Streszczenie 2 listu do Koryntian
Drugi list apostoła Pawła do Koryntian ma bardzo osobisty charakter i wyraża troskę apostoła o rozwój spraw w tamtejszym zborze. W związku z działalnością
fałszywych nauczycieli znaczna część listu stanowi obronę autorytetu Pawła, wiele miejsca poświęca on także sprawom dobroczynności i materialnego wsparcia,
którego udzielały sobie lokalne kościoły. Wątki teologiczne, luźne i nie stanowiące zwartego argumentu, koncentrują się wokół poświęcenia jako warunku
otrzymania przyszłej chwały:
- 2 Koryntian 1 - uwielbienie Boga; Bóg pocieszenia; nadzieja w Bogu wobec doświadczeń; umocnienie w Chrystusie; zadatek i pieczęć ducha; wszystkie obietnice Boga w Chrystusie stały się "tak";
- 2 Koryntian 2 - "list we łzach"; przebaczenie jest po to, "by nie wykorzystał nas szatan"; Ewangelia wonią ku śmierci dla tych, którzy idą ku zagładzie;
- 2 Koryntian 3 - Koryntianie listem polecającym Pawła napisanym duchem na tablicach serc; Nowe Przymierze opiera się na duchu, nie na literze; zasłona na umysłach czytających Stare Przymierze, zostaje zdjęta w Chrystusie; gdzie duch Pański, tam wolność; przemiana wierzących z chwały w chwałę;
- 2 Koryntian 4 - Ewangelia zakryta dla tych, którzy są na drodze do zagłady; bóg tego świata zaślepia umysły niewierzących; skarb w naczyniach glinianych; człowiek wewnętrzny i zewnętrzny; cierpienia obecnego czasu prowadzą do chwały;
- 2 Koryntian 5 - namiot ciała materialnego; poświęcenie warunkiem otrzymania ciała uwielbionego; wszyscy musimy stanąć przed sądem Chrystusa, aby dostać zapłatę za czyny popełnione w ciele; miłość Chrystusa przynagla nas, aby ci, którzy żyją, nie żyli już dla siebie; nowe stworzenie; służba pojednania pełniona przez Kościół w zastępstwie Chrystusa;
- 2 Koryntian 6 - nie przyjmować na próżno łaski, ponieważ teraz jest dzień zbawienia; trudy służby Ewangelii; Kościół świątynią Boga, nie chodzić z niewierzącymi w jednym zaprzęgu;
- 2 Koryntian 7 - pociecha, której doznał Paweł podczas pobytu w Macedonii z powodu wieści z Koryntu, które przyniósł Tytus, a mianowicie, że poprzedni list Pawła przyniósł skutek i spowodował w Koryntianach pokutę i nawrócenie;
- 2 Koryntian 8 - zachęta do dzielenia się dobrami za przykładem kościoła w Macedonii;
- 2 Koryntian 9 - kto skąpo sieje, ten będzie skąpo żąć; niech każdy postępuje tak, jak postanowił, nie pod przymusem; Bóg ma moc obdarzyć wszelką łaską, także w dobrach materialnych;
- 2 Koryntian 10 - celem walki Pawła jest poznanie Boga; służba apostoła pochodzi od Pana; chlubić się w Chrystusie;
- 2 Koryntian 11 - Kościół zaślubiony Chrystusowi jako czysta dziewica; fałszywi apostołowie; szatan podszywa się pod anioła światłości; doświadczenia Pawła w związku z Ewangelią (m.in. chłosty, więzienie, kamienowanie, rozbicie statku);
- 2 Koryntian 12 - Paweł porwany do trzeciego nieba; cierń w ciele apostoła, moc doskonali się w słabości; polemika z zarzutem wykorzystywania materialnego zborów; zapowiedź wizyty w Koryncie;
- 2 Koryntian 13 - rozstrzygać sprawy na podstawie zeznań 2 lub 3 świadków; rozeznawać swoją wiarę; stać po stronie prawdy; ostatnie pozdrowienia.
