W 1 Kor. 2:6-16 apostoł Paweł rozwija temat mądrości Bożej i tego, kto w obecnym czasie jest jej adresatem. Przede wszystkim nie jest to "mądrość tego świata ani władców tego świata, którzy przemijają ... Której nie poznał żaden z władców tego świata. Gdyby ją bowiem poznali, nigdy nie ukrzyżowaliby Pana chwały" (1 Kor. 2:6,8 UBG). W 1 Kor. 2:7 apostoł przywołuje dwie charakterystyczne cechy tej mądrości: 1) to, że jest 'zakryta' oraz 2) to, że została przeznaczona przez Boga "ku naszej chwale". Ta dość enigmatyczna charakterystyka stanie się jasna w kontekście Kol. 1:26,27, gdzie Paweł opisuje "Tajemnicę, która była ukryta od wieków i pokoleń, ale teraz została objawiona jego świętym; (27) Którym Bóg zechciał oznajmić, jakie jest wśród pogan bogactwo chwały tej tajemnicy, którą jest Chrystus w was, nadzieja chwały" (UBG). Mądrością Bożą jest zatem "Chrystus w was, nadzieja chwały".
Ten podwójny opis z Kol. 1:27 koresponduje z 1 Kor. 2:7. W każdym przypadku element wymieniony jako pierwszy warunkuje element drugi. I tak w przypadku Kol. 1:27 posiadanie Chrystusa w nas jest warunkiem osiągnięcia chwały; w przypadku 1 Kor. 2:7 warunkiem chwały jest pozyskanie mądrości zakrytej. Chrystus jest mądrością zakrytą przynajmniej w dwojakim sensie. Po pierwsze, jest nadzieją przyszłej chwały. O tym pisze Paweł w 1 Kor. 2:9 - "Ale głosimy, jak jest napisane: Czego oko nie widziało ani ucho nie słyszało, ani nie wstąpiło do serca człowieka, to przygotował Bóg tym, którzy go miłują" (UBG). Tym, czego nie widziało ludzkie oko, ani ludzkie ucho słyszało, jest chwała Boskiej natury. Apostoł Piotr pisze wprost o 'dziedzictwie niezniszczalnym i nieskalanym, i niewiędnącym, zachowanym w niebie dla was" (1 Pt. 1:4 UBG). Z kolei w 2 Pt. 1:4 przeczytamy, że "zostały nam dane bardzo wielkie i cenne obietnice, abyście przez nie stali się uczestnikami Boskiej natury" (UBG).
Powołanie do duchowej chwały w niebie jest mądrością zakrytą nie tylko w tym sensie, że "nie poznał [jej] żaden z władców tego świata" (ponieważ warunkiem poznania jest wiara), ale także dlatego, że Stary Testament nie dawał takiej nadziei wierzącym. Tym, którzy byli wierni przymierzu, Bóg nie obiecywał zmartwychwstania do niebiańskiej chwały, tylko 'przedłużenie' życia w błogosławionych warunkach na ziemi (Pwt. 4:39,40). W tym sensie powołanie Nowego Testamentu było nowością przez Chrystusa, "który zniszczył śmierć, a życie i nieśmiertelność wydobył na jaw przez ewangelię" (2 Tm. 1:10 UBG). Drugi aspekt 'zakrycia' Bożej mądrości ma związek właśnie z Ewangelią, a ściślej mówiąc z 'miejscem' jej oddziaływania. Początkiem jest symboliczne serce, o którym Paweł pisze, że "miłość Boga jest rozlana w naszych sercach przez Ducha Świętego, który został nam dany" (Rzym. 5:5 UBG). Serce symbolizuje wolę; istotą i właściwym celem działania woli jest jednak przemiana tego, co znowu apostoł Paweł nazywa 'wewnętrznym [zakrytym] człowiekiem' (Rzym. 7:22).
W jakim zatem sensie Chrystus jest 'mądrością zakrytą'? Według nauczania Nowego Testamentu, Chrystus nie jest jednostką, ale zbiorowością - Głową w osobie Pana Jezusa oraz jego zbiorowym Ciałem (Rzym. 12:4,5; 1 Kor. 12:12,13,27). Istotą naszego udziału w Ciele Chrystusa jest jednak przemienianie siebie na obraz Głowy, kształtowanie osobowości na wzór charakteru Pana. Temu celowi służy ewangeliczne powołanie. W myśl słów apostoła Pawła, "Tych bowiem, których on przedtem znał, tych też przeznaczył, aby stali się podobni do obrazu jego Syna, żeby on był pierworodny między wieloma braćmi. (30) Tych zaś, których przeznaczył, tych też powołał" (Rzym. 8:29,30 UBG). Podobnie w 2 Kor. 3:18 czytamy, że "my wszyscy, którzy z odsłoniętą twarzą patrzymy na chwałę Pana, jakby w zwierciadle, zostajemy przemienieni w ten sam obraz, z chwały w chwałę, za sprawą Ducha Pana" (UBG). Choć Słowo Boże używa tutaj rzeczownika eikon - obraz, faktycznie mówimy o cechach, które są niewidzialne fizycznym wzrokiem - są 'zakryte', a manifestują się przez działanie.
Dlatego Paweł utożsamia Chrystusa z mądrością. W 1 Kor. 1:30 napisze wprost o Jezusie, który "stał się dla nas mądrością od Boga" (UBG). Mądrość jest znajomością prawdy oraz umiejętnością jej stosowania. Piotr w swoim opisie wzmocni poznanie (gr. gnosis) odwagą (gr. arete) jako elementem niezbędnym do działania zgodnego z prawdą (2 Pt. 1:5-9). Mądrość, która dyktuje działanie w perspektywie czasu, kształtuje tym samym charakter, który rozwija się podświadomie i podświadomie ujawnia na zewnątrz swoje cechy. Stąd nauczanie Słowa Bożego dotyczące pieczęci ducha - podobnie jak pieczęć przenosi posiadany obraz na materiał plastyczny, tak duch umysłu przenosi posiadany obraz prawdy na plastyczny materiał charakteru. Warunkiem dokonania tego 'transferu' jest jednak arete. Ponieważ charakter przyswaja sposób działania, gnosis musi być na bieżąco wcielane w działanie, aby stać się materiałem pod rozwój naszego wewnętrznego człowieka.
W 1 Kor. 2:7 Paweł pisze, że tę "mądrość Boga w tajemnicy, zakrytą mądrość ... Bóg przeznaczył ku naszej chwale" (UBG). Zinternalizowanie w nas obrazu charakteru Pana jest zatem warunkiem, abyśmy mogli osiągnąć cel duchowego zmartwychwstania. Z tej też przyczyny czytamy, że mądrość głoszona jest wśród doskonałych (1 Kor. 2:6). Greckie teleios oznacza dojrzały, dokończony. Dokończeniem procesu duchowego rozwoju jest chrzest duchem, który oznacza nasze zanurzenie w głębokość znajomości Słowa Bożego. W innym miejscu apostoł Paweł przedstawia chrzest duchem jako spożywanie twardego pokarmu Słowa. Jego odbiorcami mogą jednak być ci, "którzy przez praktykę mają zmysły wyćwiczone do rozróżniania dobra i zła" (Hbr. 5:11-14 UBG). Posiadanie zmysłów wyćwiczonych do rozróżniania dobra i zła to z kolei definicja mądrości. Dlatego mądrość Boża głoszona jest wśród doskonałych: ponieważ określony poziom rozwoju jest niezbędny nie tylko jako warunek naszego 'zanurzania w głębokość prawdy', ale także uzyskania wystawionej nam nagrody w chwale.