Najkrócej na pytanie o interpretację słów Jezusa zapisanych w Jn. 20:21-23 można odpowiedzieć cytatem z apostoła Pawła: "Czy nie wiecie, że święci będą sądzić świat?" (1 Kor. 6:2 ESP). W wykładzie Sąd ludzkości pisałem o tym, że pełen sąd obejmujący nauczanie, próbowanie, karcenie i wyrok odbywa się w dwóch etapach. W obecnym wieku Ewangelii sądzeni są wybrani, którzy przez otrzymanego ducha miłości prawdy stają się członkami Kościoła Bożego, królewskim kapłaństwem (1 Pt. 2:9, 4:17). Ci, którzy zwycięsko zakończą swoją służbę, staną się już nie kapłaństwem opatrzonym przymiotnikiem 'królewski', ale będą królami i kapłanami Boga i Jezusa Chrystusa w chwale niebios (Obj. 5:9,10). Na podstawie Obj. 20:4 otrzymają oni także władzę sądzenia. Kogo będą sądzić - wszystkich tych, którzy swojego sądu nie odbyli wcześniej. Wówczas to w tysiącletnim Królestwie Chrystusa spełni się obietnica: "Tym, którym odpuścicie grzechy, są im odpuszczone; którym zatrzymacie, są zatrzymane" (Jn. 20:23 ESP).
Święci, którzy będą sądzić świat, naturalnie będą decydować, czy postępowanie takie lub inne kwalifikuje się jako przestępstwo prawa. Jezus mówi jednak o czymś więcej: nawet jeśli czyn zostanie uznany za przestępstwo, będzie mógł być wybaczony. Wiążą się z tym dwa pytania, a mianowicie 1) co w praktyce oznaczać będzie wybaczenie i 2) czy każdy grzech będzie mógł być wybaczony? Żeby prawo spełniało swoją rolę, muszą mu towarzyszyć dwa elementy: musi być ktoś, kto to prawo egzekwuje i musi istnieć sankcja za złamanie prawa. Przebaczenie oznacza zatem, że osoba egzekwująca prawo odstępuje od zastosowania sankcji. Zwycięzcy powołania ewangelicznego, którzy będą sędziami ludzkości w przyszłym Królestwie, będą mieć takie prawo. Nie będą jednak stosować go dowolnie. Jezus mówi na przykład, że grzech przeciw duchowi świętemu nie zostanie odpuszczony: "Kto by jednak zbluźnił przeciwko Duchowi Świętemu, nigdy nie otrzyma odpuszczenia: będzie winien grzechu wiecznego" (Mk. 3:28,29 ESP). Uzasadnione zatem jest pytanie, które grzechy - jeśli nie wszystkie - będą mogły być odpuszczone.
Tutaj niezbędne jest odwołanie się do struktury prawa. Wcześniej pisałem, że niezbędną cechą prawa jest istnienie podmiotu (osoby), która wymaga egzekwowania wyrażonych w prawie zasad. Naturalnie kimś takim jest Bóg, który nakreślił dla stworzonego przez siebie świata nieprzekraczalne ramy prawne (prawo naturalne). Jednak w porządku Bożym istnieje hierarchia. W komentarzu do Jl. 2:28,29 pisałem o tym, że w przyszłym Królestwie będzie kilka klas ludu Bożego, które będą się różniły stanowiskiem i kompetencjami. Przedstawiciele tych klas także będą stanowić prawo w ramach swojego zakresu. Podkreślenie tego zakresu jest tutaj bardzo istotne, bowiem prawo Boże jest nieprzekraczalne. "Dusza, która grzeszy, ta umrze" (Ez. 18:4) i to jest zasada uniwersalna. Prawo Boże ma jednak charakter ogólny i na tyle szeroki, że pozostawia wiele przestrzeni. Podobnie jest z prawem świeckim. Podstawowym aktem jest konstytucja, która nakreśla ogólne, szerokie normy postępowania - normy, na podstawie których wydaje się akty niższego rzędu.