2 Koryntian 1
2 Kor. 1:21,22
"Tym zaś, który utwierdza nas razem z wami w Chrystusie i który nas namaścił, jest Bóg; (22) Który też zapieczętował nas i dał do naszych serc Ducha jako zadatek" (UBG)
Komentarz: według tekstu oryginalnego Bóg utwierdza nas w Chrystusie przez to, że daje zadatek ducha, pieczętuje i namaszcza. Te trzy określenia opisują proces rozwoju osobowości, na którą składa się świadomość i podświadomość. Świadomość jest obszarem analizy faktów, wnioskowania, prognozowania przyszłości. Podświadomość to reakcje zaprogramowane w naszym ciele, które składają się na nasz charakter. Rozwój polega na kształtowaniu charakteru przez świadomą pracę nad sobą w oparciu o znajomość prawdy. Początkiem tego procesu jest zadatkowanie ducha, który jest miłością prawdy i jako taki motywuje i prowadzi wybranych do coraz lepszego rozumienia Słowa Bożego. W wybranych, którzy pokutują (tzn. pragną świadomie zmiany), rosnąca znajomość pieczętuje charakter, tzn. odwzorowuje na nim posiadaną strukturę prawdy. Jeśli pieczętowanie obejmuje całość osobowości człowieka i prowadzi do kompleksowej zmiany charakteru na obraz Jezusa Chrystusa, można mówić o namaszczeniu - podobnie jak kapłan pod Starym Przymierzem namaszczany był oliwą, która spływała aż do spodu szaty, tak 'zanurzenie' całej osobowości człowieka w duchu czyni nas antytypicznymi kapłanami i w ten sposób dokonuje utwierdzenia nas w Chrystusie, dając pełne członkostwo w jego Ciele Chrystusowym i nadzieję chwały w jego królestwie. Zadatkowanie, pieczętowanie i namaszczenie razem skłądają się na chrzest duchem.
Kontekstowe tematy Biblijne:
2 Koryntian 2
2 Kor. 2:14-17
"Lecz dzięki Bogu, który nam zawsze daje zwycięstwo w Chrystusie i roznosi przez nas woń swojego poznania w każdym miejscu. (15) Jesteśmy bowiem dla Boga przyjemną wonią Chrystusa wśród tych, którzy są zbawieni, i wśród tych, którzy giną. (16) Dla jednych wonią śmierci ku śmierci, a dla drugich wonią życia ku życiu. Lecz do tego któż jest zdatny? (17) Nie jesteśmy bowiem jak wielu, którzy fałszują słowo Boże, lecz ze szczerości, jak od Boga mówimy w Chrystusie przed obliczem Boga" (UBG)
Komentarz: jedną z posług kapłańskich w Świątnicy Przybytku było spalanie kadzidła "na miłą woń". Apostoł Paweł wyjaśnia, że antytypiczni kapłani roztaczają "woń poznania". Kapłanami Nowego Przymierza są wybrani, którzy dzięki otrzymanemu duchowi prawdy doświadczają chrztu duchem, zanurzając się w głębokość znajomości Słowa Bożego. Stąd w wersetach 16 i 17 apostoł podkreśla, że nie każdy może tę posługę w antytypicznej Świątnicy wykonywać, ale tylko ci, którzy mówią w szczerości (gr. eilikrineia [G1505] - czystości) prawdy, a nie fałszują Słowa Bożego (gr. kapēleuō [G2585] - dodają do niego nauki pochodzące z zewnątrz, nie stanowiące prawdy). Nauczanie z poziomu Świątnicy nie jest przeznaczone dla wszystkich słuchaczy, ale jest "dla dorosłych, którzy przez praktykę mają zmysły wyćwiczone do rozróżniania dobra i zła" (Hbr. 5:14 UBG). Innymi słowy, jego adresatami są wierzący zrodzeni z ducha (antytypiczni lewici i kapłani). Dla nich ta nauka może mieć dwojaki skutek: przez zrozumienie i praktykowanie może doprowadzić jej posiadaczy do uzyskania nagrody powołania lub przez jej odrzucenie stanie się przyczyną ich bezpowrotnej (drugiej) śmierci (wersety 15 i 16; "woń ku śmierci" i "woń ku życiu").
Kontekstowe tematy Biblijne:
- lud, lewici i kapłani Wieku Ewangelii
- chrzest duchem
- Nowe Przymierze
- zrodzenie z ducha
- zagłada dla tych, którzy nie uwierzyli prawdzie
2 Koryntian 3
2 Kor. 3:6-11
"On też uczynił nas zdolnymi sługami nowego testamentu, nie litery, ale Ducha; litera bowiem zabija, Duch zaś ożywia. (7) Lecz jeśli posługiwanie śmierci, wyryte literami na kamieniach, było pełne chwały, tak że synowie Izraela nie mogli wpatrywać się w oblicze Mojżesza z powodu chwały jego oblicza, która miała przeminąć; (8) To o ileż bardziej pełne chwały nie miałoby być posługiwanie Ducha? (9) Jeśli bowiem posługiwanie potępienia było pełne chwały, o ileż bardziej obfituje w chwałę posługiwanie sprawiedliwości. (10) To bowiem, co miało chwałę, nie miało chwały w porównaniu z tą przewyższającą chwałą. (11) Jeśli zaś to, co przemija, było pełne chwały, tym bardziej pełne chwały jest to, co trwa" (UBG)
Komentarz: w ramach Starego Przymierza Izrael otrzymał literę - prawo przepisów. Ponieważ jednak przepis zawsze odnosi się do konkretnej okoliczności, a liczba możliwych życiowych okoliczności dąży do nieskończoności, Zakon w swojej strukturze ani nie definiował sprawiedliwości, ani nie mógł jej zapewnić. Ci, którzy chcieliby się usprawiedliwić z Zakonu, muszą zatem ponieść klęskę, "litera bowiem zabija" (werset 6). W ramach Nowego Przymierza wybrany lud Pański nie otrzymuje przepisów, ale ducha, który jest wolą poznawania i praktykowania prawdy, tj. zasad, które rządzą Boskim porządkiem rzeczy. Umiejętność ich stosowania pozwoli zachować standardy sprawiedliwości w każdej sytuacji, a tym samym pozwoli uzyskać posiadaczom ducha prawdy dar życia ("Duch zaś ożywia").
