Streszczenie Objawienia św. Jana
Ostatnia w kanonie ksiąg Biblijnych, Apokalipsa św. Jana opisuje przyszłe wydarzenia obejmujące okres wieku Ewangelii oraz przyszłego wieku Królestwa Bożego, w którym Chrystus wraz ze zwycięzcami obecnego powołania ewangelicznego odbędzie sąd nad zmartwychwstałą ludzkością:
- Objawienie 1 - wstęp: objawienie dane Janowi przez Boga za pośrednictwem Jezusa Chrystusa, aby pokazać Kościołowi, co ma się stać wkrótce (1-3); adres (4-8): Jezus świadkiem wiernym i pierworodnym z umarłych (5), który uczynił nas królestwem i kapłanami (6), nadchodzi z obłokami, a ujrzy go wszelkie oko i ci, którzy go przebili, będą go opłakiwać (7), tytuły Boga: Alfa i Omega, Wszechmogący, Ten, który był, jest i przychodzi (8); widzenie Pana Jezusa (9-20): pośród siedmiu świeczników (12), siedem gwiazd w jego prawej ręce, miecz wychodzi z jego ust (16), Pierwszy i Ostatni, posiada klucze Otchłani (17), wizja dla siedmiu kościołów w Azji (11,20);
- Objawienie 2 - list do kościoła w Efezie (1-7): odstąpiłeś od pierwotnej miłości (4), zwycięzcy dam spożyć owoc z drzewa życia, które jest w raju Boga (7); list do kościoła w Smyrnie (8-11): którzy siebie nazywają Żydami, a nimi nie są, a są synagogą szatana (9), ucisk przez dziesięć dni, wieniec życia dla tych, którzy wytrwają do końca (10), zwycięzcy śmierć druga nie wyrządzi szkody (11); list do Kościoła w Pergamonie (12-17): to mówi ten, który ma miecz obosieczny - miecz ust (12,16), zwycięzcy dam manny ukrytej i biały kamyk z wypisanym imieniem (17); list do kościoła w Tiatyrze (18-29): pozwalasz działać Jezebel (20), jej dzieci porażę śmiercią (23), zwycięzcy dam władzę nad poganami i będzie ich pasł rózgą żelazną (26,27);
- Objawienie 3 - list do kościoła w Sardes (1-6): niektórzy nie splamili swoich szat i będą chodzić z Panem w bieli, a ich imię nie będzie wymazane z księgi życia (4,5); list do kościoła w Filadelfii (7-13): to mówi ten, który ma klucz Dawida (7), zachowam cię od próby, która ma nadejść na całą zamieszkaną ziemię (10), zwycięzcę uczynię filarem w świątyni Boga (12); list do kościoła w Laodycei (14-22): nie jesteś ani zimny, ani gorący (15), skoro jesteś letni, wyrzucę cię z moich ust (16), mówisz, że jesteś bogaty, a jesteś biedny, ślepy i nagi (17), ja wszystkich, których kocham, karcę (19), zwycięzcy dam zasiąść na tronie (21);
- Objawienie 4 - wizja tronu Bożego (1-11): tęcza wokół tronu (3), 24 starszych (4), siedem lamp przed tronem (5), cztery zwierzęta (6-8), hołd, który składają zasiadającemu na tronie cztery zwierzęta i 24 starszych (9-11);
- Objawienie 5 - księga z siedmioma pieczęciami w prawej ręce zasiadającego na tronie (1,2); tylko Baranek może ją otworzyć (3-7); pieśń 24 starszych i czterech zwierząt (9-14): nabyłeś Bogu krwią ludzi z każdego narodu i uczyniłeś ich królestwem i kapłanami i będą królować nad ziemią (9,10);
- Objawienie 6 - Baranek otwiera sześć pierwszych pieczęci (1-17): pieczęć pierwsza - jeździec z łukiem na białym koniu, który wyrusza zwyciężać (1,2), pieczęć druga - koń barwy ognistej, który odbiera pokój (3,4), pieczęć trzecia - czarny koń, który niesie głód (5,6), pieczęć czwarta - blady koń, który niesie śmierć (7,8), pieczęć piąta - dusze zabitych dla Ewangelii, które domagają się sądu (9-11), pieczęć szósta - trzęsienie ziemi, znaki na słońcu, księżycu i gwiazdach, niebo zwinięte jak zwój (12-17);
- Objawienie 7 - czterech aniołów wstrzymuje cztery wiatry ziemi do czasu popieczętowania na czołach sług Boga (1-3); 144 000 popieczętowanych (4-8); wielka rzesza, która wychodzi z ucisku (9-17);
- Objawienie 8 - otwarcie siódmej pieczęci - wizja siedmiu trąb (1-5); pierwsza trąba - grad i ogień pomieszane z krwią spalają trzecią część ziemi (6,7); druga trąba - płonąca góra zostaje wrzucona do morza (8,9); trzecia trąba - gwiazda o nazwie Piołun spada na trzecią część wód (10,11); czwarta trąba - porażenie słońca i księżyca (12,13);
- Objawienie 9 - piąta trąba - pierwsze biada (1-12): z nieba na ziemię spada gwiazda i otwiera studnię czeluści, z której unosi się dym (1,2), szarańcza, która ma szkodzić tylko ludziom (3-5, 7-10), Apollo królem szarańczy (11), 5 miesięcy udręki (5,10); szósta trąba - drugie biada (13-21): czterej aniołowie i wizja wojsk konnicy, które zabiją trzecią część ludzkości (13-19), brak pokuty u ludzi, których nie zgładzą plagi (20,21);
- Objawienie 10 - wizja anioła z książeczką ostatecznych wyroków (1-11): anioł stoi na ziemi jedną nogą, na morzu drugą (2), w czasie siódmej trąby dokona się misterium Boga (6,7), Jan odbiera z ręki anioła książeczkę (8,9), zjada ją: w ustach jest słodka, ale wnętrze napełnia goryczą (10);
- Objawienie 11 - dwaj świadkowie (1-13): Jan obmierza świątynię (1), dziedziniec zewnętrzny oddany poganom na 42 miesiące (2), świadkowie prorokują obleczeni w wory 1260 dni (3), opis działalności świadków (4-6), Bestia zabija świadków (7), ich zwłoki leżą na placu miasta, które się nazywa Sodoma i Egipt (8), ludzie oglądają ich zwłoki przez 3,5 dnia (9), świadkowie zadawali katusze mieszkańcom ziemi, więc ci cieszą się ze śmierci świadków (10), po 3,5 dniach świadkowie zmartwychwstają i wstępują do nieba (11,12), trzęsienie ziemi i śmierć 7 000 (13); siódma trąba - trzecie biada (14-19): obwieszczenie królowania Boga nad światem (15), gniew narodów i czas na osądzenie umarłych (18);
