komentarzbiblijny.pl

"A jeśli ktoś uważa, że coś wie, to jeszcze nie wie tak, jak wiedzieć należy ... Po części bowiem poznajemy i po części prorokujemy" (1 Kor. 8:2, 13:9)

jesteś tutaj: >

Proroctwa Biblii

Spis treści:

  1. Proroctwa dotyczące Izraela cielesnego
  2. Proroctwa dotyczące Izraela duchowego
  3. Proroctwa na czas powrotu Chrystusa i Królestwa Bożego

Proroctwa dotyczące Izraela cielesnego

Ez. 4:1-17 prorokuje spustoszenie Jerozolimy będące skutkiem winy domu Judy i domu Izraela. 390 dni - a według rachuby 'dzień za rok' - 390 lat winy Izraela prowadzi do buntu 10 pokoleń po śmierci Salomona i utworzenia północnego królestwa Izraela, które pod wodzą Jeroboama porzuca przymierze z Bogiem i podejmuje narzuconą przez niego formę kultu. 40 lat winy domu Judy prowadzi natomiast do roku 647 p.n.e., w którym Bóg powołał Jeremiasza i nakazał ogłoszenie wyroku przeciw domowi Judy.

Mt. 24:1-14 jest częścią większego proroctwa, w którym Jezus odpowiada na trzy pytania apostołów. Pierwsze pytanie dotyczy zniszczenia świątyni: "Powiedz nam, kiedy to nastąpi...?" Wydarzenia opisane w Mt. 24:4-14 stanowią znak złożony z wydarzeń, których wypełnienie miało zapowiadać zniszczenie świątyni i całej Jerozolimy, co nastąpiło w 70 r. n.e.

W Mt. 24:15-22 Pan Jezus zapowiada szczególny znak, który miał zwiastować bliskie zniszczenie świątyni w Jerozolimie, tzn. pojawienie się obrzydliwości spustoszenia w miejscu świętym. Reakcją wierzących powinna być natychmiastowa ucieczka, ponieważ wszystkich pozostałych miał dotknąć ucisk, jakiego nie było w historii i nigdy więcej już miało nie być. Komentarz do Mt. 24:15-22 wskazuje, w jaki sposób słowa te wypełniły się w I wieku n.e.

Czasy pogan to okres, w którym rządy w Jerozolimie były oddane w ręcę narodów pogańskich. Okres ten rozpoczął się w 607 r. p.n.e. uprowadzeniem Izraela do niewoli w Babilonie, a zakończył się w 1914 r. wybuchem I wojny światowej, która doprowadziła do odbicia Palestyny z rąk Turków, a w dalszej konsekwencji do restytucji niepodległego państwa żydowskiego.

Przypowieść o bogaczu i Łazarzu zanotowana w Łk. 16:19-31 obrazuje sytuację Izraela, który z powodu niewiary odpadł od szczególnej łaski Bożej na czas zgromadzania Kościoła, duchowego potomstwa Abrahama. Jednocześnie zmieniła się pozycja Łazarza. Wierzący z pogan zostali przeniesieni na "łono Abrahama", ponieważ przez pokutę i nawrócenie do Boga zostali spłodzeni z ducha świętego i stali się duchowym potomstwem Abrahama.

Obietnicą związaną z wyborem Izraela jako szczególnej własności Boga były błogosławieństwa za posłuszeństwo przymierzu, ale także przekleństwo za nieposłuszeństwo. Zgodnie z proroctwem Iz. 40:1-2, okres karania za grzech rozpoczął się po ich odrzuceniu i przeznaczeniu na śmierć Mesjasza i miał trwać 'dwójnasób', tzn. odpowiadać długości okresowi łaski. Karanie rozpoczęło się po 1879 latach łaski, wraz z najazdem Rzymian w 66 roku, a zakończyło po 1879 latach niełaski, w roku 1945. Od tego czasu ogłaszane ma być narodowi wybranemu pocieszenie, o którym mówi Iz. 40:1.

Bóg zapowiada przez proroka Daniela, że czas szczególnej łaski dla Izraela, będącego wówczas w niewoli babilońskiej za uporczywą niewierność przymierzu z Bogiem, zostanie przedłużony o 70 symbolicznych tygodni, czyli 490 lat. Okres ten rozpoczął się w 455 r. p.n.e., a zakończył w 36 r n.e. W tym czasie Izrael miał pokutować i przyjąć Mesjasza. Nie uczynił tego, w związku z czym Bóg odsunął go od swojej szczególnej łaski, co skutkowało rozszerzeniem powołania Ewangelii na pogan, a także spustoszeniem Jerozolimy i oddaniem ziemi Izraela w obce ręce.

