela pozostaje jeszcze jedno wydarzenie, tj. wypędzenie Ismaela. Miało to miejsce w 2016 r. p.n.e. 3960 lat później trafiamy na rok... 1945 - klęska nazizmu i koniec II wojny światowej.
Śmierć Sary - pozyskanie ostatniego członka z klasy 24 starszych
Kolejna grupa wydarzeń związanych z życiem Abrahama, których czas został precyzyjnie oznaczony w Piśmie św., to śmierć Sary (1984 r. p.n.e.), ślub Izaaka i Rebeki (1981 r. p.n.e.) oraz narodzenie Ezawa i Jakuba (1961 r. p.n.e.). W równoległości 3960 lat wydarzenia te przypadają odpowiednio na lata 1977, 1980 oraz 2000. Daty te budzą wśród badaczy tematu najwięcej kontrowersji, ponieważ w przeciwieństwie do poprzednio omówionych równoległości, które wypełniły się w sposób fizyczny i widzialny gołym okiem, równoległości wskazujące na lata 1977, 1980 oraz 2000 najwyraźniej nie przyniosły żadnych widzialnych zdarzeń. Zatem w ich interpretacji możemy jedynie mieć nadzieję w Bogu, że wskaże nam przez swego ducha właściwe pozafiguralne znaczenie postaci, które w figurze obrazowały te przyszłe wydarzenia.
Kogo zatem (lub co) reprezentowała Sara, której śmierć przypada w pozafigurze na rok 1977? Apostoł Paweł naucza w Gal. 4:21-31, że Sara i Hagar reprezentują Boskie przymierza. Hagar reprezentuje Przymierze Zakonu rozwijające Izrael cielesny, Sara - Przymierze Nowe rozwijające Izrael duchowy. Izraelem duchowym są ci, którzy są z ducha - tj. zostali wybrani i doświadczyli nowego narodzenia się (por. Gal. 6:16; Jn. 3:3-8). Na Izrael duchowy składają się "naczynia złote" i "naczynia srebrne", tj. ci, którzy uzyskają stanowiska współkrólów i współkapłanów z Jezusem Chrystusem w chwale Boskiej natury (symbol złota) oraz ci, którzy będą stanowić wielką rzeszę ich współbraci w niższej naturze duchowej (symbol srebra; 2 Tm. 2:20; 1 Pt. 2:9; Obj. 7:9,10,13-17).
Pozafiguralna Sara - Nowe Przymierze - jest zatem matką pozafiguralnego Izaaka. Jeśli w najszerszym znaczeniu pozafigura Izaaka obejmuje wszystkich zrodzonych z ducha wybranych, wówczas także wielką rzeszę. Ponieważ jednak Izaak jest dziedzicem dóbr Abrahama, w pozafigurze obrazuje on przede wszystkim Jezusa Chrystusa jako głównego potomka, a następnie także klasę Oblubienicy, która będzie z nim współrządzić w jego Królestwie (Gal. 3:16,29). W wykładzie Oblubienica i wieczerza wesela Baranka pisałem, że klasa Oblubienicy obejmuje dwie podklasy, które księga Objawienia przedstawia jako 24 starszych i 144000 wybranych. Jeśli typ Izaaka jest ograniczony do Kościoła wieku Ewangelii (jako dziedzica dóbr Abrahama), wówczas śmierć Sary pokazana w równoległości nie oznacza zakończenia funkcjonowania Nowego Przymierza jako takiego (które musi działać aż do skompletowania Ciała Chrystusowego w tysiącletnim Królestwie), ale oznacza zakończenie pewnego zarysu Nowego Przymierza - zarysu związanego z obietnicą daną Abrahamowi, dotyczącego zgromadzania klasy Oblubienicy.
