Hbr. 10:19-22 w kontekście Przybytku pod Starym Przymierzem
Fragment Hbr. 10:19-22 jest wyraźnym nawiązaniem do ceremonii wprowadzania kapłanów na urząd pod Zakonem. Cały proces opisany w 29. rdz. księgi Wyjścia i 8. rdz. księgi Kapłańskiej był bowiem typiczny względem inicjacji kapłańskiej pod Nowym Przymierzem, a poszczególne jego elementy mają swoje odpowiedniki w czynnościach, które muszą być spełnione, aby wybrani byli dopuszczeni do usługiwania w Świątnicy pozafiguralnego Przybytku. Typiczny Przybytek składał się z dwóch części: Świątnicy i Świątnicy Najświętszej. Wejście do każdej części okryte było zasłoną. W Świątnicy Najświętszej znajdowała się Arka Przymierza, w Świątnicy znajdowały się ołtarz kadzidlany, Menora (świecznik) oraz stół z chlebami pokładnymi (Kpł. 16:12,13; Hbr. 9:1-5). Na zewnątrz Przybytku znajdował się osłonięty dziedziniec z umywalnią i ołtarzem całopalnym. Służbę na dziedzińcu sprawowali lewici, natomiast w Świątnicy mogli przebywać jedynie kapłani. Kapłanami w Izraelu byli lewici - potomkowie Aarona, którzy zostali na ten urząd wprowadzeni podczas szczególnej ceremonii.
Warto mieć ten kontekst przed oczami, ponieważ opis zawarty w Hbr. 10:19-22 stanowi jego dokładne wypełnienie w służbie kapłańskiej Nowego Przymierza. Cały Izrael - naród wybrany - typicznie reprezentuje wybranych, którzy w pokucie otrzymują nowe zrodzenie przez ducha poświęcenia dla prawdy (Rzym. 5:5; Ef. 1:13,14). Podział Izraela na lud, lewitów i kapłanów obrazuje podział na antytypiczny lud, lewitów i kapłanów w zależności od osiągniętego stopnia rozwoju w prawdzie. Celem wszystkich nowych stworzeń jest osiągnięcie stanu Świątnicy po to, aby w przyszłości otrzymać nagrodę przewidzianą przez Boga dla wiernych kapłanów pod Nowym Przymierzem: nagrodę królewskiego kapłaństwa w chwale Boskiej natury (Hbr. 3:1, 4:14; 1 Pt. 2:9 BT; Obj. 5:9,10, 14:1-5, 20:4,6). Nowe stworzenie w stanie Świątnicy wykonuje pracę uczenia się Słowa Bożego pokazaną przez spożywanie chlebów pokładnych (prawda ze Słowa Bożego) przy świetle świecznika (oświecenie duchem) oraz pracę nauczania pokazaną przez usługę przy ołtarzu kadzidlanym.
O ile Świątnica reprezentuje stan służby kapłańskiej zrodzonych z ducha nowych stworzeń (1 Kor. 3:16,17; 2 Kor. 5:17), dziedziniec to stan usprawiedliwionego z wiary człowieczeństwa. Na dziedzińcu znajdowała się umywalnia wskazująca na potrzebę 'obmycia się' w pokucie i nawróceniu zanim możliwe będzie wejście do Świątnicy (1 Kor. 6:9-11). Na dziedzińcu znajdował się także ołtarz całopalny, na którym kapłani składali ofiary własne i ludu. W Hbr. 10:19-22 apostoł Paweł nie wymienia wszystkich tych elementów, a jedynie niektóre sprzęty i czynności, które związane były z wprowadzaniem kapłanów na urząd. Przede wszystkim Paweł pisze, że "mamy śmiałość, jeśli chodzi o drogę wstępu do miejsca świętego [wejścia Świętych; GP]" (Hbr. 10:19 NW). 'Wejściem Świętych' jest antytypiczna Świątnica, do której mają dostęp kapłani pod Nowym Przymierzem "dzięki krwi Jezusa". Kiedy nasz Pan oddał swoje życie, zasłona w świątyni "rozdarła się na dwoje z góry na dół", wskazując na fakt, że droga wejścia do antytypicznej Świątnicy - stanu służby oświeconego prawdą nowego stworzenia - została otwarta (Mt. 27:51 NW; Jn. 14:6).
Następnie Paweł dodaje, że "mamy wielkiego kapłana nad domem Bożym". W porządku mojżeszowym arcykapłan Aaron przewodził grupie kapłanów, którymi byli jego synowie. Pod Nowym Przymierzem arcykapłanem jest nasz Pan Jezus, który złożył jedną skuteczną ofiarę nie tylko za wszystkich poświęcanych do stanu kapłańskiego, ale także za cały rodzaj ludzki (Hbr. 7:22-28, 9:11,12; 1 Jn. 2:2). Podobnie jak Aaron był ojcem pozostałych z grona kapłanów, tak i Jezus stał się dla nas 'Wiekuistym Ojcem', zapewniając wartość ofiary przynoszącej nam życie (Iz. 9:6 NW). Jest dla antytypicznych kapłanów Jezus także ich wzorem i Mistrzem, śladem którego postępują w powołaniu (Rzym. 8:29; Hbr. 12:1-3; 1 Pt. 2:21,22).