Proroctwa dotyczące Izraela duchowego

Proroctwo zawarte w Obj. 12:1-6 stanowi rozwinięcie Bożej zapowiedzi uczynionej jeszcze w Edenie, a dotyczącej ustanowienia nieprzyjaźni "między tobą a kobietą, między twoim potomstwem a jej potomstwem" (Rdz. 3:15). Wiek Ewangelii stanowi szczególny czas wypełnienia się tego proroctwa, kiedy to kobieta (Nowe Przymierze) wydaje na świat potomstwo (Jezus Chrystus i jego Kościół), którego celem będzie zniweczenie dzieł diabła w czasie nadchodzącego Królestwa. To oczywiście jest źródłem nienawiści smoka (szatana) do niewiasty i pragnienia unicestwienia jej potomka w osobie naszego Pana oraz jego duchowych braci ('reszta jej potomstwa').

Walka, o której czytamy w Obj. 12:7-12, miała miejsce w pierwszych wiekach Kościoła, kiedy to szatan przy pomocy odstępstwa usiłował podbić wybranych pod swoją władzę. Walkę tę przegrał - wierni członkowie Kościoła pozostali przy naukach Pisma i odważnie stawali w ich obronie. Zapewnili sobie w ten sposób prawo do odebrania swojej nagrody w chwale z Chrystusem. Szatan tymczasem spadł na ziemię, obejmując swoim wpływem niewybranych.

W 2 Tes. 2:3-10 apostoł Paweł zamieszcza obszerną charakterystykę odstępstwa od nauki Biblijnej, które miało się pojawić wśród wierzących w Chrystusa. Miało się ono pojawić już w I wieku, ale znacznie przybrać na sile po odejściu apostołów, miało przybrać formę instytucji uzurpującej sobie prawa należące jedynie do Boga, której kłanialiby się najpotężniejsi władcy, a wszystko z mocy i kierownictwa przeciwnika. Co więcej, system ten miał się rozwijać w sposób utajony, nierozpoznany nawet wśród wierzących, a jego koniec nadejdzie w Dniu Pańskim, kiedy to wylanie ducha świętego ['tchnienie ust Pańskich'] spowoduje powszechne otwarcie oczu, rozpoznanie działania 'człowieka grzechu' i jego ostateczne odrzucenie.

Dwunasty rozdział proroctwa Daniela szczególnie dotyczy wydarzeń, które miały się rozgrywać podczas Wieku Ewangelii. Takim wydarzeniem miały być prześladowania prawdziwego Kościoła przez system 'małego rogu', który osiągnął pełnię władzy religijnej i świeckiej w 755 roku, a którego sąd rozpoczął się 3,5 czasu później, w roku 2015. Wierzący mieli jednak otrzymać pomoc znacznie wcześniej w postaci reformacji. Prorok nie wskazuje jednak roku 1517 tradycyjnie wskazywanego jako początek naprawy, a lata 1360 i 1405, zaznaczające odpowiednio działalność Johna Wycliffe'a i Jana Husa.

Zgodnie z Mt. 24:45-51, niewolnikami wiernymi są ci spośród wybranych, którzy w czasie niewidzialnej obecności Pana wykonują pracę podawania pokarmu czeladzi (wierzącym) - pracę ewangelizacji, nauczania i prorokowania (wyjaśniania głębszych nauk Biblijnych). "Zły niewolnik" nie rozpoznaje znaków paruzji, sądząc, że powrót Chrystusa należy ciągle do przyszłości ("Mój pan zwleka"), czym przyczynia się do powstawania duchowych szkód u swoich współbraci ('bije swoich współniewolników').

Podział Izraela na lud, lewitów i kapłanów pod Przymierzem Zakonu obrazował podział wierzących Wieku Ewangelii na antytypiczny lud, lewitów i kapłanów pod Nowym Przymierzem - to podstawowa przesłanka wykładu. Jego celem jest uporządkowanie podstawowych pojęć Biblijnych względem każdej w wymienionych klas w sposób możliwie najwyraźniej obrazujący wewnętrzną logikę ewangelicznego powołania, jego cele, warunki oraz zasady w odniesieniu do wszystkich wierzących w Chrystusa.