"Posługiwanie śmierci, wyryte literami na kamieniach, było pełne chwały" (werset 7), to jednak "nie miało chwały w porównaniu z tą przewyższającą chwałą" (werset 10). Chwała jest manifestacją ducha. Zakon w swojej istocie był literalny, ale w swojej funkcji "prawo było naszym pedagogiem do Chrystusa" (Gal. 3:24 UBG). Podobnie o Przybytku z jego instytucjami i ceremoniami czytamy, że był "przykładem czasu obecnego" (Hbr. 9:8,9 GP). Zakon Mojżesza wskazywał zatem na ducha, ale za zasłoną literalnych przepisów i materialnego ceremoniału. Posługiwanie ducha było czymś, czego Żydzi nie byli w stanie przyjąć, podobnie jak nie mogli patrzeć na jaśniejącą twarz Mojżesza (który typicznie wyobrażał Chrystusa). Dlatego musiał on założyć zasłonę na twarz i dlatego na usługę ducha została założona zasłona Zakonu z jego literalnymi/ materialnymi przepisami i ceremoniami.
Kontekstowe tematy Biblijne:
2 Kor. 3:12-18
"Mając więc taką nadzieję, z całą otwartością mówimy; (13) A nie jak Mojżesz, który kładł sobie na twarz zasłonę, aby synowie Izraela nie wpatrywali się w koniec tego, co miało przeminąć. (14) Lecz ich umysły zostały zaślepione; aż do dziś bowiem przy czytaniu Starego Testamentu ta sama zasłona pozostaje nieodsłonięta, gdyż jest usuwana w Chrystusie. (15) I aż do dziś, gdy Mojżesz jest czytany, zasłona leży na ich sercu. (16) Gdy jednak nawrócą się do Pana, zasłona zostanie zdjęta. (17) Pan zaś jest tym Duchem, a gdzie jest Duch Pana, tam i wolność. (18) Lecz my wszyscy, którzy z odsłoniętą twarzą patrzymy na chwałę Pana, jakby w zwierciadle, zostajemy przemienieni w ten sam obraz, z chwały w chwałę, za sprawą Ducha Pana" (UBG)
Komentarz: pojęcie ducha obejmuje trzy zasadnicze znaczenia: wolę, zrozumienie i usposobienie. Można te znaczenia rozpatrywać osobno, ale trudno nie dostrzec ich powiązania. Wola jest bowiem dążeniem do prawdy. Poddanie się jej wpływowi prowadzi do zrozumienia (odrodzenia umysłu), a jej praktykowanie - do ukształtowania nowego usposobienia (charakteru). "Pan zaś jest tym Duchem" (werset 17), to znaczy Chrystus reprezentuje wzór usposobienia, do jakiego dążymy. Jego manifestacją (chwałą) jest owoc ducha (przymioty charakteru). "Patrzymy na chwałę Pana" (werset 18), kiedy w zwierciadle Ewangelii obserwujemy jego postępowanie. Czynimy to, abyśmy sami byli przemieniani "z chwały w chwałę" - aby nasz charakter wydawał ten sam owoc ducha jak miało to miejsce w przypadku Pana Jezusa. Warunkiem jest, abyśmy byli "przemienieni w ten sam obraz", to znaczy charakter wierzących musi zostać ukształtowany w znajomości prawdy na wzór Jezusa Chrystusa. To z kolei dzieje się "za sprawą Ducha Pana", ponieważ warunkiem rozwoju usposobienia na wzór Chrystusa jest posiadanie ducha Pana w elemencie woli poznawania i służby dla prawdy.
