Fragment Łk. 21:20-24 jest odpowiedzią Jezusa na pytanie o zburzenie Jerozolimy. Kiedy Jezus mówi, że "nie pozostanie tu kamień na kamieniu", uczniowie naturalnie chcą wiedzieć, kiedy to nastąpi (Łk. 21:6 NW). W odpowiedzi nasz Pan nie podaje daty, ale podaje cenną wskazówkę: "gdy ujrzycie Jerozolimę otoczoną przez obozujące wojska, wówczas wiedzcie, że się przybliżyło jej spustoszenie. Potem niech ci w Judei zaczną uciekać w góry" (Łk. 21:20,21 NW). Zapowiedź ta spełniła się dosłownie w 66 r. n.e., kiedy wojska Cestiusza Gallusa obległy miasto, ale wycofały się bez wyraźnej przyczyny. To pozwoliło chrześcijanom z Judei uciec i schronić się przed nadciągającym zniszczeniem. W ciągu kilku następnych miesięcy Rzymianie wrócili, aby w 70 roku całkowicie zniszczyć Jerozolimę, a jej mieszkańców uśmiercić głodem i mieczem.
W ten sposób spełniła się zapowiedź Jezusa, że Izrael będzie pobity i rozproszony "jako jeńcy do wszystkich narodów" (Łk. 21:23,24 NW). Jednocześnie dowiadujemy się, że Jerozolima dostanie się w ręce narodów i w nich pozostanie aż do wypełnienia się wyznaczonego czasu - czasów pogan. O tym, co należy rozumieć pod pojęciem czasów pogan, najlepiej świadczy bezpośredni kontekst, w którym Jezus wymienia dwa elementy: rozproszenie Izraela oraz "deptanie" Jerozolimy przez pogan. Sens pierwszego elementu jest oczywisty i dobrze znany z historii. "Deptanie" Jerozolimy z kolei najwyraźniej można odczytywać nie tylko jako fakt zamieszkiwania jej przez nie-Żydów, ale przede wszystkim sprawowania przez nich nad nią władzy.
W swoim proroctwie Jezus zaznacza, że czasy pogan miały trwać aż do ich wypełnienia, co sugeruje, że miał to być wyraźnie zaznaczony okres czasu. Czy jesteśmy w stanie wyznaczyć jego początek i koniec? Najwyraźniej początkiem tego czasu nie jest 70 rok n.e., ponieważ Jerozolima nie zaczęła być wówczas deptana w żadnym nowym sensie - poganie mieszkali w niej wcześniej, choćby pod postacią stacjonującego tam garnizonu wojsk rzymskich. Co jednak wydaje się istotniejsze, władza nad miastem i całą Judeą była w rękach Rzymian od połowy I wieku p.n.e.. Siedemdziesiąty rok nie przyniósł w tym sensie zmiany. Zatem deptanie Jerozolimy musiało rozpocząć się przynajmniej przed I wiekiem p.n.e. W dotarciu do początku czasów pogan pomocne będzie proroctwo zapisane w 26. rdz. księgi Kapłańskiej. W Kpł. 26:14-40 czytamy o plagach, które miały spotkać Izraela za niewierność. Wersety 14-17 są opisem kar związanych z najazdami sąsiednich narodów pogańskich, co rzeczywiście miało miejsce wielokrotnie w historii Izraela czasu sędziów i królów. Jeśli jednak te kary by nie skutkowały, Izrael miał być uderzony "siedmiokrotnie" najazdem i uprowadzeniem do ziemi swych nieprzyjaciół (Kpł. 26:34,35). Ta sytuacja miała miejsce w 607 r. p.n.e., kiedy to król Babilonu najechał Judę i uprowadził do niewoli niemal cały naród na okres 70 lat.
Nie wydaje się jednak, aby to było jedynym wypełnieniem tego proroctwa. Czytamy w nim na przykład, że Żydzi mieli być doprowadzeni do kanibalizmu (Kpł. 26:29). Rzeczywiście mamy w Biblii informację, że podczas oblężenia Jerozolimy w 607 roku p.n.e. "srożył się w mieście głód i nie było chleba dla ludu", ale brak wzmianek o tym, że zapowiedź z Kpł. 26:29 spełniła się już wówczas (2 Kr. 25:3 NW). Do tej smutnej ostateczności zostali natomiast doprowadzeni Żydzi mieszkający w Jerozolimie w 69/70 roku. Oblegający miasto wódz rzymski Tytus postanowił bowiem pokonać miasto głodem. Jerozolima została odizolowana od świata zewnętrznego, co spowodowało konieczność polegania na zapasach żywności zgromadzonych w mieście. A tych nie było, ponieważ zostały spalone... przez wodzów powstania. Aby nie umrzeć z głodu, wielu mieszkańców miasta uciekło się do zjadania siebie nawzajem. Kolejnym elementem wartym zauważenia jest fakt, że Izrael miał być zgodnie z proroctwem rozproszony między narodami (Kpł. 26:33). Podczas niewoli babilońskiej cały Izrael przebywał w jednym kraju, a zatem jego rozproszenie między narodami jeszcze się wówczas nie wypełniło.