Dwóch świadków opisanych w 11. rozdziale księgi Objawienia przedstawia bardziej zaawansowane nauki Starego i Nowego Testamentu głoszone na dziedzińcu antytypicznej świątyni chrześcijaństwa. Słowo Boże głoszone jest w worach pokuty i żałoby od 755 roku, odkąd kościół dosiadł bestię władzy cywilnej. Głoszenie to trwało 1260 lat, do 2015 roku, w którym spłodzenie z ducha ostatniego kandydata do niebiańskiej chwały zakończyło powołanie wieku Ewangelii. Przez kolejne 14 lat (3,5 dnia) Słowo Boże leży martwe na "ulicy" niewierzącego świata i oczekuje na powrót do życia wraz z rozpoczęciem drugiej obecności (paruzji) Chrystusa. Obecny porządek świata zakończy apokalipsa (trzęsienie ziemi), która utoruje drogę przychodzącemu Królestwu Chrystusa.

Przedmiotem wykładu jest interpretacja symbolu nierządnicy Babilon, która została opisana w 17. i 18. rozdziale księgi Objawienia. Wykład analizuje siedem charakterystyk Babilonu, które uzasadniają utożsamienie nierządnicy z kościołem powszechnym, jednocześnie poddając w wątpliwość identyfikację Babilonu Wielkiego z imperium rzymskim.

Przedmiotem wykładu jest Pieśń nad Pieśniami - omówienie historii, która została w niej przedstawiona, oraz interpretacja znaczenia werset po wersecie w kontekście doświadczeń wierzących wieku Ewangelii - Oblubienicy Chrystusa.

Orędzia do siedmiu kościołów zawarte w 2. i 3. rdz. Objawienia stanowią proroczy opis warunków w domu wiary na przestrzeni całego wieku Ewangelii: wierność pierwotnego kościoła (Efez), prześladowania chrześcijan pod panowaniem Rzymu (Smyrna), rozwój odstępstwa przy jednoczesnym dojściu do władzy doczesnej (Pergamon), pierwsze wysiłki reformatorskie (Tiatyra) i ich kontynuacja pod rządami inkwizycji papieskiej (Sardes), Reformacja (Filadelfia) i oczekiwanie na powrót Chrystusa (Laodycea).

Okres 3,5-letniej suszy w Izraelu za dni proroka Eliasza zapowiadał analogiczny okres suszy w Izraelu duchowym, polegającej na zagubieniu zrozumienia podstawowych nauk dotyczących człowieczeństwa Pana Jezusa, sensu złożonej przez niego ofiary oraz znaczenia usprawiedliwienia. Wykład analizuje okres 3,5 roku jako odpowiadający w antytypie okresowi 1260 lat, które upłynęły od rozpoczęcia się tzw. kontrowersji ariańskiej w 318 roku do ukończenia dzieła "O Jezusie Chrystusie Zbawicielu" przez Fausta Socyna w roku 1578.

Proroctwa na czas powrotu Chrystusa i Królestwa Bożego

Jezus Chrystus przychodzi powtórnie, aby ustanowić swoje Królestwo, w trzech etapach, które z języka greckiego nazywamy paruzją, apokalipsą i epifanią. Wykład przedstawia temat w dwóch częściach. Część I podaje definicje paruzji, apokalipsy i epifanii, opisując najważniejsze cechy i wydarzenia ww. okresów. Część II przywołuje fragmenty Biblii opisujące wydarzenia związane z powrotem Pana oraz pokazuje, w jaki sposób wpisują się one w obraz zarysowany w części I.

Kiedy Bóg obiecuje Abrahamowi ziemię na własność, ten pyta Boga "po czym poznam, że ją posiądę?" (Rdz. 15:7,8 NW) Odpowiedź, jaką otrzymuje Abraham, jest znakiem przede wszystkim dla tych, którzy są jego dziećmi z wiary, i którzy dzięki udzielonym wskazówkom mogą rozpoznać czas, w którym należy się spodziewać wypełnienia wszystkich obietnic złożonych przez Boga patriarchom.

W Mt. 24:23-31 nasz Pan opisuje zakończenie obecnego systemu światowego, ale jednocześnie zapowiada, że najpierw pojawi się "znak Syna Człowieczego" - wydarzenie, które jednoznacznie rozpoznają wszystkie narody i będą z tego powodu 'narzekać'. Komentarz do tekstu podejmuje próbę interpretacji proroctwa w kontekście 6. rozdziału Objawienia i w oparciu o obecnie znane fakty.

W Mt. 24:32-35 Jezus zapowiada, że "to pokolenie nigdy nie przeminie, dopóki się to wszystko [ucisk i zabranie Kościoła] nie stanie". Niniejszy komentarz wskazuje, że pokolenie rozpoczyna się w 1914/1915 roku wraz z zazielenieniem się drzewa figowego powracającego do łaski Izraela. Samo zaś pokolenie, podobnie jak pokolenie przedpotopowe, obejmuje okres 120 lat.

