Analizę 1 Pt. 3:21 warto rozpocząć od analizy tekstu, tłumaczenia bowiem w tym przypadku okazują się bezlitosne dla badaczy Biblii, którzy chcieliby się czegoś z nich dowiedzieć. Przede wszystkim, w tekście oryginalnym znajdujemy sumienie w dopełniaczu. A więc, jeśli już chrzest ma być prośbą, to nie prośbą "o dobre sumienie", ale prośbą "dobrego sumienia". W takim przypadku apostoł Piotr nie wyjaśnia jednak, o co dobre sumienie prosi Boga, myśl zatem zdaje się pozostać niedokończona. Nie musi tak jednak być, ponieważ rzeczownik eperotema, który w Nowym Testamencie występuje tylko raz - w 1 Pt. 3:21 - i który często w różnych przekładach Biblijnych tłumaczony jest właśnie jako prośba, w rzeczywistości posiada trzy znaczenia: 1) pytanie, 2) odpowiedź, zwłaszcza pozytywna, potwierdzenie lub zapewnienie, oraz 3) zobligowanie, zobowiązanie, obietnica. "Prośba" w cytowanym powyżej przekładzie Nowego Świata została najwyraźniej wyprowadzona ze znaczenia 1), choć prośba i pytanie to jednak nie do końca to samo.
W 1 Pt. 3:21 eperotema najwyraźniej posiada znaczenie 3), jest obietnicą dobrego sumienia. Ten wybór zgadza się zarówno z konstrukcją całej wypowiedzi, jak i kontekstem. Jeśli "sumienie" występuje tutaj w dopełniaczu, wówczas "potwierdzenie [lub obietnica] dobrego sumienia" wygląda z pewnością znacznie bardziej wiarygodnie niż "pytanie [lub prośba] dobrego sumienia". W związku z tym Grecko-Polski Nowy Testament tłumaczy 1 Pt. 3:21 następująco: "Ona [woda] i was jako odbijające wzór teraz zbawia zanurzenie, nie ciała odłożenie brudu, ale sumienia dobrego rękojmia względem Boga, przez powstanie Jezusa Pomazańca" (GP). Chrzest wodny jest zatem obietnicą dobrego sumienia, tzn. wierne wykonywanie tego, do czego się przez chrzest zobowiązaliśmy, doprowadzi nas do stanu, w którym będziemy mieć przed Bogiem dobre sumienie; w którym grzech zostanie wyeliminowany, a w jego miejsce pojawi się dobry owoc sprawiedliwości. I to jest znaczenie, które w pełni odpowiada nie tylko znaczeniu słownikowemu, ale także doświadczeniu każdego chrześcijanina.
W tym także sensie "[woda] i was ... teraz zbawia". Zbawienie nie polega na przypisywaniu sprawiedliwości, ani na uznawaniu przez Boga za sprawiedliwych tych, którzy rzeczywiście są grzeszni. Usprawiedliwienie jest rzeczywistym zreformowaniem charakteru człowieka do stanu zgodności ze sprawiedliwością Boga i w tym sensie naszym zbawieniem - rzeczywistym wyzwoleniem z grzechu. To jest proces, który na bieżąco odbywa się w sercach i umysłach wierzących, dlatego Piotr używa greckiego sodzo w czasie teraźniejszym niedokonanym. Istotne w tym procesie zbawienia jest przynoszenie przez poddający się naprawie charakter owoców wiary w postaci uczynków, inaczej bowiem taka bezowocna wiara pozostaje martwa - nie przynosi żadnej korzyści jej posiadaczowi (Jak. 2:24,26). Co do formy, woda zbawia "jako odbijające wzór ... zanurzenie" (GP). Wzór chrztu dał nasz Pan, kiedy pojawił się w Jordanie u Jana i poddał chrztowi zanurzenia. Ta sama forma zanurzenia i wynurzenia obowiązuje także wierzących w Jezusa Chrystusa.
Forma chrztu wodnego nie jest zresztą przypadkowa, ponieważ odzwierciedla to, co dzieje się w sensie duchowym z człowiekiem, który przyjmuje Jezusa Chrystusa. Apostoł Paweł mówi o tym m.in. w Rzym. 6:3-6 jako o 'zanurzeniu w śmierć' i 'powstaniu z martwych'. Umiera jednak nie ciało, a charakter człowieka, którzy przez wiarę odrzuca dotychczasowy sposób myślenia i postępowania. Podobnie z tego procesu śmierci powstaje 'nowy człowiek', ponieważ w miejsce odrzuconych cech kształtuje się nowy charakter. Dlatego Piotr pisze, że chrzest jest obietnicą dobrego sumienia "przez powstanie Jezusa Pomazańca" (GP). Chrzest Pana wyrażał jego prorocze słowa: "Oto przychodzę ... abym spełniał twoją wolę, o Boże" (Hbr. 10:5-7 UBG), a jego służba poświęcona była wydawaniu świadectwa prawdzie (Jn. 18:37). Obietnica dobrego sumienia stoi przed tymi, którzy z tej objawionej przez Pana prawdy robią użytek - prawdy będącej owocem jego 'powstania z martwych' w Jordanie.