Spis treści:
- Wybór Kościoła Wieku Ewangelii
- Zakończenie obecnego porządku świata w apokalipsie
- Warunki przyszłego sądu
- Zbawienie i miejsce Izraela w przyszłym porządku świata
W wykładzie Sąd ludzkości opisałem w większym szczególe nauczanie Biblii w tym temacie. Pojęcie sądu w definicji Biblijnej obejmuje nie tylko wyrok, ale także to, co go poprzedza: nauczanie, próbowanie i karcenie. Sąd jest zatem kompletnym procesem moralnej reformy człowieka. Podstawowa jednak w mojej ocenie jest myśl, że ten proces we właściwym czasie obejmie każdego człowieka: w obecnym wieku Ewangelii wybranych, a w przyszłym Królestwie Chrystusa całą ludzkość. Wybrani, którzy obecnie z powodzeniem odbędą proces sądu, będą w przyszłym Królestwie współrządzić z Chrystusem i uczestniczyć w podnoszeniu ludzkości do stanu doskonałości. Swój udział w tej misji jako ziemskie narzędzie Chrystusa będzie miał także podniesiony i wywyższony naród izraelski. Zanim rozpoczną się rządy Chrystusa, musi jednak zakończyć się obecny porządek świata, co będzie miało miejsce w apokalipsie. Te różne wątki związane ze zmianą dyspensacji - w tym miejscu tylko ogólnie zaznaczone - zostały opisane w księdze Psalmów.
Wybór Kościoła Wieku Ewangelii
W Kol. 1:26,27 apostoł Paweł pisze o tajemnicy, "która była ukryta od wieków i pokoleń, ale teraz została objawiona jego świętym; (27) Którym Bóg zechciał oznajmić, jakie jest wśród pogan bogactwo chwały tej tajemnicy, którą jest Chrystus w was, nadzieja chwały". Nauka o wyborze Kościoła jako przyszłych współwładców z Chrystusem w chwale Boskiej natury nie była explicite nauczana w Starym Testamencie, co nie oznacza, że nie była nauczana w ogóle. Rozmaite wypowiedzi wskazywały bowiem na wypełnienie się tego zarysu Boskiego planu, choć nie mogły być w ten sposób zrozumiane przed czasem. Dlatego także w Psalmach znajdziemy szereg wypowiedzi na ten temat, które choć nie bezpośrednio, to jednak odnoszą się do tej chwalebnej nadziei wystawionej Pańskim wybrańcom. Szczególnie dwa wątki są często podkreślane: przede wszystkim chwalebna nadzieja dziedzictwa w niebiańskim domu Pana, ale także warunek, który musi być spełniony, aby mogła się ona spełnić. Tym warunkiem jest sprawiedliwość sług Pańskich; sprawiedliwość rozumiana nie tylko jako przestrzeganie przykazań, ale także poświęcenie dla wypełniania woli Bożej. Poniżej stosowne fragmenty Psalmów, niektóre opatrzone dodatkowym komentarzem:
"Ty bowiem, Panie, będziesz błogosławił sprawiedliwego, osłonisz go dobrocią jak tarczą" (Ps. 5:12)
"PAN jest w swym świętym przybytku, tron PANA jest w niebie" (Ps. 11:4)
"PANIE, kto będzie przebywał w twoim przybytku? Kto zamieszka na twojej świętej górze? Ten, kto postępuje nienagannie i czyni sprawiedliwość" (Ps. 15:1,2)
"Ja zaś w sprawiedliwości ujrzę twe oblicze" (Ps. 17:15)
"Zaprawdę dobroć i miłosierdzie pójdą w ślad za mną po wszystkie dni mego życia i będę mieszkał w domu PANA przez długie czasy" (Ps. 23:6)
"Któż wstąpi na górę PANA? Kto stanie w jego świętym miejscu? Człowiek rąk nieskalanych i czystego serca, który nie skłania swej duszy ku marności i nie przysięga podstępnie. On otrzyma błogosławieństwo od PANA i sprawiedliwość od Boga, swego Zbawiciela" (Ps. 24:3-5)
"O jedno proszę PANA i o to będę zabiegał: abym mieszkał w domu PANA po wszystkie dni mego życia, abym oglądał piękno PANA i dowiadywał się w jego świątyni; będę składał w jego przybytku ofiary radości, będę śpiewał i oddawał PANU chwałę" (Ps. 27:4,6)
"Weselcie się w PANU, sprawiedliwi, bo prawym przystoi chwała" (Ps. 33:1)
"Ześlij twoje światło i prawdę, niech mnie wiodą i wprowadzą na twoją świętą górę i do twoich przybytków" (Ps. 43:3) - Nowy Testament naucza w wielu miejscach, że podstawą nadziei Kościoła jest prawda - zrozumienie Słowa Bożego, które jest zarówno przedmiotem wypełniania, jak i ogłaszania przez wiernych Chrystusa. W swoim ostatnim poleceniu Pan zawarł właśnie te dwa elementy: "Idźcie więc i nauczajcie wszystkie narody, chrzcząc je w imię Ojca i Syna, i Ducha Świętego; (20) Ucząc je przestrzegać wszystkiego, co wam przykazałem" (Mt. 28:19,20). Prawda jest treścią nauczania; światło jest mocą ducha uzdalniającą wierzących do jej poznawania. Bóg 'zsyła' prawdę i światło, udzielając swojemu wybranemu ludowi ducha prawdy, zgodnie z obietnicą Pana: "gdy przyjdzie on, Duch prawdy, wprowadzi was we wszelką prawdę" (Jn. 16:13). Prawda z kolei, jeśli jest stosowana i nauczana, 'wiedzie i wprowadza' jej posiadaczy "na twoją świętą górę i do twoich przybytków" w chwale duchowej natury.
"Posłuchaj, córko, spójrz i nakłoń ucha, zapomnij o swoim narodzie i o domu swojego ojca; A król zapragnie twojego piękna, bo on jest twoim Panem; oddaj mu pokłon. Także córka Tyru przyjdzie z darami, najbogatsi z narodów będą zabiegać o twą przychylność. Córka królewska jest pełna chwały w swej komnacie, a jej szaty złotem tkane. W szacie haftowanej będą ją wieść do króla, za nią dziewice, jej towarzyszki, przyprowadzą do ciebie. Wiodą je z weselem i z radością i wejdą do królewskiego pałacu" (Ps. 45:10-15) - w symbolice Biblijnej Jezus jest oblubieńcem, który łączy się 'w królewskim pałacu' ze swoją zbiorową oblubienicą - wybranymi, którzy dzięki wypełnieniu swojego poświęcenia uzyskają najwyższą nagrodę Boskiej natury. Psalm jednak mówi, że razem z oblubienicą do pałacu wchodzą jej druhny - wierzący, którzy nie osiągnęli stopnia rozwoju właściwego dla najwyższych stanowisk w Królestwie, ale jako pozafiguralni lewici również znajdą swoje miejsce w duchowej świątyni (więcej na ten temat w wykładzie Oblubienica i wieczerza wesela Baranka).
"Zgromadźcie mi moich świętych, którzy zawarli ze mną przymierze przez ofiarę" (Ps. 50:5) - udział wierzących w Nowym Przymierzu wiąże się z podejmowaniem ofiary. Pamiątkowe symbole chleba (ciało) i wina (krew) pokazują, że jest to ofiara dwojakiego rodzaju. Chleb jest symbolem nauki Słowa Bożego; ciało oznacza charakter. Przyjmując przełamany przaśny chleb, pokazujemy, że naszym doświadczeniem wiary jest uczenie się prawdy Słowa Bożego, która 'przełamuje' stary, grzeszny charakter. Z drugiej strony wino obrazuje doświadczenie, krew natomiast - życie. Doświadczeniem wierzących spożywających chleb nauki musi zatem także być odwaga jej stosowania w każdej próbie, również i takiej, która będzie wymagać ofiary krwi. Udział w symbolicznym chlebie i winie stanowi o naszym uczestnictwie w Nowym Przymierzu - nowej relacji z Bogiem zapewnionej ofiarą Jezusa Chrystusa, której istotą jest działanie ducha w sercach i umysłach wierzących (Łk. 22:19,20; zobacz wykład Wieczerza Pańska).