Pełnia wiary i wolność wstępu do Świątnicy
W końcu w Hbr. 10:19-22 czytamy, w jakim stanie powinniśmy sprawować naszą kapłańską posługę: "przystąpmy 1) z sercami prawdziwymi w zupełnej pewności wiary, 2) mając serca przez pokropienie oczyszczone od złego sumienia, 3) a ciała obmyte wodą czystą" (Hbr. 10:22 NW). Ponieważ jednak warunki 2) oraz 3) zostają wprowadzone za pomocą imiesłowów, stanowią one de facto opis warunku 1), składają się na jego wypełnienie. Warto także zauważyć, że choć warunki 2) oraz 3) mają swoje odpowiedniki w ceremonii wprowadzania kapłanów na urząd, warunek 1) jako takiego odpowiednika nie ma. Odnośnie warunku 1), trzeba także wspomnieć o tym, że tekst oryginalny nie mówi o "zupełnej pewności wiary", jak czyni to przekład Nowego Świata, ale o "pełni wiary" (GP), co przenosi akcent ze składnika czysto intelektualnego (pewności przekonania) na element praktyczny, tj. uzupełnienie wiary uczynkami (Jak. 2:24,26).
'Omycie ciała wodą czystą' najwyraźniej nawiązuje do pierwszej czynności, która towarzyszyła wprowadzeniu na urząd kapłański, tj. obmyciu kandydatów w umywalni na dziedzińcu, "Potem Mojżesz powiedział do społeczności: Oto, co mi Pan kazał uczynić! Wtedy Mojżesz kazał się przybliżyć Aaronowi i jego synom i obmył ich wodą" (Kpł. 8:5,6 BT). Umywalnia reprezentuje pokutę - usprawiedliwienie ciała poprzez żałowanie naszych upadków i związane z tym wysiłki, aby ich więcej nie popełniać (Rzym. 6:6,10,12,13; 1 Kor. 6:9-11). Pokutowanie jest podstawowym krokiem, który możemy uczynić przed nawróceniem się i usymbolizowaniem tego faktu chrztem (Dzieje 2:38).
Apostoł Paweł pisze także, że serca wybranych są "przez pokropienie oczyszczone od złego sumienia". Choć popularne przekłady pomijają "przez pokropienie" (m.in. Biblia Tysiąclecia, Gdańska i Warszawska), użyty w tym miejscu czasownik rhantidzo znaczy "opryskiwać, skrapiać", a dopiero przez rozszerzenie, "oczyszczać". Podobnie pokrewny rzeczownik rhantismos znaczy "pokropienie" i tylko w tym znaczeniu został użyty w pismach Nowego Testamentu. Warto jednak sprawdzić, za pomocą czego pokropienie się odbywało. W Nowym Testamencie są tylko dwa teksty, które używają tego słowa: Hbr. 12:24 i 1 Pt. 1:2. W każdym przypadku jest mowa o krwi. Apostoł Piotr modli się nawet explicite, "aby byli posłuszni i pokropieni krwią Jezusa Chrystusa" (NW).
W ceremonii wprowadzenia kapłanów na urząd jest taki moment, kiedy to kapłani są kropieni krwią. "Potem Mojżesz wziął trochę oliwy namaszczenia i trochę krwi z ołtarza i pokropił nią Aarona i jego szaty, a z nim jego synów i ich szaty. Tak poświęcił Aarona z jego szatami i z nim jego synów z ich szatami" (Kpł. 8:30 BT). Oliwa reprezentuje w Biblii ducha; krew jest symbolem poświęcenia. Kropienie oliwą pomieszaną z krwią symbolizuje ducha poświęcenia, który jest dla wybranych źródłem nowego narodzenia. To ten sam duch, o którym mówi apostoł Paweł w 2 Kor. 5:14,15, a który przymusza nowe stworzenie do podjęcia ofiarniczej służby dla prawdy na wzór Pana Jezusa (Jn. 18:37).
Dlatego Paweł w Hbr. 10:22 wymienia równolegle pokutę oraz zrodzenie z ducha: pokuta jest niezbędnym elementem oznaczającym, że osoba jest gotowa podjąć wolę Pana Boga w swoim życiu, jest sygnałem dobrwolnego zgłoszenia się człowieka do Boga na wykonywanie Jego woli (por. Hbr. 10:5-7). Dopiero wypełnienie tego warunku w przypaku wybranych - antytypicznych Izraelitów - skutkuje udzieleniem im przez Boga ducha nowego zrodzenia, którego istotą jest obdarzenie wybranych ofiarniczą miłością agape. W tym momencie - jeśli jest 1) wiara prowadzona miłością obowiązkową do Boga, która prowadzi do pokuty oraz 2) wiara prowadzona miłością ofiarniczą, która powoduje narodzenie się z ducha nowego charakteru - możemy mówić o pełni wiary. Posiadanie tej pełni jest niezbędne, aby zrodzeni z ducha mieli 'wolność wstępu do Miejsca Świętego', o którym mówi Hbr. 10:19.
Wolność wstępu nie jest jednak przymusem. Duch święty jest dla wybranych narzędziem wykonania określonej pracy - osiągnięcia pełnej dojrzałości charakteru na obraz Jezusa Chrystusa przez wierną służbę dla Słowa Bożego (Rzym. 8:29; 2 Kor. 1:21,22; Flp. 1:9-11). Świątnica reprezentuje właśnie tych członków Kościoła, którzy wypełniają swoje poświęcenie. Jeśli zostaną przez Boga zakwalifikowani jako uczestnicy Świątnicy, otrzymają także związaną z tym nagrodę chwały. Nie opuszczajmy zatem naszego zgromadzania się w Świątnicy, ponieważ tam jest nasza nagroda (Hbr. 10:25).