Wiara jest tłumaczeniem greckiego pistis [G4102], które oznacza zaufanie lub przekonanie. W Nowym Testamencie pojawia się 244 razy, dodatkowo czasownik pisteuo [G4100] pojawia się 248 razy. Wiara jest podstawą naszej nadziei zbawienia. Marcie, zrozpaczonej po śmierci Łazarza, Jezus mówi: "Ja jestem zmartwychwstaniem i życiem. Kto we mnie wierzy, choćby i umarł, będzie żył. A każdy, kto żyje i wierzy we mnie, nigdy nie umrze" (Jn. 11:25,26). Ponieważ "Boga nikt nigdy nie widział" (Jn. 1:18), wiara musi stanowić podstawę relacji Bóg-człowiek. Po pierwsze, wiara rozumiana jako zaufanie. Bóg jest stwórcą wszystkiego i dawcą życia. Zaufanie, która ma w Nim człowiek wierzący, jest poleganiem na każdej obietnicy Boga, który jest wierny i ma moc swoje obietnice spełniać. Abrahama przedstawia apostoł Paweł jako wzór takiej wiary: "On to wbrew nadziei, mając nadzieję, uwierzył, że stanie się ojcem wielu narodów według tego, co mu powiedziano: Takie będzie twoje potomstwo. A nie będąc słabym w wierze, nie zważał na swoje już obumarłe ciało – bo miał około stu lat – ani na obumarłe łono Sary. I nie zachwiał się z powodu niewiary w obietnicę Boga, ale umocnił się wiarą i oddał chwałę Bogu; Będąc też pewien tego, że to, co on obiecał, ma moc też uczynić" (Rzym. 4:18-21).
Moc Boga wykracza poza granice obecnego życia, o czym Abraham także miał pewne przekonanie. "Przez wiarę Abraham, wystawiony na próbę, ofiarował Izaaka. On, który otrzymał obietnicę, złożył w ofierze jednorodzonego syna; On, któremu powiedziano: W Izaaku będzie nazwane twoje potomstwo; Uważał, że Bóg może nawet wskrzesić z martwych, skąd go też otrzymał na podobieństwo zmartwychwstania" (Hbr. 11:17-19). Dlatego Abraham nazwany jest w Biblii ojcem wszystkich wierzących (Rzym. 4:11,12). Wiara Bożego Kościoła jako tych, którzy są duchowym potomstwem patriarchy, jest tego rodzaju. Na przestrzeni całego wieku Ewangelii wierzący w Chrystusa ofiarowali swoje życie jako cenę za posłuszeństwo poleceniom Pana. Wierzyli jednak w pewność obietnicy zmartwychwstania i oczekującej ich nagrody w chwale. Ufali, podobnie jak Abraham, że Bóg mocen jest nawet wskrzesić z martwych. Takie zaufanie jest niezbędnym elementem wiary, ponieważ taka jest istota obecnego powołania: ofiarowanie naszego obecnego życia dla celów Bożej służby, tak "aby ci, którzy żyją, już więcej nie żyli dla siebie, lecz dla tego, który za nich umarł i został wskrzeszony" (2 Kor. 5:15). Oddajemy więc obecne życie, ufając, że Bóg ma moc wskrzeszania umarłych.
Wiara to również przekonanie. Świat zewnętrzny odbieramy zmysłami, dzięki którym rozpoznajemy kształt, kolor, ruch, dźwięk, zapach etc. To są jednak wyizolowane fakty świata materialnego. Wiara rozpoczyna się, kiedy zaczynamy ten świat interpretować, rozumieć zasady, które nim rządzą mimo tego, że zmysłami ich nie doświadczamy. Stąd definicja wiary zawarta w Hbr. 11:1-3. Wiara jest hipostazą - emanacją/ odbiciem tego, co istnieje; niewidzialnego słowa Bożego, które ukształtowało to, co widzialne. Wiara zaczyna się od rozpoznania podstawowego faktu, że "każdy dom jest przez kogoś zbudowany, lecz tym, który wszystko zbudował, jest Bóg" (Hbr. 3:4). Mając to przeświadczenie, przechodzimy to dalszych wniosków na podstawie, tego, co widzimy. "Ponieważ to, co można wiedzieć o Bogu, jest dla nich jawne, gdyż Bóg im to objawił. To bowiem, co niewidzialne, to znaczy jego wieczna moc i bóstwo, są widzialne od stworzenia świata przez to, co stworzone" (Rzym. 1:19,20). Słysząc treść Ewangelii, rozumiemy, że Chrystus jest tym wybranym przedstawicielem Boga, który przyszedł opowiedzieć nam prawdę o Bożym powołaniu i zamierzeniu odnośnie zbawienia człowieka (Jn. 18:37).
Nikt z nas obecnie żyjących Chrystusa nie widział, podobnie jak nikt nie widział Boga. Ale wierzymy, ponieważ oceniamy, że wizja świata i historii człowieka przedstawiona w Biblii jest prawdziwa, a jej wartość moralna i etyczna przewyższa wszelkie inne systemy myśli. Czy zatem wiara jest darem? Biblia różnie się na ten temat wypowiada. W zakresie, o którym piszę powyżej, wiara jest powszechnym obowiązkiem. W Rzym. 1:20 Paweł pisze, że "bez wymówki" są ci, którzy mając przed oczami chwałę Bożą, odrzucają tę prawdę o Bogu objawioną w stworzeniu. W Dziejach 17:30 czytamy z kolei, że Bóg "nakazuje wszędzie wszystkim ludziom pokutować", a jeśli pokutować, to także wierzyć. "Uwierz w Pana Jezusa Chrystusa, a będziesz zbawiony" (Dzieje 16:31). Z drugiej jednak strony, zdolność rozumienia prawdy jest dziełem ducha w człowieku. Miłość agape, która jest miłością prawdy, jest darem Boga (Rzym. 5:5). Każdy, kto odczuwa w sobie pragnienie poznawania Słowa Bożego i rozumienia go, ma tym samym świadectwo Bożego ducha, a więc także i pewność, że jego ofiara w postaci 'rozumnej służby' będzie przez Boga nagrodzona coraz lepszym pojmowaniem spraw Pańskich (Rzym. 12:1).
Powiązane tematy:
- wykłady tematyczne: Wybrani, niewybrani i ich doświadczenie wiary
- komentarze rozszerzone: Dzieje 16:30-34; Rzym. 3:21-24; Hbr. 11:1-3; Jak. 2:24,26
- komentarze proste: Rzym. 1:19,20; Rzym. 4:17-21; Hbr. 11:6,17-19