Siedemdziesiąt lat niewoli w Babilonie to był zatem zaledwie przedsmak tego, co miało się stać, jeśli Izrael się nie nawróci. Nie nawrócił się, w związku z czym spotkała go kara zapowiedziana przez Jezusa w Łk. 21:20-24, a także m.in. w Kpł. 26:14-20 oraz Dn. 9:24-27 - Jerozolima została zburzona, a sam naród rozproszony między innymi narodami na czas znacznie dłuższy niż 70 lat spędzonych w Babilonie. Czasy pogan, które rozpoczęły się w 607 r. p.n.e., musiały wypełnić się do samego końca. Czy wiemy, jak długi miał to być okres?
Z perspektywy czasu wiemy, że 1) masowy powrót Izraela do Palestyny rozpoczął się w drugiej połowie XIX wieku, 2) Jerozolima została odbita z rąk Turków w 1917 roku oraz 3) w 1948 powstało niepodległe państwo Izrael. Od najazdu Nabuchodonozora w 607 r. p.n.e. upłynęło ok. 2500 lat. Czy ten czas jest w jakiś sposób zaznaczony w proroctwie? Wygląda na to, że tak. Jezus mówi w Łk. 21:24 o czasach pogan, nie o jednym długim czasie, co wskazuje na sekwencję okresów (gr. kairos - czas, okres). Proroctwo zapisane w Kpł. 26:18,21,24,28 wskazuje na siódemkę jako na ich liczbę. Z porównania Obj. 12:14 i Obj. 13:5 wiemy, że 3,5 czasu (gr. kairos) wynosi 42 miesiące, czyli 1260 dni w rachubie księżycowej. Wobec tego siedem czasów to 2520 dni, lub 2520 lat według rachuby proroczej (Lb. 14:34; Ez. 4:6). Jeśli przyjmiemy, że czasów (gr. kairoi, liczba mnoga) pogan, o których mówi Jezus, jest siedem (zgodnie z księgą Kapłańską rdz. 26), wówczas cały okres ma długość 2520 lat. Licząc od 607 r. p.n.e., dochodzimy do roku 1914, w którym to roku wybuchła I wojna światowa, która doprowadziła do odbicia Jerozolimy z rąk Turków i w dalszej konsekwencji do utworzenia niepodległego (po raz pierwszy od upadku królestwa Sedekiasza w 607 roku) państwa Izrael.
Warto też zauważyć ciekawą równoległość chronologiczną między wydarzeniami z I wieku i XX wieku. Proroctwo Daniela o 70 tygodniach wskazuje, że czas łaski Izraela skończył się w 36 roku (zobacz komentarz do Dn. 9:24-27). Trzydzieści cztery lata później Jerozolima upadła, a wraz z nią upadły resztki państwowości Izraela. Zakończenie czasów pogan wskazuje na przywrócenie łaski dla Izraela w 1914 roku. Trzydzieści cztery lata później powstaje niepodległe państwo Izrael. W pierwszym przypadku 34 lata dzielą utratę łaski od utraty państwowości, w drugim przypadku 34 lata dzielą powrót łaski od przywrócenia państwowości. Nie wydaje się, że jest to zwykły przypadek.
Był zatem konkretny okres, w którym Izrael miał być odsunięty od szczególnej łaski Bożej. Ten czas miał swój wyraźny początek, ale miał też swój koniec. Izrael pozostaje nadal Bożym narodem wybranym. Zgodnie ze słowami apostoła Pawła, tak jak jego odrzucenie było dla świata błogosławieństwem, jego ponowne przyjęcie oznaczać będzie początek restytucji w Królestwie Bożym (Rzym. 11:15). Fakt, iż mamy dzisiaj na mapie niepodległe państwo Izrael, jest dla nas znaczącym dowodem tego, że spełnienie Boskich obietnic wyraźnie się przybliżyło.