- Objawienie 12 - wizja niewiasty (1-6): jest brzemienna, a smok zasadza się, aby pożreć jej dziecko (1-4), niewiasta rodzi syna, który będzie pasł narody rózgą żelazną (5), 1260 dni na pustkowiu (6); walka w niebie i zrzucenie szatana na ziemię (7-12); niewiasta żywiona na pustkowiu czas, czasy i połowę czasu (13,14); próba zatopienia niewiasty w wodach rzeki (15,16), walka z resztą z jej potomstwa (17); smok na piasku nad brzegiem morza (18);
- Objawienie 13 - smok przekazuje władzę bestii, która trwa 42 miesiące i ma moc prześladowania świętych (1-10); druga bestia wykonuje przed pierwszą jej władzę (11-14); obraz bestii (15); znamię na prawą rękę (16,17); liczba bestii: 666 (18);
- Objawienie 14 - opis 144 000 wybranych: wykupieni jako pierwociny dla Boga i Baranka, idą za nim, dokądkolwiek idzie (1-5); pierwszy anioł ogłasza Ewangelię narodom (6,7); drugi anioł obwieszcza upadek Babilonu (8); trzeci anioł ostrzega przed sądem Bożym tych, którzy biorą znamię bestii (9-11); błogosławieni, którzy umierają w Panu (12,13); żniwo ziemi, tłocznia gniewu Bożego (14-20);
- Objawienie 15 - pieśń Mojżesza i Baranka: wszystkie narody padną na twarz przed Bogiem, bo ujawnił swoje wyroki (1-4); wizja świątyni Bożej, z której wychodzi siedmiu aniołów, mających siedem plag i siedem czasz pełnych gniewu Boga (5-8);
- Objawienie 16 - aniołowie wylewają czasze gniewu Bożego na ziemię (1-21): pierwszy - wrzody na tych, którzy mają znamię bestii (1,2), drugi - morze staje się krwią (3), trzeci - rzeki i źródła wód stają się krwią (4-7), czwarty - upał dotyka ludzkość (8,9), piąty - ciemności w królestwie bestii (10,11), szósty - wysycha woda Eufratu, z ust fałszywego proroka wychodzą trzy duchy nieczyste, które zgromadzają narody na miejsce zwane Har-Magedon (12-16), przychodzę jak złodziej, szczęśliwy, kto czuwa i strzeże swych szat (15), siódmy - grad i trzęsienie ziemi, rozpad wielkiego miasta na trzy części (17-21);
- Objawienie 17 - sąd nad Babilonem Wielkim (1-18): nierządnica, która siedzi nad wieloma wodami (1,15), siedzi na bestii, mającej siedem głów i dziesięć rogów (3), wygląd nierządnicy (4), jej imię wypisane na czole (5), pijana krwią świętych (6), wyjaśnienie głów i rogów bestii (8-14), dziesięciu królów pustoszy nierządnicę, bo Bóg natchnął ich serce (17,18);
- Objawienie 18 - ogłoszenie upadku Babilonu Wielkiego (1-3); nakaz opuszczenia Babilonu przez lud Boży (4-8); opłakiwanie zagłady miasta przez królów i kupców (9-24);
- Objawienie 19 - niebiańskie dziękczynienie za sąd nad nierządnicą (1-5); ogłoszenie zaślubin Baranka z małżonką, która przystroiła się w biały len, symbolizujący prawe czyny świętych (6-8); błogosławieni, którzy są wezwani na ucztę godów Baranka (9); nie oddawać pokłonu aniołowi (10); walka Słowa Bożego i niebiańskiej konnicy (11-21): z jego ust wychodzi miecz, aby nim uderzyć narody (15); on będzie je pasł rózgą żelazną (15); niebiańskie wojsko odziane w biały, czysty bisior (14), uczta ptactwa na trupach poległych w walce (17,18), bestia i fałszywy prorok wyrzuceni w jezioro ognia (19,20), pozostali będą pobici mieczem, który wychodzi z ust Słowa, a ptactwo pożywi się ich ciałami (21);
- Objawienie 20 - uwięzienie smoka na tysiąc lat (1-3); pierwsze zmartwychwstanie i tysiącletnie rządy ściętych dla świadectwa Jezusa (4-6); ostatnia próba ludzkości na końcu tysiącletniego królestwa, ogień z nieba trawi buntowników, diabeł wrzucony w jezioro ognia (7-10); zmartwychwstanie ludzkości i sąd według uczynków (11-13); śmierć wrzucona do jeziora ognia (14); kto się nie znajdzie w księdze życia, będzie wrzucony w jezioro ognia (15);
- Objawienie 21 - nowe niebo i nowa ziemia (1); Przybytek Boga z ludźmi, otrze z ich oczu wszelką łzę (2-4); pragnącemu dam pić ze źródeł wody życia (6); klasy grzeszników, które znajdą się w jeziorze ognia (8); opis Oblubienicy - Nowego Jeruzalem (9-27);
- Objawienie 22 - rzeka wody życia (1); drzewa życia po obu jej brzegach z liściami do leczenia narodów (2); Jan skarcony za pokłon przed aniołem (8,9); przychodzę niebawem, a moja zapłata jest ze mną (12); Alfa i Omega (13); władza nad drzewem życia należy do tych, którzy płuczą swe szaty (14); kto chce, niech wody życia darmo zaczerpnie (17); nie zmieniać treści proroctwa (18,19).
Objawienie 4
Obj. 4:4
"Wokoło tronu były dwadzieścia cztery trony. Na tronach widziałem siedzących dwudziestu czterech starszych, ubranych w białe szaty, a na ich głowach złote korony" (UBG)
Komentarz: wierzący wieku Ewangelii zostali przedstawieni w cielesnym Izraelu jako lud, lewici i kapłani. Pozycja kapłanów była szczególna m.in. ze względu na fakt, iż jako jedyni mieli przywilej karmienia się chlebem w Świątnicy przy świetle świecznika. Czynność ta reprezentowała karmienie się kapłanów Nowego Przymierza bezpośrednio z Pisma św. przy świetle ducha prawdy, którego otrzymali przez nawrócenie się do Chrystusa. Z tej klasy wierzących rekrutują się przyszli współkrólowie z Jezusem Chrystusem, którzy zasiądą z nim na tronach, aby sądzić zmartwychwstałą ludzkość. Te najwyższe stanowiska w chwale należeć będą do wąskiego grona wybranych, którzy wiernie wykonają swoją posługę kapłańską w pełnym poświęceniu dla Ewangelii.