'Mamy więc taką nadzieję' (werset 12), aby utożsamić nasz charakter z charakterem Pana, a tym samym otrzymać duchową naturę. Warunkiem jednak jest nie tylko poznanie, ale i usługiwanie tym poznaniem innym z ludu Pana, dlatego apostoł dodaje w wersecie 12, że "Mając taką nadzieję, z całą otwartością mówimy". Wersety 13-15 wracają do wątku Zakonu Mojżeszowego, który szerzej omówiłem w komentarzu do 2 Kor. 3:6-11 (powyżej). Dopóki człowiek trzyma się literalnych przepisów, jest ich niewolnikiem, bo nie może postąpić inaczej niż chce tego przepis. Istotą wolności w Chrystusie (werset 17) jest możność podejmowania własnych decyzji nie w oparciu o przepis, ale wiedzę i umiejętność jej wykorzystywania (mądrość). Zakon, choć w swojej istocie (figuralnie) wskazuje na Chrystusa, to w treści stanowi zasłonę, która nie pozwala skorzystać z wolności, która jest wynikiem posiadania Pańskiego ducha prawdy.
Kontekstowe tematy Biblijne:
- Tora i pojęcie prawa w Nowym Testamencie
- nowe stworzenie i przemiana wewnętrznego człowieka
- duch, dusza i ciało w Biblii
- Nowe Przymierze
- owocem zaś ducha jest
2 Koryntian 4
2 Kor. 4:3,4
"A jeśli nasza ewangelia jest zakryta, to jest zakryta dla tych, którzy giną; (4) W których bóg tego świata zaślepił umysły, w niewierzących, aby nie świeciła im światłość chwalebnej ewangelii Chrystusa, który jest obrazem Boga" (UBG)
Komentarz: okazanie wiary w Boga i przyjęcie prawdy Ewangelii jest obowiązkiem każdego człowieka. Czyniąc to, oddajemy Bogu sprawiedliwość; stąd pojęcie pobożności oznacza miłość obowiązkową względem Boga. Taka wiara nie jest wynikiem łaski, ale obowiązku. Ewangelia zakryta jest dla tych, których umysły zostały zaślepione błędnymi filozofiami. Umysł naturalnie dąży do stanu równowagi poznawczej. Przyjęcie niebiblijnego systemu ideologicznego sprawia, że nauka Biblii musi być odrzucona, ponieważ co do zasady nie można utrzymywać dwóch sprzecznych poglądów jednocześnie. Z drugiej strony, aby przyjąć naukę Ewangelii, najpierw trzeba przejść metanoia - zmianę myślenia, co także jest trudne, ponieważ wymaga dokonania rewolucji w sposobie myślenia (to z kolei jest sprzeczne ze wspomnianą zasadą równowagi). Ludzie nie dokonują takich zmian, bo tego chcą, tylko dlatego, że muszą, ponieważ dotychczasowy pogląd okazuje się tak dalece sprzeczny z rzeczywistością, że nie można go dłużej podtrzymywać... Dopóki można, Ewangelia nie będzie alternatywą do przyjęcia.
Określenie 'bóg tego świata' odczytuję jako odnoszące się osobowo do przeciwnika Bożego, na co mogą także wskazywać m.in. Mt. 4:8-10; Jn. 14:30; Ef. 2:2; 1 Jn. 5:19. Szatana nazywa także Jezus ojcem kłamstwa (Jn. 8:44), natomiast Paweł czyni mu zarzut w badanym fragmencie, że zaślepia (kłamstwem) umysły, aby nie mogła przeniknąć prawda. Wzmianka o 'tych, którzy giną' w wersecie 3 opisuje stan ludzkości: obecnie z uwagi na grzech człowiek znajduje się pod wyrokiem śmierci. Zbawieniem od tego wyroku jest przyjęcie Ewangelii o Jezusie, przez którą wierzący doświadczają nowego narodzenia się z ducha - przemianie podlega ich osobowość, która dąży do posłuszeństwa względem Boga i jako taka nie podlega śmierci. W ten sposób "przeszliśmy ze śmierci do życia" jako nowe stworzenie (1 Jn. 3:14).
Kontekstowe tematy Biblijne:
- nowe stworzenie
- zrodzenie z ducha
- Królestwo Boga wewnątrz was jest
- duch mądrości i objawienia
- ci, których prowadzi duch Boży, są synami Bożymi
2 Kor. 4:6,7
"Ponieważ Bóg, który rzekł, aby się z ciemności światłość rozświeciła, ten się rozświecił w sercach naszych ku rozświeceniu (w nas) znajomości chwały Bożej w obliczu Jezusa Chrystusa. (7) A mamy ten skarb w naczyniu glinianym, aby dostojność tej mocy była z Boga, a nie z nas" (BG)
Komentarz: symboliczne serce jest siedliskiem woli. Bóg rozświeca się w sercu, ponieważ miłość agape, która jest darem Boga dla wierzących, jest wolą nabywania i stosowania prawdy. Poddawanie się jej wpływowi prowadzi człowieka do światła, ponieważ dzięki lepszemu zrozumieniu Boskiego porządku widzimy wyraźnie rzeczywistość, w której żyjemy i jesteśmy w stanie świadomie się w niej poruszać. Chwałą Boga jest manifestacja Jego ducha w postaci owocu sprawiedliwego charakteru. Chwała Boża jest "w obliczu Jezusa Chrystusa", który został dany człowiekowi na wzór, w jaki mamy się przemieniać (2 Kor. 3:18). Miłość Boża wlana jest w serce "ku rozświeceniu (w nas) znajomości chwały", ponieważ dzięki poznawaniu i stosowaniu prawdy przemianie ulega charakter wierzących i w ten sposób całość osobowości (umysł i charakter - duch i ciało) zostaje rozświecona znajomością chwały Bożej. Materialne ciała (gliniane naczynia), które posiadamy, same z siebie nie są w stanie rozwinąć cech wynikających z wpływu Bożego ducha prawdy. Fakt, że je rozwijamy, jest zdaniem apostoła argumentem za ich nadnaturalnym pochodzeniem (werset 8).
