W Wj. 19:5,6 Bóg daje Izraelowi szczególną obietnicę: "A wy będziecie mi królestwem kapłanów" (UBG). Ponieważ jednak nagroda ta obwarowana była warunkiem posłuszeństwa, którego większość Izraela nie okazała, odrzucając Arcykapłana w tym Zakonie - Jezusa Chrystusa, ta sama nadzieja zostaje powtórzona wierzącym z pogan: "Lecz wy jesteście rodem wybranym, królewskim kapłaństwem" (1 Pt. 2:9 UBG). Nie jest to obietnica objęcia tymczasowej, ziemskiej władzy, ale 'dziedzictwa niezniszczalnego i nieskalanego, i niewygasającego, ustrzeżonego w niebiosach względem was' (1 Pt. 1:3,4 GP). Kto jest adresatem tej nadziei, o tym Piotr pisze werset wcześniej - wybrani, którzy wzorem Jezusa Chrystusa otrzymują 'ducha poświęcenia' dla wykonywania antytypicznej służby kapłańskiej, tj. składania swoich ciał w ofierze Bogu poprzez ustawiczną służbę dla prawdy (Jn. 18:37; Rzym. 1:1-4, 12:1). W tym sensie do służby kapłańskiej pod Nowym Przymierzem wezwany został każdy, kto otrzymał ducha miłości prawdy (Rzym. 5:5; 2 Tes. 2:10).
Kapłaństwo pod Nowym Przymierzem związane jest z wykonywaniem szczególnego rodzaju służby pokazanej w Zakonie jako obsługa sprzętów Świątnicy. Chleby pokładne, które spożywał kapłan przy świetle świecznika, obrazowały potrzebę karmienia się Słowem Bożym w świetle ducha Ewangelii; ołtarz kadzielny reprezentuje pracę ewangelizacji i nauczania, którą apostoł Piotr wymienia jako szczególne zadanie królewskich kapłanów: "abyście rozgłaszali cnoty tego, który was powołał z ciemności do swej cudownej światłości" (1 Pt. 2:9 UBG; 2 Kor. 2:14-17). Zrodzone z ducha nowe stworzenie, które wykonuje te czynności, wykonuje pracę kapłańską, do której zostało powołane i stanowi w tym sensie królewskie kapłaństwo. Zrodzeni z ducha, którzy tej pracy nie wykonują, pokazani są w lewitach i ogóle Izraelitów, w zależności od stopnia, w jakim wykonują swoje poświęcenie. Żadna z tych trzech grup - lud, lewici i kapłani - w antytypie na wiek Ewangelii nie posiada jednak urzędu królewskiego. Umieszczenie przymiotnika 'królewskie' przed kapłaństwem wskazuje natomiast, że tylko kapłani - najwierniejsze nowe stworzenia - mają nadzieję na uzyskanie stanowisk współkrólów z Jezusem Chrystusem.
O tym, że obecnie Kościół nie sprawuje władzy królewskiej, najwyraźniej świadczą słowa Pawła z 1 Kor. 4:8, gdzie apostoł wyszydza pogląd, który widocznie zagościł w głowach niektórych w zborze korynckim, jakoby ich królewskie panowanie już się rozpoczęło. Jedynym, któremu władza królewska została dana jednocześnie z urzędem kapłańskim, był nasz Pan Jezus, o czym on sam informuje w Mt. 11:27, Jn. 3:35 oraz Jn. 17:1,2. Jeśli mógł przedstawiać siebie jako króla nad Izraelem, to dlatego, że rzeczywiście nim był (Łk. 19:36-40; Jn. 1:49-50, 12:15, 18:36-37). Tylko naszego Pana apostoł Paweł przedstawia jako kapłana na sposób Melchizedeka - kapłana i króla jednocześnie (Hbr. 7:1-17). Ta sama rzecz została pokazana w obrazie Przybytku: kapłani sprawowali swoją służbę w Świątnicy, natomiast wstęp do Świątnicy Najświętszej miał sam jeden arcykapłan. W obrazie na wiek Ewangelii antytypiczni kapłani sprawują służbę w antytypicznej Świątnicy; wstęp do Świątnicy Najświętszej miał tylko nasz Pan Jezus Chrystus - Arcykapłan naszego wyznania. To jednak jest obraz na wiek Ewangelii.