Kontekstowe tematy Biblijne:
- Rozszerzony komentarz do Obj. 4:4
- Lud, lewici i kapłani Wieku Ewangelii (wykład)
- Wylanie ducha świętego (Jl. 2:28,29)
- Przypowieść o dziesięciu pannach (Mt. 25:1-13)
- Nowe Przymierze (wykład)
Objawienie 7
Obj. 7:9-17
"Potem zobaczyłem, a oto wielki tłum, którego nikt nie mógł policzyć, z każdego narodu, plemienia, ludu i języka, który stał przed tronem i przed Barankiem ubrani w białe szaty, a palmy w ich rękach. (10) I wołali donośnym głosem: Zbawienie należy do naszego Boga zasiadającego na tronie i do Baranka. (11) A wszyscy aniołowie stali dokoła tronu i starszych, i czterech stworzeń, i upadli przed tronem na twarze, i oddali pokłon Bogu; (12) Mówiąc: Amen. Błogosławieństwo i chwała, i mądrość, i dziękczynienie, i cześć, i moc, i siła naszemu Bogu na wieki wieków. Amen. (13) A jeden ze starszych odezwał się do mnie tymi słowy: Kim są ci, którzy są ubrani w białe szaty i skąd przybyli? (14) Odpowiedziałem mu: Panie, ty wiesz. I powiedział do mnie: To są ci, którzy przyszli z wielkiego ucisku i wyprali swoje szaty, i wybielili je we krwi Baranka. (15) Dlatego są przed tronem Boga i służą mu we dnie i w nocy w jego świątyni, a zasiadający na tronie osłoni ich sobą jak namiotem. (16) Nie zaznają już głodu ani pragnienia, nie porazi ich słońce ani żaden upał; (17) Ponieważ Baranek, który jest pośrodku tronu, będzie ich pasł i poprowadzi ich do żywych źródeł wód, i otrze Bóg wszelką łzę z ich oczu" (UBG)
Komentarz: wielki tłum to zrodzeni z ducha wierzący, którzy rozwinęli swój charakter w podstawach prawdy. Nie postąpili jednak dalej w znajomości i służbie dla Ewangelii, w związku z czym nie osiągnęli nagrody właściwej dla 24 starszych lub 144 000. Te dwie najwyższe klasy ludu Bożego znajdą się w chwale przed Dniem Pańskim, natomiast antytypiczni lewici będą pozostawieni na ziemi dla doświadczenia ucisku końca obecnego świata, który ma ich wybielić i w pełni przygotować do duchowej chwały, jaka na nich czeka w Królestwie Chrystusa.
Kontekstowe tematy Biblijne:
- Rozszerzony komentarz do Obj. 7:9-17
- Lud, lewici i kapłani Wieku Ewangelii (wykład)
- Zrodzenie z ducha (wykład)
Objawienie 12
Obj. 12:1-6
"I ukazał się wielki cud na niebie: Kobieta ubrana w słońce i księżyc pod jej nogami, a na jej głowie korona z dwunastu gwiazd. (2) A była brzemienna i krzyczała w bólach porodowych i w mękach rodzenia. (3) I ukazał się inny cud na niebie: Oto wielki rudy smok mający siedem głów i dziesięć rogów, a na jego głowach siedem koron. (4) A jego ogon wlókł trzecią część gwiazd nieba i zrzucił je na ziemię. I stanął smok przed kobietą, która właśnie miała urodzić, aby gdy tylko urodzi, pożreć jej dziecko. (5) I urodziła syna – mężczyznę, który będzie rządził wszystkimi narodami laską żelazną. I porwane zostało jej dziecko do Boga i do jego tronu; (6) A kobieta uciekła na pustynię, gdzie ma miejsce przygotowane przez Boga, aby ją tam żywiono przez tysiąc dwieście sześćdziesiąt dni" (UBG)
Komentarz: proroctwo zawarte w Obj. 12:1-6 stanowi rozwinięcie Bożej zapowiedzi uczynionej jeszcze w Edenie, a dotyczącej ustanowienia nieprzyjaźni "między tobą a kobietą, między twoim potomstwem a jej potomstwem" (Rdz. 3:15). Wiek Ewangelii stanowi szczególny czas wypełnienia się tego proroctwa, kiedy to kobieta (Nowe Przymierze) wydaje na świat potomstwo (Jezus Chrystus i jego Kościół), którego celem będzie zniweczenie dzieł diabła w czasie nadchodzącego Królestwa. To oczywiście jest źródłem nienawiści smoka (szatana) do niewiasty i pragnienia unicestwienia jej potomka w osobie naszego Pana oraz jego duchowych braci ('reszta jej potomstwa').
Kontekstowe tematy Biblijne:
- Rozszerzony komentarz do Obj. 12:1-6
- Wprowadzam nieprzyjaźń między ciebie a niewiastę (Rdz. 3:15)
- Trzy i pół roku suszy za dni Eliasza (wykład)
Obj. 12:7-12
"I nastąpiła walka w niebie. Michał i jego aniołowie walczyli ze smokiem. I walczył smok i jego aniołowie; (8) Ale nie zwyciężyli i nie było już dla nich miejsca w niebie. (9) I zrzucony został wielki smok, wąż starodawny, zwany diabłem i szatanem, zwodzący cały świat. Został zrzucony na ziemię, z nim też zrzuceni zostali jego aniołowie. (10) I usłyszałem donośny głos mówiący w niebie: Teraz nastało zbawienie, moc i królestwo naszego Boga, i władza jego Chrystusa, bo został zrzucony oskarżyciel naszych braci, który dniem i nocą oskarżał ich przed naszym Bogiem. (11) Ale oni zwyciężyli go przez krew Baranka i przez słowo swego świadectwa i nie umiłowali swojego życia – aż do śmierci. (12) Dlatego radujcie się niebiosa i wy, ich mieszkańcy. Biada mieszkańcom ziemi i morza, bo zszedł do was diabeł pałający wielkim gniewem, gdyż wie, że ma niewiele czasu" (UBG)
Komentarz: wojna w niebie opisana w Obj. 12:7-12 rozegrała się w sferze duchowej w wiekach następujących po odejściu apostołów. Działanie szatana zmierzające do zatracenia prawdy w Kościele się nie powiodło, ponieważ wybrani nie przyjęli niebiblijnych nauk, nawet za cenę prześladowań i banicji. Zrzucenie szatana na ziemię reprezentuje fakt, iż znaczna większość ludzi jednak diabelskie nauki przyjęła i choć wybrani cieszyli się błogosławieństwami prawdy, ogół ludzkości znalazł się pod wpływem "człowieka grzechu", który instytucjonalnie i doktrynalnie podporządkował sobie wszystkie narody cywilizowanego świata.