Kontekstowe tematy Biblijne:
- nowe stworzenie i przemiana wewnętrznego człowieka
- duch, dusza i ciało w Biblii
- pieczęć ducha świętego
- człowiek duchowy / człowiek cielesny
2 Kor. 4:16-18
"Dlatego nie słabiejmy, ale choć się też nasz zewnętrzny człowiek kazi, wszakże on wewnętrzny się odnawia ode dnia do dnia. (17) Albowiem ten króciuchny i lekki ucisk nasz nader zacnej chwały wieczną wagę nam sprawuje; (18) Gdy nie patrzymy na rzeczy widzialne, ale na niewidzialne; albowiem rzeczy widzialne są doczesne, ale niewidzialne są wieczne" (BG)
Komentarz: zewnętrzny człowiek to ciało materialne, które z czasem niszczeje. Wewnętrzny człowiek to ciało metafizyczne - charakter, który zgodnie ze słowami apostoła odnawia się każdego dnia (werset 16). Narzędziem odnawiania charakteru jest duch (umysł), który patrzy na rzeczy niewidzialne (Boskie prawa rządzące światem), a przestrzegając je z dnia na dzień, wyciska pieczęć (wzór prawdy) na ciele charakteru (werset 18). Zwycięskie doświadczanie ucisku krystalizuje charakter wierzących, czyniąc ich zdatnymi do objęcia chwały Boskiej natury w Królestwie Chrystusa (werset 17).
Kontekstowe tematy Biblijne:
- nowe stworzenie i przemiana wewnętrznego człowieka
- życie wieczne przez poznawanie Boga
- duch, dusza i ciało w Biblii
- wewnętrzny człowiek
- pieczęć ducha świętego
2 Koryntian 5
2 Kor. 5:1-5
"Wiemy bowiem, że jeśli zostanie zniszczony ten namiot naszego ziemskiego mieszkania, to mamy budowlę od Boga, dom nie ręką uczyniony, wieczny w niebiosach. (2) Dlatego w tym wzdychamy, pragnąc przyodziać się w nasz dom z nieba; (3) Jeśli tylko zostaniemy znalezieni odziani, a nie nadzy. (4) Bo my, którzy jesteśmy w tym namiocie, wzdychamy, obciążeni, ponieważ nie pragniemy być rozebrani, ale przyodziani, aby to, co śmiertelne, zostało wchłonięte przez życie. (5) A tym, który nas do tego właśnie przygotował, jest Bóg, który nam też dał Ducha jako zadatek" (BG)
Komentarz: fragment 2 Kor. 5:1-5 nawiązuje wyraźnie do dualizmu pojęcia ciała, które w Biblii oznacza zarówno ciało materialne (gr. sarks), jak i metafizyczne - charakter (gr. soma). W ostatnich wersetach 4. rozdziału apostoł Paweł pisał o tym, używając określeń człowiek zewnętrzny (ciało materialne) i człowiek wewnętrzny (ciało charakteru). Tutaj Paweł pisze o namiocie, który ma zostać zniszczony, abyśmy mogli otrzymać trwałe mieszkanie w duchowej chwale - mowa zatem najwyraźniej o śmierci ciała materialnego i zmartwychwstaniu ciała duchowego. Warunkiem otrzymania takiej nagrody jest posiadanie odzienia (werset 3), które jest tym samym, co człowiek wewnętrzny i tym samym, co ciało charakteru. Do tego Bóg nas przygotował, dając zadatek ducha (werset 5) w postaci miłości prawdy (agape). Rozwój w znajomości i stosowaniu prawdy kształtuje charakter, przyodziewając nas tym samym w szatę niezbędną do udziału w uczcie Słowa Bożego (por. przypowieść o uczcie weselnej), a w dalszej konsekwencji dając nadzieję na zmartwychwstanie do niebieskiej chwały.
