Oczyszczenie pod Zakonem
Badanie powyższego tekstu Biblijnego musi uwzględnić analizę trzech elementów, mianowicie czym są "obrazy rzeczy niebieskich", czym są "same rzeczy niebieskie", a także czym są "ofiary doskonalsze od tamtych ofiar". Niezwykle ważny dla interpretacji Hbr. 9:23 jest kontekst. W 8 i 9 rdz. listu do Hebrajczyków apostoł Paweł mówi o Przymierzu Zakonu i odpowiadającym mu Przymierzu Nowym (Hbr. 8:6,13; 9:11,15). Przymierze Zakonu nie tylko umożliwiało dostąpienie oczyszczenia figuralnego, ceremonialnego, ale stanowiło również "cień mających nadejść dóbr" (Hbr. 10:1 NW), wskazując na 'lepsze przymierze, które zostało prawnie ugrunowane na lepszych obietnicach' (Hbr. 8:6 NW). Także Przybytek w tym sensie stanowił 'symboliczne wyobrażenie oraz cień rzeczy niebiańskich' (Hbr. 8:5 NW).
W Przymierzu Zakonu elementem niezwykle ważnym dla pełnienia służby było oczyszczenie. W Hbr. 9:18-22 Paweł relacjonuje, w jaki sposób nie tylko "cały lud" - Izrael - został pokropiony krwią ofiar, ale także "namiot oraz wszystkie naczynia publicznej służby". Najwyraźniej więc do tego aspektu Przymierza Zakonu odnosi się Paweł, pisząc o tym, że "obrazy rzeczy niebieskich w taki sposób musiały być oczyszczone". "W taki sposób", to znaczy w sposób wspomniany werset wcześniej odnośnie zastosowania krwi do oczyszczenia: "I prawie wszystko oczyszcza się krwią według Prawa, a bez rozlania krwi nie ma odpuszczenia" (Hbr. 9:22 BT). 'Obrazami rzeczy niebieskich' są więc Przybytek oraz jego sprzęty i naczynia. Ich oczyszczenie pod Prawem następowało "w taki sposób", tzn. z zastosowaniem krwi ofiarnych "byczków i kozłów" (Hbr. 9:19 NW).
Ofiara Kościoła
Na co wobec tego wskazywało oczyszczanie Przybytku i jego sprzętów krwią zwierząt ofiarnych w stosunku do Nowego Przymierza? Warto na początek przyjrzeć się samym ofiarom. W tekście oryginału występuje liczba mnoga, a więc nie ma mowy o jednej ofierze - wówczas byłoby to wyraźnym wskazaniem na ofiarę Jezusa Chrystusa - ale czytamy o ofiarach wielu. Najwyraźniej jest tutaj mowa o ofiarowaniu Kościoła Bożego, naśladowców Chrystusa, których nasz Pan zachęcał do wstąpienia w jego ślady: "Weźcie na siebie moje jarzmo i uczcie się ode mnie" (Mt. 11:29 NW; Łk. 14:27). Ci, którzy wstępują w jego ślady, mieli także mieć udział w tym samym kielichu poświęcenia, z którego on pił (Mt. 20:23; Łk. 22:19,20).
Ofiarowanie członków Kościoła jest także nauczane w wielu innych tekstach Biblijnych. W Rzym. 15:15,16 apostoł Paweł pisze, że pełni służbę "po to, by poganie stali się ofiarą Bogu" (BT). W Flp. 2:17 mówi Paweł o sobie, że jest "niczym ofiara płynna ... wylewany na ofiarę" (NW). Zachęca także powołanych, by "oddali swoje ciała jako ofiarę żywą, świętą, godną upodobania Boga, na świętą służbę" (Rzym. 12:1 NW). Także prorok Malachiasz prorokował o czasach, kiedy to "między narodami i w każdym miejscu będzie się wznosił dym ofiarny..." (Mal. 1:11 NW).