Kontekstowe tematy Biblijne:
- Rozszerzony komentarz do Obj. 12:7-12
- Człowiek grzechu (2 Tes. 2:3-10)
- Dni Daniela: 1260, 1290, 1335 (wykład)
Obj. 12:13-17
"A gdy smok zobaczył, że został zrzucony na ziemię, zaczął prześladować kobietę, która urodziła mężczyznę. (14) I dano kobiecie dwa skrzydła wielkiego orła, aby poleciała na pustynię, na swoje miejsce, gdzie jest żywiona przez czas i czasy, i połowę czasu, z dala od węża. (15) I wyrzucił wąż ze swojej paszczy za kobietą wodę jak rzekę, aby ją rzeka porwała. (16) Lecz ziemia przyszła kobiecie z pomocą i otworzyła ziemia swą gardziel, i pochłonęła rzekę, którą smok wyrzucił ze swojej paszczy. (17) I rozgniewał się smok na kobietę, i odszedł, aby walczyć z resztą jej potomstwa, z tymi, którzy zachowują przykazania Boga i mają świadectwo Jezusa Chrystusa" (UBG)
Komentarz: u początków chrześcijaństwa smok (szatan) podjął dwojakiego rodzaju działania, aby walczyć z potomstwem niewiasty: z jednej strony prześladowania, które miały na celu fizyczną eliminację wierzących, podjęte najpierw przez judaizm, a następnie przez pogańskim Rzym; z drugiej strony smok wyrzucił ze swej paszczy rzekę błędów dotyczących rozmaitych aspektów wiary, które miały efektywnie zatopić wybrany Boży Kościół. To się nie udało, ponieważ niewiasta uciekła na pustynię - co zupełnie dosłownie się po wielokroć działo, kiedy wierzący opuszczali swoje domy w obawie przed prześladowaniami. Z drugiej strony, "otworzyła ziemia swą gardziel, i pochłonęła rzekę, którą smok wyrzucił ze swojej paszczy", bo choć wierny lud Pański walczył z powodzią błędu, szerokie masy niewybranych nie tylko tej walki nie podjęły, ale wręcz z radością przyjęły zmianę dogmatów i praktyk w sposób, który miał 'dostosować' wiarę w Chrystusa do wcześniej ugruntowanych kultów i tradycji. Jednak nawet taki obrót wydarzeń nie spowodował zaprzestania prześladowania niewiasty i jej potomstwa. Niewiasta znajduje ochronę na pustyni, która reprezentuje stan duchowej suszy/ pozbawienia ludu Pańskiego wody podstaw nauki Biblijnej. Stan ten miał trwać 3,5 czasu, który w wypełnieniu odpowiada okresowi 1260 lat - od roku 318, kiedy to pozbawiono urzędu Ariusza negującego współistotność Ojca i Syna, do roku 1578, kiedy to wodę prawdy o naturze Chrystusa, odkupieniu i usprawiedliwieniu przywrócił domowi wiary Faust Socyn w swojej Dysputacji o Jezusie Chrystusie Zbawicielu.
Kontekstowe tematy Biblijne:
[początek strony]Objawienie 13
Obj. 13:1-9
"I stanąłem na piasku morza. I zobaczyłem bestię wychodzącą z morza, mającą siedem głów i dziesięć rogów, a na jej rogach było dziesięć koron, a na jej głowach imię bluźnierstwa. (2) A bestia, którą widziałem, podobna była do pantery, a jej łapy jak u niedźwiedzia, a jej paszcza jak paszcza lwa. I dał jej smok swoją moc, swój tron i wielką władzę. (3) I zobaczyłem jedną z jej głów jakby śmiertelnie zranioną, lecz jej śmiertelna rana została uleczona. I cała ziemia zdziwiła się, i poszła za bestią. (4) I oddali pokłon smokowi, który dał władzę bestii. Oddali też pokłon bestii, mówiąc: Któż jest podobny do bestii? Któż z nią może walczyć? (5) I dano jej paszczę mówiącą rzeczy wielkie i bluźnierstwa. Dano jej też moc, aby działała przez czterdzieści dwa miesiące. (6) I otworzyła swoją paszczę, by bluźnić przeciwko Bogu, by bluźnić jego imieniu, jego przybytkowi i tym, którzy mieszkają w niebie. (7) Pozwolono jej też walczyć ze świętymi i zwyciężać ich. I dano jej władzę nad każdym plemieniem, językiem i narodem. (8) Wszyscy mieszkańcy ziemi oddadzą jej pokłon, ci, których imiona nie są zapisane w księdze życia Baranka zabitego od założenia świata. (9) Jeśli ktoś ma uszy, niech słucha!" (UBG)
Komentarz: morze jest symbolem mas ludzkich (Iz. 11:9, 17:12). Zwierzęta symbolizują mocarstwa (por. Dn. 8:20,21). Wczesne chrześcijaństwo w ciągu kilku wieków od swojego powstania mogło przerodzić się w największą potęgę polityczną Europy przede wszystkim dlatego, że przybrało charakter masowy - stąd bestia wyłania się z morza. Tutaj istotną rolę odegrały edykty z 311 r. i 313 r. przyznające chrześcijanom wolność religijną, a także edykt Teodozjusza z 381 r. zabraniający uprawiania na terenie cesarstwa wszelkich form kultu pogańskiego. Chrześcijaństwo stało się religią powszechną, a jego przedstawiciele mogli wpływać na bieżąca politykę, powołując się na wolę Boga - władcy nadrzędnego. W istocie jednak, jak każde ziemskie dominium, władza kościoła rzymskiego pochodzi od smoka, który 'dał jej swoją moc, swój tron i wielką władzę'. Uderzające jest podobieństwo bestii do smoka w liczbie głów, rogów i koron. Także tutaj powtarzają się liczby siedem i dziesięć oznaczające pełnię, z tą tylko różnicą, że bestia ma dziesięć koron, a smok siedem. Znaczenie tej różnicy może wynikać z faktu, że siedem jest liczbą pełni jako takiej, a dziesieć - pełni w określonym zbiorze. I tak smok jest uniwersalnym władcą nad królestwami ziemskimi, bestia natomiast - władcą w ograniczonym zbiorze, najpierw na obszarze cesarstwa, a później szerzej w obszarze Europy i obu Ameryk.
