W Nowym Testamencie znajdziemy kilka katalogów owoców ducha. Prawdopodobnie najbardziej znany w Gal. 5:22,23 - "Owocem zaś ducha jest: miłość, radość, pokój, cierpliwość, uprzejmość, dobroć, wierność, łagodność, opanowanie" (BT). Owoc ducha znajdziemy także w 2 Pt. 1:5-7, choć "zestaw" nie jest tożsamy z tym wymienionym przez Pawła - "Dlatego też właśnie wkładając całą gorliwość, dodajcie do wiary waszej cnotę, do cnoty poznanie, do poznania powściągliwość, do powściągliwości cierpliwość, do cierpliwości pobożność, do pobożności przyjaźń braterską, do przyjaźni braterskiej zaś miłość" (BT). Fragment Kol. 3:12-14 jest kolejnym, który wylicza szereg owoców ducha, które powinny być rozwijane przez wybranych do uczestnictwa w Ciele Chrystusowym.
Przede wszystkim apostoł Paweł zwraca się tutaj do tych, którzy są "wybrani, święci i umiłowani" (Kol. 3:12 BG). Wszystkie te określenia opisują z różnych punktów widzenia jedną grupę, tj. spłodzonych z ducha członków Ciała Chrystusa - Boży Kościół (Ef. 1:22,23, 5:23; Kol. 1:18). Bóg wybiera sobie tych, którym udostępniona będzie możliwość członkostwa w Kościele - stąd pierwsze określenie adresatów listu (Ef. 1:3-6). Niemniej aby Boski wybór został urzeczywistniony, wybrani muszą podjąć pokutę w imię Jezusa Chrystusa, poświęcając tym samym dotychczasowe swoje życie dla celów Bożej służby (Rzym. 6:3-5). Ci spośród wybranych, którzy okazują pokutującą wiarę, otrzymują w darze Boską miłość agape - miłość prawdy, przez którą doświadczają spłodzenia z ducha. W ten sposób stają się umiłowanymi - obdarzonymi miłością.
Celem spłodzenia z ducha jest rozwinięcie w wybranych znajomości prawdy. Jej praktykowanie z kolei kształtuje ciało charakteru w sposób odpowiadający posiadanemu zrozumieniu. Dlatego apostoł Paweł pisze w Kol. 3:12, że przyobleczenie owocu ducha jest zadaniem tych, którzy są wybrani, święci i umiłowani. Owoc ducha odpowiada bowiem cechom charakteru. Duch umysłu, który jest posiadaczem wzoru prawdy, przenosi go na charakter świadomym wysiłkiem w kierunku etycznego postępowania. Świadome powtarzanie określonych zachowań utwala je w charakterze i sprawia, że z czasem stają się one automatyczne. O takich cechach pisze apostoł w Kol. 3:12-14. Ich kształtowanie jest nie tylko przywilejem, ale wręcz obowiązkiem wybranych (Jn. 15:1-10). Jeśli podejmujemy to zadanie, chcemy, aby duch w nas mieszkający rozwijał znajomość prawdy i przez to coraz bardziej przeobrażał charakter w chwalebny obraz charakteru naszego Pana Jezusa (Rzym. 8:29; 2 Kor. 3:18).
W Kol. 3:12-14 apostoł Paweł wymienia szereg duchowych owoców, w które mamy 'przyoblec' nasze charaktery: "wnętrzności miłosierdzia, dobrotliwość, pokorę, cichość, cierpliwość, znaszając jedni drugich i odpuszczając sobie wzajemnie, jeźli ma kto przeciw komu skargę: jako i Chrystus odpuścił wam, tak i wy. A nad to wszystko [przyobleczcie] miłość" (BG). Wszystkie z wymienionych przymiotów mają bliski związek z tym, jak reagujemy na drugiego człowieka, zarówno na jego problemy i potrzeby, jak i jego grzeszność:
- Wnętrzności miłosierdzia - greckie oiktirmos (G3628) oznacza litość, współodczuwanie z kimś, kto znalazł się w trudnej sytuacji. Istotą oiktirmos jest odczuwanie tych samych emocji, które są w drugim człowieku. Emocje natomiast są domeną ciała. Stąd w Nowym Testamencie oiktirmos występuje w liczbie mnogiej (tak jak mnogie są organy ciała). Dlatego też Biblia Gdańska mówi o 'wnętrznościach miłosierdzia'. Kol. 3:12 jest co prawda jedynym przypadkiem w Biblii, w którym oiktirmos występuje w liczbie pojedynczej, ale Paweł także i tutaj uczynił bezpośrednie odwołanie do ciała, dosłownie czytamy bowiem o sercu litości (GP). Ciekawostką jest fakt, że czasownik oiktiró (G3627), od którego pochodzi oiktirmos, Biblia przypisuje wyłącznie Bogu (Rzym. 9:15). Oznacza to, że choć z natury jesteśmy w swoim charakterze pozbawieni tej cechy, to powinniśmy ją rozwijać przez rozwój w rozumieniu prawdy i naśladownictwo Pana. Pisząc o "wnętrzności miłosierdzia" w Kol. 3:12, Paweł podkreśla, że ten sposób reagowania na drugiego człowieka musi także stać się integralną częścią naszego charakteru (por. Flp. 2:1,2).