"Będę mieszkał w twoim przybytku na wieki, chroniąc się pod osłoną twych skrzydeł. Bo ty, Boże, wysłuchałeś moich ślubów; dałeś dziedzictwo tym, którzy się boją twego imienia" (Ps. 61:4,5)
"Błogosławiony, kogo ty wybierasz i przyjmujesz, aby mieszkał w twoich przedsionkach; będziemy nasyceni dobrami twego domu, twej świętej świątyni" (Ps. 65:4) - część A wersetu nawiązuje wyraźnie do nauki o wyborze: "Błogosławiony, kogo ty wybierasz i przyjmujesz, aby mieszkał w twoich przedsionkach". Nowy Testament w wielu miejscach naucza, że nikt sam z siebie nie może ubiegać się o miejsce w chwale, ale tylko ci, którym Bóg udostępnia tę nadzieję. Najwyraźniej ta nauka została podana przez naszego Pana w przypowieści o uczcie weselnej - ponieważ "wielu jest powołanych, ale mało wybranych", uczestnik bez szaty zostaje wyrzucony z uczty. Nie dlatego, że nie zareagował na wezwanie, aby na nią przyjść, ale dlatego właśnie, że nie był w gronie wybranych. Wiele miejsca poświęca nauce o przeznaczeniu i wyborze Kościoła także apostoł Paweł w liście do Efezjan, zwłaszcza Ef. 1:3-6 i Ef. 2:1-7.
"Wstąpiłeś na wysokość, poprowadziłeś pojmanych jeńców, przyjąłeś dary dla ludzi, nawet dla buntowników, aby PAN Bóg mógł z nimi zamieszkać" (Ps. 68:18) - kim sa jeńcy, wyjaśnia apostoł Paweł: "A każdemu z nas została dana łaska według miary daru Chrystusa. (8) Dlatego Pismo mówi: Wstąpiwszy na wysokość, poprowadził pojmanych jeńców i dał ludziom dary ... I on ustanowił jednych apostołami, drugich prorokami, innych ewangelistami, a jeszcze innych pasterzami i nauczycielami; (12) Dla przysposobienia świętych, dla dzieła posługiwania, dla budowania ciała Chrystusa; (13) Aż dojdziemy wszyscy do jedności wiary i poznania Syna Bożego, do człowieka doskonałego, do miary dojrzałości pełni Chrystusa" (Ef. 4:7,8,11-13).
Jesteśmy jeńcami/ niewolnikami Boga przez Jezusa Chrystusa, jeśli dzięki posiadaniu Jego ducha pełnimy służbę dla Jego Ewangelii. Dzisiaj ta służba jest na rzecz wierzących, ale w przyszłym wieku Królestwa Chrystusa będzie dla każdego człowieka - dla całej ludzkości "buntowników, aby PAN Bóg mógł z nimi zamieszkać". Bóg ze złym nie mieszka (Ps. 5:4). Czas, w jakim jesteśmy, jest czasem dobrej woli Bożej, aby przyprowadzić człowieka do poznania samego siebie i uczynienia go na swój obraz (Rdz. 1:26,27; 2 Kor. 6:2). W tym procesie biorą już teraz i będą brać udział w przyszłym Królestwie jeńcy Pańscy - Jego wybrani, którzy czynią z Nim "przymierze przez ofiarę" (Ps. 50:5). Ci, którzy skutecznie odbędą dziś proces sądu, w przyszłym systemie sami będą sędziami i będą podnosić ludzkość do stanu pełni doskonałości (Rzym. 8:19-22).
"Poprowadzisz mnie według swej rady, a potem przyjmiesz mnie do chwały. Kogo innego mam w niebie? I na ziemi oprócz ciebie w nikim innym nie mam upodobania. Choć moje ciało i serce ustanie, Bóg jest skałą mego serca i moim dziedzictwem na wieki" (Ps. 73:24-26)
"Naucz mnie, PANIE, twojej drogi, abym chodził w twojej prawdzie; nakłoń moje serce ku bojaźni twego imienia" (Ps. 86:11) - Pan jest tym, który naucza i tym, który 'skłania serce'. Zgadza się to oświadczenie Psalmu 86 z nauczaniem Nowego Testamentu na temat powołania. Posłuszeństwo Bogu jest obowiązkiem każdego człowieka, jednak tylko wybrani otrzymują ducha miłości agape - miłości Chrystusa, która "przymusza nas, jako tych, którzy uznaliśmy, że skoro jeden umarł za wszystkich, to wszyscy umarli. (15) A umarł za wszystkich, aby ci, którzy żyją, już więcej nie żyli dla siebie, lecz dla tego, który za nich umarł i został wskrzeszony" (2 Kor. 5:14,15).
Ci, którzy postępują śladem Chrystusa w poświęceniu, mają nadzieję zmartwychwstania do chwały i bycia razem z nim (Jn. 14:1-3; 1 Jn. 3:2). A jednak nie jest to nadzieja, którą człowiek może sam dla siebie wziąć. Bóg jest bowiem w pełni kontroli nad 'rekrutacją' kandydatów na współkrólów ze swoim pierworodnym Synem. To On osobiście 'wybiera i przyjmuje' członków Oblubienicy Chrystusa (Ps. 65:4). Nawet ci niewybrani, którzy są uczeni przez swoich wodzów kościelnych, że idą do nieba, będą rozczarowani wyrzuceniem ich z uczty weselnej Pana (Mt. 22:1-14). Poświęcająca wiara jest Bożym darem, a ci, którzy zostali nią powołani, przygotowywani są do spełniania dobrych uczynków, "które Bóg wcześniej przygotował, abyśmy w nich postępowali" (Ef. 2:8-10). Wśród tych uczynków jest także niewątpliwie spełnianie roli sędziów w przyszłym porządku świata (1 Kor. 6:2,3). Więcej informacji nt. wyboru w wykładzie Wybrani, niewybrani i ich doświadczenie wiary.
"O Syjonie też będą mówić: Ten i tamten urodził się w nim; a sam Najwyższy go utwierdzi. PAN wyliczy, spisując narody: Ten się tam urodził" (Ps. 87:5,6) - każdy gdzieś się rodzi - w Warszawie, Krakowie, Poznaniu. O sługach Pańskich Psalm 87 mówi jednak, że urodzili się na Syjonie. Naturalnie nie w sensie fizycznym. Syjon jest wzgórzem świątynnym, na którym stała świątynia Pana. Nie było tam żadnej osady bądź miasta, aby ktoś mógł się tam rodzić. W świątyni natomiast usługiwali kapłani i lewici, którzy mają swoje odpowiedniki pod Nowym Przymierzem w postaci pozafiguralnych kapłanów (ochrzczonych duchem) i lewitów (zrodzonych z ducha). Ponieważ usługiwanie w pozafiguralnej, duchowej świątyni Pana wymaga zrodzenia z ducha, Psalm mówi o członkach Kościoła Bożego jako o narodzonych na Syjonie (Hbr. 12:18-24; zobacz wykłady: Gennao - zrodzenie czy spłodzenie z ducha? i Lud, lewici i kapłani Wieku Ewangelii).