Bestia nie jest zwierzęciem określonego gatunku, ale ma w sobie cechy kilku zwierząt. Podobnie kościół rzymski rozwinął formę władzy mającą elementy różnych systemów: systemu religijnego, ale jednak posiadającego także władzę świecką; rządu, ale formalnie bez poddanych; władzy autorytarnej, ale nie monarchicznej; potęgi, ale bez cokolwiek znaczącej armii. Odkąd chrześcijaństwo przyjął cesarz Konstantyn, cesarze rzymscy byli de facto głową kościoła. Do czasu upadku cesarstwa, kiedy ta głowa bestii została ścięta i mogło wydawać się, że doczesna władza kościoła się skończyła. Śmiertelna rana została jednak uleczona, kiedy po raz pierwszy w historii biskup Rzymu koronował na władcę narodowego króla Franków, Pepina Krótkiego. "I cała ziemia zdziwiła się, i poszła za bestią", ponieważ kolejni władcy poczęli przyjmować koronację z rąk papieża. Na zasadzie transakcji wiązanej Pepin Krótki nadał biskupowi Rzymu tereny wokół miasta i w ten sposób powstało Państwo Kościelne w 755 roku, a bestia otrzymała moc władzy świeckiej, którą miała dzierżyć przez 42 miesiące, czyli przez cały okres wieku Ewangelii (42 miesiące = 1260 dni; w rachubie "dzień za rok" 1260 lat upływa w 2015 roku, kiedy to końca dobiegło "wysokie powołanie" zapoczątkowane przez Chrystusa).
"I oddali pokłon smokowi, który dał władzę bestii. Oddali też pokłon bestii, mówiąc: Któż jest podobny do bestii? Któż z nią może walczyć?" Jedynym władcą, który w okresie średniowiecza na poważnie podważył pozycję papiestwa, był cesarz niemiecki Henryk IV. Ostatecznie musiał jednak ukorzyć się przed papieżem Grzegorzem VII w 1077 roku swoją podróżą do Canossy w zimie, boso i w worze pokutnym. Władcą, który pokazał, i tym razem skutecznie, papieżowi, że nie liczy się z jego władzą, był dopiero Napoleon, cesarz Francji, który sam siebie koronował, stojąc tyłem do ołtarza i do papieża. Obj. 13:5 mówi, że dano bestii paszczę "mówiącą rzeczy wielkie i bluźnierstwa". Do tej kategorii można zaliczyć choćby twierdzenie, że władcy narodowi podlegają władzy papieża (wspomniany Grzegorz VII) czy też ogłoszony w 1870 roku dogmat o nieomylności papieża (choćby tylko w sprawach wiary i moralności). "Pozwolono jej też walczyć ze świętymi i zwyciężać ich" - ta prorocza zapowiedź wypełniła się na przestrzeni wieków w papiestwie bardziej niż w jakiejkolwiek innej instytucji. Obj. 13:8 zapowiada, że "Wszyscy mieszkańcy ziemi oddadzą jej pokłon". Przy czym greckie ge może także oznaczać kraj lub region. Kościół rzymski nie objął swoim władaniem całego świata (dziesięć koron na jej głowie zamiast siedmiu), ale cały ówczesny cywilizowany świat zachodni, w którym funkcjonował apostoł Jan - świat cesarstwa rzymskiego - już tak. Pokłon bestii oddają jednak tylko ci, których imiona nie zostały zapisane w księdze życia (którzy nie doświadczyli zrodzenia z ducha prawdy).
Kontekstowe tematy Biblijne:
- Dni Daniela: 1260, 1290, 1335. Interpretacja Dn. 12:1-13 (wykład)
- Równoległości Abrahama (wykład)
- Księga życia (Flp. 4:3)
Obj. 13:10
"Jeśli ktoś do niewoli, do niewoli idzie; jeśli ktoś mieczem (ma) zostać zabitym, (jemu) mieczem zostać zabitym. Tu jest wytrwałość i wiara świętych" (GP)
Komentarz: część A wersetu 10 apostoł Jan komentuje słowami: "Tu jest wytrwałość i wiara świętych". W czasach prześladowań na przestrzeni wieku Ewangelii wielu wierzących wiedziało, że za działalność dla Słowa Bożego spotka ich więzienie bądź śmierć. Nie uchylali się jednak od tego. Kiedy wpadali w ręce prześladowców, nie wycofywali się ze swojej wiary, nie odwoływali swojego świadectwa. Przeciwnie, kto miał iść w niewolę, decydował się iść w niewolę. Kto miał zginąć, decydował się na śmierć. W ten sposób tysiące chrześcijan pokazywały wartość swojej wiary, która nie była jedynie pięknym sloganem na ustach, ale rzeczywistą drogą życiową realizowaną z pełną odwagą.
Zacytowałem Obj. 13:10 z przekładu interlinearnego, ponieważ jest dosłowny, a zatem najbardziej wierny oryginałowi. Zdarzają się jednak przekłady, które odzwierciedlają przekonania ich autorów raczej niż sens tekstu. Przykładem takiej ingerencji w tekst są tłumaczenia, które wprowadzają do tego wersetu czasownik 'przeznaczać': "Jeśli kto do niewoli jest przeznaczony, idzie do niewoli". Greckie proorizo nie występuje jednak w oryginale w tym wersecie. Nie jest on ilustracją doktryny przeznaczenia, ale ilustracją wiary świętych, o czym pisałem powyżej. Biblia naucza o przeznaczeniu, ale w kontekście wyboru Kościoła (ekklesia - spośród powołanych). Choć słowo nawrócenia kierowane jest do każdego człowieka bez wyjątku, zadatek ducha będący zaproszeniem do królewskiego kapłaństwa (najwyższych stanowisk w przyszłym Królestwie Chrystusa) otrzymują nieliczni: ci, którzy zostali wybrani i przeznaczeni do tego celu.
