Apostoł Paweł stwierdza w Flp. 4:3, że imiona jego współpracowników w dziele Ewangelii są zapisane w księdze życia. Czytając ten werset, oczami wyobraźni widzimy wielką księgę, która stoi przed tronem Boga, zapisaną imionami tych, którzy otrzymują życie wieczne. Natychmiast jednak narzuca się pytanie, czy Bóg, który ma policzone włosy na naszych głowach, może jednocześnie mieć problem z zapamiętaniem naszych imion?... (Łk. 12:7). Czy rzeczywiście potrzebuje ksiąg w takim sensie, w jakim my ich potrzebujemy? Literalna interpretacja księgi życia (jako rejestru imion) wydaje mi się niezwykle niewiarygodna. To nie musi oznaczać, że księga życia nie jest księgą. Powiem więcej, jest księgą zawierającą imiona. Ale nie w tym najbardziej dosłownym sensie.
Pojęcie imienia w swoim podstawowym znaczeniu odnosi się do tego jednego słowa, którym nazywamy sami siebie. Imię to jednak nie tylko nazwa, ale także charakter. Kiedy w Dziejach 4:12 czytamy, że "Nie ma pod niebem żadnego innego imienia danego ludziom, przez które moglibyśmy być zbawieni", to nie znaczy, że wystarczy wypowiedzieć imię Jezusa. Jego imię - jego charakter - ma bowiem zostać wyryty ostrzem ducha w nas samych, abyśmy mogli zostać policzeni wśród jego braci (Rzym. 8:29,30). Stąd, pisze Paweł, "my wszyscy, którzy z odsłoniętą twarzą patrzymy na chwałę Pana, jakby w zwierciadle, zostajemy przemienieni w ten sam obraz, z chwały w chwałę, za sprawą Ducha Pana" (2 Kor. 3:18 UBG). Chrzest w imię Jezusa, o którym mówi Słowo Boże m.in. w Dziejach 8:16, 10:48, 19:5, także nie oznacza naszego literalnego zanurzenia w imię w znaczeniu nazwy, ale poddajemy się zanurzeniu na znak tego, że pragniemy rozwijać swoją osobowość na obraz Pana - chcemy być tacy, jak on (Hbr. 12:2,3).
Jeśli rozumieć imię w powyższy sposób - jako charakter spełniający kryteria sprawiedliwości - to oczywiście jest księga, która takie imię opisuje: Biblia. Owoc ducha, o którym pisze apostoł Paweł m.in. w Gal. 5:22,23 i Kol. 3:12-14, to nic innego jak cechy charakteru pożądane w wierzących. Ponieważ 'wypełnienie owocu sprawiedliwości' jest warunkiem otrzymania daru życia wiecznego, Biblia sama siebie nazywa słowem życia (Flp. 1:9-11, Flp. 2:16; Jn. 6:68, Jn. 17:3). Z tego samego powodu psalmista pisze, że słowo Pana 'przywraca duszę' - przywraca życie tym, którzy mają 'oczy rozświetlone' znajomością prawdy (Ps. 19:7,8 NW). Imiona wierzących naturalnie nie są zapisane w Słowie Bożym dosłownie, ale są określone, ponieważ cechy charakteru, jakie rozwijamy na obraz Jezusa Chrystusa, zostały szczególnie w Nowym Testamencie wyraźnie nazwane. Kształtując w tym kierunku charakter, przybieramy imię zapisane w księdze życia Słowa Pańskiego.
Księga to greckie biblos, które oryginalnie oznaczało zwój papirusu. Nowy Testament nie nazywa w ten sposób Biblii tak, jak ją dzisiaj znamy, ponieważ kanon nie został wówczas ustalony. Ale nazywa w ten sposób księgi Mojżesza, księgi proroctw i Psalmy; ponadto, sześciokrotnie używa biblos, nazywając księgę życia. Cztery z sześciu przypadków odwołań do księgi życia znajdują się w księdze Objawienia. Kontekst we wszystkich przypadkach wskazuje na Pismo Święte jako Słowo Boga, którego zachowanie prowadzi do życia: ci, którzy otrzymują dar życia, zostają w księdze życia zapisani; ci, którzy odchodzą na wieczną śmierć, zostają z księgi symbolicznie skreśleni (Obj. 3:5, 20:15, 22:19). Ludzkość w jej obecnym stanie także nie jest zapisana w księdze życia, ponieważ charaktery znaczącej części ludzkości nie odpowiadają Boskim zasadom sprawiedliwości (Hbr. 12:22,23; Obj. 13:8). Ponieważ Paweł znał charaktery ludzi, o których pisał w Flp. 4:3, mógł stwierdzić, że odpowiadają one Pańskiemu wzorcowi.