Ostatecznym celem procesu stworzenia człowieka jest uzyskanie 'produktu doskonałego' - indywidualnego charakteru jednostki, który nie upadnie - nie postąpi wbrew Boskim zasadom sprawiedliwosci - kiedy zostanie poddany próbie. Charakter pierwszej pary ludzkiej taki nie był, o czym najlepiej świadczy 3. rozdział księgi Rodzaju. O pierwszym człowieku Biblia mówi, że był bardzo dobry - nieskażony grzesznym postępowaniem, w odpowiednio sprzyjających okolicznościach mógł funkcjonować bez końca. Wydaje się, że warunki przedstawione Adamowi były analogiczne do tych, które Bóg przedstawił Izraelowi, zawierając z nimi Przymierze Zakonu, a mianowicie życie Izraelity w ziemi obiecanej miało być przedłużane do momentu, kiedy popełniłby pierwszy grzech. A ponieważ pierwszy grzech zawsze przychodził bardzo szybko, nikomu z Izraela nie udało się wyraźnie wybić długością życia ponad przeciętność. Podobnie bardzo szybko przyszedł pierwszy grzech Adama, w związku z czym musiał on opuścić rajski ogród.
Adam był zatem dość dobry, aby w odpowiednich warunkach 'przedłużać' swoje życie bez końca, nie był jednak na tyle dobry, aby poradzić sobie z próbą. Ten podwójny element - bycie bardzo dobrym i bycie doskonałym - został wyrażony podczas stwarzania człowieka. Bóg mówi wówczas do kogoś, kto jest obecny przy tym wydarzeniu: uczyńmy człowieka na nasz obraz, na nasze podobieństwo. Podobieństwo w języku hebrajskim to także cień, a więc zarys formy. W tym sensie podobieństwo odpowiada byciu 'bardzo dobrym' - w zewnętrznej postaci człowiek jest bowiem bezgrzeszny. Podobieństwo (tak jak cień) nie daje jednak informacji o szczegółach tego, co kryje się wewnątrz; psychologiczny mechanizm, który działa wewnątrz Adama, nie jest już tak doskonały jak sugerowałoby jego (przez pewien czas) bezgrzeszne postępowanie. Ale to nie jest przedmiotem oceny. Ocena mówi: Adam jest bardzo dobry; postępuje sprawiedliwie, w czym podobny jest do Boga. Po zakończeniu aktu stwórczego Biblia mówi, że Bóg uczynił Adama na swoje podobieństwo (nie na obraz), uczynił go zatem bardzo dobrym.
Obraz Boga w człowieku odpowiada doskonałości. Kiedy cień przedstawia zaledwie zarys, obraz zawiera wszystkie szczegóły i podobnie charakter człowieka ma być w każdym szczególe zgodny z zasadami Boga. Zamiar stworzenia człowieka na obraz Boga zostaje wyrażony w Edenie, ale nie zostaje w Edenie wykonany. Nie zostaje także wykonany samodzielnie przez Pana Boga. Kiedy Bóg mówi 'uczyńmy', najwyraźniej wskazuje, że ktoś jeszcze ma mieć w tym znaczący udział. Co więcej, kiedy kończy się szósty dzień stwarzania, czytamy o Bogu, że 'odpoczął', zatem to towarzysz Pana Boga wychodzi w tym procesie stwarzania na pierwszy plan. Nowy Testament naucza, że tym kimś, kto stwarza obraz Boga w człowieku, jest Jezus Chrystus. To na obraz jego charakteru mają zostać ukształtowane charaktery wierzących, aby pełnia Bożej doskonałości mogła stać się ich udziałem. Jesteśmy zatem cały czas w siódmym dniu stwarzania - dniu Bożego odpoczynku, w którym dzieło stwarzania obrazu Boga w człowieku jest kontynuowane; w którym doskonałość charakteru Boga jest sprawiana w tych, którzy przyjmują Jego Syna.
Powiązane tematy:
- komentarze rozszerzone: Rdz. 1:26-27, Hbr. 4:1-11
- komentarze proste: 1 Kor. 15:45-49