Kontekstowe tematy Biblijne:
- Wybór i przeznaczenie (Ef. 1:3-6)
- Dni Daniela: 1260, 1290, 1335. Interpretacja Dn. 12:1-13 (wykład)
- Wprowadzam nieprzyjaźń między ciebie a niewiastę (Rdz. 3:15)
- Przypowieść o uczcie weselnej (Mt. 22:1-14)
Obj. 13:11-13
"Potem zobaczyłem inną bestię wychodzącą z ziemi, a miała dwa rogi podobne do Baranka, ale mówiła jak smok. (12) I całą władzę pierwszej bestii sprawuje na jej oczach, i sprawia, że ziemia i jej mieszkańcy oddają pokłon pierwszej bestii, której śmiertelna rana została wyleczona. (13) I czyni wielkie cuda, sprawiając, że nawet ogień zstępuje z nieba na ziemię na oczach ludzi" (UBG)
Komentarz: bestia dwurożna pojawiła się, kiedy w 1054 r. doszło do podziału kościoła na wschodni i zachodni - katolicki i prawosławny. Bestia "całą władzę pierwszej bestii sprawuje na jej oczach", ponieważ podzielony kościół zachował pełnię władzy i wpływów kościoła sprzed podziału. Bestia jest podobna do Baranka, ponieważ oba kościoły przedstawiają się jako przedstawiciele Chrystusa. Jednak fakt, że wychodzi z ziemi, pokazuje, że w rzeczywistości oba systemy funkcjonują jak każda ziemska organizacja. Co więcej, bestia "mówiła jak smok", ponieważ nauczanie obu kościołów ma swoje źródło w szatańskich kłamstwach, szczególnie w oryginalnym kłamstwie wypowiedzianym w Edenie: przenigdy nie umrzesz. Wynikiem tego kłamstwa jest powtarzana przez niemal całe chrześcijaństwo nauka o duszy nieśmiertelnej, a także szereg doktryn, które usiłują zharmonizować ją z nauczaniem Biblii. Ogień z nieba nawiązuje do chrztu duchem, którego opis znajdujemy w 2. rozdziale Dziejów Apostolskich. Jezus obiecał uczniom, że "gdy przyjdzie on, Duch prawdy, wprowadzi was we wszelką prawdę" (Jn. 16:13). Obietnica ta spełniła się, kiedy w Pięćdziesiątnicę języki ognia zapłonęły nad głowami uczniów zebranych w górnej izbie.
Analogicznie, bestia zsyła ogień na ziemię, ponieważ tysiące jej doktorów teologii piszą rozprawy, które mają 'oświecić' umysły ziemi - jej niewybranych wyznawców - i udowodnić im słuszność przekazywanych nauk. Różnica jest ta, że o ile Bóg oświeca oczy wierzących swoim duchem, bestia zsyła ogień "na oczach ludzi". Więc wyznawcy kościoła powszechnego tak ten ogień widzą - jako fenomen, który nie dzieje się w nich samych/ w ich umysłach, ale dzieje się 'na zewnątrz'; polegają na tym, że ktoś te kościelne doktryny w uczony sposób wyjaśnia i to im wystarcza za podstawę wiary. Sami uważają, że nie mając wykształcenia teologicznego, tych rzeczy rozumieć nie muszą - wystarcza, że ktoś je rozumie i podaje za prawdę. Istotą cudów wykonywanych przez bestię nie jest udzielenie zrozumienia i kształtowanie świadomego przeżywania wiary u jej wyznawców, ale właśnie czynienie cudów "na oczach ludzi" - ukształtowanie ślepego posłuszeństwa na bazie reakcji emocjonalnej w odpowiedzi na akt, którego przeciętny wyznawca nie może podjąć umysłem - czy to akt nadprzyrodzony, czy też uczona rozprawa, której muszę wierzyć, bo zrozumieć jej nie potrafię.
Kontekstowe tematy Biblijne:
[początek strony]Obj. 13:14-18
"I zwodzi mieszkańców ziemi przez cuda, które jej pozwolono czynić przed bestią, mówiąc mieszkańcom ziemi, aby sporządzili wizerunek bestii, która miała ranę od miecza, ale ożyła. (15) I pozwolono jej tchnąć ducha w wizerunek bestii, tak żeby przemówił wizerunek bestii i sprawił, że ci, którzy nie oddali pokłonu wizerunkowi bestii, zostali zabici. (16) I sprawia, aby wszyscy, mali i wielcy, bogaci i biedni, wolni i niewolnicy, przyjęli znamię na prawą rękę lub na czoło; (17) I aby nikt nie mógł kupić ani sprzedać, tylko ten, kto ma znamię, imię bestii lub liczbę jej imienia. (18) Tu jest mądrość. Kto ma rozum, niech obliczy liczbę bestii, gdyż jest to liczba człowieka. A liczba jej: sześćset sześćdziesiąt sześć" (UBG)
Komentarz: bestia podzielonego chrześcijaństwa zwodziła mieszkańców ziemi swoimi niebiblijnymi naukami i praktykami. Dało to impuls do powstania ruchów reformacyjnych, które jednak wkrótce okazały się kopiami kościoła, z którego wyszły - wizerunkiem bestii. Ludzie, którzy wyszli z kościoła powszechnego, przenieśli do nowych wyznań wiele jego błędów w doktrynie i praktyce. W tym sensie 'pozwolono bestii tchnąć ducha w wizerunek bestii'. Skutkiem tego "przemówił wizerunek bestii" wieloma błędami zaczerpniętymi z kościoła powszechnego oraz błędami własnej inwencji. Ci natomiast, którzy "nie oddali pokłonu wizerunkowi bestii, zostali zabici". Reformacja prześladowała inaczej wierzących tak samo, jak katolicyzm. Michała Serweta za jego antytrynitarne nauki Kalwin spalił na stosie w Genewie - zupełnie tak, jak uczyniłaby to katolicka kontrreformacja, gdyby wcześniej nie uciekł z więzienia. W prześladowaniu unitarian w Polsce w XVII wieku ewangelicy szli ręka w rękę z katolicyzmem. Uchwała sejmowa z 1658 roku nakazywała braciom polskim zmienić wyznanie lub opuścić terytorium Rzeczpospolitej w ciągu trzech lat. Po upływie tego terminu, przynależność do zboru braci polskich miała być karana śmiercią.
Tą metodą "nikt nie mógł kupić ani sprzedać" - nie mógł normalnie funkcjonować w społeczeństwie - jeśli nie identyfikował się w jakiś sposób z bestią, jej poglądami (czoło) i uczynkami (ręka), oraz nie nosił imienia bestii przez przyznawanie się publicznie do członkostwa w kościele powszechnym (lub jego protestanckim wizerunku). Warunkiem zafunkcjonowania pod rządami bestii było także przyjęcie liczby jej imienia: 666. Imię w Biblii oznacza charakter. Liczba siedem jest liczbą pełni; sześć symbolizuje brak pełni, tak jak człowiekowi stworzonemu na podobieństwo Boże brakuje w sobie Bożego obrazu. Trzy jest liczbą wyparcia się Jezusa (Mt. 26:34). W Ewangelii Jana pod liczbą 666 znajduje się zdanie: "Od tego czasu wielu jego uczniów zawróciło i więcej z nim nie chodziło" (Jn. 6:66). Liczba 666 jest zatem 'liczbą człowieka' - człowieka takim, jakim jesteśmy bez wiary i bez ducha; człowieka pozbawionego Bożego obrazu w sobie; człowieka, który zapiera się Zbawiciela, który go kupił za cenę własnej krwi. Wielu takich ludzi współtworzyło system bestii przez wieki. Działalność instytucjonalnego chrześcijaństwa w gruncie rzeczy jest historią człowieka grzesznego, oddalonego od Boga i realizującego cele upadłej ludzkiej natury. Dlatego liczba człowieka jest także liczbą bestii.