"Kamień, który odrzucili budujący, stał się kamieniem węgielnym. PAN to sprawił i jest to cudowne w naszych oczach. Oto dzień, który PAN uczynił, weselmy się i radujmy się w nim. Proszę, PANIE, wybaw teraz; proszę, PANIE, daj pomyślność (Ps. 118:22-25) - Jezus Chrystus jest kamieniem węgielnym pozafiguralnej, duchowej świątyni, a pozostałe kamienie w osobach jego naśladowców budowane są w zupełności tak, aby pasowały do tego najważniejszego z kamieni - naszego Pana. Na wznoszenie tej świątyni Bóg przeznaczył okres o określonym początku i końcu - "dzień, który PAN uczynił". Okres ten, nazywany w Komentarzu wiekiem Ewangelii, rozpoczął się wraz z początkiem ziemskiej służby Pana, a zakończy się wraz z jego wtórym przyjściem. Jest to czas szczególnej łaski Bożej, o którym pisze apostoł Paweł w 2 Kor. 6:1,2 - jedyny taki moment w historii, kiedy Bóg rekrutuje ludzi do stanowisk na Boskim poziomie istnienia. Dlatego Psalm podkreśla, że ten 'dzień zbawienia' jest także czasem szczególnej radości dla tych, którzy zostali wezwani: "weselmy się i radujmy się w nim".
"Niech twoi kapłani ubiorą się w sprawiedliwość, a twoi święci niech się radują ... przysiągł PAN Dawidowi prawdę i nie wycofa się z tego: z owocu twoich bioder posadzę na twoim tronie. Jeśli twoi synowie będą strzegli mojego przymierza i moich świadectw, których ich nauczę, to wtedy i ich synowie aż na wieki będą siedzieli na twoim tronie (Ps. 132:9,11,12) - najwyraźniej Psalm 132 naucza, że Pan Jezus nie będzie jedynym monarchą w przyszłym królestwie. Gdyby Izrael przestrzegał przymierza z Bogiem, wówczas serca ich synów byłyby przygotowane na przyjęcie Jezusa i odziedziczenie Królestwa razem z nim - prawowitym potomkiem Dawida. Warunkiem uzyskania nagrody miało być 'ubranie się kapłanów w sprawiedliwość'. Kapłani usługujący pod Przymierzem Zakonu mieli usługiwać w czystych, białych szatach; kapłani pod Nowym Przymierzem mają usługiwać w szatach sprawiedliwości, aby ich ofiara wysławiania mogła być przyjęta.
"Zaprawdę sprawiedliwi będą wysławiać twoje imię, a prawi będą mieszkać przed twoim obliczem" (Ps. 140:13)
"Twoje dzieła będą cię wysławiać, PANIE, a twoi święci będą ci błogosławić. Będą opowiadać o chwale twego królestwa i mówić o twojej potędze; Aby oznajmić synom ludzkim jego potężne czyny i wspaniałą chwałę jego królestwa" (145:10-12)
"Niech święci się radują w chwale Bożej, niech śpiewają na swych posłaniach. Niech chwała Boża będzie na ich ustach, a miecz obosieczny w ich rękach; aby dokonali zemsty na poganach i ukarali narody; aby zakuli ich królów w kajdany, a ich dostojników w żelazne okowy; Aby wykonali na nich zapisany wyrok. Taka jest chwała wszystkich jego świętych. Alleluja" (Ps. 149:5-9) - fragment, który niemal dosłownie wyjaśnia, jaka nadzieja i jakie zadania oczekują na zwycięzców powołania Ewangelicznego. 'Będą się radować w chwale Bożej', zajmując stanowiska współkrólów z Jezusem Chrystusem w chwale Boskiej natury (por. Ps. 132:11,12). Będzie to jednak dla nich nie tylko nagroda, ale i zadanie. Z jednej strony zwycięzcy powołania będą uczestniczyć wraz z Panem w usuwaniu obecnego porządku światowego ("miecz obosieczny w ich rękach; aby dokonali zemsty na poganach i ukarali narody ... Aby wykonali na nich zapisany wyrok"), a z drugiej strony w przyszłym porządku będą nauczać narody praw Bożych i prowadzić ludzkość do posłuszeństwa Bogu ("Niech chwała Boża będzie na ich ustach ... aby zakuli ich królów w kajdany, a ich dostojników w żelazne okowy"; por. Ps. 145:5-9 i Rzym. 8:19-22).
Zakończenie obecnego porządku świata w apokalipsie
Istotnym elementem rządów Chrystusa, który także znajduje swoje ważne miejsce w Psalmach, jest ich rozpoczęcie się w hekatombie obecnego porządku świata. W wykładzie Paruzja - apokalipsa - epifania, czyli rzecz o drugim przyjściu Chrystusa opisałem trzy etapy powrotu Pana, które definiuje Pismo Święte: paruzja - niewidzialna obecność; apokalipsa - fizyczna likwidacja obecnego porządku; epifania - objawienie się Chrystusa oczom zrozumienia. Szczególną uwagę opisy zawarte w Psalmach poświęcają etapowi apokalipsy. Znowu - psalmiści nie nazywają wprost narzędzia końca obecnego świata, ale opisują w dość dużym szczególe skutki jego użycia. Na podstawie licznych innych opisów Słowa Bożego wiemy, że tym narzędziem będzie dużych rozmiarów planetoida. Podczas przelotu otwierającego paruzję znajdzie się ona w bardzo bliskiej odległości od ziemi, tak że dla ludzi będzie widzialna niby spadająca gwiazda, wypełniając w ten sposób proroctwo o znaku Syna Człowieczego.
Odległość od ziemi sprawi, że planetoida znajdzie się pod wpływem jej pola magnetycznego, które z kolei zmieni jej trajektorię lotu. Zmiana trasy będzie oznaczać wejście na kurs kolizyjny z ziemią i faktyczne zderzenie siedem lat później. Paruzja Pańska rozpocznie się w momencie pierwszego przelotu i ogłoszenia w środkach masowego przekazu, że ziemię czeka katastrofa. Apokalipsa rozpocznie się w momencie zderzenia z ziemią podczas drugiego przelotu. Unicestwi obecne władze światowe, doprowadzi do całkowitego chaosu, śmierci mnóstwa ludzi i zwierząt oraz zniszczeń na niespotykaną dotąd skalę. W takich warunkach ocaleli będą funkcjonować przez pięć miesięcy, do momentu objawienia się Chrystusa pierwszemu nawróconemu narodowi - Izraelowi. Psalmy wielu tych szczegółów nie podają, jednak opisują skutki zderzenia asteroidy z ziemią: 'deszcz ognia i siarki', 'palący wicher', trzęsienia ziemi, huk, dym, ogień, burzę, 'odsłonięcie fundamentów świata' (wynikiem zderzenia będzie powstawie ogromnego krateru), 'wzburzenie wód' (planetoida uderzy w ocean), 'stopienie się ziemi' (wskutek temperatury powstałej w wyniku uderzenia), etc.
"Powstań, PANIE, niech narody zostaną osądzone przed twoim obliczem. PANIE, ześlij na nie strach, aby narody poznały, że są tylko ludźmi" (Ps. 9:19,20) - słowa Psalmu 9 wyjaśniają sens przyszłych wydarzeń związanych z przebiegiem paruzji i apokalipsy; dlaczego to wszystko tak musi się zakończyć. W okresie przedparuzyjnym widzimy masowe odwracanie się ludzi od Boga. Jednocześnie gwałtowny rozwój wszelkich gałęzi nauki daje nam poczucie, że nie potrzebujemy Boga; że wszelkie sprawy potrafimy rozwiązać sami. Tymczasem jakakolwiek relacja Boga z człowiekiem musi polegać na ukorzeniu się tego drugiego. Wymaga świadomości, że Bóg jest nie tylko zbawicielem, ale także prawodawcą ustanawiającym prawa etyczne i naturalne i czegoś od nas wymaga.
