Pojęcie zrodzenia z ducha ma bezpośredni związek z pojęciem duszy. Tym, co się odradza, jest bowiem dusza, i to w każdym znaczeniu tego słowa. Dusza bowiem obejmuje ducha i ciało, ale ciało w Biblii ma podwójne znaczenie. Oznacza zarówno ciało materialne, jak i zapisane w nim skrypty postępowania. Jeśli zatem ciało rozumiemy jako materialną powłokę, wówczas dusza, której elementem jest tak rozumiane ciało, oznacza istotę żywą - żywego człowieka, ale także każdą inną istotę żywą (np. Rdz. 1:20,21,24). Zrodzenie z ducha w tym kontekście oznacza narodzenie się istoty żywej - cielesnej, ale także duchowej. Szczególnie wyraźnie widać to zastosowanie w Dziejach 13:32,33, gdzie wskrzeszenie Pana zostało utożsamione z jego zrodzeniem. Ciało to jednak także zapisane w nim skrypty postępowania/ charakter. Pojęcia 'ciało grzechu' i 'ciało Chrystusa' (Rzym. 6:6, 12:4,5) wykorzystują to znaczenie ciała, pokazując jednocześnie cel naszego powołania - zrzucenie ciała grzechu i przyobleczenie ciała Chrystusa/ przeobrażenie się w charakterze na obraz Pana. Odrodzenie duszy rozumianej jako osobowość jest zrodzeniem z ducha tych, którzy taką zmianę podejmują. W ten sposób stajemy się narodzonymi z ducha dziećmi Bożymi.
Rozwój duchowy przebiega według schematu pokazanego w rozwoju naturalnym. W naturze rozwój osoby rozpoczyna się od zapłodnienia. Następnie przez dziewięć miesięcy rozwijają się poszczególne organy ciała aż do punktu, w którym młody człowiek jest w stanie funkcjonować samodzielnie poza organizmem matki. Wówczas dochodzi do narodzenia. Podobnie rozwój duchowy. Rozpoczyna się od zapłodnienia umysłu nasieniem słowa o Chrystusie. Jeśli jest pozytywna reakcja w postaci pokuty i nawrócenia, rozpoczyna się proces duchowego wzrostu. Poznawanie Ewangelii i konsekwentnie podejmowane działania w kierunku dostosowania postępowania do jej treści rozwijają organy charakteru aż do punktu, w którym człowiek jest w stanie podjąć samodzielną pracę ze Słowem Bożym. Ten moment, w którym odkładam na bok komentarz do Biblii, a otwieram ją samą, jest punktem przełomowym w rozwoju wierzących. Nauczyciele Kościoła, tak jak naturalna matka, dostarczają niezbędnego pokarmu i ochrony spłodzonym z ducha. Narodzenie się z ducha oznacza jednak, że staję się samodzielnym, myślącym podmiotem; że jestem w stanie nie tylko przetrwać, ale także rozwijać się przez samodzielne karmienie się naukami Słowa Bożego.
Powiązane tematy:
- wykład tematyczny: Nowe stworzenie i przemiana wewnętrznego człowieka, Gennao - zrodzenie czy spłodzenie z ducha?, Duch, dusza i ciało w Biblii
- komentarz rozszerzony: Mt. 7:24-27, Mt. 8:11,12, Mt. 22:1-14, Jn. 1:12,13, Rzym. 8:14-18, 1 Kor. 2:10-15, 1 Kor. 15:8, 2 Kor. 1:21,22, Ef. 2:1-7, Ef. 2:8-10, Flp. 3:20,21, Kol. 1:18-20, Kol. 3:8-11
- komentarze proste: Lb. 3:11-13, Rzym. 1:1-4, Rzym. 6:1-6, Rzym. 8:5-8, Rzym. 8:9-13, Rzym. 8:14-18, Rzym. 12:4-8, 1 Kor. 3:1,2, 1 Kor. 12:12,13, 2 Kor. 3:12-18, 2 Kor. 5:1-5, Gal. 3:26-29, Gal. 4:19, Ef. 4:11-16, Ef. 4:20-24, Kol. 2:9-13, Kol. 3:1-4, Hbr. 1:4-6, Hbr. 5:11-14, Jak. 1:18, 1 Pt. 1:22,23