Kontekstowe tematy Biblijne:
[początek strony]Objawienie 14
Obj. 14:1-5
"I zobaczyłem, a oto Baranek stał na górze Syjon, a z nim sto czterdzieści cztery tysiące tych, którzy mieli imię jego Ojca wypisane na czołach. (2) I usłyszałem z nieba głos jakby głos wielu wód i jakby głos wielkiego gromu. I słyszałem głos harfiarzy grających na swoich harfach. (3) I śpiewali jakby nową pieśń przed tronem i przed czterema stworzeniami, i przed starszymi. A nikt się tej pieśni nie mógł nauczyć oprócz stu czterdziestu czterech tysięcy, którzy zostali wykupieni z ziemi. (4) Są to ci, którzy nie skalali się z kobietami, są bowiem dziewiczy. To ci, którzy podążają za Barankiem, dokądkolwiek idzie. Oni zostali wykupieni spośród ludzi, aby byli pierwocinami dla Boga i dla Baranka; (5) A w ich ustach nie znaleziono podstępu. Są bowiem bez skazy przed tronem Boga" (UBG)
Komentarz: wierzący wieku Ewangelii zostali przedstawieni w cielesnym Izraelu jako lud, lewici i kapłani. Pozycja kapłanów była szczególna m.in. ze względu na fakt, iż jako jedyni mieli przywilej karmienia się chlebem w Świątnicy przy świetle świecznika. Czynność ta reprezentowała karmienie się kapłanów Nowego Przymierza bezpośrednio z Pisma św. przy świetle ducha prawdy, którego otrzymali przez nawrócenie się do Chrystusa. Fragment Obj. 14:1-5 dodatkowo opisuje ich doświadczenia w pracy z nauką Słowa Bożego, m.in. wierne rozwinięcie w umyśle i charakterze Bożego obrazu (imię Ojca na czołach), nauczanie zgodne z prawdą (w ich ustach nie znaleziono podstępu) oraz rozumienie głębokich nauk niedostępnych dla wierzących spoza stanu kapłańskiego (pieśń, której nikt nie mógł się nauczyć). Są pierwocinami, ponieważ otrzymali ducha nowego zrodzenia przed niewybranym światem (który doświadczy tego podczas przyszłych rządów Chrystusa). 144 000 wybranych znajdą się z Panem na niebiańskiej górze Syjon w chwale Boskiej natury.
Kontekstowe tematy Biblijne:
- Rozszerzony komentarz do Obj. 14:1-5
- Lud, lewici i kapłani Wieku Ewangelii (wykład)
- Duch mądrości i objawienia (Ef. 1:16-18)
- Wybór i przeznaczenie (Ef. 1:3-6)
Objawienie 20
Obj. 20:1-3,7-10
"I zobaczyłem anioła zstępującego z nieba, mającego klucz do otchłani i wielki łańcuch w ręce. (2) I chwycił smoka, węża starodawnego, którym jest diabeł i szatan, i związał go na tysiąc lat. (3) I wrzucił go do otchłani, zamknął go i opieczętował, aby już nie zwodził narodów, aż się dopełni tysiąc lat. A potem musi być wypuszczony na krótki czas ... A gdy się skończy tysiąc lat, szatan zostanie wypuszczony ze swego więzienia. (8) I wyjdzie, aby zwieść narody z czterech krańców ziemi, Goga i Magoga, by zgromadzić je do bitwy. A ich liczba jest jak piasek morski. (9) I wyszli na szerokość ziemi, otoczyli obóz świętych i miasto umiłowane. Zstąpił jednak ogień od Boga z nieba i pochłonął ich. (10) A diabeł, który ich zwodził, został wrzucony do jeziora ognia i siarki, gdzie jest bestia i fałszywy prorok. I będą męczeni we dnie i w nocy na wieki wieków" (UBG)
Komentarz: tysiącletnie Królestwo Chrystusa będzie czasem, w którym szatan i jego demony nie będą mogły wpływać na ludzkość. Człowiek odcięty od ich wpływu będzie poddany procesowi sądu (naprawy) w warunkach w pełni sprzyjających, które prorok Izajasz opisuje jako drogę świętą - szeroki gościniec, po którym każdy będzie potrafił się poruszać. Rządy Chrystusa zakończą się jednak próbą, w czasie której przeciwnikowi Bożemu będzie ponownie dozwolone zwodzić narody. Domyślam się, że punktem sporu będzie władza: ziemskim przedstawicielstwem Królestwa, a zarazem najwyższej umocowaną klasą spośród ludzi, będą starożytni godni i to przeciwko nim zostanie skierowany resentyment znacznej części restytucjonistów ("Żydzi przywłaszczyli władzę nad światem i nie chcą jej oddać"). "A ich liczba jest jak piasek morski", co niestety wskazuje, że znaczna część ludzi znajdzie się po stronie buntu. Ponieważ jednak władza Izraela będzie posiadała umocowanie w Bożej decyzji, buntowników pochłonie ogień z nieba, co odczytuję jako zapowiedź zniszczenia bez szansy na odkupienie.
Taki los spotka także szatana. Jezioro ognia jest symbolem wiecznej śmierci. Wrzucenie tam szatana oznacza koniec duchowego wpływu, jaki wywierał od czasów Edenu, oraz, jak sądzę, koniec jego osobowego bytu; wrzucenie do jeziora bestii (kościoła rzymskiego) i fałszywego proroka (protestantyzmu) oznacza koniec form duchowej władzy, jakie te systemy reprezentowały. Ponieważ bestia i fałszywy prorok nie są jednostkami czującymi, nie będą męczone, jak sugeruje to przekład wersetu 10. Greckie basanizo oznacza męczyć, ale także wydobywać zeznania, badać. Historia chrześcijaństwa będzie zatem przedmiotem pamięci i badania przez poddanych Boga jako źródło lekcji i przykład odstępstwa od ducha wiary.
