'Pokolenie, które nie przeminie' to jeden z ciekawszych wątków proroctwa zapisanego w 24. rozdziale Ewangelii Mateusza. Ciekawy dlatego, że nawiązuje do czasu. Kiedy uczniowie pytają "kiedy się to stanie i jaki będzie znak twego przyjścia i końca świata" (Mt. 24:3), Jezus w swojej odpowiedzi koncentruje się na drugiej części pytania ("jaki będzie znak") i jedynie we fragmencie Mt. 24:32-35 daje wskazówkę dotyczącą czasu: "Nie przeminie to pokolenie, aż się to wszystko stanie." 'To wszystko' wyraźnie nawiązuje do poprzedzających wersetów Mt. 24:23-31, w których nasz Pan opisuje wydarzenia czasu swojej drugiej obecności (paruzji) oraz zakończenia systemu rzeczy (apokalipsy). Ponieważ pokolenie 'nie przeminie, aż się to wszystko stanie', paruzji i apokalipsy należy spodziewać się nie na końcu/ w ostatnim roku pokolenia lub po jego upływie, ale w jego trakcie. Kiedy upłynie pokolenie, ludzkość będzie już w nowej dyspensacji tysiącletnich rządów Chrystusa.
Jezus mówi o pokoleniu w kontekście przykładu o drzewie figowym: "A od drzewa figowego uczcie się przez podobieństwo: Gdy jego gałąź już staje się miękka i wypuszcza liście, poznajecie, że lato jest blisko. (33) Tak i wy, gdy ujrzycie to wszystko, wiedzcie, że jest blisko, u drzwi" (Mt. 24:32,33). Drzewo figowe reprezentuje w Biblii naród izraelski. W Starym Testamencie znajdujemy na ten temat kilka wyraźnych wzmianek, m.in. Jer. 24:1-10; 29:17; Oz. 9:10; Nah. 3:12. Co jednak ciekawe, także Jezus używa tego porównania bardzo sugestywnie w Łk. 13:5-9, gdzie czytamy o drzewie figowym, które od trzech lat nie rodzi owocu (służba Jezusa trwała 3,5 roku). Jego pan decyduje się je ściąć, jednak ogrodnik obiecuje wykonać dodatkowe czynności, które mogą wspomóc owocowanie. A wszystko to w kontekście słów Jezusa skierowanych do Żydów: "jeśli nie będziecie pokutować, wszyscy tak samo zginiecie" (Łk. 13:5).
Naród izraelski czasów Jezusa okazał się figą, która pożądanego owocu pokuty nie przyniosła, została w związku z tym ostatecznie ścięta przez Rzymian w 70 roku. W innym obrazie figa nie zostaje ścięta, ale usycha wskutek braku wiary (Mt. 21:18-22). To jednak nie oznacza, że drzewo Izraela zostało bezpowrotnie stracone. "Bóg nie odrzucił swego ludu, który przedtem znał" (Rzym. 11:2). Izrael został odsunięty od łaski na pewien okres, po którym izraelska figa miała znów wypuścić pędy. Apostoł Paweł nie pozostawia wątpliwości, że "cały Izrael będzie zbawiony" (zobacz komentarz do Rzym. 11:25-32). Także słowa Jezusa zanotowane w Mt. 24:32 zapowiadają powrót tego narodu do szczególnej łaski Bożej. Uschnięta figa Izraela miała wypuścić świeże pędy w oznaczonym czasie - czasie, który miał zapoczątkować ostatnie pokolenie.
Pozostają zatem dwie kluczowe kwestie związane z Mt. 24:32-35, a mianowicie 1) kiedy Izrael powrócił do łaski i 2) jaki okres obejmuje pokolenie. Odnośnie punktu 1) trudno mieć jakiekolwiek wątpliwości, że okres niełaski Izraela się zakończył. A jednak wskazanie konkretnej daty nie musi być takie oczywiste, bowiem powrót Żydów do swojej ziemi i ustanowienie państwa Izrael to wydarzenia, które objęły kilkadziesiąt lat. Można z pewnością wskazać kilka dat, które miały w tym procesie znaczenie większe niż inne, jak np. 1878 (Kongres Berliński) czy 1948 (proklamacja niepodległego państwa Izrael). Zgadywanie nie wydaje się jednak być właściwą metodą badania proroctw chronologicznych, a w tym przypadku jest nawet metodą zupełnie niepotrzebną, bowiem czas powrotu narodu żydowskiego do łaski został w Biblii wyraźnie oznaczony w proroctwie, które Bóg dał Abrahamowi.