Oczyszczenie wewnętrznego człowieka
Skoro poświęceni naśladowcy Chrystusa także składają ofiary, pozostaje pytanie, co zostaje tymi ofiarami oczyszczone. "... same zaś rzeczy niebieskie", o których mówi Paweł w Hbr. 9:23, są antytypem sprzętów i naczyń świątynnych pod Przymierzem Zakonu. Co jest ich odpowiednikiem pod Przymierzem Nowym? My sami. O Pawle przeczytamy: "człowiek ten jest mi naczyniem wybranym, aby nieść moje imię do narodów, a także do królów oraz do synów Izraela" (Dzieje 9:15 NW). W Rzym. 9:23,24 Paweł pisze, że Bóg dał poznać "bogactwo swej chwały na naczyniach miłosierdzia ... mianowicie na nas, których powołał nie tylko spośród Żydów, lecz także spośród narodów" (NW). 2 Kor. 4:7 mówi o skarbie ducha św., który mamy "w naczyniach glinianych" - naszych ziemskich ciałach (zob. także 1 Tes. 4:4; 2 Tm. 2:20,21).
Oczyszczanie sprzętów Przybytku krwią zwierząt ofiarnych jest więc piękną ilustracją tego, w jaki sposób naśladowcy Chrystusa oczyszczają swój charakter, który apostoł Paweł nazywa "wewnętrznym człowiekiem" (Rzym. 7:22). Mamy się bowiem stawić przed Bogiem "ludźmi nienagannymi i niewinnymi, dziećmi Bożymi bez skazy" (Flp. 2:15 NW). Choć spłodzenie umysłu przez ducha prawdy jest aktem jednorazowym, rozwój znajomości Słowa Bożego i przełożenie tej znajomości na charakter jest procesem, który wymaga lat aktywnej pracy i ciągłego odnawiania się "z chwały w chwałę" (Jn. 1:12,13; 2 Kor. 3:18; Ef. 4:20-24; Jak. 1:22-25). W typie oczyszczenie dokonywane było krwią zwierzął ofiarnych; w antytypie oczyszczamy nasze ziemskie naczynie poświęcaniem życia dla Ewangelii oraz 'usmiercaniem praktyk ciała' mocą ducha w znajomości prawdy (Rzym. 8:10,13 NW).
Ofiara Kościoła vs. ofiara Jezusa Chrystusa
Ofiarowanie Kościoła wywołuje wśród badaczy Biblii wiele nieporozumień. Jedni sprzeciwiają się takiemu zrozumieniu, wskazując, że jest tylko jedna ofiara naszego Pana, która nas oczyszcza z grzechu. Inni, przyjmując myśl o ofiarowaniu Kościoła, uważają, jakoby ofiara Chrystusa była niewystarczająca i wymagała uzupełnienia ofiarami jego Kościoła. Tymczasem żaden z tych dwóch poglądów nie odpowiada w pełni nauce Biblijnej.
Ofiara naszego Pana jest tylko jedna (1 Jn. 2:2) i tylko w niej mamy usprawiedliwienie przed Bogiem. Jej istotą było wydanie świadectwa prawdzie (Jn. 18:37). Korzystamy zatem z ofiary Pana, kiedy przyjmujemy jego nauki i zgodnie z ich treścią przemianiamy swój charakter (Ef. 1:7,8). Izajasz prorokuje o Mesjaszu, że został wezwany, aby go naśladować (Iz. 41:2). Także nasz Pan mówi: "Weźcie na siebie moje jarzmo i uczcie się ode mnie, że jestem cichy i pokornego serca, a znajdziecie odpoczynek dla waszych dusz" (Mt. 11:29 UBG). Greckie praos, którym Mistrz opisuje siebie, opisuje władzę ducha nad ciałem charakteru (zobacz komentarz do Mt. 5:3-12). Ucząc się od Pana, oczyszczamy nasze ziemskie naczynie, poddając je pieczętowaniu przez ducha. Oznacza to jednak także 'branie na siebie jarzma Pana', podążając śladem jego poświęcenia.
Ten podwójny element został także pokazany w pamiątkowych symbolach. Chleb i wino, które Jezus spożywa razem z uczniami, przedstawiają odpowiednio naukę Słowa Bożego i ofiarę życia. Nasz Pan poniósł taką ofiarę w celu dostarczenia chleba - duchowego pokarmu. Jego uczniowie natomiast ten sam pokarm przyjmują, nie tylko ucząc się nauk Pańskich, ale także biorąc udział w służbie dla prawdy na kształt jego służby. W ten sposób prawda staje się chlebem, który buduje i odżywia ciało duchowe - ciało charakteru wierzących (zobacz wykład Wieczerza Pańska). Stąd dla pełnego wykonania celu odkupienia dla człowieka, niezbędne było nie tylko zapewnienie ofiary Zbawiciela przez wydanie doskonałego i pełnego świadectwa, ale także podjęcie przez jej beneficjentów własnej ofiary, pójście śladem Mistrza.