Apokalipsa ma zatem za zadanie pokazać człowiekowi jego właściwe miejsce, "aby narody poznały, że są tylko ludźmi". Strach, o którym mówi Psalm, to w gruncie rzeczy przywrócenie świadomości, że nie wszystko od nas zależy i że życie wymaga wiary w Siłę Wyższą - moc i dobroć Bożą. Wymaga także ukorzenia się pod mocną ręką Boga, ponieważ ukorzenie dopiero toruje drogę dla podporządkowania, które w czasie rządów Chrystusa będzie bezwględnie nie tylko wymagane, ale i egzekwowane. Nie przypadkiem Chrystus król dzierży berło, którym pokruszy narody jak naczynie gliniane (Ps. 2:9). "Teraz więc, królowie, zrozumcie, przyjmijcie pouczenie, sędziowie ziemi! Służcie PANU z bojaźnią i radujcie się z drżeniem. Pocałujcie Syna, by się nie rozgniewał i abyście nie zginęli w drodze, gdyby jego gniew choć trochę się zapalił. Błogosławieni wszyscy, którzy mu ufają (Ps. 2:10-12).
"PAN doświadcza sprawiedliwego, ale jego dusza nienawidzi niegodziwego i tego, kto kocha bezprawie. Spuści na niegodziwych deszcz sideł, ognia i siarki, a palący wicher będzie udziałem ich kielicha" (Ps. 11:5,6)
"Ziemia poruszyła się i zadrżała, a posady gór zatrzęsły się i zachwiały od jego gniewu. Z jego nozdrzy unosił się dym, z jego ust buchnął ogień trawiący, węgle zapaliły się od niego ... przed jego blaskiem rozeszły się jego obłoki, grad i węgle ogniste. I zagrzmiał PAN na niebiosach, Najwyższy wydał swój głos, grad i węgle ogniste. Wypuścił swe strzały i rozproszył ich, cisnął błyskawicami i ich rozgromił. I ukazały się głębiny wód, i odsłoniły się fundamenty świata od twojego upomnienia, PANIE, i od podmuchu tchnienia twoich nozdrzy" (Ps. 18:7,8,12-15)
"Bóg jest naszą ucieczką i siłą, najpewniejszą pomocą w utrapieniu. Dlatego nie będziemy się bać, choćby się poruszyła ziemia, choćby się przeniosły góry w sam środek morza; Choćby huczały i burzyły się jego wody i zatrzęsły się góry od jego nawałnicy. Sela. Jest rzeka, której strumienie rozweselają miasto Boże, miejsce święte przybytków Najwyższego. Bóg jest pośrodku niego, nie będzie zachwiane; Bóg je wspomoże zaraz o świcie. Wzburzyły się narody, zachwiały się królestwa, on wydał swój głos i rozpłynęła się ziemia. PAN zastępów jest z nami; Bóg Jakuba jest naszą twierdzą. Sela. Chodźcie, zobaczcie dzieła PANA, jakie spustoszenia uczynił na ziemi. On kładzie kres wojnom aż po krańce ziemi, kruszy łuki i łamie włócznie, a rydwany pali ogniem. Uspokójcie się i uznajcie, że ja jestem Bogiem; będę wywyższony wśród narodów, będę wywyższony na ziemi" (Ps. 46:1-10)
"Nasz Bóg przyjdzie i nie będzie milczał; ogień będzie trawił przed nim, a wokół niego powstanie potężna burza. Wezwie z góry niebiosa i ziemię, aby sądzić swój lud" (Ps. 50:3,4)
"Niegodziwi zeszli na bezdroża już od łona matki, od urodzenia błądzą, mówiąc kłamstwo ... zanim wasze ciernie wypuszczą kolce, gdy jeszcze są zielone, porwie je wicher gniewu Boga. Będzie się weselił sprawiedliwy, gdy ujrzy pomstę; swoje stopy umyje we krwi niegodziwego" (Ps. 58:3,9,10)
"Gdy wyznaczę czas, będę sądzić sprawiedliwie. Roztopiła się ziemia i wszyscy jej mieszkańcy, ale ja umacniam jej filary" (Ps. 75:2,3)
"Od twego gromienia, Boże Jakuba, mocno zasnęły wozy i konie ... Z nieba dajesz słyszeć swój wyrok, ziemia się zlękła i zamilkła; gdy Bóg powstał na sąd, aby wybawić wszystkich pokornych na ziemi. Doprawdy nawet gniew człowieka będzie cię chwalić, a ty resztkę tego gniewu powstrzymasz" (Ps. 76:6,8-10) - "gniew człowieka" - jego bunt i chodzenie własnymi drogami z dala od praw Boga - jest przyczyną manifestacji Boskiej mocy w nadchodzącej apokalipsie. W szerszym znaczeniu, dozwolenie ma zło miało pokazać - i pokazało już dotąd ponad wątpliwość - prawość Bożych zarządzeń, a zarazem niemożność rządzenia się przez człowieka w oderwaniu od nich z jakimkolwiek dobrym skutkiem. Psalm zapowiada jednak, że "ty resztkę tego gniewu powstrzymasz". Apokalipsa, choć okupiona będzie śmiercią milionów, to jednak nie doprowadzi do masowej zagłady ludzkości. "Bóg powstał na sąd, aby wybawić wszystkich pokornych na ziemi". Ci, którzy mu ufają, znajdą w tym czasie ochronę. Ci, którzy nie chcą Go uznać, będą musieli przejść przez wrota śmierci, bo tylko tak przekonają się ponad wątpliwość o istnieniu Boga - jeśli nie mogą tego uczynić wiarą, uczynią to widzeniem.
