Powszechne zrozumienie proroctwa z Rdz. 3:15 utożsamia nasienie niewiasty z Jezusem Chrystusem, którego pięta została zmiażdżona na Kalwarii, ale który ostatecznie zniszczy szatana poprzez symboliczne zmiażdżenie jego głowy. A jeśli nasieniem niewiasty jest Jezus Chrystus, niewiastą najwyraźniej jest Maria. Mimo tak prostej interpretacji nie należy jednak jeszcze w tym komentarzu Biblijnym stawiać kropki, a to z powodu jednego zdania zapisanego w Rzym. 16:20 i skierowanego do wierzących zamieszkałych w Rzymie: "A Bóg, który daje pokój, wkrótce zmiażdży Szatana pod waszymi stopami" (NW). A zatem nasieniem, które zmiażdży głowę węża, jest nie tylko Jezus Chrystus, ale także pewna liczba wierzących w niego. Ten wniosek z kolei powoduje konieczność ponownego przemyślenia symboliki niewiasty - Maria mogła być matką Jezusa, ale z pewnością nie jest matką każdego z wybranych. Kim zatem jest niewiasta, a kim jej nasienie?
To prawda, że nasieniem niewiasty jest Chrystus. Niemniej Chrystus - Boży Pomazaniec - to nie tylko Jezus. Biblia w wielu miejscach naucza, że Chrystus to Głowa i Ciało. Głową jest jednoosobowo nasz Pan Jezus, natomiast Ciałem Chrystusa są poświęceni wierzący (Rzym. 12:4,5; 1 Kor. 12:12,13; Ef. 4:11-16; Kol. 1:26,27). To do nich właśnie, do 'powołanych, by należeć do Jezusa Chrystusa [jako członkowie jego Ciała] ..., aby być świętymi' pisze Paweł w Rzym. 16:20 (Rzym. 1:6,7 NW). Ci, którzy okażą się zwycięzcami tego powołania, będą współkrólami i współkapłanami z Jezusem Chrystusem, i będą rzeczywiście z nim uczestniczyć w dziele niszczenia królestwa szatana i zakładania Królestwa Boga. I oni także będą mieć udział w ostatecznym zniszczeniu Bożego przeciwnika (1 Kor. 9:24; 1 Pt. 2:9; Obj. 5:9,10, 20:4-6).
O tym, że pewna liczba wybranych ma tę nadzieję, świadczy szereg kontekstów Biblijnych. Już w Starym Testamencie czytamy, że "królestwo i władzę, i wspaniałość królestw pod całymi niebiosami dano ludowi świętych Najwyższego... [a nie jedynie synowi człowieczemu, o którym osobno jest mowa w Dn. 7:13,14]" (Dn. 7:27 NW). O tych "świętych Najwyższego" czytamy także w księdze Objawienia, iż 'zasiedli na tronach i dano im władzę sądzenia'. "I ożyli i królowali z Chrystusem przez tysiąc lat" (Obj. 20:4,6 NW). W Rzym. 8:19-22 apostoł Paweł pisze z kolei o nadziei całego stworzenia, które "wypatruje objawienia synów Bożych" - zwycięzców powołania do Ciała Chrystusowego, których objawienie się z Jezusem Chrystusem będzie dla ludzkości oznaczało uwolnienie spod władzy diabła (zobacz także Łk. 12:32; Rzym. 8:17; Kol. 1:13; 1 Pt. 2:9; Obj. 1:6, 5:9,10).
Matką tak rozumianego zbiorowego nasienia nie może być jedna osoba, zwłaszcza pojmowana w sensie fizycznym. Symboliczną niewiastą, która dała życie nasieniu Chrystusa, jest Nowe Przymierze. Najwyraźniej mówi na ten temat apostoł Paweł w Gal. 4:21-31, gdzie dowodzi, że Sara i Hagar miały także znaczenie alegoryczne jako zapowiedź dwóch przymierzy. Hagar reprezentuje w tym obrazie Przymierze Zakonu, natomiast Sara Przymierze Nowe ("Jerozolima górna") związane z obietnicą, którą Bóg dał Abrahamowi. Obietnica ta dotyczyła potomstwa, które "posiądzie bramę swych nieprzyjaciół", a którym okazał się być Jezus Chrystus i wszyscy, którzy do niego należą przez Ciało Chrystusowe (Rdz. 22:17 NW; Gal. 3:29).
Przymierze Nowe i Przymierze Zakonu nieprzypadkowo zostały w Biblii symbolicznie określone jako kobiety mające potomstwo. Każde z tych dwóch przymierzy rozwija bowiem sobie właściwy naród. Przymierze Zakonu rozwijało Izrael cielesny, Przymierze Nowe rozwija "Izrael Boży" (Gal. 6:16 NW; por. Łk. 22:20; Hbr. 8:6, 9:15). Oba przymierza stanowią realizację pierwotnej obietnicy złożonej przez Boga Abrahamowi dotyczącej dwóch rodzajów potomstwa: ziemskiego (ziarna piasku) i duchowego (gwiazdy niebios; Rdz. 22:16-18). Proroctwo zapowiadało, że potomstwo Abrahama pokona swych nieprzyjaciół i będzie błogosławieństwem dla narodów, ale nie precyzowało, której części potomstwa dotyczyła ta zapowiedź. W Gal. 4:21-31 Paweł naucza, że tym prawowitym potomkiem Abrahama, który dokona tych rzeczy, jest Izrael Boży - Chrystus.
Zatem niewiastą, o której mowa w Rdz. 3:15, jest pozaobrazowa Sara - Przymierze Nowe. Jej potomek, którym jest Chrystus - Głowa i Ciało - będzie tym, który pokona nieprzyjaciół (szatana i podległych mu ludzi i aniołów) i będzie błogosławić narody w Królestwie Bożym. W ten sposób proroctwo z Rdz. 3:15 jak w pigułce kreśli nie tylko chwalebny finał klęski przeciwnika Bożego, ale także środki, za pomocą których ten skutek zostanie osiągnięty - Nowe Przymierze rozwijające klasę Chrystusa jako wykonawcę Boskiego Planu.