W wieku tysiącletniego królestwa stanowiska królów z Jezusem Chrystusem uzyska jeszcze pewna grupa osób spośród dzisiejszego królewskiego kapłaństwa. Wydaje się, że ich stanowisko będzie wówczas w Świątnicy Najświętszej, razem z naszym Panem. Słowa apostoła Jana z 1 Jn. 3:2 zdają się tę myśl potwierdzać. Użyte tutaj greckie homoios, które często jest tłumaczone jako 'podobni' - "podobni jemu będziemy" - w rzeczywistości oznacza powtarzalność określonej cechy. Będziemy z Panem i w jakimś sensie będziemy tacy, jak on. Kiedy obejmie władzę, najwierniejszych jego uczniów Bóg posadzi na tronach po jego lewicy i prawicy (Mk. 10:35-45). Tron jako tradycyjny atrybut władzy królewskiej pojawia się także w Obj. 4:4 i tutaj także znajdujemy tron Pana Jezusa w centrum i 24 trony wokoło. Choć siedzący na tronach nazwani są 'starszymi', atrybuty, które im przypisano, wyraźnie wskazują na sprawowanie przez nich władzy królewskiej: po pierwsze, wspomniane trony, na których siedzą starsi; po drugie, złote wieńce, które mają na głowach, a które apostoł Paweł wyraźnie kojarzy ze zwycięstwem w powołaniu i nagrodą nieśmiertelności (1 Kor. 9:24,25).
Charakterystyk, które pozwalają utożsamić 24 starszych ze zwycięzcami powołania Ewangelii, jest więcej: białe szaty, które noszą, przedstawiające stan sprawiedliwości (Hi. 29:14; Ps. 132:9,16; Iz. 61:10; Za. 3:4; Obj. 4:4); hołd, który kilkukrotnie w księdze Objawienia składają Bogu i Barankowi (Obj. 4:10, 5:8,14, 11:16, 19:4); złote czasze, które trzymają w rękach, przedstawiające 'modlitwy świętych' (Obj. 5:8). Szczególnie ciekawy jest szczegół dotyczący cytr, na których starsi wygrywają 'nową pieśń' (Obj. 5:8). W Obj. 19:10 Jan słyszy, że świadectem Chrystusa jest duch proroctwa - duch wydobywania ze Słowa Bożego nowych znaczeń i nauk. Oznacza to zatem, w myśl słów Pana z Jn. 17:3, że starsi są w ciągłym procesie poznawania. Duch, którego posiadają, pozwala im na penetrację coraz to nowych obszarów rzeczywistości i jej interpretację zgodnie z zasadami Boskiego porządku. W tym sensie ich pieśń - przedstawiane przez nich zrozumienie prawdy - jest ciągle nowe, ponieważ nieustannie jest wzbogacane o nowe kierunki spojrzenia.
Warto zwrócić uwagę na fakt, że w pieśni starszych stanowiska królów i kapłanów są rozdzielone - inaczej niż obecnie, kiedy to wszyscy członkowie Kościoła są nazywani 'królewskim kapłaństwem'. Wynika to z faktu, iż w wieku Ewangelii wszystkie nowe stworzenia mają perspektywę uzyskania stanowisk królewskich, choć ostatecznie nagrodę tę osiągnie bardzo niewielu. Tych niewielu dołączy do najwyższej chwały z naszym Panem, aby mieć razem z nim wstęp do antytypicznej Świątnicy Najświętszej. Znacznie większa liczba powołanych znajdzie się na poziomie antytypicznej Świątnicy - będą posiadać naturę nieśmiertelną, ale nie będą mieć bezpośredniego przystępu do Boga. Jesteśmy obecnie przy końcu obecnego wieku. Proroctwa wskazują, że klasa królów została ostatecznie zgromadzona w 1977 roku (zobacz komentarz do Mt. 25:1-13 oraz wykład Równoległości Abrahama). Jednak podobnie jak po odejściu Eliasza Elizeusz otrzymał podwójną miarę ducha, aby kontynuować dzieło proroctwa w Izraelu, po roku 1977 Bóg udziela podwójnej miary ducha antytypicznemu Elizeuszowi w celu rozumienia proroctw o zbliżającym się poranku Królestwa.