Kontekstowe tematy Biblijne:
[początek strony]2 Kor. 5:10,11
"Wszyscy bowiem musimy stanąć przed trybunałem Chrystusa, aby każdy otrzymał zapłatę za to, co czynił w ciele, według tego, co czynił, czy dobro, czy zło. (11) Wiedząc zatem o tym strachu Pańskim, przekonujemy ludzi..." (UBG)
Komentarz: werset 10 w przekładzie interlinearnym brzmi następująco: "Bo wszyscy my uczynić siebie widocznymi trzeba przed trybuną Pomazańca, aby dostał każdy te poprzez ciało, ze względu na które sprawił: czy to dobro, czy to zło". Biblijny sąd obejmuje cztery czynności: nauczanie, próbowanie, karcenie i wyrok. Jest zatem kompletnym procesem naprawy charakteru i o tym mówi ww. cytowany werset 10. Ciało w Biblii oznacza nie tylko ciało materialne, ale i metafizyczne - charakter. "Te poprzez ciało" to cechy charakteru, które uwidaczniają się na zewnątrz i które sprawiają, że czynimy dobro lub zło. W tym celu mamy uczynić siebie widocznymi (pokazać jacy jesteśmy) przed Chrystusem, aby każdy dostał (mógł rozwinąć w procesie sądu) cechy zgodne z duchem Pańskim (owoc ducha). "Wiedząc zatem o tym strachu Pańskim", to znaczy rozumiejąc rzeczywisty sens sądu Bożego, "przekonujemy ludzi", aby chieli poddać się temu procesowi naprawy.
Kontekstowe tematy Biblijne:
- sąd ludzkości
- duch, dusza i ciało w Biblii
- owoc ducha
- zmartwychwstanie życia i zmartwychwstanie sądu
2 Kor. 5:11,12
"... i mam nadzieję, iż w sumieniach waszych jawnymi jesteśmy. (12) Albowiem nie samych siebie wam znowu zalecamy, ale wam dajemy przyczynę, abyście się chlubili nami i żebyście mieli co mówić przeciwko tym, którzy się chlubią z powierzchownych rzeczy, a nie z serca" (BG)
Komentarz: ujawniamy się innym, kiedy cechy naszego charakteru manifestują się we wzajemnych kontaktach. Dla Pawła jest to argument przamawiający na korzyść jego usługiwania w sporze z przeciwnikami. Zgodnie z zasadą, że złe drzewo nie daje dobrego owocu (Mt. 7:18), apostoł nie zaleca samego siebie (werset 12), ale raczej zwraca uwagę na cechy charakteru Pana Jezusa, które są obecne w nim - w Pawle - i przez niego wydają wyborny owoc uczynków.
Kontekstowe tematy Biblijne:
[początek strony]2 Kor. 5:14,15
"Bo miłość Pomazańca obejmuje nas, osądzających to, że Jeden za wszystkich umarł; zatem ci wszyscy umarli; (15) i za wszystkich umarł, aby ci żyjący już nie dla siebie samych żyli, ale dla Tego za nich Umarłego i Zbudzonego" (GP)
Komentarz: śmiercią, o której mowa w omawianym fragmencie, jest śmierć ciała charakteru, której dokonujemy przez pokutę. Wybrani, którzy ją podejmują, stają się odbiorcami Boskiej miłości agape, która dokonuje w nich zapoczątkowania nowego życia najpierw przez odrodzenie umysłu w znajomości prawdy (spłodzenie z ducha), a następnie zapieczętowanie posiadanym zrozumieniem ciała charakteru przez świadome praktykowanie zasad Bożych (zrodzenie z ducha). Zatem, odnosząc się już teraz bezpośrednio do tekstu 2 Kor. 5:14-15, umierają ci wszyscy, którzy osądzają, że Jezus umarł za wszystkich - ponieważ wierzą w wartość jego ofiary, pokutują i podejmują zmianę swojej osobowości na wzór Pana. Celem natomiast ofiary Jezusa było, aby ci, którzy żyją (którzy zostali obdarowani Boską miłością prawdy), nie żyli już dla siebie, ale dla celu, któremu poświęcił się Chrystus - aby oddali się na służbę Ewangelii w jej poznawaniu, ogłaszaniu i nauczaniu.
Kontekstowe tematy Biblijne:
- rozszerzony komentarz do 2 Kor. 5:14,15
- zrodzenie z ducha
- pieczęć ducha świętego
- czyńcie uczniami wszystkie narody
- jeśli kto przychodzi do mnie, a nie ma w nienawiści...