- Dobrotliwość - greckie chrestotes (G5544) tłumaczone jest jako dobrotliwość lub życzliwość. W ten sam sposób tłumaczone jest także chrestos, choć określenia te nie są zupełnymi synonimami. Chrestos (G5543) bowiem działa w obszarze miłości obowiązkowej, chrestotes - nieobowiązkowej, czy też ofiarniczej. Posiadając w swoim charakterze chrestotes, gotowi jesteśmy wyświadczać innym dobro również kosztem swoich własnych praw, wygód, etc. O tym nauczał nasz Pan Żydów w Kazaniu na Górze: "I temu, który się z tobą chce prawować, a suknię twoję wziąć, puść mu i płaszcz; A kto by cię przymuszał iść milę jednę, idź z nim i dwie; Temu, co cię prosi, daj, a od tego, co chce u ciebie pożyczyć, nie odwracaj się" (Mt. 5:40-42 BG). Żydom, od których Zakon wymagał kierowania się we wzajemnych relacjach raczej prawem sprawiedliwości, nasz Pan zaleca przyjęcie postawy ofiary, bowiem tylko przez poświęcenie spraw tego świata można uzyskać dziedzictwo w rzeczach świata przyszłego.
- Pokora - greckie tapeinofrosyne (G5012) to dosłownie "niskie rozumienie". Definicję pokory podaje apostoł Paweł w Flp. 2:3,4 - "a niczego nie pragnąc dla niewłaściwego współzawodnictwa ani dla próżnej chwały, lecz w pokorze oceniając jedni drugich za wyżej stojących od siebie. Niech każdy ma na oku nie tylko swoje własne sprawy, ale też i drugich!" (BT). Pokora to zatem nie tyle fałszywe pomniejszanie siebie, co dostrzeganie wartości drugiego człowieka - świadomość tego, że pogląd czy zrozumienie posiadane przez mojego brata może być dla mnie cenne. Źródłem naszej pokory jest przede wszystkim ocena naszego Stwórcy, bez którego jesteśmy tylko prochem ziemi, a który obdarza swoim duchem kogo chce i w takiej mierze, w jakiej doradza jego wola (Jak. 4:10; 1 Pt. 5:6; Obj. 3:17,18).
- Cichość - greckie prautes (G4236) tłumaczone jest jako cichość, skromność, łagodność, delikatność. Jego sensem jest łagodna uległość w umyśle i sercu - w umyśle, jeśli jesteśmy gotowi się uczyć i dostrzegamy ograniczenia swojego poznania; w sercu, jeśli trwamy w posłuszeństwie Bogu i szukamy Jego woli na pierwszym miejscu. Cichość nie jest tożsama z pokorą. Pokora jest właściwą samooceną. Cichość jest uzewnętrznieniem sposobu, w jaki ta właściwa samoocena wpływa na nasze relacje. Pokora jest zatem składnikiem cichości, ale nie cichością samą w sobie (por. Mt. 11:29; Ef. 4:2).
- Cierpliwość - sens greckiego makrothymia (G3115) został objaśniony przez apostoła Pawła w Kol. 3:13 - "znaszając jedni drugich i odpuszczając sobie wzajemnie, jeźli ma kto przeciw komu skargę" (BG). Makrothymia tłumaczona jest jako cierpliwość, pobłażliwość lub nieskwapliwość. Jej sensem jest zachowywanie cichego i nie żywiącego urazy zachowania w obliczu wrogiego lub niesprawiedliwego zachowania innych osób wobec nas (por. Jak. 5:10; 2 Pt. 3:15).
- Miłość - miłość agape (G0026), o której pisze apostoł Paweł w Kol. 3:14, jest zdefiniowana w Biblii jako nasze pragnienie posłuszeństwa względem Boga i jego Prawa (2 Kor. 5:14,15; 1 Jn. 5:3). Apostoł Paweł nazywa agape "związką doskonałości", ponieważ jest to pierwszy i najważniejszy owoc ducha, który jest niezbędny do wzrostu charakteru we wszystkich duchowych aspektach (1 Kor. 13:13). We wstępie komentarza pisałem, że agape jest darem Boga dla wybranych; wolą poznawania i stosowania prawdy. Dlatego miłość jest związką doskonałości - ponieważ rozwój charakteru jest wynikiem stosowania znajomości prawdy. Wszystkie dobre cechy, jakie rozwijamy, są wynikiem działania w nas miłości.