Śmierć Sary przypadająca w równoległości na 1977 rok nie wskazuje jednak w moim przekonaniu daty zakończenia zgromadzania Oblubienicy jako takiej. O czasie zakończenia zgromadzania Oblubienicy pisałem w komentarzu do Obj. 14:1-5 jako przypadającym na wiosnę 2029 roku. Śmierć Sary najwyraźniej zatem wskazuje datę pozyskania ostatniego członka najwyższej klasy Oblubienicy - 24 starszych. W przeciwieństwie do 144000, o 24 starszych Objawienie mówi, że zasiadają na tronach z Chrystusem. Stanowią oni zatem w najściślejszym tego słowa znaczeniu potomka Abrahama dziedziczącego jego dobra, który miał 'posiąść bramę swych nieprzyjaciół i błosławić wszystkie narody ziemi' (Rdz. 22:17,18). Ale trzeba wyraźnie podkreślić: pozafiguralna śmierć Sary nie oznacza końca powołania do Ciała Chrystusowego, które nie zostanie wypełnione, aż ostatni potomek Adama nie otrzyma zrodzenia z ducha w Królestwie. Oznacza to natomiast, że osoby nawracające się do Chrystusa po 1977 roku nie mają już nadziei uzyskania stanowisk współkrólów z Panem, ale mają nadzieję otrzymania nagrody w niebie jako pozafiguralne kapłaństwo (144000; w nieśmiertelnej naturze - symbol złota) lub, w przypadku antytypicznych lewitów, w niższej naturze duchowej jako druhny towarzyszące Oblubienicy w jej zaślubinach, które także są 'wprowadzane do królewskiego pałacu' (symbol wielkiej rzeszy, naczynia srebrne - natura duchowa niższa od natury Boskiej; Ps. 45:10,15,16).
Ślub Izaaka i Rebeki - odejście do chwały ostatniego członka klasy 24 starszych
W przypadku równoległości ślubu Izaaka i Rebeki, podobnie jak w przypadku równoległości śmierci Sary, nie mówimy o wypełnieniu dostrzegalnym ludzkim wzrokiem. W poprzednim śródtytule pisałem, że Sara reprezentuje Nowe Przymierze rozwijające Kościół wieku Ewangelii, natomiast jej syn Izaak wskazuje na dziedziców Królestwa Bożego, którzy swoje dziedzictwo otrzymują na mocy Nowego Przymierza: w najwęższym znaczeniu typ Izaaka odnosi się wyłącznie do Jezusa Chrystusa, następnie także do tej części jego Oblubienicy, która zasiądzie z nim na królewskim tronie. Pytanie, kogo reprezentuje Izaak w typie ślubu Izaaka i Rebeki?
Wydaje się, że w tym miejscu Izaak figuruje jedynie naszego Pana. W symbolice Biblijnej Jezus zawsze występuje jako Oblubieniec, któremu Kościół ma zostać przedstawiony jako 'nieskalanie czysta dziewica' (2 Kor. 11:2 NW). Wcześniej pisałem, że Oblubienica obejmuje dwie podklasy: 24 starszych i 144000 wybranych. Ślub Izaaka i Rebeki jest najwyraźniej zapowiedzią połączenia się Pana z pierwszą z wymienionych klas: zwycięzcami obecnego powołania (24 starszych). Czy muszą oni oczekiwać na jakiś konkretny moment, w którym będą mogli zmartwychwstać? Nasz Pan wskazuje wyraźnie w Jn. 11:25,26, że nie - ten, kto żyje (został zrodzony z ducha) i wierzy (wiernie wykonuje swoje poświęcenie) nie umrze na wiek, tzn. nie musi czekać aż obecny wiek Ewangelii się zakończy. Dlatego wydaje się możliwym do przyjęcia pogląd, że data 1980 roku wskazuje czas, kiedy odszedł ostatni z członków klasy królewskiej i dołączył do Pana w chwale, wypełniając tym samym typ zaślubin Izaaka i Rebeki.