2 Kor. 5:16,17
"Dlatego my odtąd nikogo nie znamy według ciała, a chociaż znaliśmy Chrystusa według ciała, to teraz już więcej go takim nie znamy. (17) Tak więc jeśli ktoś jest w Chrystusie, nowym jest stworzeniem; to, co stare, przeminęło, oto wszystko stało się nowe" (UBG)
Komentarz: na duszę (osobowość) składa się duch (umysł) i ciało (charakter). Pojęcie nowego stworzenia najwyraźniej nie dotyczy ciała, na co wskazuje wzmianka z wersetu 16. Tym samym Paweł kieruje uwagę na element ducha, w którym stajemy się nowym stworzeniem przez działanie Boskiej miłości agape. Agape, która jest miłością prawdy, jest wolą poznawania i służby dla Słowa Bożego (o tym jest mowa w poprzedzających wersetach 14 i 15). Zupełnie zmienia zatem kierunek myślenia człowieka wierzącego, który został nią obdarzony, a tym samym przekształca działanie umysłu, czyniąc go nowym (stworzeniem). Nowe stworzenie zostaje zapoczątkowane w wyniku spłodzenia z ducha (miłości agape), a jego rozwój prowadzi do ukształtowania nowego ciała charakteru, a tym samym zrodzenia z ducha kompletnej osobowości na obraz Jezusa Chrystusa.
Kontekstowe tematy Biblijne:
- rozszerzony komentarz do 2 Kor. 5:17
- nowe stworzenie i przemiana wewnętrznego człowieka
- duch, dusza i ciało w Biblii
- spłodzenie z ducha
2 Kor. 5:18-20
"A wszystko to jest z Boga, który nas pojednał ze sobą przez Jezusa Chrystusa i dał nam służbę pojednania. (19) Bóg bowiem był w Chrystusie, jednając świat z samym sobą, nie poczytując ludziom ich grzechów, i nam powierzył to słowo pojednania. (20) Tak więc w miejsce Chrystusa sprawujemy poselstwo, tak jakby Bóg upominał was przez nas. W miejsce Chrystusa prosimy: Pojednajcie się z Bogiem" (UBG)
Komentarz: greckie paraptoma użyte przez Pawła w wersecie 19 oznacza grzech popełniony w nieświadomości, nieintencjonalny. Takich grzechów Bóg człowiekowi nie liczy, co nie znaczy, że jest z nich zadowolony. Lekarstwem na grzech nieświadomości jest świadomość, stąd służba pojednania pełniona przez Pana Jezusa, a następnie przez jego naśladowców 'sprawujących poselstwo w miejsce Chrystusa' (werset 20). Treścią tego poselstwa jest udzielanie ducha posłuszeństwa i znajomości prawdy, natomiast warunkiem skorzystania z niego przez słuchających jest podjęcie pokuty. Dlatego Paweł pisze, że to Bóg jedna nas ze sobą, a nie my sami jednamy się z Bogiem (werset 18 i 19). Również wezwanie z wersetu 20 w oryginale jest w stronie biernej: dajcie się pojednać. Innymi słowy, pokutujcie z grzechów, abyście mogli przyjąć Boży dar prawdy i zgodnie z nią postępując, dostąpili pokoju z Bogiem.
Greckie katallasso tłumaczone jako 'pojednać' oznacza w oryginale wymianę waluty na inną o jednakowej wartości. Z jednej zatem strony Bóg daje nam swoją wartość w postaci prawdy, z drugiej zaś strony oczekuje otrzymać wartość równoważną: zgodne z tą prawdą postępowanie. Werset 18 zaczyna się odwołaniem do poprzednich wersetów: "A wszystko to jest z Boga" - "wszystko to", czyli pojednanie ("który nas pojednał ze sobą") oraz służba pojednania ("dał nam służbę pojednania"). O sposobie pojednania Paweł pisał w wersetach 16 i 17, gdzie była mowa o nowym stworzeniu kształtowanym przez ducha prawdy. O służbie pojednania apostoł pisał w wersetach 14 i 15 jako o miłości Chrystusa, która przyciska nas, abyśmy żyli nie dla siebie, ale dla niego (sprawując służbę, którą on pełnił).
Kontekstowe tematy Biblijne:
- ofiara Jezusa Chrystusa
- głoszenie Ewangelii
- czyńcie uczniami wszystkie narody
- zbawienie w imieniu Jezusa
2 Kor. 5:21
"On bowiem tego, który nie znał grzechu, za nas grzechem uczynił, abyśmy w nim stali się sprawiedliwością Bożą" (UBG)
Komentarz: otrzymawszy w Jordanie pełnię ducha, Jezus został zrodzony jako Boży Syn i z takim orędziem wystąpił do Żydów. Jednak w tym, w czym on "nie znał grzechu", został uczyniony grzechem, ponieważ właśnie w tej sprawie Żydzi zarzucili mu bluźnierstwo, za to został też umęczony i poniósł śmierć krzyżową. Doświadczenia, które się z tym wiązały, pozwoliły jednak wydoskonalić Pana jako naszą ofiarę i zapewnić zupełną cenę świadectwa niezbędną do naszego odkupienia (Rzym. 5:18,19; Hbr. 5:8,9).
