Przymierze jest formą relacji Boga z człowiekiem. Boskie przymierza, o których mówi Biblia, służą realizacji Boskiego Planu stwarzania człowieka na Boży obraz. Pierwsze z trzech wielkich przymierzy - przymierze zawarte przez Boga z Abrahamem - zawierało obietnicę potomstwa: cielesnego (naród izraelski) i duchowego (Izrael duchowy - ci, którzy mają wiarę wzorem Abrahama). Te dwa narody miały być następnie rozwijane w oparciu o dwa przymierza: Izrael cielesny stał się stroną Przymierza Zakonu, Izrael duchowy - Przymierza Nowego. Izrael według ciała otrzymał w przymierzu prawo, które do ciała się odwoływało. Ciało funkcjonuje na zasadzie bodziec-reakcja i analogicznie do tego działają skrypty zachowania w tym ciele zapisane. Na tej samej zasadzie operowało Prawo Mojżeszowe: kiedy znajdziesz się w określonych okolicznościach, powinieneś postąpić w sposób określony w prawie. Istotą prawa było zatem wypracowanie określonych nawyków postępowania. Ponieważ jednak rzeczywistość, w której żyjemy, ma charakter dynamiczny, a nie jedynie statyczny/ powtarzalny, prawo nie mogło ukształtować człowieka doskonałego, który by w każdej sytuacji potrafił zachować się zgodnie z wymaganiami Bożej sprawiedliwości. Dlatego apostoł Paweł napisze: "Prawo bowiem nie uczyniło niczego doskonałym, ale na jego miejsce została wprowadzona lepsza nadzieja, przez którą zbliżamy się do Boga" (Hbr. 7:19). Tą 'lepszą nadzieją' jest Nowe Przymierze.
Kształtując charakter wierzącego Żyda, Zakon Mojżesza wykonał dobrą pracę. A jednak "nie uczynił niczego doskonałym", ponieważ brakowało drugiego elementu: umysłu. Życie jest doświadczeniem na tyle złożonym, że niemożliwe jest 'zaprogramowanie' charakteru człowieka do reagowania w każdej sytuacji. Skrypty, które zawiera nasz charakter, zawierają odpowiedź na najczęstsze, najbardziej typowe sytuacje. Wielokrotnie jednak w proces decyzyjny musi włączyć się serce (wola) i umysł. Serce, ponieważ człowiek musi chcieć postąpić właściwie; umysł, ponieważ musi posiadać wiedzę/ znajomość prawdy, na podstawie której możliwe będzie podjęcie poinformowanej decyzji. Do tego elementu odwołuje się Nowe Przymierze. Jest to relacja Boga z człowiekiem polegająca na udzielaniu ducha miłości prawdy (agape). Duch Pański w wierzących powoduje dwie rzeczy: po pierwsze, sprawia w nich potrzebę poznawania prawdy; po drugie, powoduje w nich potrzebę działania zgodnego z nabywanym zrozumieniem. Dlatego Jezus mówi, że życie wieczne to jest poznawanie (Jn. 17:3). Nie poznanie - stan znajomości określonego 'zestawu' doktryn - ale właśnie poznawanie jako proces (dynamicznej) relacji z rzeczywistością, ciągłej gotowości uczenia się, uzupełniania swojego zrozumienia procesów i znajomości faktów adekwatnie do danej sytuacji po to, aby móc w tym konkretnym kontekście postąpić właściwie/ sprawiedliwe.
Ponieważ życie jest nieskończenie złożonym procesem, ta poznawcza gotowość musi nam stale towarzyszyć. To nie oznacza oczywiście, że umysł musi analizować każdy najmniejszy ruch. Tego również nie bylibyśmy w stanie uczynić ze względu na niezbędną ilość czasu i energii. Te dwa aspekty osobowości - charakter (ciało) i umysł (duch) - muszą ze sobą współpracować, przy czym aktualna pozostaje potrzeba odpowiedniego ukształtowania tego pierwszego. W jaki sposób kształtujemy charakter - nie 'tłumaczymy' mu, ponieważ odbiorcą każdego takiego tłumaczenia jest umysł. Charakter rozwija się przez działanie. Wielokrotne powtórzenie określonej reakcji na określony bodziec utrwali ją w charakterze. Dla osoby nowo nawróconej do Chrystusa, duże zadanie do wykonania ma umysł, który musi znacznie więcej wysiłku i uwagi poświęcić samokontroli i korekcie. Z czasem jednak praktykowanie zasad prawdy utrwali odpowiednie wzorce w charakterze i uczyni wierzącego Ciałem Chrystusa. Ponieważ w ciele (w układzie nerwowym) zapisany jest charakter, przemienianie się w charakterze na obraz Chrystusa czyni nas jego ciałem. Chleb, który spożywamy podczas Wieczerzy Pańskiej, symbolicznie wyraża tę myśl. Niekwaszony chleb przedstawia ciało Zbawiciela, ale także przedstawia doktryny prawdy. Spożywając go, pokazujemy nasz udział w procesie stawania się Ciałem Chrystusa przez utrwalanie zasad prawdy w charakterze.
Udział w Nowym Przymierzu ma każdy, który wierzy w Jezusa Chrystusa i przyjmuje jego nauki - ciałem (charakteru) i duchem (umysłu). W znanym fragmencie Jer. 31:31-34 prorok Jeremiasz odnosi Nowe Przymierze do nawróconych Żydów, co nie wyklucza jednak udziału pozostałych. Jezus jest pośrednikiem Nowego Przymierza zarówno dla Żydów, jak i nie-Żydów. Swoją ofiarną służbą wydał świadectwo prawdzie, aby każdy, kto się boi Boga, mógł się do Niego przybliżyć przez przemienianie się na obraz Chrystusa. Każdy, kto w ten sposób korzysta z pośrednictwa Jezusa, ma tym samym udział w Nowym Przymierzu, które nasz Pan zabezpieczył. Oczywiście, warunkiem udziału jest wiara poparta pokutą. Jest to niezbędny warunek, ponieważ miłość agape może wykonać swoje zadanie tylko w tym, kto uczynił dla niej miejsce. Dobrowolność jest fundamentem relacji Boga z człowiekiem. Moglibyśmy zostać stworzeni robotami i wówczas żaden akt w postaci pokuty i nawrócenia nie byłby potrzebny, ale Bóg przewidział dla człowieka coś więcej; przewidział stworzenie istot, które chcą postępować sprawiedliwie z własnej woli (a nie zaprogramowanego przymusu). To powoduje, że dziś niewielu faktycznie ma udział w Nowym Przymierzu, choć Jakub zapewnia, że w tym aspekcie Plan Boży jest rozwojowy, a my jesteśmy ledwie "pierwocinami jego stworzeń" (Jak. 1:18).
Powiązane tematy:
- wykłady tematyczne: Nowe Przymierze
- komentarze rozszerzone: Ps. 110:1-7; Jn. 17:3
- komentarze proste: Jer. 31:31-34; Jak. 1:22-25