Interpretacja ta nie koliduje z poglądem na temat znaczenia równoległości śmierci Sary w 1977 roku. W Obj. 7:2,3 dowiadujemy się, że przed uciskiem miało mieć miejsce zapieczętowanie członków królewskiego kapłaństwa. Pieczęć jest symbolem zamknięcia, zapewnienia. Dokument, który zostaje zapieczętowany, nabywa mocy sprawczej. W tym sensie zapieczętowanie świętych zdaje się wskazywać na zapewnienie ich, że się Bogu podobają i ich nagroda jest pewna. O tym, że takie pieczętowanie ma miejsce przed śmiercią wybranego mogą świadczyć choćby doświadczenia apostoła Pawła, który jeszcze zanim dopełnił w śmierci swojej ofiary, pisał: "W dobrych zawodach wystąpiłem, bieg ukończyłem, wiarę ustrzegłem. Na ostatek odłożono dla mnie wieniec sprawiedliwości, który mi w owym dniu odda Pan..." (2 Tm. 4:7,8 BT). Jeszcze za życia Paweł otrzymał świadectwo od Boga, że jego nagroda jest pewna. Najwyraźniej zatem w roku 1977 ostatni z wybranych otrzymał, wzorem apostoła Pawła, takie świadectwo podobania się Bogu, aby w trzy lata później dopełnić swojej ziemskiej służby. W ten sposób tożsamość klasy 24 starszych została ostatecznie zapieczętowana.
W 20 lat po ślubie Izaaka i Rebeki rodzą się Ezaw i Jakub. W równoległości to wydarzenie przypada na rok 2000. Co się wówczas wydarzyło, to jedno z ciekawszych pytań związanych z równoległościami. Badacze tematu uważają, że miało wówczas miejsce zmartwychwstanie starożytnych godnych (patriarchów, proroków, etc.). Jakąś podstawę dla takiego poglądu można odnaleźć w Ps. 45:17 (BW), który zapowiada, że ojcowie królewskich kapłanów w zmartwychwstaniu staną się ich synami i zajmą kierownicze stanowiska w ziemskiej fazie Królestwa. Jeśli Izaak i Rebeka figurują Chrystusa w chwale, wówczas zgodnie z proroctwem Psalmu 45:17, narodzenie się ich synów może oznaczać de facto przywrócenie do życia ich ojców. Ich ujawnienie się jest jednak ciągle kwestią czasu przyszłego, najprawdopodobniej u zarania Królestwa Chrystusa.
Śmierć Abrahama - koniec powołania do klasy Oblubienicy / odrzucenie wyznaniowego chrześcijaństwa
Pismo św. nazywa Abrahama 'ojcem wszystkich wierzących' (Rzym. 4:11). Równoległość jego śmierci w 2015 roku ma zatem brzemienne znaczenie z punktu widzenia wiary. Przede wszystkim, wiemy, że ojcostwo wiąże się także z synostwem. Z punktu widzenia wiary Słowo Boże także mówi o synostwie wierzących przez zrodzenie z ducha (Rzym. 8:14-18). Zrodzenie jest jednak już pewną konsewencją tego, czego musi dokonać ojciec, aby zapoczątkować nowe życie, tzn. musi je spłodzić. Również z punktu widzenia duchowego rozwoju najpierw dochodzi na spłodzenia - zapłodnienia umysłu słowem prawdy o Chrystusie. Kiedy duch Słowem Pańskim ukształtuje organy ciała charakteru w stopniu pozwalającym na samodzielne funkcjonowanie wierzących w środowisku nauki Biblijnej, wówczas dopiero właściwym jest mówienie o zrodzeniu (zobacz wykład Gennao - zrodzenie czy spłodzenie z ducha?). Śmierć Abrahama jako ojca wierzących sugeruje zatem koniec możliwości spłodzenia z ducha, a tym samym koniec powołania do grona Oblubienicy.