Kontekstowe tematy Biblijne:
- ofiara Jezusa Chrystusa
- usprawiedliwienie w Chrystusie
- Ojcze, niech mnie ominie ten kielich
- Boże mój, Boże mój, czemuś mnie opuścił?
2 Koryntian 6
2 Kor. 6:1,2
"Przetoż pomagając mu, napominamy was, abyście nadaremno łaski Bożej nie przyjmowali. (2) (Bo mówi Bóg: Czasu przyjemnego wysłuchałem cię, a w dzień zbawienia poratowałem cię; oto teraz czas przyjemny, oto teraz dzień zbawienia)" (BG)
Komentarz: obecnie trwający wiek Ewangelii jest szczególnym czasem łaski. O ile można wnioskować ze Słowa Bożego, jedynym takim czasem w historii, kiedy to Bóg udostępnia człowiekowi możliwość osiągnięcia duchowej chwały i nieśmiertelności w Boskiej naturze. Nie każdy jednak może się o tę nagrodę ubiegać, a jedynie ci, którzy zostali wybrani i do tego celu przeznaczeni. Dlatego werset 1 mówi o łasce, którą przyjmujemy (przez wiarę pokutującą w imię Pana Jezusa), ale którą także możemy zaniedbać. Wybrani bowiem otrzymują w darze Boską miłość prawdy (agape), która prowadzi do ofiary życia dla Chrystusa przez badanie i propagowanie prawdy Słowa Bożego (2 Kor. 5:14,15). Tylko wierne wykonywanie naszego poświęcenia zapewni oczekiwaną nagrodę.
Kontekstowe tematy Biblijne:
[początek strony]2 Kor. 6:14-18
"Nie wprzęgajcie się w nierówne jarzmo z niewierzącymi. Cóż bowiem wspólnego ma sprawiedliwość z niesprawiedliwością? Albo jaka jest wspólnota między światłem a ciemnością? (15) Albo jaka zgoda Chrystusa z Belialem, albo co za dział wierzącego z niewierzącym? (16) A co za porozumienie między świątynią Boga a bożkami? Wy bowiem jesteście świątynią Boga żywego, tak jak mówi Bóg: Będę w nich mieszkał i będę się przechadzał w nich, i będę ich Bogiem, a oni będą moim ludem. (17) Dlatego wyjdźcie spośród nich i odłączcie się, mówi Pan, i nieczystego nie dotykajcie, a ja was przyjmę. (18) I będę wam Ojcem, a wy będziecie mi synami i córkami – mówi Pan Wszechmogący" (UBG)
Komentarz: przedmiotem wersetów 14-18 jest kształtowanie charakteru wierzących, które odbywa się na dwa sposoby przedstawione w jarzmie i świątyni. Pod Przymierzem Zakonu Bóg manifestował swoją obecność w literalnej świątyni za pomocą nadprzyrodzonego światła świecącego nad Ubłagalnią Arki. Pod Nowym Przymierzem światło prawdy włożone jest przez ducha do serc wierzących, prowadząc ich do poznawania i praktykowania Słowa Bożego. W ten sposób duch wyciska pieczęć prawdy na ciele charakteru, aby jego wypracowane wzorce zachowań były przyjemne Bogu. To jest jeden sposób kształtowania charakteru - od wewnątrz przez ducha prawdy. Apostoł Paweł wzmiankuje jednak także i drugi sposób, który działa od zewnątrz: towarzystwo.
Istotą kształtowania charakteru jest powtarzalność reakcji. W przypadku ducha jest to metoda wymagająca, ponieważ wiąże się z ciągłą obserwacją siebie samego. Łatwiej natomiast chłonąć wzorce w towarzystwie. Podwójne jarzmo, o którym pisze Paweł w wersecie 14, było uprzężą, w której szła para zwierząt obok siebie. Z uwagi na charakter uprzęży zwierzęta zmuszone były do ścisłej koordynacji ruchów; musiały poruszać się w tym samym rytmie, zwłaszcza jeśli jarzmo mocowane było na czole. Ale nie musiały poszukiwać prawdy ani analizować swoich zachowań. Przed tym ostrzega Paweł. Towarzystwo łatwiej na nas wpływa niż duch, bo nie wymaga myślenia, tylko naśladownictwa. Jednocześnie, zbyt bliskie relacje z niewierzącymi wymuszą na wierzących (niczym jarzmo) dostosowanie się do zachowań obcych Boskim zasadom, a tym samym stanowić będą konkurencyjny wpływ dla ducha Bożego.
Kontekstowe tematy Biblijne:
[początek strony]