Kontekstowe tematy Biblijne:
[początek strony]Obj. 20:4-6
"Zobaczyłem też trony i zasiedli na nich, i dano im władzę sądzenia. I zobaczyłem dusze ściętych z powodu świadectwa Jezusa i z powodu słowa Bożego oraz tych, którzy nie oddali pokłonu bestii ani jej wizerunkowi i nie przyjęli jej znamienia na czoło ani na rękę. I ożyli, i królowali z Chrystusem tysiąc lat. (5) A inni z umarłych nie ożyli, aż się dopełniło tysiąc lat. To jest pierwsze zmartwychwstanie. (6) Błogosławiony i święty ten, kto ma udział w pierwszym zmartwychwstaniu. Nad nimi druga śmierć nie ma władzy, lecz będą kapłanami Boga i Chrystusa i będą z nim królować tysiąc lat" (UBG)
Komentarz: historia zbawienia obejmuje kilka dyspensacji (wieków). Obecnie żyjemy w wieku Ewangelii, przed nami wiek tysiącletniego Królestwa Chrystusa. Królestwo będzie czasem sądu, w którym zmartwychwstała ludzkość będzie poddana procesowi reformy aż do pełnej zgodności charakteru z zasadami Bożymi. Sąd będzie się odbywał pod kierunkiem Pana Jezusa oraz tych jego naśladowców, którzy w obecnym wieku Ewangelii odznaczyli się najwyższą wiernością i poświęceniem dla prawdy Słowa Bożego. Werset 4 mówi o nich, że nie złożyli pokłonu bestii (kościołowi rzymskiemu) ani jej wizerunkowi (kościołowi prawosławnemu), nie przyjęli również znamienia na czoło (nauk niezgodnych z Biblią) ani na rękę (nie praktykowali wiary w sposób nakazywany przez te kościoły).
Ich udziałem jest pierwsze zmartwychwstanie, tzn. zmartwychwstanie, które ma miejsce w ciągu wieku Ewangelii. Ci spośród wierzących, którzy skutecznie wypełnili swoje poświęcenie, nie muszą oczekiwać na zmartwychwstanie. Ich powstanie ma miejsce natychmiast, z chwilą śmierci. Pierwsze zmartwychwstanie, które trwa w wieku Ewangelii, jest zatem powstaniem do natury duchowej: do Boskiej, nieśmiertelnej chwały współkrólów z Jezusem Chrystusem. Zdanie z wersetu 5 "A inni z umarłych nie ożyli, aż się dopełniło tysiąc lat" nie ma związku logicznego z całością wypowiedzi, co sugeruje, że jest to późniejszy dodatek do oryginalnego tekstu.
Kontekstowe tematy Biblijne:
- Rozszerzony komentarz do Obj. 20:4-6
- Sąd ludzkości (wykład)
- Zmartwychwstanie (wykład)
- Zmartwychwstanie życia i zmartwychwstanie sądu (Jn. 5:28,29)
- Ja jestem zmartwychwstanie i życie (Jn. 11:25,26)
Obj. 20:11-15
"I zobaczyłem wielki biały tron i zasiadającego na nim, sprzed którego oblicza uciekła ziemia i niebo, i nie znaleziono dla nich miejsca. (12) I zobaczyłem umarłych, wielkich i małych, stojących przed Bogiem, i otwarto księgi. Otwarto też inną księgę, księgę życia. I osądzeni zostali umarli według tego, co było napisane w księgach, to znaczy według ich uczynków. (13) I wydało morze umarłych, którzy w nim byli, również śmierć i piekło wydały umarłych, którzy w nich byli. I zostali osądzeni, każdy według swoich uczynków. (14) A śmierć i piekło zostały wrzucone do jeziora ognia. To jest druga śmierć. (15) I jeśli się ktoś nie znalazł zapisany w księdze życia, został wrzucony do jeziora ognia" (UBG)
Komentarz: sąd ludzkości rozpocznie się po zakończeniu apokalipsy (objawienia) Chrystusa. Jego celem będzie zreformowanie ludzkości do stanu doskonałości, a podstawą zapisy w Piśmie św. (księga życia) i inne prawa (księgi), które zarządzi Chrystus i dzierżący z nim królewską władzę wierny Kościół. Procesowi sądu podlegać będą trzy grupy: ci, których wyda morze (ocalali z apokalipsy); ci, których wyda hades (zmartwychwstali) i ci, których wyda śmierć (spłodzone z ducha, nierozwinięte nowe stworzenie). Jezioro ognia symbolizuje śmierć wieczną. Zostanie do niego wrzucona śmierć (proces umierania), hades/ piekło (stan śmierci) oraz ci wszyscy, których proces sądu w królestwie Chrystusa nie przyniesie skutku (brak moralnej reformy).
Kontekstowe tematy Biblijne:
- Rozszerzony komentarz do Obj. 20:11-15
- Sąd ludzkości (wykład)
- Zmartwychwstanie życia i zmartwychwstanie sądu (Jn. 5:28,29)
- Przypowieść o owcach i kozłach (Mt. 25:31-46)
- Księga życia (Flp. 4:3)
Objawienie 22
Obj. 22:11
"Kto krzywdzi, niech nadal wyrządza krzywdę, kto plugawy, niech się nadal plugawi, kto sprawiedliwy, niech nadal będzie sprawiedliwy, a kto święty, niech się nadal uświęca" (UBG)
Komentarz: w interpretacji Obj. 22:11 istotne są dwa elementy: tryb rozkazujący, w którym występują wszystkie cztery czasowniki, oraz przysłówek eti, który może oznaczać: 1) w odniesieniu do czasu - nadal, jeszcze, ciągle lub 2) w odniesieu do stopnia - więcej, jeszcze bardziej. Cała wypowiedź zbudowana jest na zasadzie paraleli tego, co krzywdzące i plugawe oraz tego, co święte i sprawiedliwe. Zwłaszcza z przyczyny pierwszego (negatywnego) elementu, trudno przyjąć tryb rozkazujący dosłownie, jakoby Bóg polecał złemu wyrządzać jeszcze więcej zła. Bardziej logiczna będzie tutaj interpretacja czasowa. W wersecie 10 anioł mówi Janowi, że czas jest bliski. Werset 11 powtarza tę samą myśl jako Boże zarządzenie. Z wyroku Bożego sprawy mają dziać się jak dotychczas: zło, które było dotąd wyrządzane, będzie miało więcej czasu. Ten sam czas ma jednak także służyć wierzącym do czynienia sprawiedliwości i rozwoju w poświęceniu. Stąd wspomniany przysłówek eti również ma tutaj wymiar chronologiczny. Ponieważ Królestwo Chrystusa nie zaczyna się dziś, zły może nadal wyrządzać zło (nie: więcej zła). Podobnie sprawiedliwy ma czas do dalszego rozwoju w powołaniu, aby na podstawie uczynków mógł otrzymać obiecaną nagrodę w chwale.
Kontekstowe tematy Biblijne:
[początek strony]