"Błogosławiony człowiek, którego siła jest w tobie, w którego sercu są twoje drogi; ci, którzy przechodząc przez dolinę Baka, zmieniają ją w źródło, a deszcz okrywa ją błogosławieństwem. I idą z mocy w moc, i ukażą się przed Bogiem na Syjonie" (Ps. 84:5-7)
"Chmury i ciemność wokół niego, sprawiedliwość i sąd podstawą jego tronu. Ogień idzie przed nim i pożera jego wrogów wokoło. Jego błyskawice oświetlają świat, widzi to ziemia i drży. Góry topią się jak wosk przed obliczem PANA, przed obliczem Pana całej ziemi. Niebiosa opowiadają jego sprawiedliwość, a wszystkie narody widzą jego chwałę. Niech będą zawstydzeni wszyscy, którzy służą posągom, którzy chlubią się bożkami; oddajcie mu pokłon, wszyscy bogowie" (Ps. 97:2-7)
"PAN króluje, niech drżą narody; siedzi między cherubinami, niech zachwieje się ziemia" (Ps. 99:1)
"Pan po twojej prawicy zetrze królów w dniu swego gniewu. Będzie sądził narody i trupami napełni wszystko; roztrzaska głowy panujące nad wieloma ziemiami" (Ps. 110:5,6)
"PANIE, nachyl twoich niebios i zstąp; dotknij gór, a będą dymić. Zabłyśnij błyskawicą i rozprosz ich; wypuść swoje strzały i poraź ich. Wyciągnij swą rękę z wysokości; wybaw mnie i ocal z wielkich wód, z rąk cudzoziemców" (Ps. 144:5-7)
Warunki przyszłego sądu
Czas rządów Chrystusa będzie dla ludzkości jednocześnie czasem sądu - kompletnego procesu reformy obejmującego nauczanie, próbowanie, karcenie i ostateczny wyrok. Apokalipsa usunie obecny porządek świata, aby w jego miejsce Chrystus ustanowił swoje Królestwo. Z księgi Objawienia wynika, że będzie to okres 1000 lat. W czasie jego trwania zmartwychwstałej ludzkości zostaną stworzone wszelkie warunki służące moralnej naprawie. Ci, którzy poddadzą się władzy Chrystusa, będą błogosławieni; którzy tego nie uczynią, będą karani, jak o tym mówi Psalm 7. Ludzkość będzie nauczana prawdy o Bogu i Jego planie. Również warunki fizyczne na całej ziemi zostaną przyprowadzone do stanu edenicznego. Słowem, wszystko będzie sprzyjało powrotowi człowieka do społeczności z Bogiem. W Psalmach znajdujemy bardzo wiele zapowiedzi i opisów tego błogosławionego czasu:
"Wtedy otoczy cię zgromadzenie narodów, a ty zasiądź na wysokości ze względu na nich. Pan będzie sądził narody. Osądź mnie, Panie, według mojej sprawiedliwości i według mojej uczciwości, która jest we mnie. Niech skończy się zło niegodziwych, a umocnij sprawiedliwego, Boże sprawiedliwy, ty, który badasz serca i nerki. Moją tarczą jest Bóg, który wybawia ludzi prawego serca. Bóg jest sędzią sprawiedliwym, Bóg codziennie gniewa się na bezbożnego. Jeśli się nie nawróci, on swój miecz naostrzy; swój łuk napiął i przygotował go. Przygotował na niego broń śmiertelną, a swoje strzały sporządził na prześladowców" (Ps. 7:6-13) - sąd jest procesem naprawy obejmującym również próbowanie i karcenie. Niektórzy poddadzą się mu chętnie i ulegle; inni z oporem. I o nich właśnie mówi Psalm 7: "Bóg codziennie gniewa się na bezbożnego. Jeśli się nie nawróci, on swój miecz naostrzy".
Innymi słowy, brak pokuty za złe postępowanie sprowadzi natychmiastowe konsekwencje, z których konsekwencją ostateczną będzie śmierć dla niepoprawnych. Istotą sądu jest eliminacja zła. "Niech skończy się zło niegodziwych". Ono się może skończyć, ponieważ 1) zły się nawróci i będzie czynił dobrze lub 2) zły zostanie unicestwiony. Opcja nr 2 będzie wykorzystana dopiero wówczas, kiedy zawiedzie opcja nr 1, kiedy wszelkie działania naprawcze okażą się nieskuteczne. "Jak żyję, mówi Pan BÓG: Nie pragnę śmierci bezbożnego, ale aby bezbożny odwrócił się od swojej drogi i żył. Odwróćcie się, odwróćcie się od swoich złych dróg. Dlaczego macie umrzeć, domu Izraela?" (Ez. 33:11). Ta sama zasada znajdzie zastosowanie w dniu sądu wobec każdego człowieka. Ale najpierw musi przyjść nauka: człowiek musi najpierw zostać poinformowany o drodze Pańskiej, a dopiero potem może odpowiadać za jej przestrzeganie.
"On będzie sądził świat sprawiedliwie, osądzi narody według słuszności. I będzie PAN ucieczką dla uciśnionego, schronieniem w czasie niedoli. I będą ufać tobie ci, którzy znają twoje imię, bo nie opuszczasz, PANIE, tych, którzy cię szukają" (Ps. 9:8-10)
"Ustanowiłeś mnie głową narodów. Będzie mi służył lud, którego nie znałem. Jak tylko usłyszą o mnie, będą mi posłuszni, cudzoziemcy będą udawać uległość" (Ps. 18:43,44) - w Królestwie Chrystusa będzie mieć miejsce powszechne zmartwychwstanie ludzkości. Zmartwychwstaną także narody, do których nigdy nie dotarło słowo o Chrystusie ("Będzie mi służył lud, którego nie znałem"), ponieważ żyły przed naszą erą lub w zakątkach, do których ewangelizacja dotarła bardzo poźno. Wszyscy, którzy będą wówczas żyli, okażą podporządkowanie rządom Chrystusa ("Jak tylko usłyszą o mnie, będą mi posłuszni"), aby się spełniły słowa apostoła Pawła: "Bóg wielce go wywyższył i darował mu imię, które jest ponad wszelkie imię; Aby na imię Jezusa zginało się wszelkie kolano na niebie, na ziemi i pod ziemią. I aby wszelki język wyznawał, że Jezus Chrystus jest Panem ku chwale Boga Ojca" (Flp. 2:9-11). Wszelki język będzie wyznawał, ale nie każdy szczerze: "cudzoziemcy będą udawać uległość". Prawdziwość motywów sprawdzi ostateczna próba, która nastąpi z końcem dnia sądu, a o której naucza Obj. 20:7-10.
"Przypomną sobie i nawrócą się do PANA wszystkie krańce ziemi i oddadzą pokłon przed twoim obliczem wszystkie rodziny narodów. Do PANA bowiem należy królestwo i on panuje nad narodami" (Ps. 22:27,28)
"PAN jest dobry i prawy, dlatego grzeszników naucza drogi. Poprowadzi pokornych w sprawiedliwości, pokornych nauczy swojej drogi" (Ps. 25:8,9) - Psalm 25 podaje ogólną zasadę, która w pełni znajdzie zastosowanie właśnie w czasie dnia sądu. Podstawową myślą jest, że Pan "grzeszników naucza drogi". Dlatego każdy, kto nie został zapoznany z Ewangelią o Chrystusie w tym systemie rzeczy, odbierze tę naukę w przyszłym. Warunkiem jej odebrania jest jednak pokora: "pokornych nauczy swojej drogi". Obecny wiek jest dla tych, którzy słuchają Ewangelii i dobrowolnie się jej poddają. Przyszły wiek rozpocznie się doświadczeniami apokalipsy, które skruszą każdego. Jeśli nie od razu, to na pewno z czasem. Prorok Zachariasz najwyraźniej naucza, że nieprzyjazne doświadczenia tego czasu będą przedłużane dla tych, którzy się nie ukorzą pod mocną ręką Boga (Za. 14:17-19). Końcem tego wszystkie będzie poddanie każdego człowieka Chrystusowi (jak o tym mówią m.in. wspomniany powyżej Psalmy 18 i 22), aby mógł się rozpocząć proces nauczania - niezbędny warunek odbycia pełnego sądu, z wyrokiem na jego końcu.
"Ci, którzy oczekują PANA, odziedziczą ziemię; jeszcze chwila, a nie będzie niegodziwego; spojrzysz na jego miejsce, a już go nie będzie. Lecz pokorni odziedziczą ziemię i będą się rozkoszować obfitością pokoju ... sprawiedliwi odziedziczą ziemię i będą na niej mieszkać na wieki. Usta sprawiedliwego wypowiadają mądrość, a jego język mówi o sądzie. Prawo jego Boga jest w jego sercu, jego kroki się nie zachwieją" (Ps. 37:9-11,29-31)
"Upamiętnię twoje imię po wszystkie pokolenia; dlatego narody będą cię wysławiać na wieki wieków" (Ps. 45:17)
"Ty jesteś najpiękniejszym z synów ludzkich; wdzięk rozlał się na twoich wargach, dlatego Bóg pobłogosławił cię na wieki. Przypasz do biodra swój miecz, mocarzu, w swej chwale i majestacie. A w swym dostojeństwie wyrusz szczęśliwie ze słowem prawdy, łagodności i sprawiedliwości, a twoja prawica dokona strasznych rzeczy" (Ps. 45:2-4) - Chrystus wyrusza z mieczem prawdy. Ta sama myśl jest pokazana w symbolach Objawienia: Jan widzi siedzącego na białym koniu, "A z jego ust wychodził ostry miecz, aby nim pobił narody" (Obj. 19:15). Usta wypowiadają słowa, które także są orężem walki - walki duchowej. Chrystus będzie toczył tę walkę przeciwko każdemu błędowi i kłamstwu nauczanemu od początku świata. Pobije je i weźmie w niewolę. Kontynuuje Jan: "On bowiem będzie rządził nimi laską żelazną i on wyciska w tłoczni wino zapalczywości i gniewu Boga Wszechmogącego". Królestwo Chrystusa z pewnością nie będzie demokracją ani rządami powszechnej tolerancji na wszystko. Będzie oparte na prawych zasadach Boga, a każdy jego poddany będzie zobowiązany je stosować. Wszystko, co nie będzie się z nimi zgadzać, zostanie pobite mieczem jego ust.