Nie koniec zrodzenia z ducha - narodzenie zawsze przychodzi później, ponieważ płód potrzebuje czasu na rozwój. Podobnie i tutaj. Wcześniej pisałem, że rok 2029 będzie ostatnim, w którym zostanie pozyskany ostatni członek Oblubienicy (z klasy 144000). Ktokolwiek doświadczy nowego narodzenia się później, mimo to spotka się z zamkniętymi drzwiami. Natomiast okres od 2015 roku do 2029 roku jest tym czasem, kiedy ostatni spłodzeni z ducha mogą jeszcze starać się o doświadczenie zrodzenia, które umożliwi im wejście w skład Oblubienicy. Wydaje się, że ten kalendarz powołania ma swoje uzasadnienie logiczne. Zakończenie w tym samym czasie spładzania z ducha i kompletowania Oblubienicy pozostawiłoby ostatnich spłodzonych bez szans dotarcia do celu swego powołania. Tymczasem 14 lat przerwy między tymi czynnościami w planie Bożym daje wszystkim powołanym szansę, aby osiągnąć jego cel - pozyskać pieczęć zrozumienia na czole i rozwinąć w stopniu wymaganym charakter na obraz Pana (Obj. 7:2-4).
Drugi wątek znaczeniowy, który wypełnił się w 2015 roku w związku ze śmiercią Abrahama, dotyczy odrzucenia przez Boga narodów chrześcijaństwa jako reprezentujących Jego wiarę i Jego ducha. Ta myśl także ma związek z proroczym opisem Abrahama. Abrahamowi powiedziano, że stanie się ojcem narodów (Rdz. 17:5). Jako ojciec wszystkich wierzących, stał się ojcem tych narodów, które przyjęły wiarę w Jezusa Chrystusa. Jego śmierć w antytypie obrazuje zatem także śmierć wiary w sensie narodowym - narodów, które dotąd nazywały się chrześcijańskimi, Bóg już za takie nie uważa i rozpoczyna swój sąd nad nimi. W pewnym sensie wypełniło się w nominalnym Izraelu duchowym to, co Bóg zapowiedział dla cielesnego: "PAN zaprowadzi ciebie i twojego króla, którego ustanowisz nad sobą, do narodu, którego nie znałeś ani ty, ani twoi ojcowie. Tam będziesz służył innym bogom, drewnu i kamieniowi" (Pwt. 28:36 UBG). Kiedy Izrael cielesny odwrócił się od swojego Boga, utracił Jego łaskę i został wydany w rękę bogów Babilonu; Izrael duchowy w postaci narodów niegdyś chrześcijańskiej Europy także odwrócił się od swojego Boga, także utracił Jego łaskę i został wydany w rękę boga obcego - Allaha.
W tym kontekście rok 2015 zaznaczył się znamiennym wydarzeniem, a mianowicie kryzysem migracyjnym, który choć narastał od pewnego czasu, to jednak właśnie w 2015 roku osiągnął punkt krytyczny. Choć od 2014 roku do Europy rokrocznie przybywa kilkaset tysięcy uchodźców, w samym 2015 roku ta liczba przekroczyła milion. Znaczna większość migrantów to wyznawcy Allaha, a spora część z nich pochodzi właśnie z obszarów dawnego imperium babilońskiego. To, co różni sąd Izraela od sądu chrześcijaństwa, to z pewnością kierunek migracji. W 607 r. p.n.e. Żydzi fizycznie przenieśli się do Babilonu, podczas gdy obecnie to kraje chrześcijańskie są zaludniane przez Islam. Nie zmienia to jednak faktu, że kraje Europy zachodniej - podobnie jak Żydzi czasów niewoli babilońskiej - stały się zakładnikiem sytuacji w całkiem dosłownym sensie. Celem Islamu jasno wyrażonym w Koranie jest nawrócenie świata przy jednoczesnym unicestwieniu opornych. Koran wprost nakazuje po prostu fizyczną likwidację niewierzących (m.in. 2:191,192; 4:89,91). Fakt, iż w roku wyznaczonym w równoległości śmiercią ojca wierzących Bóg po raz pierwszy w historii wpuścił do serca chrześcijaństwa taką falę żołnierzy Allaha, jest dla mnie wymownym świadectwem tego, że narody chrześcijaństwa utraciły łaskę, którą cieszyły się przez ostatnie kilkanaście wieków.