Ponieważ PAN obiecuje Abrahamowi ziemię na własność, ten pyta "Panie BOŻE, po czym poznam, że ją odziedziczę?" (Rdz. 15:8) W odpowiedzi Bóg daje patriarsze znak, który w istocie jest proroctwem chronologicznym wskazującym najważniejsze wydarzenia poprzedzające objęcie przez Abrahama w posiadanie zmiemi obiecanej. Jedną z dat zaznaczonych w proroctwie jest równoległość czasowa zawarcia przymierza przypadająca w 1915 roku (zobacz wykład Równoległości Abrahama). W ten sposób Bóg potwierdza proroczo swoje przymierze, a tym samym fakt wyboru Izraela jako swojej szczególnej własności. Nieprzypadkowo na rok 1914 przypada koniec 'czasów pogan', czyli długiego okresu 2520 lat, kiedy Jerozolima miała być 'deptana' przez narody (Łk. 21:20-24). Wszystko to pokrywa się z wybuchem I wojny światowej, która rzeczywiście uruchomiła procesy prowadzące do odrodzenia się niepodległego państwa Izrael po raz pierwszy od 607 r. p.n.e.
Niewątpliwie można zatem dostrzec wypełnienie się proroctw w tym czasie. Jezus mówi jednak w Mt. 24:32 o zazielenieniu się drzewa figowego, a więc pierwszych widocznych oznakach powrotu łaski do Izraela. Lata 1914 i 1915 mogły jeszcze takich oznak nie przynieść, ale wkrótce miało się to zmienić, bowiem już w 1917 roku Brytyjczycy odbili z rąk Turków Palestynę, a brytyjski minister spraw zagranicznych Arthur James Balfour w słynnej 'deklaracji Balfoura' z 2 XI 1917 roku poparł ideę utworzenia w Palestynie żydowskiego państwa. Był to widomy znak, że łaska wraca do narodu izraelskiego. Martwe przez niemal 20 wieków drzewo figowe zaczęło się zielenić. Widząc ten znak, czytelnicy proroctwa Jezusa mieli spodziewać się, że 'blisko jest lato' wypełnienia się obietnicy powrotu Pana i założenia jego królestwa. I wszystko to miało się wydarzyć w obrębie pokolenia od wypuszczenia przez drzewo figowe Izraela pierwszych zielonych pędów.
Jak długo jednak miało trwać pokolenie? Najprostsza, a zarazem najbardziej trafna definicja 'pokolenia' to po prostu 'długość życia człowieka'. Problem jednak polega na tym, że od 1917 roku minęło już ponad sto lat, tymczasem długość życia człowieka tylko w wyjątkowych przypadkach przekracza 70-80 lat, o czym świadczy także Pismo św. w Psalmie 90:10. Pokolenie jednak najwyraźniej jeszcze nie upłynęło. Pytanie zatem dotyczy nie tego, co my chcielibyśmy pod tym określeniem rozumieć, ale jak wyświetla tę kwestię nauka Biblijna. Warto zwrócić w tej sprawie uwagę na bezpośredni kontekst Mt. 24:32-35. Już w następnych wersetach Jezus naucza, że jego druga obecność została figuralnie zobrazowana w potopie (Mt. 24:37-39). Uzasadnione zatem jest poszukiwanie w relacji o potopie wskazówek odnośnie jego pozafigury.
Taką wskazówkę znajdujemy, i to podaną w niezwykle wymowny sposób: "I powiedział PAN: Mój duch nie będzie na zawsze się spierał z człowiekiem, bo jest on ciałem. Będzie więc jego dni sto dwadzieścia lat" (Rdz. 6:3). "Jego dni", czyli dni życia człowieka na ziemi - to nic innego jak tylko definicja pokolenia. Pokolenia przedpotopowego, ale zważywszy na figuralne zastosowanie potopu, być może także pokolenia, które ma być ostatnim okresem obecnego świata przed nastaniem królestwa Chrystusa. Jeśli przyjąć, że istotnie wydarzenia 1917 roku były znakiem łaski dla narodu wybranego, wówczas pokolenie dobiega końca w 2037 roku. W komentarzu do Mt. 24:23-31 pisałem o przesłankach, aby spodziewać się rozpoczęcia paruzji w 2029 roku i jej zakończenia w apokalipsie w 2036 roku. Jeśli istotnie tak się stanie, zakończenie pokolenia ujrzy świat w poranku zupełnie nowej rzeczywistości rozpoczynających się rządów Chrystusa, zmartwychwstania i sądu ludzkości.