"Bóg bowiem jest Królem całej ziemi, śpiewajcie pieśni pouczające" (Ps. 47:7)
"Straszliwymi rzeczami odpowiesz nam według sprawiedliwości, Boże naszego zbawienia, nadziejo wszystkich krańców ziemi i mórz dalekich. Ty, który utwierdzasz góry swoją mocą, przepasany potęgą; Ty, który uciszasz szum morza, szum jego fal, i wrzawę narodów; Mieszkańcy krańców ziemi boją się twoich znaków; ty radujesz ich nastawaniem poranka i wieczora. Nawiedzasz ziemię i zraszasz ją, wzbogacasz ją obficie strumieniem Bożym pełnym wody. Przygotowujesz im zboże, gdy tak przysposabiasz ziemię. Nawadniasz jej zagony, wyrównujesz jej bruzdy, zmiękczasz ją deszczami i błogosławisz jej urodzaje. Wieńczysz rok swoją dobrocią, a twoje ścieżki ociekają tłuszczem. Skrapiasz pustynne pastwiska, a pagórki przepasują się radością. Łąki przyodziewają się stadami, a doliny okrywają się zbożem; wykrzykują radośnie i śpiewają" (Ps. 65:5-11)
"Cała ziemia odda ci pokłon i śpiewać ci będzie ... doświadczyłeś nas bowiem, Boże, wypróbowałeś nas ogniem, jak srebro jest oczyszczone" (Ps. 66:4,10)
"Niech Bóg się zmiłuje nad nami i błogosławi nam, niech rozjaśni nad nami swoje oblicze. Sela. Aby poznano na ziemi twoją drogę, wśród wszystkich narodów twoje zbawienie. Niech cię wysławiają ludy, o Boże, niech cię wysławiają wszystkie ludy. Niech narody się radują i wykrzykują, bo ty będziesz sądził ludy sprawiedliwie i rządzić będziesz narodami na ziemi. Niech cię wysławiają ludy, o Boże, niech cię wysławiają wszystkie ludy. Wtedy ziemia wyda swój plon i Bóg, nasz Bóg, będzie nam błogosławić. Niech nam Bóg błogosławi i niech się go boją wszystkie krańce ziemi" (Ps. 67:1-7)
"Rozprosz narody pragnące wojny. Przyjdą dostojnicy z Egiptu; Etiopia szybko wyciągnie swe ręce do Boga. Śpiewajcie Bogu, królestwa ziemi, wysławiajcie Pana" (Ps. 68:30,31)
"Boże, daj królowi swoje sądy i swoją sprawiedliwość synowi króla; Będzie sądził twój lud w sprawiedliwości, a twoich ubogich w prawości. Góry przyniosą ludowi pokój, a pagórki sprawiedliwość. Będzie sądził ubogich z ludu, wybawi synów potrzebującego, a zgniecie ciemiężyciela. Będą się bać ciebie, póki trwać będzie słońce i księżyc, z pokolenia na pokolenie. Zstąpi jak deszcz na skoszoną trawę, jak krople deszczu nawadniające ziemię. Za jego dni zakwitnie sprawiedliwy i będzie obfitość pokoju, dopóki księżyc trwa. Będzie panował od morza do morza, od rzeki aż po krańce ziemi. Przed nim upadną mieszkańcy pustyni, a jego wrogowie będą proch lizać. Królowie Tarszisz i wysp przyniosą dary, królowie Szeby i Saby złożą daninę. I oddadzą mu pokłon wszyscy królowie; wszystkie narody będą mu służyć. Ocali bowiem ubogiego, gdy zawoła, i nędznego, który nie ma pomocnika. Zmiłuje się nad ubogim i potrzebującym i wybawi dusze nędzarzy. Wybawi ich dusze od podstępu i przemocy, bo ich krew jest cenna w jego oczach. I będzie żył, i dadzą mu złoto z Szeby; nieustannie będą się za niego modlić i codziennie mu błogosławić. Gdy się zasieje garść zboża w ziemi na szczytach gór, jego plon zaszumi jak Liban, a mieszkańcy miast zakwitną jak polna trawa. Jego imię trwać będzie na wieki; póki słońce trwa, trwać będzie jego imię; ludzie będą błogosławieni w nim, a wszystkie narody nazwą go błogosławionym. Błogosławiony niech będzie PAN Bóg, Bóg Izraela, który sam jeden czyni cuda. I błogosławione na wieki jego chwalebne imię; niech cała ziemia będzie napełniona jego chwałą. Amen, amen" (Ps. 72:1-19)
"Nienawidzący PANA, choć obłudnie, musieliby mu się poddać, a ich czas trwałby wiecznie" (Ps. 81:15)
"Posłucham, co będzie mówił Bóg, PAN; zaprawdę, ogłosi pokój swojemu ludowi i swoim świętym, aby tylko nie wracali do swojej głupoty. Doprawdy jego zbawienie jest blisko tych, którzy się go boją, aby jego chwała zamieszkała w naszej ziemi. Miłosierdzie i prawda spotkają się ze sobą, sprawiedliwość i pokój ucałują się. Prawda wyrośnie z ziemi, a sprawiedliwość wyjrzy z nieba. PAN też obdarzy tym, co dobre, a nasza ziemia wyda swój plon. Sprawiedliwość przed nim pójdzie i będzie wytyczać drogę jego krokom" (Ps. 85:8-13)
"Wszystkie narody, które stworzyłeś, przyjdą i oddadzą ci pokłon, Panie, i będą wielbić twoje imię" (Ps. 86:9)
"Mówcie wśród pogan: PAN króluje; świat będzie utwierdzony, aby się nie poruszył, i on będzie sądził ludzi sprawiedliwie. Niech się weselą niebiosa i niech raduje się ziemia; niech zaszumi morze i to, co w nim jest. Niech radują się pola i wszystko, co jest na nich, wtedy radośnie wykrzykną wszystkie drzewa leśne; przed obliczem PANA, bo idzie, zaprawdę idzie, aby sądzić ziemię. Będzie sądził świat w sprawiedliwości, a narody w swojej prawdzie" (Ps. 96:10-13)
"PAN króluje, raduj się, ziemio, i weselcie się, niezliczone wyspy! ... Wy, którzy miłujecie PANA, miejcie w nienawiści zło; on strzeże dusz swoich świętych, ocala ich z ręki niegodziwych. Światło jest zasiane dla sprawiedliwego i radość dla tych, którzy są prawego serca (Ps. 97:1,10,11)
"Radośnie wykrzykuj PANU, cała ziemio; wykrzykujcie, weselcie się i śpiewajcie. Grajcie PANU na harfie, na harfie, przy słowach pieśni. Przy trąbach i dźwięku kornetów wykrzykujcie radośnie przed PANEM, Królem. Niech zaszumi morze i to, co w nim jest, świat i jego mieszkańcy. Niech rzeki klaszczą w dłonie, niech góry radują się wspólnie; Przed PANEM, bo przychodzi, by sądzić ziemię. Będzie sądził świat sprawiedliwie i narody według słuszności" (Ps. 98:4-9)