Dla uczynienia pewnej analogii, powiedziałbym, że Bóg ma dla nas swoją konstytucję. Ale jednocześnie daje prawo swoim wybranym, aby zajęli odpowiednio wysokie stanowiska i mieli moc podejmowania rozstrzygnięć, które będą obowiązujące. Nasz Pan najwyraźniej daje takie uprawnienie Piotrowi, ale jakiś czas później powtarza je wszystkim uczniom: "Wszystko, cokolwiek zwiążecie na ziemi, będzie związane w niebie, a cokolwiek rozwiążecie na ziemi, będzie rozwiązane i w niebie" (Mt. 16:19, 18:18 ESP). Poddani Królestwa Chrystusa będą mieć obowiązek stosowania tych rozstrzygnięć na mocy autorytetu samego Boga. I tutaj zachodzi sytuacja, o której mówi Jezus w Jn. 20:21-23. Osoba wydająca prawo może bowiem odstąpić od jego egzekwowania - wówczas nie będzie to liczone jako grzech także przez Boga i Jezusa Chrystusa. Jeśli osoba wydająca prawo policzy przestępstwo jako grzech, będzie to uznane jako grzech przeciw Bogu i Chrystusowi. Władzę decydowania, czy przebaczyć, czy zachować, będzie mieć ten, przeciw komu zgrzeszono.
W Królestwie Chrystusa nie będzie podziału na władzę ustawodawczą, wykonawczą i sądowniczą. Ten, kto wyda polecenie, będzie także tym, który oceni jego stosowanie i zastosuje środki dyscyplinarne. Zanim wprowadzono monarchię w Izraelu, funkcjonował tam system sędziów wprowadzony jeszcze przez Mojżesza. W jego ramach ustanowieni zostali przełożeni nad grupami ludu Pańskiego: nad tysiącami, setkami, pięćdziesiątkami i dziesiątkami (Wj. 18:17-24). Pomniejsze sprawy były załatwiane na niższych szczeblach; trudniejsze były przekazywane wyżej. Do takiego systemu wrócimy w Królestwie Chrystusa, o czym świadczyć może zapowiedź proroka Izajasza: "Przywrócę twoich sędziów jak dawniej, i twoich doradców - jak na początku" (Iz. 1:26 ESP). Słowa Pańskie są skierowane do Izraela, ale w przyszłym Królestwie będzie to pierwszy w randze narodów, a zmartwychwstali patriarchowie i prorocy będą wydawać prawo dla świata (Iz. 2:3; Rzym. 11:25-32). Należy się zatem spodziewać, że model zarządzania w Królestwie będzie jednolity, oparty o system sędziów.
Podobny wniosek co do zastosowania modelu sędziowskiego można wyciągać z przypowieści Jezusa. Nasz Pan nie mówi jednak o liczbie poddanych, ale liczbie zarządzanych miast. Taki wątek wyraźnie pojawia się w przypowieści o minach, gdzie król przychodzi, aby rozliczyć swoich niewolników i daje im władzę nad pewną liczbą miast w zależności od zysku, jaki wypracowali: sługę, który uzyskał 10 min, ustanawia nad 10 miastami, a sługę, który uzyskał 5 min - nad 5 miastami (Łk. 19:11-28). W przypowieści o talentach słudzy, którzy przynoszą zysk, są ustanowieni "nad wieloma", co także sugeruje pewien zakres władzy terytorialnej, zwłaszcza w kontekście przypowieści o minach. Kolejny argument przemawiający za modelem sędziowskim pochodzi z księgi Przysłów, gdzie w 8. rozdziale wypowiada się Mądrość. Mądrość naturalnie zaleca system oparty o książąt i sędziów (Prz. 8:16). Są także inne prorocze wypowiedzi wskazujące, że tak właśnie będzie zarządzany świat w Królestwie Chrystusa (Ps. 148:11,13; Ez. 44:24).
Oczywiście, możliwość odpuszczania grzechów pod rządami Chrystusa jest jednoznaczna ze stwierdzeniem, że grzech nadal będzie istnieć w Królestwie Pana. I tak będzie. We wstępie do komentarza wspomniałem, że sąd, któremu poddana będzie ludzkość w Królestwie, będzie procesem reformy, stopniowego prowadzenia ludzkości do doskonałości. Proces ten będzie obejmował także próbowanie i karcenie, co naturalnie wiąże się z możliwością przestępstwa. Nie będzie jednak dozwolone grzechowi panować tak, jak ma to miejsce dziś. Laska żelazna, jaką paść będzie narody Chrystus, najwyraźniej oznacza, że nie będzie możliwości bezkarnego lekceważenia prawa, a każdy sam będzie ponosił skutki swojego przestępstwa (Ps. 2:1-12; Jer. 31:30). Prorok Izajasz sugeruje ponadto, że niepoprawni grzesznicy nie będą utrzymywani przez całe tysiąc lat rządów Chrystusa (Iz. 65:19,20). Ludzie, którzy manifestować będą złą wolę - wolę zamierzonego krzywdzenia - będą usuwani wcześniej, ponieważ "Nie będą wyrządzać zła ani krzywdy na całej mojej świętej górze" (Iz. 11:9 ESP).