W Mt. 24:36-44 Jezus podaje dalsze szczegóły czasu swojej paruzji - swojej drugiej obecności. Drugie przyjście Pana nie odbędzie się w sposób manifestacyjny, dlatego ludzie nie rozpoznają go i nie zwracają uwagi na słowo o końcu obecnego świata, podobnie jak nie zwracali uwagi na głoszenie Noego. Klasa Noego - poświęcone królewskie kapłaństwo głoszące posłannictwo Ewangelii - zdoła jednak ujść nadchodzących wydarzeń w antytypicznej Arce zmartwychwstania do duchowej natury.

Opis obecności Chrystusa, który znajdujemy w Łk. 17:28-37, nie dotyczy królewskiego kapłaństwa, które zostaje zgromadzone przed czasem ucisku, ale wielkiej kompanii poświęconych, którzy tego dnia doczekają. Ich doświadczenie będzie analogiczne do doświadczenia Lota i jego żony. Jeśli w tym doświadczeniu zachowają wierność, znajdą się tam, "gdzie jest ciało" - członkowie Ciała Chrystusowego, którzy otrzymują najwyższą nagrodę, tzn. w niebie. Część członków wielkiej kompanii będzie jednak żałowała tego świata, przez co spotka ich los żony Lota - utrata życia we wtórej śmierci.

Sąd, o którym jest mowa w Mt. 25:31-46, będzie miał miejsce po powrocie Jezusa Chrystusa i będzie dotyczył nie wybranych, ale niewybranych - wszystkie narody. Ci, którzy zostaną zaliczeni do klasy owiec, otrzymają nagrodę życia wiecznego, natomiast klasa kozłów odejdzie eis kolasin aionion - nie "w karę wieczną", ale "na wiek trwające karcenie". Po powrocie naszego Pana z jego aniołami (tj. królewskim kapłaństwem, zwycięzcami powołania Ewangelii) rozpocznie się bowiem wiek Królestwa Bożego - tysiącletnie rządy nad światem służące nie potępieniu, ale naprawie (karceniu) ludzkości.

Apostoł Paweł naucza w Rzym. 11:25-32, że utrata szczególnej łaski przez naród izraelski miała charakter czasowy i była przez Boga przewidziana, aby udział w błogosławieństwach płynących z wiary mieli także nie-Żydzi. Kiedy zgromadzanie królewskiego kapłaństwa dobiegnie końca, wówczas szczególna łaska Boża powróci do tego narodu i uczyni z niego przewód błogosławieństw dla zmartwychwstałej ludzkości w przyszłym Królestwie.

Epifania Chrystusa, czyli Jego objawienie, dotyczy nie tyle wzroku fizycznego, co duchowego. Chrystus zostanie objawiony światu ludzkości w momencie wylania ducha świętego przy inauguracji Królestwa Bożego i poprzez nauczanie prawdy płynącej z Pisma i udzielanych w tym czasie nauk. Objawienie jest więc w tym sensie synonimem oświecenia. Chrystus będzie objawiony ludzkości, kiedy wszyscy rozpoznają, że czas rządów Królestwa się rozpoczął i tym rządom się podporządkują.

Świątynią, która ma zostać oczyszczona/ usprawiedliwiona według Dn. 8:14, są powołani, którzy przez ducha prawdy zostali spłodzeni do duchowej natury jako uczestnicy antytypicznej duchowej świątyni w jej kapłanach i lewitach. Pieczętowanie kapłaństwa ma jednak zakończyć się wcześniej - do momentu rozpoczęcia się drugiej obecności Chrystusa. Ci z powołanych, którzy w tym czasie nie uzyskają stanowisk kapłańskich, będą mieli 2300 wieczorów i poranków zaznaczonych w proroctwie (6 lat i 5 miesięcy), aby podjąć swoje poświęcenie i zostać zapieczętowanymi jako antytypiczni lewici. Wraz z końcem proroczego okresu duchowa/ niebiańska świątynia w jej kapłanach i lewitach zostanie skompletowana.

Pismo św. wykorzystuje metaforykę agrarną związaną z okresem żniwa/ zbiorem plonów w celu pokazania z różnych perspektyw warunków okresu paruzji/ obecności Pańskiej, która zakończy obecny porządek świata. Wykład koncentruje się na omówieniu trzech podstawowych czynności żniwa w postaci uwielbienia Kościoła (oddzielenie pszenicy od kąkolu), oczyszczenia antytypicznych lewitów oraz karania niewierzącego świata w ucisku Dnia Pańskiego (dojrzałe grona w tłoczni gniewu Pana).