"Aby nasi synowie byli jak szczepy wyrosłe w swojej młodości, a nasze córki jak kamienie węgielne, wyrzeźbione na wzór pałacu; aby nasze spichlerze były pełne, obficie zaopatrzone we wszystko, nasze stada rodziły tysiące i dziesięć tysięcy w naszych zagrodach; aby nasze woły były tłuste, żeby nie było włamań ani ucieczek, ani narzekania na naszych ulicach. Błogosławiony lud, któremu się tak dzieje. Błogosławiony lud, którego Bogiem jest PAN" (Ps. 144:12-15)
"Twoje królestwo jest królestwem wiecznym, a twoje panowanie trwa przez wszystkie pokolenia. PAN podtrzymuje wszystkich, którzy upadają, i podnosi wszystkich przygnębionych. Oczy wszystkich oczekują ciebie, a ty im dajesz pokarm we właściwym czasie. Otwierasz swoją rękę i nasycasz do woli wszystko, co żyje. Sprawiedliwy jest PAN we wszystkich swoich drogach i miłosierny we wszystkich swoich dziełach. Bliski jest PAN wszystkim, którzy go wzywają; wszystkim, którzy go wzywają w prawdzie. Spełni pragnienia tych, którzy się go boją; usłyszy ich wołanie i wybawi ich. PAN strzeże wszystkich, którzy go miłują; a wytraci wszystkich niegodziwych. Moje usta będą głosić chwałę PANA i niech wszelkie ciało błogosławi jego święte imię na wieki wieków" (145:13-21)
Zbawienie i miejsce Izraela w przyszłym porządku świata
"Pytam więc: Czy Bóg odrzucił swój lud? Nie daj Boże! ... Bóg nie odrzucił swego ludu, który przedtem znał" (Rzym. 11:1,2). Wbrew nauczaniu wielu kościołów chrześcijaństwa, powyższe słowa apostoła Pawła nie pozostawiają wątpliwości. Izrael pozostaje narodem wybranym. "Nieodwołalne są bowiem dary i powołanie Boże" (Rzym. 11:29). Obecny stan Izraela niewątpliwie jest pokłosiem odrzucenia przez nich zapowiedzianego Mesjasza w osobie Pana Jezusa, jednak nie jest to stan, z którego Bóg nie mógłby ich wydobyć. "Lecz i oni, jeśli nie będą trwali w niewierze, zostaną wszczepieni, gdyż Bóg ma moc ponownie ich wszczepić" (Rzym. 11:23). Niewiara jest tutaj słowem kluczem. Podobnie jak reszta ludzkości, Izrael także musi najpierw pokutować i zwrócić się do swojego Boga, aby mógł być przyjęty i pobłogosławiony. Te wydarzenia są przed nami.
Kiedy planetoida, o której pisałem wcześniej jako o narzędziu zniszczenia obecnego porządku świata, uderzy, wszelkie nowoczesne środki obrony zostaną zneutralizowane. Izrael stanie bezbronny pośrodku morza milionów wyznawców Allaha, którzy ruszą nań ze wszystkich stron. To, co będzie się działo, można chyba bez większej przesady nazwać drugim holokaustem. Ale resztka Żydów, którzy przetrwają, zaczną wzywać swojego Boga i to będzie ten moment, kiedy Jahwe zainterweniuje w obronie swojego ludu. Izrael nie tylko zostanie wybawiony, ale w Królestwie Chrystusa stanie się jego ziemskim centrum, za pośrednictwem którego błogosławieństwo otrzymają wszystkie narody ziemi. Zmartwychwstały Abraham obejmie wkońcu swoje dziedzictwo, a jego ziemskie potomstwo będzie żyć w pokoju w ziemi im obiecanej na wieki.
"Ty jesteś moim Królem, o Boże; daj wybawienie Jakubowi. Dzięki tobie pokonamy naszych wrogów, w twoje imię zdepczemy naszych przeciwników. Nie zaufam bowiem mojemu łukowi i nie wybawi mnie mój miecz; Lecz ty nas wybawiłeś od naszych wrogów i zawstydziłeś tych, którzy nas nienawidzą (Ps. 44:4-7)"
"Miejsce twoich ojców zajmą twoi synowie, których ustanowisz książętami po całej ziemi" (Ps. 45:16) - z perspektywy obecnego czasu przeszłe pokolenia są ojcami. Ale dla wierzącego Żyda, który razem z Chrystusem obejmie królewską chwałę, ci sami ojcowie staną się synami, ponieważ dzięki działalności Kościoła pod nadzorem Pana uzyskają dar życia wiecznego. "A ci wszyscy [wierni Starego Testamentu], choć zyskali chlubne świadectwo dzięki wierze, nie dostąpili spełnienia obietnicy; ponieważ Bóg przewidział dla nas coś lepszego, aby oni nie stali się doskonali bez nas" (Hbr. 11:39,40). Jednak dzięki swoim doświadczeniom i wierności w próbach starożytni godni staną się "książętami po całej ziemi", co najwyraźniej oznacza, że obejmą kierownicze stanowiska w przyszłym systemie rzeczy.
"PAN Najwyższy budzi grozę, jest wielkim Królem nad całą ziemią. Podda nam ludzi i narody pod nasze stopy. Wybrał nam nasze dziedzictwo, chlubę Jakuba, którego umiłował ... Władcy narodów zebrali się z ludem Boga Abrahama, bo do Boga należą tarcze ziemi; on jest wielce wywyższony" (Ps. 47:2-4,9) - "Pan ... Podda nam ludzi i narody pod nasze stopy". To stwierdzenie najwyraźniej potwierdza, to, o czym napisałem we wstępie do tego śródtytułu. Izrael przyjęty do łaski stanie się w Królestwie Chrystusa przewodnim narodem, który jako pierwszy przyjmie powracającego Pana i za pośrednictwem którego wszystkie inne narody przyjmą wiarę ("Władcy narodów zebrali się z ludem Boga Abrahama").
Powyżej omówiony Psalm 45 wskazuje, że wybitni przedstawiciele ludu wybranego zajmą przewodnie stanowiska w ziemskiej fazie Królestwa i będą stanowić prawo dla restytucyjnej ludzkości, o czym także pisze m.in. prorok Izajasz: "Stanie się w dniach ostatecznych, że góra domu PANA będzie utwierdzona na szczycie gór i wywyższona ponad pagórki; i wszystkie narody popłyną do niej. I pójdzie wiele ludów, i powie: Chodźcie, wstąpmy na górę PANA, do domu Boga Jakuba; on będzie nas uczył swoich dróg, a my będziemy kroczyli jego ścieżkami. Z Syjonu bowiem wyjdzie prawo, a słowo PANA z Jerozolimy. On będzie sądził wśród narodów i karcił wielu ludzi. I przekują swe miecze na lemiesze, a swoje włócznie na sierpy. Naród przeciw narodowi nie podniesie już miecza i nie będą się już ćwiczyć do wojny. Domu Jakuba, chodźcie, postępujmy w światłości PANA" (Iz. 2:2-5).
