Chrześcijaństwo wypracowało na przestrzeni wieków skrajnie różne poglądy na zbawienie. Zdaniem uczniów Kalwina szanse na zbawienie ma niewielu i jedynie dlatego, że zostali do tego przeznaczeni jeszcze zanim ktokolwiek o nich usłyszał. Na przeciwległym biegunie z kolei znajdziemy uniwersalistów, którzy twierdzą, że ostatecznie zbawieni będą wszyscy, łącznie z samym Judaszem Iskariotą. Na poparcie tego ostatniego poglądu bywa przytaczany powyższy tekst z Flp. 2:10,11 - skoro 'wszelki język wyzna' i 'każde kolano się zegnie', to znaczy, że wszyscy w końcu uwierzą i będą zbawieni, tj. otrzymają życie wieczne.
Fragment ten nie mówi jednak, że wszyscy otrzymają życie wieczne, ale że wszyscy zostaną przyprowadzeni do posłuszeństwa i uznania królewskiej władzy Jezusa Chrystusa. To się rzeczywiście stanie podczas przyszłego dnia sądu (Dzieje 17:31). Zmartwychwstać mają zarówno prawi, jak i nieprawi, a więc wszyscy, którzy zmarli w Adamie (Dzieje 24:15; Hbr. 11:35; Jn. 5:28,29). O prawych dowiadujemy się, że otrzymują swoją nagrodę po zmartwychwstaniu bez dodatkowych warunków. Nieprawi, którzy nie wykorzystali obecnego życia w dobrym celu, odchodzą na sąd, który Biblia określa także mianem "wiek trwającego karcenia". Zatem zanim przejdą do życia, najpierw będą poddani procesowi naprawy, a następnie także ostatecznej próbie (zobacz komentarz do Mt. 25:31-46).
Dzień sądu będzie czasem, w którym rzeczywiście wszyscy, przynajmniej w formie zewnętrznej, uznają władzę naszego Pana. Nie wszyscy jednak ostatecznie się zreformują. Wielu podczas ostatecznej próby, która będzie miała miejsce na koniec dnia sądu, okaże jednak nieposłuszeństwo. Szatan ma zostać wypuszczony "na krótki czas", aby mógł znów zwodzić narody. Słowo Boże informuje, że wcale nie bez powodzenia: "Liczba ich [zwiedzionych] jak piasek morza" (Obj. 20:3,7-9 NW). Na tych, którzy dadzą się zwieść, "z nieba zstąpił ogień i ich pożarł" (Obj. 20:9 NW).
Nie wszyscy jednak muszą doczekać tej ostatecznej próby na koniec tysiącletniego dnia sądu (Obj. 20:4-6). Prorok Izajasz sugeruje, że wyrok na zatwardziałych grzeszników może zostać wydany znacznie wcześniej, jeśli w okresie stu lat człowiek nie wykaże jakichkolwiek chęci zreformowania swojego charakteru (Iz. 65:20). A więc w żadnym sensie nie ma tutaj mowy o zbawieniu do życia wiecznego wszystkich: "A Śmierć i Otchłań wrzucono do jeziora ognia. To jest śmierć druga - jezioro ognia. Jeśli się ktoś nie znalazł zapisany w księdze życia, został wrzucony do jeziora ognia" (Obj. 20:14,15 BT).
O tym, że nie wszyscy uzyskują życie wieczne, świadczą także doświadczenia Kościoła - tych, którzy są powołani w wieku Ewangelii po to, aby byli razem z Jezusem Chrystusem sędziami w tym przyszłym dniu sądu dla świata (1 Kor. 6:2). Są to jedynie nieliczni wybrańcy, których Bóg poświęca przez wiarę, oraz którzy otrzymują świętego ducha Bożego, aby jako nowe stworzenie stać się synami i dziedzicami Bożymi, policzonymi jako "obywatele niebios" (Mt. 22:1-14; Rzym. 8:17; 2 Kor. 1:22; Flp. 3:20). Nawet jednak wśród tej szczególnej grupy poświęconych nowych stworzeń znajdą się tacy, "którzy raz na zawsze zostali oświeceni i którzy zakosztowali wspaniałomyślnego daru niebiańskiego, i stali się uczestnikami ducha świętego, i zakosztowali wybornego słowa Bożego oraz mocy nadchodzącego systemu rzeczy, a jednak odpadli" (Hbr. 6:4-6 NW).
Nawet demony wyznają, "że Jezus Chrystus jest Panem - ku chwale Boga Ojca" (Flp. 2:11; Mt. 8:29; Jak. 2:19). Z całą pewnością będą zmuszone wraz z Szatanem uznać władzę Chrystusa i poddać się tysiącletniemu uwięzieniu, a ostatecznie także wyrokowi (Obj. 20:1-3,10). A więc nie będzie takiego stworzenia we wszechświecie, które nie będzie musiało poddać się zarządzeniom Boga i Jego Króla, choć nie jest to równoznaczne z udzieleniem wszystkim bez wyjątku życia wiecznego. Bóg zapewnił i zapewni wszelkie środki, aby człowiek mógł powrócić do harmonii z Nim, łącznie z wydaniem na ofiarę własnego Syna. Te środki każdemu są lub będą zaoferowane, ale nie wszyscy zrobią z nich właściwy użytek (Łk. 2:30-32; 1 Tm. 4:10; 1 Jn. 2:2).