"Kto mnie wprowadzi do miasta warownego? Kto mnie doprowadzi aż do Edomu? Czy nie ty, o Boże, który nas odrzuciłeś i nie wychodziłeś, Boże, z naszymi wojskami? Udziel nam pomocy w utrapieniu, bo próżna jest pomoc ludzka. W Bogu będziemy mężni, bo on podepcze naszych nieprzyjaciół" (Ps. 60:9-12)
"Bóg bowiem wybawi Syjon i odbuduje miasta Judy; będą tam mieszkać i posiądą tę ziemię" (Ps. 69:35)
"Bóg znany jest w Judzie, jego imię jest wielkie w Izraelu. W Salem jest jego przybytek, a jego mieszkanie na Syjonie. Tam połamał ogniste strzały łuku, tarczę i miecz i położył kres bitwie" (Ps. 76:1-3)
"Jak długo, PANIE? Czy wiecznie będziesz się gniewać? Czy twoja zapalczywość będzie płonąć jak ogień? Wylej twój gniew na pogan, którzy cię nie znają, i na królestwa, które nie wzywają twego imienia. Pożarli bowiem Jakuba i spustoszyli jego mieszkanie. Nie pamiętaj nam dawnych nieprawości naszych, niech nas prędko spotka twoje miłosierdzie, bo jesteśmy bardzo wynędzniali ... my zaś, twój lud i owce twego pastwiska, będziemy cię wielbić na wieki, będziemy głosić twoją chwałę z pokolenia na pokolenie" (Ps. 79:5-8,13)
"Posłuchaj, Pasterzu Izraela, ty, który prowadzisz Józefa jak stado owiec, ty, który zasiadasz między cherubinami, zabłyśnij. Przed Efraimem, Beniaminem i Manassesem wzbudź swoją moc i przyjdź nas zbawić. Boże, odnów nas, rozjaśnij nad nami swoje oblicze, a będziemy wybawieni" (Ps. 80:1-3)
"O, gdyby mój lud mnie posłuchał, a Izrael chodził moimi drogami! W krótkim czasie poniżyłbym ich nieprzyjaciół i zwróciłbym rękę przeciw ich wrogom. Nienawidzący PANA, choć obłudnie, musieliby mu się poddać, a ich czas trwałby wiecznie" (Ps. 81:13-15)
"Zawarłem przymierze z moim wybrańcem; przysiągłem Dawidowi, swemu słudze; na wieki utwierdzę twoje potomstwo i zbuduję twój tron na wszystkie pokolenia ... znalazłem Dawida, mego sługę, namaściłem go swoim świętym olejem. Moja ręka będzie przy nim i wzmocni go moje ramię. Nie będzie uciskany przez wroga, a syn nieprawości go nie pognębi. Zetrę na jego oczach jego przeciwników, a tych, którzy go nienawidzą, powalę. Ponadto moja prawda i miłosierdzie będą z nim, a w moim imieniu jego róg będzie wzniesiony. I położę na morzu jego rękę i na rzekach jego prawicę. On zawoła: Ty jesteś moim ojcem, moim Bogiem i skałą mego zbawienia. Ja też uczynię go pierworodnym i najwyższym wśród królów ziemi. Na wieki zachowam dla niego swoje miłosierdzie, a moje przymierze z nim będzie trwałe. Jego potomstwo utrwalę na wieki, a jego tron – jak dni niebios" (Ps. 89:3,4,20-29)
"PAN bowiem nie odrzuci swego ludu i nie opuści swego dziedzictwa. Ale sąd powróci do sprawiedliwości, a wszyscy serca prawego pójdą za nim" (Ps. 94:14,15)
"Śpiewajcie PANU nową pieśń, bo cudownych rzeczy dokonał, jego prawica i święte ramię przyniosły mu zwycięstwo. PAN objawił swoje zbawienie, okazał swoją sprawiedliwość na oczach pogan. Pamiętał o swoim miłosierdziu i swojej prawdzie wobec domu Izraela; wszystkie krańce ziemi ujrzały zbawienie naszego Boga" (Ps. 98:1-3)
"Wielki jest PAN na Syjonie i wywyższony nad wszystkie narody" (Ps. 99:2)
"Powstaniesz i zmiłujesz się nad Syjonem, bo czas, byś się nad nim zlitował, gdyż nadszedł czas wyznaczony ... a poganie będą się bać imienia PANA i wszyscy królowie ziemi – twojej chwały; gdy PAN odbuduje Syjon i ukaże się w swojej chwale ... aby głosili na Syjonie imię PANA i jego chwałę w Jeruzalem; gdy się zgromadzą razem narody i królestwa, aby służyć PANU" (Ps. 102:13,15,16,21,22)
"Pamięta wiecznie o swoim przymierzu; o słowie, które nakazał po tysiąc pokoleń; o przymierzu, które zawarł z Abrahamem, i o przysiędze złożonej Izaakowi. Ustanowił je jako prawo dla Jakuba, dla Izraela jako wieczne przymierze; mówiąc: Tobie dam ziemię Kanaan jako dział waszego dziedzictwa" (Ps. 105:8-11)
"Kto mnie wprowadzi do miasta warownego? Kto mnie doprowadzi aż do Edomu? Czy nie ty, Boże, który nas odrzuciłeś? Czy nie wyruszysz, Boże, z naszymi wojskami? Udziel nam pomocy w ucisku, bo próżna jest pomoc ludzka. W Bogu będziemy mężni, on podepcze naszych wrogów" (Ps. 108:10-13)
"Oto ten, który strzeże Izraela, nie zdrzemnie się ani nie zaśnie. PAN jest twoim stróżem, PAN jest cieniem twoim po twojej prawicy. Słońce nie porazi cię za dnia ani księżyc w nocy. PAN będzie cię strzegł od wszelkiego zła; on będzie strzegł twojej duszy. PAN będzie strzegł twego wyjścia i przyjścia, odtąd aż na wieki" (Ps. 121:4-8)
"Niech się zawstydzą i cofną wszyscy, którzy nienawidzą Syjonu. Będą jak trawa na dachu, która usycha, zanim zakwitnie; Którą żniwiarz nie napełni swej garści ani swego naręcza ten, który wiąże snopy" (Ps. 129:5-7)
"Moja dusza oczekuje Pana bardziej niż strażnicy świtu, bardziej niż ci, którzy strzegą do poranka. Niech Izrael oczekuje PANA; u PANA bowiem jest miłosierdzie i u niego obfite odkupienie. On sam odkupi Izraela ze wszystkich jego nieprawości" (Ps. 130:6-8)
"PANIE, moje serce nie wywyższa się i moje oczy nie są wyniosłe ani nie ubiegam się o wielkie rzeczy albo zbyt cudowne dla mnie. Doprawdy uciszyłem i uspokoiłem swoją duszę jak dziecko odstawione od piersi swej matki; moja dusza jest jak dziecko odstawione. Niech Izrael pokłada nadzieję w PANU odtąd na wieki" (Ps. 131:1-3)
"PAN bowiem wybrał Syjon i upodobał go sobie na mieszkanie: to będzie mój odpoczynek aż na wieki; tu będę mieszkał, bo go sobie upodobałem. Będę obficie błogosławił jego żywność, a jego ubogich nasycę chlebem. Jego kapłanów przyodzieję zbawieniem, a jego święci będą wołać radośnie. Tam sprawię, że zakwitnie róg Dawida; tam zgotuję pochodnię memu pomazańcowi. Okryję jego nieprzyjaciół wstydem, ale nad nim rozkwitnie jego korona" (Ps. 132:13-18)
"PAN bowiem wybrał sobie Jakuba i Izraela na swoją szczególną własność; bo PAN będzie sądzić swój lud i zmiłuje się nad swymi sługami (Ps. 135:4,14)
"PAN buduje Jeruzalem i gromadzi rozproszonych Izraela. On uzdrawia skruszonych w sercu i opatruje ich rany" (Ps. 147:2,3)
"I wywyższył róg swego ludu, chwałę wszystkich jego świętych, zwłaszcza synów Izraela, ludu mu bliskiego. Alleluja (Ps. 148:14)